Η σεισάχθεια ως πλιάτσικο

Ηλίας Ιωακείμογλου 

Αν αληθεύουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να νομοθετήσει τη δυνατότητα διαγραφής κάθε είδους φορολογικής οφειλής των επιχειρήσεων προς το κράτος, εξαιρώντας μόνο το Φόρο Μισθωτών Υπηρεσιών και το Φόρο Προστιθέμενης Αξίας.

Αυτό θα γί­νε­ται, από ό,τι φαί­νε­ται, μέσω ενός «εξω­δι­κα­στι­κού μη­χα­νι­σμού», που θα διευ­θε­τή­σει τις λη­ξι­πρό­θε­σμες οφει­λές των επι­χει­ρή­σε­ων σε Δη­μό­σιο, ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, τρά­πε­ζες και προ­μη­θευ­τές. Αυτό δεν θα αφορά το σύ­νο­λο των επι­χει­ρή­σε­ων, αλλά όσες υπερ­βαί­νουν ένα ελά­χι­στο μέ­γε­θος (πι­θα­νόν 50 χι­λιά­δες ευρώ τζί­ρος) και είναι βιώ­σι­μες, που ση­μαί­νει ότι είναι ικα­νές να πα­ρά­γουν ικα­νο­ποι­η­τι­κή μάζα κερ­δών, τόκων και προ­σό­δων (να έχουν δη­λα­δή κερ­δο­φο­ρία την οποία μπο­ρούν να κρί­νουν ως ικα­νο­ποι­η­τι­κή οι κά­το­χοι κε­φα­λαί­ου στην τρέ­χου­σα συ­γκυ­ρία). Επι­πλέ­ον, η δια­γρα­φή οφει­λών δεν αφορά ελεύ­θε­ρους επαγ­γελ­μα­τί­ες που δεν ασκούν εμπο­ρι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα.

Η ρύθ­μι­ση αυτή εκ των πραγ­μά­των θα πραγ­μα­το­ποι­η­θεί εις βάρος του Δη­μο­σί­ου, άρα των δη­μο­σί­ων εσό­δων. Το Δη­μό­σιο, όμως, δεν πα­ρά­γει αυτό το ίδιο αξία για να αφαι­ρε­θεί από αυτήν η ζημιά, και τα έσοδά του προ­έρ­χο­νται σε τε­λευ­ταία ανά­λυ­ση από δύο μόνο άλλες πηγές: από τα ει­σο­δή­μα­τα της ερ­γα­σί­ας και τα ει­σο­δή­μα­τα της ιδιο­κτη­σί­ας. Η επι­λε­κτι­κή «σει­σά­χθεια» υπέρ των ει­σο­δη­μά­των της ιδιο­κτη­σί­ας, όποια μορφή και αν πάρει, απο­τε­λεί ανα­δια­νο­μή ει­σο­δή­μα­τος σε βάρος των κυ­ριαρ­χού­με­νων τά­ξε­ων, διότι «στο τέλος της ημέ­ρας» τα έσοδα του Δη­μο­σί­ου οφεί­λουν να έχουν το ίδιο ύψος όπως πριν, αυτό που έχει προ­κα­θο­ρι­στεί από την οι­κο­νο­μι­κή πο­λι­τι­κή και τα μνη­μό­νια. Έτσι, όταν δια­γρά­φε­ται η φο­ρο­λο­γι­κή οφει­λή της μιας πλευ­ράς, αντί­στοι­χα επι­βα­ρύ­νε­ται η άλλη, όχι ανα­γκα­στι­κά αμέ­σως, αλλά σί­γου­ρα σε βάθος χρό­νου. Αυτό βε­βαί­ως ισχύ­ει και για τα ασφα­λι­στι­κά τα­μεία, διότι η μεί­ω­ση των οφει­λών θα αντι­σταθ­μι­στεί, κά­ποια στιγ­μή, από μεί­ω­ση του ύψους των συ­ντά­ξε­ων ή αύ­ξη­ση των ει­σφο­ρών. Με δυο λόγια, κάθε επι­λε­κτι­κή δια­γρα­φή οφει­λής του κε­φα­λαί­ου αυ­ξά­νει το δι­καί­ω­μα της κυ­ρί­αρ­χης τάξης, της αστι­κής τάξης, επί της μελ­λο­ντι­κής ερ­γα­σί­ας των κυ­ριαρ­χού­με­νων τά­ξε­ων.

Η σχε­δια­ζό­με­νη επι­λε­κτι­κή «σει­σά­χθεια» υπέρ των επι­χει­ρή­σε­ων, εάν τε­λι­κά πραγ­μα­το­ποι­η­θεί, θα απο­τε­λεί ανα­δια­νο­μή που δεν θα προ­κύ­ψει μέσα από τους μη­χα­νι­σμούς της κα­νο­νι­κής λει­τουρ­γί­ας του κα­πι­τα­λι­σμού, δη­λα­δή μέσα από τη λει­τουρ­γία της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας ή της αγο­ράς χρή­μα­τος και κε­φα­λαί­ου, αλλά για ανα­δια­νο­μή με διοι­κη­τι­κή από­φα­ση η οποία θα επι­βά­λει διά της βίας τη με­τα­φο­ρά ει­σο­δή­μα­τος από τους πιο αδύ­να­μους στους πιο ισχυ­ρούς. Απο­τε­λεί, λοι­πόν, μια μορφή πλιά­τσι­κου ‒ενός πλιά­τσι­κου νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νου όμως, επει­δή απο­φα­σί­ζει γι’ αυτό το κρά­τος, το οποίο, ως γνω­στόν, βρί­σκε­ται πάνω από τους νό­μους αφού αυτό τους φτιά­χνει.

Εν τω με­τα­ξύ, ο Τσί­πρας προ­χω­ρά­ει σε αυτό που δεν τόλ­μη­σε ο Σα­μα­ράς (φο­βού­με­νος μια εν­δε­χό­με­νη διάρ­ρη­ξη της συμ­μα­χί­ας της αστι­κής τάξης με τις μι­κρο­α­στι­κές μάζες) και έχει εκ­κι­νή­σει τη δια­δι­κα­σία των κα­τα­σχέ­σε­ων και των πλει­στη­ρια­σμών, η οποία απο­τε­λεί νέο στά­διο στην πο­ρεία της με­γά­λης ανα­δια­νο­μής από τις ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις στην τάξη των κα­τό­χων κε­φα­λαί­ου και του υπη­ρε­τι­κού τους προ­σω­πι­κού. Μέχρι το τέλος του 2016 θα πραγ­μα­το­ποι­η­θούν δύο έως πέντε χι­λιά­δες πλει­στη­ρια­σμοί, ενώ για το 2017 ανα­μέ­νο­νται ακόμη 50.000 κα­τα­σχέ­σεις και 15.000 πλει­στη­ρια­σμοί. Με λίγες εξαι­ρέ­σεις, τα μέτρα ανα­γκα­στι­κής εί­σπρα­ξης αφο­ρούν νοι­κο­κυ­ριά των κυ­ριαρ­χού­με­νων κοι­νω­νι­κών τά­ξε­ων. Προ­κει­μέ­νου να ικα­νο­ποι­η­θούν οι απαι­τή­σεις της κε­φα­λαιο­κρα­τι­κής ιδιο­κτη­σί­ας, ξε­κι­νά­ει η εκ­στρα­τεία για την ιδιο­ποί­η­ση, εκ μέ­ρους του κε­φα­λαί­ου, της πα­ρελ­θού­σας ερ­γα­σί­ας των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων που τους πα­ρα­χω­ρή­θη­κε προ­κει­μέ­νου να συ­ντη­ρη­θούν, να ανα­πα­ρα­χθούν, να συμ­με­τέ­χουν στην κοι­νω­νι­κή ζωή και να είναι σε­βα­στοί από το κοι­νω­νι­κό τους πε­ρι­βάλ­λον. Ένα ση­μα­ντι­κό μέρος αυτής της ερ­γα­σί­ας είναι απο­κρυ­σταλ­λω­μέ­νη στις ιδιό­κτη­τες κα­τοι­κί­ες που χρη­σι­μο­ποιούν οι ερ­γα­ζό­με­νες τά­ξεις για τη βιο­λο­γι­κή και κοι­νω­νι­κή τους ανα­πα­ρα­γω­γή. Οι πλει­στη­ρια­σμοί κα­τοι­κιών, εάν δεν ανα­κο­πούν τε­λι­κά, θα απο­τε­λέ­σουν ένα δεύ­τε­ρο τε­ρά­στιο κύμα ανα­δια­νο­μής του ει­σο­δή­μα­τος σε όφε­λος του κε­φα­λαί­ου ‒του οποί­ου η απαί­τη­ση επί της μελ­λο­ντι­κής ερ­γα­σί­ας των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων θα γίνει ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη, διότι τα κα­τα­σχε­θέ­ντα ακί­νη­τα από αξίες χρή­σης θα με­τα­τρα­πούν σε κε­φά­λαιο, θα απο­κτή­σουν και αυτά το χα­ρα­κτή­ρα κε­φα­λαί­ου που δι­ψά­ει για αν­θρώ­πι­νη ερ­γα­σία.

Αυτά έρ­χο­νται να προ­στε­θούν στην ατέ­λειω­τη σειρά των άλλων κρα­τι­κών πα­ρεμ­βά­σε­ων της μνη­μο­νια­κής πε­ριό­δου που απο­σκο­πούν στη με­τα­φο­ρά ει­σο­δή­μα­τος και πλού­του από τους κυ­ριαρ­χού­με­νους στους κυ­ρί­αρ­χους, από την ερ­γα­σία στο κε­φά­λαιο: από τις μειώ­σεις των μι­σθών στον δη­μό­σιο τομέα με το πρώτο μνη­μό­νιο έως την απορ­ρύθ­μι­ση της αγο­ράς ερ­γα­σί­ας και τη μεί­ω­ση των μι­σθών στον ιδιω­τι­κό τομέα με το δεύ­τε­ρο μνη­μό­νιο, και από τη με­τα­τρο­πή του ιδιω­τι­κού χρέ­ους σε δη­μό­σιο ώστε να δε­σμευ­τεί η μελ­λο­ντι­κή ερ­γα­σία των ερ­γα­ζό­με­νων τά­ξε­ων στην απο­πλη­ρω­μή του έως τους πλει­στη­ρια­σμούς και την επι­λε­κτι­κή «σει­σά­χθεια» υπέρ των επι­χει­ρή­σε­ων, όλα συ­γκρο­τούν μια μακρά σειρά πα­ρεμ­βά­σε­ων οι οποί­ες υφαί­νουν το κα­θε­στώς του πει­θαρ­χι­κού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού, όπου οι υπο­τε­λείς κοι­νω­νι­κές τά­ξεις κα­τα­να­γκά­ζο­νται, στην αρχή διοι­κη­τι­κά και στη συ­νέ­χεια θε­σμι­κά, να προ­σφέ­ρουν δω­ρε­άν το με­γα­λύ­τε­ρο μέρος της ερ­γα­σί­ας τους τώρα και να δε­σμεύ­ο­νται ότι το ίδιο θα κά­νουν και στο δι­η­νε­κές.

Ο εχθρός, λοι­πόν, βρί­σκε­ται στο εσω­τε­ρι­κό της χώρας και η μόνη ρε­α­λι­στι­κή πο­λι­τι­κή λύση, με­σο­πρό­θε­σμα, είναι να του επι­βά­λουν οι δυ­νά­μεις της ερ­γα­σί­ας το δικό τους μνη­μό­νιο, το Μνη­μό­νιο στο Κε­φά­λαιο.