Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Παρεμβάσεις πρέπει να τολμήσουν να εκφράσουν την ανάγκη για μια νέα υπέρβαση, αγωνιστική, ταξική, ενωτική, που θα βάλει φρένο και θα εμποδίσει την παλινόρθωση των δυνάμεων του παλιού δικομματισμού και του νέου κυβερνητισμού στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ. Αυτό θα πραγματοποιηθεί στο βαθμό που θα διαμορφώνουμε όρους για κοινή δράση και ταξική συμπόρευση.
Το 36o συνέδριο της ΑΔΕΔΥ γίνεται σε μια πολύ δύσκολη εποχή για τους εργαζόμενους, τη νεολαία, για όλα τα λαϊκά στρώματα της κοινωνίας. Συντελέστηκαν και συνεχίζονται ανατροπές στρατηγικού χαρακτήρα, προκειμένου το κεφάλαιο να εξυπηρετήσει την κεντρική στρατηγική επιδίωξη, δηλ.την περαιτέρω απαξίωση της εργατικής δύναμης με την ισοπέδωση και των τελευταίον κατακτήσεων της εργατικής τάξης.
Τίποτα δεν είναι όπως χθες, στην εργασία, στην πρόνοια, την υγεία, την παιδεία, τη δημόσια διοίκηση, στα μικρά και μεσαία στρώματα με χιλιάδες επιχειρήσεις και καταστήματα να έχουν κλείσει, ενώ η ανεργία είναι σε πρωτοφανή ύψη και έχει γίνει ο εφιάλτης για κάθε λαϊκή οικογένεια.
Τα νέα παιδιά όταν βρίσκουν εργασία - πράγμα δύσκολο- βρίσκουν τις περισσότερες φορές με όρους γαλέρας, με μεροκάματα εξαθλίωσης, πολλές φορές χωρίς να πληρώνονται και χωρίς να ασφαλίζονται.
Διαμορφώνεται ένα καθεστώς με εργαζόμενους δίχως δικαιώματα, με κράτος και εργοδότες δίχως υποχρεώσεις.
Οι κοινωνικοί και συνδικαλιστικοί αγώνες της μνημονιακής περιόδου, οι “πλατείες” και η λαϊκή δυσαρέσκεια οδήγησαν κυρίαρχα επί δεκαετίες κόμματα σε ποσοστά του 5-6%, έπεσαν κυβερνήσεις, δημιουργήθηκαν συγκυβερνήσεις και εξανάγκασαν το πολιτικό σύστημα να κάνει πολλές αναπροσαρμογές.
Το αστικό μπλοκ εξουσίας έκανε πολλούς ελιγμούς και ένωσε τις δυνάμεις του για να επιβάλει την ταξική βάρβαρη πολιτική του και να κρατήσει τη χώρα στην Ε. Ένωση και το ευρώ.
Ο Σύριζα που για μεγάλο τμήμα του λαού φάνταζε η εναλλακτική κυβερνητική πολιτική απέναντι στα μνημόνια ενσωματώθηκε πολύ γρήγορα και προσαρμόστηκε στη πολιτική των μνημονίων και των κατευθύνσεων της Ε.Ε. και του κεφαλαίου, ώστε σήμερα είναι αντιμέτωπος με την λαϊκή δυσαρέσκεια που γεννά η πολιτική του και είναι πολύ πιθανό, αν όχι βέβαιο, να προετοιμάζει την επιστροφή των ταλιμπάν του νεοφιλελευθερισμού όπως ο Μητσοτάκης.
Όσο και να τον ξορκίζουν η πολιτική τους τον τροφοδοτεί. Ακόμα και στους χώρους του δημόσιου που ο Μητσοτάκης αποτελεί κόκκινο πανί εξ αιτίας της πολιτικής του, βλέπει κανείς στις συνδικαλιστικές εκλογές μεγάλων κλάδων του δημοσίου να ενισχύεται η ΔΑΚΕ.
Η συγκυβέρνηση του Σύριζα ενώ με την πολιτική της έχει ενταχτεί στο μπλοκ της αστικής πολιτικής και διαχείρισης, με πολιτικές επιλογές σε δευτερεύοντα – τριτεύοντα ζητήματα προσπαθεί να κρατήσει συμμαχίες με τμήματα της κοινωνίας και να συντηρηθεί στην εξουσία.
