Μιλάνο: Ένας άλλος κόσμος είναι εδώ, στη βιομηχανική μητρόπολη της Ιταλίας.

«Βγαίνουμε από τα γκέτο/ καταστρέφουμε το κλουβί/ δημιουργούμε την οργάνωση της οργής μας»

Γράφει: Δημήτρης Σεραφής από το Περιοδικό

Ας ξεκινήσουμε με αυτά που δεν ειπώθηκαν, ούτε γράφτηκαν στα ελληνικά ΜΜΕ. Κάτι σαν ένα είδος «ανταπόκρισης» από τις γειτονιές του Μιλάνο. Αν και οι ανταποκρίσεις δεν είναι ποτέ «αντικειμενικές», ούτε ισχυριζόμαστε κάτι τέτοιο για την παρούσα. Η ιστορία μας ωστόσο ξεκινάει κάπως έτσι:

Πολύ έντονη ήταν η προηγούμενη εβδομάδα για τις γειτονιές Corvetto, Giambellino, Ticinese και San Siro, στο Μιλάνο. Στις γειτονιές όπου υπάρχουν κατειλημμένες εργατικές κατοικίες και επιτροπές του λεγόμενου κινήματος στέγης. Κατά τη διάρκεια αυτής της εβδομάδας έλαβε χώρα πολυήμερη, κινηματογραφικού τύπου, αστυνομική επιχείρηση εξώσεων -με δεκάδες διμoιρίες carabinieri, με χημικά, ξύλο, συλλήψεις, κλούβες, ελικόπτερα και λοιπά μέσα- η οποία ξεκίνησε από το σφράγισμα δύο κατειλημμένων κοινωνικών κέντρων στην περιοχή Corvetto, στο νοτιοανατολικό Μιλάνο και συνεχίζεται, μέχρι τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Αυτές τις ημέρες, σύμφωνα με τον νέο νόμο της κυβέρνησης Renzi ενάντια στις καταλήψεις -ο οποίος ενδυναμώνει το θεσμικό πλαίσιο του ιταλικού κράτους, καταργώντας νομικά τη δυνατότητα παροχής ρεύματος, νερού, θέρμανσης σε κατειλημμένες κατοικίες- αλλά και σύμφωνα με τη θέληση της Aler, της κρατικής επιχείρησης που έχει στην κατοχή της το σύνολο των εργατικών κατοικιών, εντείνεται από την Κοινότητα του Μιλάνο, η επιχείρηση εξώσεων.

Σύμφωνα με αυτή την επιχείρηση, 200 εξώσεις κατειλημένων σπιτιών θα πραγματοποιηθούν σε διάρκεια δύο εβδομάδων. Στόχος της επιχείρησης, να εκδιωχθούν εκατοντάδες άνθρωποι, οικογένειες, που στην εποχή της κρίσης δεν μπορούν να πληρώσουν νοίκι, φως, νερό˙ όλα εκείνα που αποτελούν στοιχειώδη προϋπόθεση επιβίωσης. Μάλιστα στα πλαίσια της επιχείρησης αυτό που κάνει η αστυνομία είναι, αφού πετάξει όλα τα υπάρχοντα των κατοίκων στο δρόμο, να καταστρέφει εσωτερικές υποδομές του σπιτιού ούτως ώστε αυτό να μην μπορεί να ανακατασκευαστεί και να ξαναχρησιμοποιηθεί άμεσα από τους κατοίκους.

Σπασμένη τουαλέτα. η εικόνα που αντίκρυσαν κάτοικοι και αλληλλέγγυοι όταν εισήρθαν εκ νέου στο σπίτι μετά την «επιχείρηση έξωσης»

Στη συνέχεια, σύμφωνα πάντα με το σχέδιο που λανσάρεται στα κυρίαρχα ιταλικά μίντια, οι κατοικίες θα ανακατασκευαστούν για να δοθούν, με ενοίκιο φυσικά, σε όποιον «ενδιαφέρεται», σε μια προσπάθεια να σταματήσει η «οικονομική αιμοραγία» του ιταλικού κράτους, όπως αναφέρει η συντηρητική, πολιτική ελίτ της χώρας. Επιχείρηση «ανάκτησης της νομιμότητας», όπως την ονομάζουν η Λίγκα του Βορρά και μέσα όπως η Corriere della Serra, η Il Giornale, που, ανάμεσα σε άλλους, την περίοδο αυτή έχουν επιδοθεί σε ένα ανηλεές κυνήγι συκοφάντησης των «παραβατικών» στοιχείων και κατοίκων της πόλης μέσα από τις σελίδες και τους λόγους τους.

Όλο το επίσημο πολιτικό σκηνικό, ενωμένο –μέσα στις αντιθέσεις του- εναντίον του «εχθρού» που κατοικεί στις μητροπόλεις του. Όλων αυτών που χαλάνε την ελκυστική εικόνα του –όντως πανέμορφου- Duomo και των εργασιών της –τουλάχιστον κακόγουστης- EΧΡΟ, που διεγάγεται στη νούμερο ένα σε τουριστική επισκεψιμότητα, πόλη του κόσμου, σύμφωνα με τα στοιχεία του περασμένου μήνα. Υπό την ανοχή και στα πλαίσια αυτής της επίσημης πολιτικής, πολλές φορές, κάνουν την εμφάνισή τους άκρως επιθετικά, φασιστικές και νεοναζιστικές οργανώσεις, όπως η CasaPound στην περιοχή του San Siro, όπου κατοικούν αρκετοί μετανάστες. Άλλωστε η αποκλειστικότητα των σχέσεων κράτους-παρακράτους δεν ανήκει στις διαχρονικές σχέσεις ανοχής –και όχι μόνο- των κυβερνητικών πολιτικών κομμάτων με την Χρυσή Αυγή στην Ελλάδα.

Θα μπορούσε κανείς να προσπαθήσει να καλλιεργήσει μια επίκληση στο συναίσθημα. Κάτι του τύπου: «Οι φτωχοί, που τους καταδιώκει το κακό κράτος επειδή τόλμησαν να αμφισβητήσουν τα σχέδια υπέρβασης της κρίσης και τους νέους κανόνες που επιβάλει σε αυτή του την προσπάθεια». Όπως αυτά που γράφονται σε μίντια που κάνουν αντιπολιτευτική κριτική στην εκάστοτε κυβέρνηση, επιζητώντας την επίλυση των προβλημάτων της πλειοψηφίας της κοινωνίας από ένα άλλο, ενδεχομένως πιο ανθρώπινο, κράτος. Απόπειρες που, επι τοις ουσίας -ακόμη και ακούσια- εναποθέτουν τις όποιες ελπίδες τους, για την επιστροφή σε μια ομαλή κοινωνική αναπαραγωγή, στην «ανάπτυξη», όπως κι αν την ονομάζουν˙ στην παλινόρθωση ουσιαστικά του καπιταλιστικού συστήματος -βαρύγδουπες εκφράσεις που ενδεχομένως ξεφεύγουν από το παγιωμένο λεξιλόγιο των ΜΜΕ.

πορεία ενάντια στην επιχείρηση έξώσεων

Μια τέτοια επίκληση όμως, θα ήταν αντίθετη με τη θέληση των κατοίκων και όσων συμμετέχουν στο κίνημα στέγης και στις συνελεύσεις γειτονιών της πόλης. Όχι τόσο γιατί δεν επιδιώκουν να ακουστούν και να σταματήσουν να είναι οι «Αόρατοι»* και οι αποδέκτες των ρατσιστικών και λοιπών σχολίων του πολιτικού και μιντιακού κόσμου. Αλλά γιατί κουράστηκαν μάλλον να περιμένουν το κράτος να τους «ελεήσει» και αντί της μεμψιμοιρίας, διαλέγουν το δρόμο της ενεργητικής κατάληψης όλων όσων αποτελούν προϋπόθεση για την επιβίωσή τους, ενώ παράλληλα συγκροτούν, στην πράξη, άλλους δεσμούς επικοινωνίας, αλληλεγγύης, κοινότητας και αγώνα. Ένα παράδειγμα μιας άλλης πολιτικής και ενός άλλου πολιτισμού στις δράσεις που διεξάγονται στις γειτονιές. Με τα δικά τους μέσα και τους δικούς τους θεσμούς˙ διαμορφώνοντας έτσι ένα κοινωνικό σώμα που επιδιώκει συνειδητά να καθιστά περιττό το κράτος και τους θεσμούς του για την ικανοποίηση της ζωής του. Ένα κοινωνικό σώμα το οποίο, συνειδητοποιεί πως μπορεί άμεσα να οργανώσει μόνο του, σε ένα βαθμό, την επιβίωση και τη ζωή του. Ένα κοινωνικό υπόβαθρο εν δυνάμει απειλή για εκείνους που προσπαθούν να τους πείσουν πως ο δρόμος των success stories –που εγκαινίασε η ελληνική κυβέρνηση με την τρόικα- είναι ο μοναδικός δρόμος υπέρβασης της κρίσης τους.

Ας μην τα παραλέμε, θα έλεγε κάποιος. Όντως. Δεν είναι όλα ειδυλλιακά στο κίνημα στέγης. Άλλωστε πουθενά δεν είναι. Ούτε το συγκεκριμένο παράδειγμα, είναι το μοναδικό παγκοσμίως. Όμως αυτά είναι τα αυτονόητα. Από την άλλη, ας σκεφτούμε πως η συγκεκριμένη κίνηση, δημιουργείται μέσα σε μια από τις κεντρικές ευρωπαϊκές μητροπόλεις, στην οποία η κυρίαρχη ιδεοληψία είναι η «ανωτερότητα» του πληθυσμού της, ακόμη κι από τους Ιταλούς του Νότου˙ ας σκεφτούμε πως παράγεται κυριολεκτικά μέσα στον κόσμο μιας καθολικής εμπορευματοποίησης, κάτω από τη μύτη, της Alfa Romeo, των Armani, Versace, Dolce&Gabbana και ο κατάλογος είναι μακρύς. Ας φανταστούμε πόσο διαφορετικό θα μπορούσε να ήταν το συγκεκριμένο παράδειγμα, αν ανέπτυσσονταν διεθνιστικοί δεσμοί αλληλεγγύης και αλληλοτροφοδότησης με τα αντίστοιχα κινήματα στην Ελλάδα, με τις εξώσεις στην Ισπανία, όλα αυτά που συμβαίνουν παντού, εδώ και τώρα και τραβάνε επιτακτικά από το μανίκι, όλους όσους μιλούν στο όνομα της κοινωνικής χειραφέτησης, για να επαναθεμελιώσουν τις μεθόδους των σκοπών τους.

Πόσο διαφορετικοί θα ήμασταν ακόμη κι εμείς αν μπορούσαμε να διαμορφώσουμε ένα άλλο παράδειγμα ικανοποίησης των αναγκών μας σήμερα. Ακόμη και με διαφορετικά εργαλεία από αυτά των πολιτικών εγχειριδίων σε πολλές περιπτώσεις και με την εμπειρία του χθες, αναπλαισιωμένη στην υπόθεση του σήμερα.

Απογείωση; Μπορεί. Όμως στους καιρούς της απελπισίας είναι όμορφο να σκέφτεσαι πως «οι απελπισμένοι γίνονται οι καλύτεροι επαναστάτες», που έλεγε ο δικός μας Λειβαδίτης, όταν κοιτάς αμήχανα, εκείνους τους κόσμους που «δεν έχουν να χάσουν παρά μόνο τις αλυσίδες τους» και προσπαθούν να αλλάξουν πραγματικά τη ζωή τους. Ας κοιτάξουμε απλά τι συμβαίνει στις μητροπόλεις του κόσμου τις μέρες αυτές…

ΥΓ: Κατά τη διάρκεια μιας εκ των αστυνομικών επιχειρήσεων, μια έγκυος γυναίκα που χτυπήθηκε από την αστυνομία, έχασε το παιδί της. Οι γιατροί που την εξέτασαν είπαν πως μπορεί να μην οφείλεται στην αστυνομική βία που δέχτηκε. Σκέφτομαι πως τα σχόλια περιττεύουν για τη στάση τέτοιων γιατρών..

Βγαίνοντας από τα γκέτο/ καταστρέφοντας το κλουβί/ δημιουργούμε την οργάνωση της οργής μας **

---

* Τίτλος του ομώνυμου βιβλίου του Nanni Balestrini.

** Ελεύθερη μετάφραση του ιστορικού συνθήματος της ιταλικής αυτονομίας, στα τέλη της δεκαετίας του ΄70: Uscire dal getto/distuggere la gabbia/creare organizare la nostra rabbia.
[κεντρική φωτογραφία άρθρου: Amalia Violi]

Βίντεο και φωτό από τις συγκρούσεις και τις κινητοποίησεις ενάντια στις επιχειρήσεις εξώσεων:

Η αστυνομία αποκλείει σπίτι από όπου «πρέπει να αποχωρήσουν οι κάτοικοι»:

Οι δρόμοι κοντά στα κανάλια του Μιλάνου γίνονται θέρετρο των συγκρούσεων:

Συγκέντρωση κατοίκων και αλληλέγγυων για την αποτροπή έξωσης:

«Ενάντια στην κρίση και στους κερδοσκόπους, επανοικειοποίηση της αλληλοβοήθειας.»  γράφει το πανώ των διαδηλωτών: