Η δεύτερη μεγάλη ντροπή

ΑΠΟ ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ- ΑΜΥΓΔΑΛΕΖΑ  

Του ΠΕΤΡΟΥ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ  

Επιχειρώντας να δικαιολογήσουν- όχι τόσο στο λαό, όσο στον ευατό τους- τη συνθηκολόγηση του περασμένου Ιουλίου, κάποιοι παλιοί μας σύντροφοι, που επέλεξαν να μείνουν στο ΣΥΡΙΖΑ και να στηρίξουν τον Αλέξη Τσίπρα, επέμεναν ότι το τρίτο μνημόνιο ήταν κάτι σαν οικονομικό Μπρεστ- Λιτόσφκ. (Ιερόσυλη σύγκριση, αλλά όπως έλεγε και ο Χέγκελ, για όλα τα πράγματα υπάρχουν επιχειρήματα). Πιστεύοντας όχι αυτό που βρισκόταν μπροστά στα μάτια τους, αλλά εκείνο που ήθελαν σώνει και καλά να πιστέψουν (όνειρο ζω, μη με ξυπνάτε...) επέμεναν ότι επρόκειτο για μια προσωρινή, αναγκαστική- λόγω ανωτέρας βίας-συνθηκολόγηση, αποκλειστικά στο οικονομικό πεδίο, που εξασφάλιζε την επιβίωση της “αριστερής κυβέρνησης” και το κέρδισμα χρόνου για μια μελλοντική ανασύνταξη και αντεπίθεση. Στο ενδιάμεσο, αυτή η κυβέρνηση θα είχε τη δυνατότητα, υποτίθεται, να μείνει πιστή στις αριστερές αξίες της σε άλλα, σημαντικά πεδία, πέραν της οικονομίας, όπως εκείνα της δημοκρατίας, των δικαιωμάτων και τηςεξωτερικής πολιτικής.

Το χθεσινό, κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών (πλην ΚΚΕ), μετά την αξιοθρήνητη σύναξηστο προεδρικό μέγαρο, διαλύει κάθε αυταπάτη, τουλάχιστον στη συνείδηση όσων εξακολουθούν να κατοικούν στον πλανήτη Γη. Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είχε κανένα πρόβλημα να συμφωνήσει με τονΚυριάκο Μητσοτάκη και την υπόλοιπη “τρόικα εσωτερικού” πάνω σε μια επονείδιστη, δήθεν “εθνική” γραμμή αναφορικά με το δράμα των προσφύγων. Οι νεομνημονιακοί και παλαιομνημονιακοί ηγέτες, που καταδίκαζαν στο πυρ το εξώτερο όσους μιλούσαν για “Σχέδιο Β” απέναντι στον οικονομικό εκβιασμό της ευρωζώνης, αποδέχθηκαν πλήρως το “Σχέδιο Β” που είχαν συνομολογήσει πριν από αυτούς, γι αυτούς, η κ. Μέρκελ με τον κ. Ερντογάν για το προσφυγικό. Ένα ολέθριο “Σχέδιο Β” που θεωρεί τετελεσμένο γεγονός το κλείσιμο των συνόρων και τη μετατροπή της Ελλάδας (όπως και της Τουρκίας) σε ένα απέραντο στρατόπεδο συγκέντρωσης προσφύγων, όπως προκλητικά προείπε ο πρωθυπουργός της Σλοβακίας, για τον οποίο η χώρα μας οφείλει να γίνει “Ιφιγένεια” και να θυσιαστείπρος όφελος της Ε.Ε.

Ότι οι πολιτικοί αρχηγοί αποδέχθηκαν αυτό το ρόλο φαίνεται ξεκάθαρα από το γεγονός ότι δεν υπάρχει ούτε μία λέξη στο κοινό ανακοινωθέν που να ζητά το άμεσο άνοιγμα των συνόρων. Όπως δεν υπάρχει λέξη για την ανάγκη να εφαρμοστεί η συνθήκη των Ηνωμένων Εθνών, του 1951, για τους πρόσφυγες, να πέσουν όλοι οι φράκτες και να επιβληθούν κυρώσεις στις χώρες εκείνες (Αυστρία, ομάδα Βίζενγκραντ, ΠΓΔΜ) που πήραν τις γνωστές, μονομερείς αποφάσεις.

Επιπλέον, ο Αλέξης Τσίπρας προσχώρησε πλήρως στη γραμμή Σαμαρά- Μητοστάκη για δημιουργίακλειστών κέντρων τύπου Αμυγδαλέζας, όπου οι “παράτυποι μετανάστες” θα τελούν υπό αυστηρή φρούρηση ειδικών αστυνομικών δυνάμεων, ως δυνάμει επικίνδυνοι εγκληματίες. Με το ίδιο κοινό ανακοινωθέν, οι πολιτικοί αρχηγοί δεσμεύονται ότι η Ελλάδα “θα σεβαστεί στο ακέραιο τιςυποχρεώσεις της, με τον τρόπο που αυτές καθορίζονται από τις αποφάσεις των αρμοδίων οργάνωντης Ε.Ε.”, συναινούν να παραδοθεί ο έλεγχος των συνόρων μας σε μια ευρωπαϊκή συνοριοφυλακή-ακτοφυλακή και υπόσχονται κάθε βοήθεια στην αποστολή του ΝΑΤΟ, στο οποίο έχει παραδοθεί ο έλεγχος του Αιγαίου.

Η δραματική αυτή εξέλιξη διαμηνύει ότι δεν υπάρχει τελευταίο σκαλοπάτι στου κακού τη σκάλα.Παραδομένος μια φορά, στο πεδίο της οικονομίας, παραδομένος για πάντα, σε όλα τα πεδία. Αυτή είναι η πολύ σκληρή αλήθεια, την οποία οφείλουν να αντικρίσουν κατάματα, αν δεν θέλουν να κοροϊδεύουν τον εαυτό τους και να εξαπατούν τους γύρω τους, όσοι διατηρούν αν μη τι άλλο στοιχειώδη πολιτική αξιοπρέπεια- ό,τι ενστάσεις κι αν έχουν για όσους τους ασκούν εξ αριστερών κριτική.

Όσο για τον ελληνικό λαό, ανεξάρτητα από κομματικές προτιμήσεις, καλείται να αντικρίσει μια άλληενοχλητική αλήθεια, αναφορικά με τη θέση της Ελλάδας στην “υπαρκτή Ε.Ε.”. Κι η αλήθεια αυτή μας λέει ότι η Ελλάδα έχει ήδη μετατραπεί σε μια χώρα “εντός- εκτός” ευρωζώνης και Ε.Ε., με όλα ταμειονεκτήματα της παραμονής της, αλλά χωρίς κανένα πλεονέκτημα από αυτήν. Στο οικονομικό πεδίο, μένουμε στην ευρωζώνη, αλλά με capital controls, χωρίς ρευστότητα, με μνημόνια,υφεσιακή καταστολή της οικονομίας και επιτροπεία- δηλαδή, έχουμε ήδη απορροφήσει το μεγαλύτερο μέρος του κόστους της εξόδου από την ευρωζώνη, χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα που αυτή θας μας έδινε. Αντίστοιχα, η Ελλάδα είναι “εντός- εκτός” Σέγκεν, με τα σύνορά της κλειστάγια τους πρόσφυγες, με μία, δύο, τρεις, πολλές... Αμυγδαλέζες, χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα που θα είχε ο έλεγχος των εθνικών μας συνόρων (κατάργηση βίζας για τρίτες χώρες, με προνομιακές οικονομικές και τουριστικές συμφωνίες κ.α.). Η ανάγκη μιας λυτρωτικής εξόδου από αυτό το λαβύρινθο ποτέ δεν ήταν περισσότερο αναγκαία.