Είναι βέβαιο ότι η πολιτική του Σύριζα θα προχωρήσει σε ακόμα πιο βάρβαρα για το λαό και τη χώρα. Το ερώτημα είναι γιατί αυτή η λαϊκή δυσαρέσκεια που διευρύνεται δεν βρίσκει έκφραση σε λαϊκούς αγώνες, γιατί υπάρχει σιωπή, ανοχή, και ελάχιστη στήριξη σε αυτή την πολιτική.
Είναι η έλλειψη πίστης ότι μπορεί να υπάρξει άλλη πολιτική, άλλοςδρόμος. Η απογοήτευση των εργαζομένων από την εξαπάτηση που υπέστησαν από το Σύριζα. Αλλά και η αδυναμία της άλλης αριστεράς και η δική μας, να πείσουμε ότι υπάρχει άλλη διέξοδος και που είναι άμεσα υλοποιήσιμη.
Σε αυτό το ζοφερό φόντο που επιδρά καταλυτικά στις συνειδήσεις των εργαζόμενων, οδηγώντας τους σε αδράνεια και υποταγή, γίνεται ακόμα πιο δύσκολη και σύνθετη η ταξική πάλη, η οποία μπορεί μεν να οξύνεται αλλά το συνδικαλιστικό κίνημα είναι ανεπαρκές ώστε να παρέμβει και να την μετατρέψει σε ταξικούς αγώνες που θα αναχαιτίσουν την επίθεση Κυβέρνησης, ντόπιου κεφαλαίου, Ε.Ε. ΔΝΤ.
Είναι γεγονός ότι σε κρίσιμες μάχες, όλη την περίοδο των μνημονίων το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα ηττήθηκε Δεν ηττήθηκε μόνο ο αστικός κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός αλλά και όλοι εμείς που εκφράζουμε δυνάμεις της ταξικής πρωτοπορίας.
Αυτό δεν αφορά φυσικά μόνο τον ιδιωτικό τομέα που η συνδικαλιστική πυκνότητα κυμαίνεται στο 8-10% , όπου η ξεπουλημένη ηγεσία της ΓΣΕΕ κρατά τη γνωστή στάση υποταγής, αλλά και στο δημόσιο όπου στα πρωτοβάθμια σωματείο άλλα και στην ίδια την ΑΔΕΔΥ οι συσχετισμοί είναι διαφορετικοί από αυτούς στην ΓΣΕΕ, αφού μετά το 35ο συνέδριο σε αυτήν κυριαρχούν δυνάμεις που έχουν αγωνιστική αντιμνημονιακή κατεύθυνση.
Τα ερωτήματα που προκύπτουν από αυτή την κατάσταση είναι πολλαπλά.
Γιατί δεν μπορέσαμε να εμποδίσουμε αυτή την αντεργατική και αντιλαϊκή καταιγίδα και επέλαση, πλην της αξιολόγησης του Μητσοτάκη;
Γιατί ενώ στις περισσότερες ανακοινώσεις των παρατάξεων και των ρευμάτων που έχουν ταξική αναφορά βλέπουμε κοινές διαπιστώσεις, κοινές εκτιμήσεις, αυτό δεν μετατρέπεται σε κοινή δράση και ευρύτερα μέτωπα εργατικού λαϊκού αγώνα, αλλά επικρατεί ο διαχωρισμός ο κατακερματισμός και η διάσπαση ακόμη και σε μορφές αγώνα όπως οι συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια;
Γιατί δεν μπορέσαμε να συγκροτήσουμε ένα αγωνιστικό μέτωπο κοινής εργατικής δράσης με τον ιδιωτικό τομέα. Φταίει άραγε μόνο ο Παναγόπουλος;
Μήπως τελικά επικρατεί ο κομματικός σχεδιασμός, η κομματική παραταξιακή σκοπιμότητα; Ο πάση θυσία διαχωρισμός, από τον διπλανό μας, σε βάρος της εργατικής ταξικής ενότητας και της κοινής δράσης;
Μήπως ο σφικτός εναγκαλισμός των παρατάξεων, με τα κόμματα είναι αυτός που στραγγαλίζει την αυτοτέλεια, αυτονομία, ανεξαρτησία που πρέπει να έχουν τα όργανα της τάξης;
Σε αυτά τα ερωτήματα καλούνται να απαντήσουν οι Αγωνιστικές ΚινήσειςΠαρεμβάσεις που σήμερα βρίσκονται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Παρεμβάσεις είναι δημιούργημα της ανάγκης για ένα ανεξάρτητο ταξικό ρεύμα κόντρα όχι μόνο στον αστικό κυβερνητικό εργοδοτικό συνδικαλισμό αλλά και σε αντιπαράθεση με τον παραταξιακό κομματικό συνδικαλισμό.
Οι αγωνιστές, αγωνίστριες θα πρέπει να επιλέξουμε αν οι Παρεμβάσεις θα παραμείνουν ένα πολύμορφο ριζοσπαστικό, ταξικό ρεύμα εργατικής χειραφέτησης και ανεξαρτησίας στο χώρο των εργαζομένων στη κρατική δημόσια διοίκηση με ταξικό πρόσημο και προσανατολισμό, ή θαεξελιχτούν σε μια παράταξη ενός τμήματος της εξωκοινοβουλευτικήςαριστεράς.
Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι εάν επικρατήσει η δεύτερη επιλογή οι Παρεμβάσεις θα συρρικνωθούν, θα αποστεωθούν, και ένα μεγάλο κομμάτι εργαζομένων που προσβλέπει και ακουμπάει σε αυτές θα πάψει να το εκφράζει.
Να αναζητήσουμε μια νέα αγωνιστική ταξική υπέρβαση για να νικήσουμε.
Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να βάλουμε στην προμετωπίδα τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων.
Μαζί με τον αγώνα για την ανατροπή των μνημονίων, για την έξοδο από το ευρώ και την Ε.Ε., να μιλήσουμε για τα απλά καθημερινά ζητήματα και να διεκδικήσουμε λύσεις. Να αναδείξουμε ως κυρίαρχα αιτήματα, ζητήματαπου είναι ακριβώς στον αντίποδα της στρατηγικής του κεφαλαίου, όπως οιπροσλήψεις μόνιμου προσωπικού τώρα. Καμία απόλυση.
Να μπλοκάρουμε τις προκηρύξεις που εισάγουν την κοινωφελή εργασία, την μερική απασχόληση, τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου για πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Είναι λάθος να έρχονται αμάχητοι συμβασιούχοι στο δημόσιο και εμείς να τρέχουμε μετά να μονιμοποιηθούν. Παίζουμε στο γήπεδο της αστικής κυβερνητικής πολιτικής και χάνουμε διαρκώς.
Να αγωνιστούμε για πλήρη μισθολογικά δικαίωμα και σταθερή εργασία. Και ταυτόχρονα για προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Ενιαία εργασιακά, ασφαλιστικά, μισθολογικά δικαιώματα για όλους σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Συλλογικές συμβάσεις εργασίας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα Τώρα. Ενιαίο κατώτερο μισθό και μεροκάματο ώστε να ζούμε με αξιοπρέπεια, όλοι οι εργαζόμενοι. Κανένας εργαζόμενος κάτω από 780 ευρώ που είναι ο κατώτερος μισθός στην Υ. Ε. κατηγορία στο δημόσιο.
Όχι στην καθήλωση και το πάγωμα των μισθών, που συνεχίζεται με το νέο μισθολόγιο Σύριζα. Μισθολογική εξέλιξη σύμφωνα με την προϋπηρεσία σε όλους τους εργαζόμενους. Επαναφορά του 13ου-14ου μισθού.
Μείωση του χρόνου εργασίας τώρα, 35ωρο και στην προοπτική 6ωρο και 5ήμερο χωρίς μείωση μισθών. Όχι στο νέο υποκατώτατο μισθό που ετοιμάζουν μαζί με τους δανειστές.
Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων που αυξάνουν τα όρια συνταξιοδότησης. Όχι στο μισθό με βάση την ηλικία. Όχι στην πολιτική που διαχωρίζει τους εργαζόμενους και φτιάχνει ένα νέο στρώμα στελεχών διαφορετικά αμειβόμενων (επιδόματα θέσης ευθύνης) για να περάσει την κυβερνητική πολιτική, την εκχώρηση υπηρεσιών σε ιδιώτες και την αξιολόγηση.
Τα παραπάνω μπορούν να αποτελέσουν ένα βασικό πλαίσιο για να υπάρξει ακόμα και εκλογική συνεργασία με δυνάμεις που συμφωνούν και δεσμεύονται σε μια τέτοια λογική και κατεύθυνση. Πάνω σε ένα άμεσο πρόγραμμα αγωνιστικής διεκδίκησης και αγώνα ρήξης και ανατροπής που να ξεκινά από σήμερα, μέσα από αμοιβαίες υποχωρήσεις, επιδιώκοντας την κοινή δράση και ευρύτερο συντονισμό.
Για να γίνει αυτό απαιτείται αμοιβαίος σεβασμός και πραγματική διάθεση για αναδιαμόρφωση θέσεων αλλά και κοινών πρακτικών σε ζητήματα που υπάρχει κοινή θέση. Χωρίς αποκλεισμούς, μικροεγωισμούς και σκοπιμότητες που δεν βοηθούν την συνεργασία και τη κοινή δράση. Όχι με συνεννοήσεις κορυφών, αλλά με ανοιχτή δημοκρατική συζήτηση στη βάση.
Αυτό μπορεί να επιτυγχάνεται και να προχωρά όταν υπάρχει ενιαία στάση σε ορισμένα ζητήματα, όπως η συγκρότηση προεδρείων. Τα προεδρεία συγκροτούν δυνάμεις που συμφωνούν πάνω σε μια προγραμματική συμφωνία για την περίοδο που εξετάζουν.
ΟΧΙ συμμετοχή σε αναλογικά προεδρεία με τις δυνάμεις του αστικού συνδικαλισμού.
Καμία αποδοχή και συμμετοχή σε προεδρεία που έχουν διοριστεί με δικαστικές αποφάσεις. Καμία συμμετοχή των δυνάμεων που συνεργάζονται σε έμμισθες κρατικές θέσεις συνδικαλιστών.
Εναλλαγή και περιορισμένη θητεία στα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος των συνδικαλιστών που συμμετέχουν σε αυτό το εγχείρημα (μέχρι δυο θητείες).
Η διαπάλη των ρευμάτων και των διαφορετικών ιδεών συνεχίζεται, με συντροφικό και γόνιμο τρόπο για να γίνουν οι αναγκαίες τομές, συνθέσεις και υπερβάσεις που θα μας επιτρέψουν να κερδίσουμε ευρύτερα τμήματα εργαζομένων.
Τα παραπάνω μπορούν εάν υπάρχει κοινός συνδικαλιστικός τόπος να γίνουν. Δεν πρέπει να εξαρτάτε από την σύγκλιση των κομμάτων η κοινή δράση των δυνάμεων που έχουν ταξική αναφορά και κατεύθυνση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Εάν θέλουμε να μην προάγουμε το κομματικό συνδικαλισμό και να μην λειτουργούμε οι Παρεμβάσεις ως κομματική παράταξη στο εργατικό κίνημα.
ΕΑΝ υπάρχουν αυτοί οι όροι να μην φοβηθούμε ακόμη και την εκλογική συνεργασία με δυνάμεις που συμφωνούν και δεσμεύονται σε μια τέτοια λογική και κατεύθυνση. Πάνω σε ένα άμεσο πρόγραμμα αγωνιστικής διεκδίκησης και αγώνα ρήξης και ανατροπής που να ξεκινά από σήμερα.
Εάν δεν υπάρχουν οι όροι, να εργαστούμε σε μια τέτοια κατεύθυνση και όχι στα λόγια .
Μια τέτοια ταξική εργατική πολιτική μπορεί να ανοίξει δρόμους και για άλλες συγκλίσεις και υπερβάσεις που αφορούν και τα κόμματα και τις οργανώσεις της αριστεράς.
Οι Αγωνιστικές Κινήσεις Παρεμβάσεις πρέπει να τολμήσουν να εκφράσουν την ανάγκη για μια νέα υπέρβαση, αγωνιστική, ταξική, ενωτική, που θα βάλει φρένο και θα εμποδίσει την παλινόρθωση των δυνάμεων του παλιού δικομματισμού και του νέου κυβερνητισμού στην ηγεσία της ΑΔΕΔΥ.
Αυτό θα πραγματοποιηθεί στο βαθμό που θα διαμορφώνουμε όρους για κοινή δράση και ταξική συμπόρευση.
Το πλαίσιο και τα αιτήματα που τέθηκαν στο κείμενο το οποίο επεξεργαστήκαν ΜΕΤΑ και Παρεμβάσεις στη τελευταία συνδιάσκεψη της ΑΔΕΔΥ, μπορεί να αποτελέσει τη βάση για αναζήτηση μιας ευρύτερης συμπόρευσης αγωνιστών, που είτε είναι είτε δεν είναι σε αυτές τις δυνάμεις, θα μπορούν με αγωνιστική ταξική ενότητα να εμποδίσουν τα πισωγυρίσματα σε εποχές που δεν θέλουμε να θυμόμαστε. Για να γίνουν βήματα προς την αναγέννηση του εργατικού ταξικού κινήματος. Για την ρήξη, την ανατροπή. Για την εργατική και κοινωνική χειραφέτηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου