Η υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας

της ΕΛΕΝΗΣ ΠΟΡΤΑΛΙΟΥ -από εδώ

Η ιδιοκτησία και ο έλεγχος από το ιδιωτικό κεφάλαιο βασικών περιουσιακών στοιχείων του κράτους, που συγκροτούν καθοριστικούς πυλώνες για τον έλεγχο της οικονομίας, της παραγωγικής συγκρότησης / παραγωγικού μετασχηματισμού μιας χώρας, αποτελούν σήμερα στρατηγική του παγκοσμιοποιημένου κεφαλαίου και των κυβερνήσεων οι οποίες εκφράζουν πολιτικά αυτή τη στρατηγική.

Στην Ελλάδα, που βρίσκεται υπό μνημονιακό καθεστώς και ήδη εφαρμόζει το τρίτο επαχθέστερο μνημόνιο, η πολιτική αυτή στρατηγική πραγματοποιείται μέσα από τρεις θεμελιακές ανατροπές στο καθεστώς ιδιοκτησίας. Πρώτον, με την παραχώρηση σε εξευτελιστικές τιμές των τραπεζών στο ξένο κεφάλαιο. Δεύτερον, η ιδιωτικοποίηση αυτή των τραπεζών διευκολύνει την υφαρπαγή της ιδιωτικής περιουσίας των Ελλήνων πολιτών μέσω των «κόκκινων δανείων» και των εγγυήσεων που κατέχουν οι τράπεζες. Η τρίτη θεμελιακή ανατροπή στο καθεστώς ιδιοκτησίας αφορά την υφαρπαγή της δημόσιας περιουσίας ώστε αυτή να εξυπηρετήσει το φερόμενο ως δημόσιο χρέος.

Δεν χρωστάμε, δεν Πουλάμε, δεν Πληρώνουμε

Το πόρισμα της Επιτροπής Αλήθειας της Βουλής για το Δημόσιο Χρέος (Ιούλιος 2015) τεκμηριώνει γιατί το φερόμενο ως δημόσιο χρέος είναι παράνομο, αθέμιτο, επονείδιστο – επομένως δεν πρέπει να πληρωθεί. Σε κάθε περίπτωση είναι μη βιώσιμο όπως ομολογείται ακόμη και από το ΔΝΤ.

Απόσπασμα από το πόρισμα της Επιτροπής: «Η Επιτροπή διαπίστωσε, επίσης, ότι η μη βιωσιμότητα του ελληνικού δημόσιου χρέους ήταν εξαρχής προδήλως γνωστή στους διεθνείς δανειστές, τις ελληνικές αρχές και τα συστημικά μέσα ενημέρωσης. Παρ’ όλα αυτά, οι ελληνικές αρχές, μαζί με κάποιες κυβερνήσεις της Ευρωπαϊκής  Ενωσης, συνωμότησαν το 2010 ενάντια στην αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους, προκειμένου να προστατεύσουν τα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Τα συστημικά μέσα μαζικής ενημέρωσης απέκρυψαν την αλήθεια από τους πολίτες, παριστάνοντας ότι δήθεν η διάσωση αφορούσε την Ελλάδα και όχι τις τράπεζες».

Είναι  χαρακτηριστικό  το  σύνθημα  των  πρώτων, εξαιρετικά μαζικών και μαχητικών, αντιμνημονιακών κινητοποιήσεων: «Δεν χρωστάμε, Δεν πουλάμε, Δεν πληρώνουμε». Σε κάθε περίπτωση ένα κυρίαρχο κράτος μπορεί να αρνηθεί την εκποίηση των περιουσιακών του στοιχείων.

Οπως σημειώνει ο Μάικλ Χάντσον, καθηγητής Οικονομικών στο Πανεπιστήμιο του Μισούρι «κανένα κυρίαρχο κράτος δεν μπορεί να στερηθεί την περιουσία του. Εδώ δεν είναι μόνο το ότι γίνεται υπέρβαση της δημοκρατίας, αλλά απορρίπτεται ο ίδιος ο ορισμός του κυρίαρχου κράτους σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο.Αρα είναι κάτι πολύ πιο σοβαρό από μια επίθεση στη δημοκρατία. Είναι ένας διευρωπαϊκός πόλεμος».

Οι τρεις κατηγορίες ακινήτων

Σύμφωνα με την πρόεδρο του Επιμελητηρίου Περιβάλλοντος και Βιωσιμότητας, σύμβουλο Επικρατείας, Μαρία Καραμανώφ, τα δημόσια ακίνητα χωρίζονται σε τρεις κατηγορίες. Η πρώτη περιλαμβάνει δημόσια ακίνητα που είναι αυτά καθεαυτά άρρηκτα συνδεδεμένα με τους θεμελιώδεις δημόσιους σκοπούς της εθνικής κυριαρχίας και της βιώσιμης ανάπτυξης (άμυνα, ασφάλεια, ουσιώδη στοιχεία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος, βασικές ενεργειακές και συγκοινωνιακές υποδομές, κ.λπ.).

Η δεύτερη κατηγορία περιλαμβάνει ακίνητα που εξυπηρετούν δημόσιους σκοπούς, οι οποίοι αποτελούν αναπόσπαστο στοιχείο του σύγχρονου κοινω-νικού κράτους και την αναγκαία υποδομή για την παροχή αντίστοιχων δημόσιων υπηρεσιών (νοσοκομεία, σχολεία, δημόσια κτίρια, στρατόπεδα, κ.λπ.). Η τρίτη κατηγορία περιλαμβάνει τα δημόσια ακίνητα τα οποία αποτελούν την καθαρώς ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου. Μόνο αυτή η τρίτη κατηγορία μπορεί υπό όρους να δοθεί σε ιδιώτες.

Σε κάθε περίπτωση, η διαχείριση της παραχώρησης περιουσιακών στοιχείων του κράτους, που επιτρέπεται από το Σύνταγμα να παραχωρηθούν, είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Υπ’ αυτήν την έννοια, σύμφωνα με τον έγκριτο συνταγματολόγο Γ. Κασιμάτη, «το ΤΑΙΠΕΔ, όπως κι αν ονομαστεί, αποτελεί θεσμό παράνομο και εγκληματικό γιατί παραβιάζει την εθνική κυριαρχία ως προς τη διαχείριση της δημόσιας περιουσίας και δημιουργεί τεράστιας έκτασης οικονομική ζημία στο κράτος».

ΤΟ ΝΕΟ ΥΠΕΡ-ΤΑΜΕΙΟ
Με «προίκα» 50 δισ. Ευρώ

Με το τρίτο μνημόνιο, το καθεστώς εκποίησης/ υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας αλλάζει προς το χειρότερο σύμφωνα με αυτά που περιλαμβάνονται στα κείμενα των συμφωνιών και την εξειδίκευσή τους. ΄ολη η εθνική περιουσία, ύψους 50 δισ. ευρώ, μεταβιβάζεται στο νέο ταμείο του οποίου τον έλεγχο έχουν κατά βάση οι «θεσμοί», μέσω του 5μελούς εποπτικού συμβουλίου του οποίου τα δύο μέλη διορίζονται άμεσα από την Κομισιόν και τον ESM, ενώ τα υπόλοιπα τρία θα είναι της αρεσκείας των «θεσμών» που θα ελέγχουν τις αποφάσεις εκποιήσεων, επενδύσεων κ.λπ. με πολλαπλούς στόχους: α. να αποπληρώνεται το δημόσιο χρέος που επιβλήθηκε παρανόμως στη χώρα μας, β. να επωφελείται το ξένο κεφάλαιο από τα περιουσιακά στοιχεία του ελληνικού κράτους, γ. εν τέλει το σύνολο της ελληνικής οικονομίας -μετά και το έγκλημα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών-  να ελέγχεται από οικονομικές δυνάμεις που δεν υπόκεινται στον έλεγχο των ελληνικών κυβερνήσεων.

«Το ταμείο θα απορροφήσει τουλάχιστον τέσσερις βασικές δομές διαχείρισης δημόσιας περιουσίας το ΤΑΙΠΕΔ, το ΤΧΣ, την ΕΤΑΔ και τις ΔΕΚΟ, χωρίς να αποκλείεται ο εμπλουτισμός του ενεργητικού του με την προσθήκη επιπλέον άυλων αξιών και ακινήτων ή δημιουργία νέων υποταμείων». Στην όλη διαδικασία εμπλέκεται και η περίφημη European Bank for Reconstruction and Development, που διαχειρίστηκε τις αποκρατικοποιήσεις στις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες με τα γνωστά αποτελέσματα. είναι χαρακτηριστικό ότι το αντίστοιχο ταμείο Αποκρατικοποιήσεων στην πρώην Ανατολική Γερμανία έκλεισε με παθητικό. τα παραπάνω στοιχεία έχουν ληφθεί από σχετικό δημοσίευμα της εφημερίδας Αυγή (20/12/2015). Το σχεδιαζόμενο οικονομικό, κοινωνικό, πολιτικό και ποινικά κολάσιμο έγκλημα είναι σε γνώση της κυβέρνησης, που αντιλαμβάνεται ότι παραδίδει όλη τη δημόσια περιουσία στους «θεσμούς».

Όπως αναφέρεται στο ίδιο δημοσίευμα: «το δύσκολο κομμάτι της συμφωνίας έγκειται στο πώς θα επιτευχθεί χρηστή, αποτελεσματική και διαφανής διαχείριση της περιουσίας, από τη μια, και του πώς, από την άλλη, θα διασφαλίζεται ότι οι στρατηγικές αποφάσεις που αφορούν την αναπτυξιακή και επενδυτική πολιτική της χώρας θα παραμείνουν υπό τον δημοκρατικό έλεγχο των εκλεγμένων ελληνικών κυβερνήσεων». Δεν πρόκειται όμως για «δύσκολο κομμάτι της συμφωνίας» αλλά για προδιαγεγραμμένη συμφωνία υφαρπαγής της δημόσιας περιουσίας που η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί ήδη με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.