Ταυτίστηκε με τον χαρακτηρισμό «εθνικός εργολάβος». Πρόκειται για τον όμιλο που αναλαμβάνει με καταιγιστική ταχύτητα να χτίζει δρόμους, σήραγγες, κτίρια, ενώ καθοριστική ήταν και η εμπλοκή του με τα ΜΜΕ. Το πιο σημαντικό προσόν του, όμως, ήταν ότι… έχτιζε γέφυρες. Πολιτικές και οικονομικές.
Στην οικογένεια Μπόμπολα και στις επιχειρήσεις που κατέχει, έχει αποδοθεί εδώ και χρόνια ο χαρακτηρισμός «εθνικός εργολάβος», προκαλώντας τους αντίστοιχους συνειρμούς στη συλλογική συνείδηση. Γι’ αυτό ίσως θα μπορούσε να παραξενέψει κάποιους η πληροφορία ότι στο μακρινό παρελθόν ο «πατριάρχης» της οικογένειας, Γιώργος Μπόμπολας, είχε συνδεθεί με την… αποκάλυψη σκανδάλων διαπλοκής και διασπάθισης κρατικού χρήματος.
Όταν ο Γ. Μπόμπολας αποκάλυπτε σκάνδαλα
Ήταν Δευτέρα 17 Ιουλίου 1989, με το «σκάνδαλο Κοσκωτά» να μεσουρανεί. Στη συνεδρίαση της Βουλής, ο τότε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα αναπληρωτής υπουργός Βιομηχανίας υπό τον Κώστα Σημίτη, Χρήστος Ροκόφυλλος «υμνεί» μία ομάδα «6 εκλεκτών δημοσιογράφων, μαζί με τον εκδότη τον κ. Μπόμπολα, που τολμήσανε να βγούνε και να πούνε κάτι κακό για την προέλευση των χρημάτων του κ. Κοσκωτά». O Χ. Ροκόφυλλος μιλούσε για την πολύκροτη δίκη της εφημερίδας Έθνος, ιδιοκτησίας του Γ. Μπόμπολα, το 1987 και την περιέγραψε γλαφυρά: «εκεί ήταν κατηγορούμενοι οι υπεύθυνοι της εφημερίδας Έθνος και κατήγοροι ο κ. Κοσκωτάς και ο αδελφός του Σταύρος Κοσκωτάς. Μάρτυρες κατηγορίας ήταν και υπάλληλοι της Τράπεζας της Ελλάδος και οι εκλεκτοί δημοσιογράφοι. Εκεί το δικαστήριο απεφάνθη ότι όλα αυτά που λένε εναντίον του Κοσκωτά είναι “όλα καθ’ ολοκληρίαν αναληθή”. Ότι εψεύσθησαν οι κατηγορούμενοι και τους καταδίκασε για συκοφαντική δυσφήμιση σε συνολική ποινή 11 μηνών. Έκαναν έφεση. Κατέφυγαν στην Αμερική. Έφεραν και ντεντέκτιβς και στοιχεία. Επαναλήφθηκε η δίκη από τις 2 μέχρι τις 10 Φεβρουαρίου του 1988 και εξεδόθη η 1670 απόφαση του Εφετείου Αθηνών, η οποία και πάλι τους καταδίκασε όλους. Επικύρωσε την καταδίκη του κ. Μπόμπολα για συκοφαντική δυσφήμιση, καταδίκασε δε και τους άλλους σε 6 μήνες φυλάκιση».
Η δίκη του 1987 ήταν σημαντική γιατί αποτέλεσε την απαρχή των εξαιρετικών σχέσεων του ομίλου Μπόμπολα με την κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη. Το ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου δεν στήριξε το Έθνος εναντίον του Κοσκωτά. Κάτι που ο Γ. Μπόμπολας φέρεται να εισέπραξε ως αγνωμοσύνη, μιας και το Έθνος είχε αποτελέσει στήριγμα του ΠΑΣΟΚ από το 1981. Εξαίρεση αποτέλεσε ένα τμήμα του, αυτό που αποτέλεσε αργότερα τη νέα ηγετική ομάδα του σημιτικού ΠΑΣΟΚ, όταν αυτό κυβέρνησε τη χώρα τη «χρυσή» οκταετία 1996-2004.
Τα γεγονότα του 1989 ήταν σημαντικά γιατί ο όμιλος έδειξε για τα καλά τη δύναμή του συμβάλλοντας –μέσω του Έθνους– στην ήττα του Ανδρέα Παπανδρέου. Επί κυβέρνησης Τζαννετάκη πήρε μερίδιο από τις προσωρινές τηλεοπτικές άδειες που δόθηκαν τότε και εφεξής μπορούσε να επιβάλει τους δικούς του όρους.
Εκ των έσω παρατηρητές της ιστορίας του ομίλου εκτιμούν ότι σε αυτή τη χρονική περίοδο δημιουργήθηκαν οι πολιτικές συνθήκες γιγάντωσης των δραστηριοτήτων του oμίλου Μπόμπολα και «περίμεναν τις οικονομικές». Σημειώνουν μάλιστα ότι ο ιδρυτής του ομίλου επέδειξε τις τρεις βασικές αρετές του: «προνοητικότητα, αποφασιστικότητα και κυρίως προσαρμοστικότητα στις συνθήκες».
Το ξεκίνημα
Οι απαρχές του ομίλου Μπόμπολα τοποθετούνται στο μακρινό 1952. Ο πειραιώτης Γιώργος Μπόμπολας, φακελωμένος κομμουνιστής, με αντάρτη πατέρα και δράση στην ΕΠΟΝ, αν και μηχανικός του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, απορρίπτεται από το υπουργείο Δημοσίων Έργων. Μονόδρομος, όπως για κάθε «χαρακτηρισμένο» τότε, ο ιδιωτικός τομέας. Οικογενειάρχης από τα 26 του, δραστηριοποιείται δυναμικά στην οικοδομή και το 1968, μαζί με τον επίσης απόφοιτο του ΕΜΠ Ευάγγελο Κουλουμπή, ιδρύουν την εταιρία Τεχνοδομή. Μια επαφή ιδιαίτερα σημαντική, αφού ο Ε. Κουλουμπής ήταν επιχειρηματίας και ιδρυτικό στέλεχος του Συλλόγου Πολιτικών Μηχανικών από τις αρχές του 1960, έγινε πρόεδρος του ΤΕΕ στη Μεταπολίτευση, θήτευσε στη βραχύβια κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας του Κ. Καραμανλή το 1974, διετέλεσε υπουργός σε κυβερνήσεις του Α. Παπανδρέου και υπερνομάρχης Αθηνών-Πειραιώς, αποτελώντας μια από τις φιγούρες που διαμόρφωσαν την εικόνα του έλληνα μηχανικού. Ένα από τα γνωστότερα κτίρια της Τεχνοδομής είναι αυτό που στεγάζει σήμερα τα ΤΕΙ της Αθήνας. Το 1977 ο Γιώργος Μπόμπολας ιδρύει την εταιρία Άκτωρ με κύριο αντικείμενο τις συμβάσεις δημοσίων έργων.
Το 1978 ξεκινά να συνεργάζεται με αυτόν που θα γίνει το δεξί του χέρι στα τεχνικά έργα: τον μεταλλειολόγο μηχανικό Δημήτρη Κούτρα, που είχε ξεκινήσει την καριέρα του στα μεγάλα έργα της κραταιάς τότε ΕΔΟΚ-ΕΤΕΡ. Με προέλευση από την κομμουνιστική Αριστερά, ο Κούτρας, που χαίρει ιδιαίτερου σεβασμού για τις ικανότητες του ως μηχανικού, είναι σήμερα ο αντιπρόεδρος του ομίλου Ελλάκτωρ.
Ένα χρόνο αργότερα, ο Γιώργος Μπόμπολας, δείχνει ενδιαφέρον και για τον χώρο των εκδόσεων, επιβεβαιώνοντας τα χαρακτηριστικά ενός ανθρώπου που δεν διαθέτει την τετράγωνη λογική του τεχνοκράτη, ούτε νοιάζεται μόνο για τις κατασκευές. Μαζί με τον επιχειρηματία του χώρου Γιάννη Γιαννίκο (προερχόμενο επίσης από την Αριστερά) εκδίδουν την 34τομη Μεγάλη Σοβιετική Εγκυκλοπαίδεια. Σε αυτή τη διαδικασία, ο Γιώργος Μπόμπολας, φέρεται να γνωρίζει τον δημοσιογράφο και μετέπειτα συνεργάτη του Αλέκο Φιλιππόπουλο. Ο τελευταίος ήταν από μόνος του ένα κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού τύπου, έχοντας διατελέσει διευθυντής της Απογευματινής και έχοντας συμμετάσχει στα πρώτα βήματα της Ελευθεροτυπίας. Μπόμπολας και Φιλιππόπουλος από το 1980 συζητούν την έκδοση μιας εφημερίδας βασισμένης στην πρωτοπόρα για την εποχή και τα ελληνικά δεδομένα ιδέα του μικρού σχήματος, του περίφημου «ταμπλόιντ». Το Έθνος, με το εντυπωσιακό σχήμα και τη χαμηλή τιμή, εκδίδεται το 1981 και σαρώνει την αγορά, σε μια περίοδο που οι εφημερίδες έχουν πολύ μεγαλύτερη απήχηση αποφέροντας αντίστοιχη πολιτική ισχύ. Ο Γιώργος Μπόμπολας έχει ποντάρει σωστά και κερδίζει πολλαπλάσια.
Η γιγάντωση
Πιάνουμε ξανά το νήμα από το 1990. Ο κατασκευαστικός και μιντιακός όμιλος Μπόμπολα διαθέτει πλέον πολιτική συμβατότητα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πολιτικού φάσματος. Η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη του αναθέτει κατασκευαστικά έργα (για τα οποία διαγκωνίζεται με πολλούς αντιπάλους) και την ίδια τακτική συνεχίζει και η μετέπειτα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Στη συζήτηση των προγραμματικών δηλώσεων της τότε κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ, στις 24 Οκτωβρίου 1993, ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αναφέρεται στις σχέσεις του ΠΑΣΟΚ με τον όμιλο Μπόμπολα με αφορμή ένα έργο μεταφοράς νερού: «Εμείς είχαμε προκρίνει τη λύση του έργου της μεταφοράς νερού από την Τριχωνίδα. Το είχαμε αποφασίσει τον Φεβρουάριο και είχαμε φέρει και νόμο σχετικό στη Βουλή. Το κόμμα σας, κύριε Παπανδρέου, το καταψήφισε. Αν σήμερα προχωρήσετε στην υπογραφή αυτής της σύμβασης, που δεν υπεγράφη όχι λόγω λάθους ή αβελτηρίας της κυβερνήσεως, αλλά γιατί ο ανάδοχος, ο κ. Μπόμπολας, δεν μπορούσε να φέρει τις τραπεζικές εγγυήσεις οι οποίες απητούντο, ευλόγως θα ρωτήσει κανείς: Όταν χρειαζόταν το έργο το καταψηφίζατε, σήμερα που δε χρειάζεται, το εκτελείτε; Είναι φυσικό, θα σκεφθούν οι πάντες, ότι θέλετε να εξυπηρετήσετε έναν εκδοτικό παράγοντα, ο οποίος εκλογικά σας φάνηκε χρήσιμος».
Η έλευση του Κώστα Σημίτη στην αρχηγία του ΠΑΣΟΚ και τον πρωθυπουργικό θώκο, σηματοδοτεί την εποχή της γιγάντωσης για τον όμιλο Μπόμπολα. Το εταιρικό σχήμα παίρνει τη σημερινή του μορφή αφού από τη συγχώνευση της Ελληνική Τεχνοδομική Α.Ε. και της Άκτωρ ΑΤΕ προκύπτει ο Ελλάκτωρ.
Επί υπουργίας Κώστα Λαλιώτη έρχονται οι αναθέσεις έργων με τεράστιους προϋπολογισμούς. Η γέφυρα Ρίου Αντιρρίου, η Αττική Οδός και το Ολυμπιακό χωριό είναι τα γνωστότερα από αυτά. Οι λεόντειες συμβάσεις, οι εκπτώσεις και τα πανωπροίκια στις υπερβάσεις γίνονται μόνιμες καταγγελίες στα χείλη των κομμάτων της αντιπολίτευσης ως καθεστώς στα κατασκευαστικά έργα. Ο όμιλος Μπόμπολα δεν εξαιρείται, αντιθέτως κατηγορείται.
Όπως όμως εξηγούν γνώστες της επιχειρηματικής πορείας της οικογένειας, μπορεί αυτή η πλευρά της υπόθεσης να ήταν η πιο γνωστή, δεν ήταν όμως και η πιο σημαντική. Καθώς η χώρα οδεύει προς την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και την ευρωζώνη ο όμιλος Μπόμπολα προηγείται. Μέσω των διεθνών κοινοπραξιών με γαλλογερμανικά κεφάλαια σε σειρά έργων αποκτά μια ιδιαίτερα σημαντική διακλάδωση και διασύνδεση στον ευρωπαϊκό χώρο. Οι δουλειές αυξάνονται και διεθνοποιούνται, όπως και οι πολιτικές προσβάσεις του ομίλου. Ένα στοιχείο που θα αποδειχθεί καθοριστικό για την πρόσκαιρη κρίση που θα υπάρξει με την επόμενη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή.
Ό συμβιβασμός
Όταν ο Κώστας Καραμανλής, πρωθυπουργός της χώρας από το 2004, μίλησε για «νταβατζήδες», ήταν κοινό μυστικό πως φωτογράφιζε τον Γιώργο Μπόμπολα και τις επιχειρήσεις του. Μόνο που η κόντρα ενός τμήματος της Νέας Δημοκρατίας με τον όμιλο είχε ξεσπάσει πολύ νωρίτερα. Ήδη από τις 13 Φεβρουαρίου 2001 ο Μιλτιάδης Έβερτ έφερε σε δύσκολη θέση της ηγεσία της ΝΔ, ανοίγοντας μια κόντρα με τον Γ. Μπόμπολα.
Σε γραπτή δήλωσή του σημείωνε πως «είναι πρόκληση για την κοινή γνώμη να ισχυρίζεται κάποιος που έγινε γνωστός ως εργολάβος δημοσίων έργων, ότι από το 1982 που δραστηριοποιείται και ως εκδότης, χρησιμοποίησε τη δύναμη των ΜΜΕ που κατέχει για ενημέρωση και μόνο του κοινού και ξέχασε ότι είναι εργολάβος, έχοντας “πουλήσει” τις μετοχές της τεχνικής εταιρίας στα παιδιά του». Τονίζει μάλιστα πως «δεν είναι δυνατόν, σύμφωνα με τον νόμο, για μια εργοληπτική, εργολαβική εταιρία με πάρα πολλά δημόσια έργα στην Ελλάδα, την ίδια ώρα οι μέτοχοί της να έχουν τηλεοπτικό σταθμό και εφημερίδες». Η ΝΔ διστάζει, καθώς δεν έχει ακόμη κυβερνητική εξουσία, να καλύψει τον Μ. Έβερτ. Το 2004, όμως, όταν ο Κώστας Καραμανλής αναλαμβάνει την πρωθυπουργία, προωθεί και ψηφίζει τον περίφημο νόμο για τον «βασικό μέτοχο». Προβλέπει ονομαστικοποίηση μετοχών και αποκλεισμό από τα δημόσια έργα των εργολάβων που έχουν ΜΜΕ στην κατοχή τους. Η Λιάνα Κανέλλη δηλώνει εκείνη ακριβώς την περίοδο στην Βουλή: «Έχω ακούσει και συνάδελφο του ΠΑΣΟΚ στη συζήτηση της 13ης Ιανουαρίου η οποία είπε: “και τι θα κάνουν τα παιδιά του Μπόμπολα; Θα μείνουν χωρίς δουλειά ως παρένθετα πρόσωπα, έτσι που τα καταδικάζετε;”. Το έχω ακούσει με τ’ αυτιά μου». Το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης από μια σχεδόν άγνωστη ανεξάρτητη αρχή στην οδό Αμερικής γίνεται καθοριστικός παράγοντας της… ανάπτυξης του τόπου. Είναι απαραίτητη πλέον η έκδοση πιστοποιητικού διαφάνειας από το ΕΣΡ προκειμένου ο Ελλάκτωρ να πάρει έργα, και δη τα Ολυμπιακά. Στις 13 Οκτωβρίου, οκτώ μήνες μετά την εκλογή Καραμανλή, απορρίπτεται η αίτηση της εταιρίας που έχει ήδη πάρει… 42 φορές πιστοποιητικό διαφάνειας από την ίδια διοίκηση του ΕΣΡ! Ένα μέλος της διοίκησής του, ο Ρ. Μορώνης, δηλώνει ότι «στοιχειοθετείται στενή οικογενειακή και οικονομική σχέση που φτάνει έως την ταύτιση συμφερόντων» μεταξύ της κατασκευαστικής εταιρίας και των μέσων ενημέρωσης. Δύο εβδομάδες αργότερα ο όμιλος Μπόμπολα σταματάει την υπόθεση με προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ενώ στην ανακοίνωσή του ισχυρίζεται ότι νομοθεσίες περί ασυμβίβαστου αντίκεινται «στη Συνθήκη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά και στην κοινοτική νομοθεσία και νομολογία» και κάνει λόγο για «ελληνική πρωτοτυπία». Το πρόβλημα για την κυβέρνηση Καραμανλή (που θέλει να… ανατάξει λίγο τα πράγματα στις αναθέσεις) είναι ότι και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει την ίδια γνώμη!
Οι Βρυξέλλες ήταν μάλλον ικανοποιημένες με το προηγούμενο καθεστώς, με βάση το οποίο εταιρίες όπως η γερμανική Ηochtief και η γαλλική Vinci με συνοπτικές διαδικασίες έπαιρναν έργα με βασικό συνεργάτη την εταιρεία Ελλάκτωρ, που άλλωστε ήταν επίσης μία μεγάλη ευρωπαϊκή κατασκευαστική εταιρία.
Απαιτούν από την κυβέρνηση Καραμανλή να αποσύρει τον νόμο για τον «βασικό μέτοχο». Ο Κ. Καραμανλής αλλάζει τον νόμο και συνθηκολογεί μαζί τους. Ταυτόχρονα συνθηκολογεί και με τον όμιλο Μπόμπολα. Ο Ελλάκτωρ το 2007 περηφανεύεται για τη συμμετοχή «σε 3 από 5 έργα παραχωρήσεων και που ανατέθηκαν στην Ελλάδα», την «απόκτηση της Παντεχνικής που οδήγησε σε απόκτηση πλειοψηφικού ποσοστού στην Αττική Οδό (59,2%)» και την «εκκίνηση των παραχωρήσεων ΜΟΡΕΑΣ, ΟΛΥΜΠΙΑ ΟΔΟΣ και ΑΥΤΟ- ΚΙΝΗΤΟΔΡΟΜΟΙ ΑΙΓΑΙΟΥ». Την ίδια περίοδο «μπαίνει» στα μεταλλεία της Χαλκιδικής, επένδυση για την οποία έχουν υπάρξει μεγάλες αντιδράσεις από τους κατοίκους της περιοχής που διαμαρτύρονται για τις επιπτώσεις στο περιβάλλον, και αποκτά θυγατρική στην Μέση Ανατολή.
Οικογενειακές επιχειρήσεις
Στις μέρες μας η οικονομική αυτοκρατορία του Γιώργου Μπόμπολα δραστηριοποιείται σε πάνω από 20 χώρες στην ΕΕ αλλά και εκτός αυτής, με κορυφαίες μάλιστα επενδύσεις στα Εμιράτα. Διαθέτει δεκάδες θυγατρικές στον κατασκευαστικό τομέα, τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, τη διαχείριση απορριμμάτων, τη διαχείριση ακινήτων, τη διακίνηση εφημερίδων, τα καζίνο, το εμπόριο, και την ενέργεια (Κάστωρ, Ηλέκτωρ, Βιοσάρ, Elpedison, Άργος κ.ά.), και φυσικά συμμετέχει σε Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης.
Παρά τον θόρυβο που προκλήθηκε με τον Λεωνίδα Μπόμπολα και την εμπλοκή του στη λίστα Λαγκάρντ τον Απρίλιο του 2015 (από την οποία «καθάρισε» καταθέτοντας ένα μεσημέρι 1,8 εκατομμύρια ευρώ), η οικογένεια δεν μπαίνει στον κόπο να αποκρύψει πως διαθέτει εξωχώριες εταιρίες. Διευκρινίζει πάντως πως δηλώνονται στην Ελλάδα. Άλλωστε, όπως είπε ο Φώτης Μπόμπολας τον Δεκέμβρη του 2012 στο γερμανικό περιοδικό Stern, η φορολόγηση των πλουσίων είναι «αφελής σκέψη. Το μεγάλο κεφάλαιο βρίσκει πάντα τρόπους να αποφύγει τους φόρους. Αυτό είναι το τίμημα της παγκοσμιοποίησης».
Οι επιχειρήσεις έχουν πλέον μοιραστεί «στα παιδιά», που από πολύ νωρίς επιλέχθηκαν για να αναλάβουν πολύ συγκεκριμένους ρόλους. Ο κατασκευαστικός-τεχνικός τομέας στον μικρότερο, σιωπηλό και χαμηλού προφίλ Λεωνίδα Μπόμπολα και ο τομέας των ΜΜΕ στον Φώτη Μπόμπολα και την αδελφή του Μαρία.
Όπως ο ίδιος ο Φώτης Μπόμπολας σημείωσε πρόσφατα, αυτό ήταν το αποτέλεσμα έγκαιρου οικογενειακού προγραμματισμού. Στις 2 Αυγούστου, απαντώντας σε ερωτήσεις στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για τα δάνεια των ΜΜΕ, είπε: «Εμείς σαν οικογένεια είμαστε ο καθένας στο αντικείμενό του, εγώ στα Μέσα ο αδερφός μου στις κατασκευές, συμμετέχει σε μια εταιρεία, είμαστε διαφανείς. Είμαστε, φαινόμαστε, υπάρχουμε και λειτουργούμε διαφανώς».
Μάλιστα διευκρινίζει ότι «εγώ εγκατέλειψα το Πολυτεχνείο το 1985. Ο πατέρας μου τότε, που ήταν δημιουργός του Έθνους, είχε ήδη φύγει από την κατασκευαστική εταιρία, είχε ένα πρόβλημα υγείας και εγώ στην ηλικία τότε των είκοσι τεσσάρων ετών –είμαι γεννημένος το 1961– πήγα ως Διευθύνων σύμβουλος στην εταιρία. Λειτούργησα εκεί πέρα –το 1985 αυτό– έναν χρόνο σ’ αυτό το πόστο και μετά απ’ αυτήν την –αν θέλετε– δοκιμασία, εμπειρία, αποφάσισα να σταματήσω τις σπουδές μου στο Πολυτεχνείο και να ασχοληθώ με τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας, όπου ξεκίνησα την εταιρεία Άνωση, η οποία τελικά, μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, έγινε θυγατρική του Πήγασου».
Όσο για τον αδελφό του, Λεωνίδα Μπόμπολα, ο Φ. Μπόμπολας αναφέρει πως «ο Ελλάκτωρ είναι μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές εταιρίες. Ο αδελφός μου συμμετέχει με 15% σε αυτή την εταιρία. Η εταιρία αυτή δημιουργήθηκε αφού έχουν γίνει ενώσεις και συγχωνεύσεις περίπου είκοσι εταιριών αυτά τα χρόνια».
Μάλιστα δείχνει να έχει σαφή εικόνα για τη φήμη της οικογένειας δίνοντας την δική του ερμηνεία: «Έχουμε στοχοποιηθεί. Επειδή και εγώ και ο αδελφός μου είμαστε εμφανείς μέτοχοι, εμφανείς στις διοικήσεις των εταιριών, δεν κρυβόμαστε ούτε πίσω από εταιρίες ούτε πίσω από άλλους ανθρώπους. Έχουμε στοχοποιηθεί. Γενικά αυτό είναι ένα πρόβλημα για τις επιχειρήσεις. Υπάρχει μια καχυποψία και ο κάθε συνεργαζόμενος λέει “α, θα μου πούνε ότι έκανα δουλειά με τον Μπόμπολα” και εκεί είναι πιο προσεκτικός, επειδή έχουμε στοχοποιηθεί».
Παρότι ο όμιλος Μπόμπολα βρέθηκε συχνά στο στόχαστρο της πολεμικής τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και των ΑΝΕΛ, όταν βέβαια ήταν ακόμη στην αντιπολίτευση, φαίνεται πως η επιλογή του από τη μια να αποσυρθεί από τα τηλεοπτικά πράγματα –δίνοντας στην κυβέρνηση τη δυνατότητα να επαίρεται πως «έκλεισε το ΜΕΓΚΑ» – και από την άλλη να στρέψει έγκαιρα το Έθνος σε κατεύθυνση υπεράσπισης της κυβερνητικής πολιτικής, του έχουν εξασφαλίσει την απρόσκοπτη συνέχιση των αναθέσεων δημόσιων έργων, από τους δρόμους μέχρι τη διαχείριση των απορριμμάτων, ως σήμερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου