Ανακοίνωση ΑΡΑΓέΣ για την Αρχιτεκτονική Πάτρας

Ανακοίνωση ΑΡΑΓέΣ για την Αρχιτεκτονική Πάτρας 

Η Αρχιτεκτονική Σχολή της Πάτρας αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα λειτουργίας εδώ και αρκετά χρόνια. Ο συνολικός κανόνας της μη πρόσληψης νέων μελών ΔΕΠ οδήγησε, όπως και σε άλλες σχολές, στη δραστική μείωση του εκπαιδευτικού προσωπικού και την αδυναμία ανταπόκρισης στις ανάγκες λειτουργίας της σχολής. Εκτός από το εκπαιδευτικό προσωπικό, όπως αναδεικνύει και ο Φοιτητικός Σύλλογος της σχολής, χρειάζεται η επαναπρόσληψη προσωπικού ώστε να λειτουργούν επαρκώς οι αξιόλογες βοηθητικές υποδομές της σχολής, δηλαδή η βιβλιοθήκη, το υπολογιστικό κέντρο και το εργαστήριο μακέτας, των οποίων η λειτουργία κινδυνεύει άμεσα με τέτοια συρρίκνωση ωραρίου που καθιστά δύσκολη την αξιοποίηση τους από τους φοιτητές.

Είναι δεδομένο ότι το Υπουργείο Παιδείας πρέπει να δράσει άμεσα και να καλύψει τη χρηματοδότηση της σχολής, όπως διεκδικεί ο Φοιτητικός Σύλλογος, ο οποίος προβαίνει σε κινητοποιήσεις όλο αυτό το διάστημα για να αναδείξει το πρόβλημα και να βρεθεί λύση. Δεν είναι δυνατόν να απαιτείται από σχολές τριτοβάθμιας εκπαίδευσης «να κόψουν το λαιμό τους» για να λειτουργήσουνÔ, την ώρα που αυτό είναι καταφανώς αδύνατο με τα παρεχόμενα κονδύλια. Η κυβέρνηση της ΝΔ (που προφανώς συνεχίζει τη μνημονιακή εκπαιδευτική πολιτική της υποχρηματοδότησης που εφάρμοσε και ο ΣΥΡΙΖΑ), θέλει να ομνύει στην «αριστεία», την ώρα που δεν επιτρέπει στις σχολές να λειτουργήσουν υπό «κανονικούς» όρους. Αν αυτή η κατάσταση γίνει «κανονικότητα», οι σχολές θα κλείνουν η μία μετά την άλλη.

Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχει όμως και μια άλλη σοβαρή διάσταση. Ο πρόεδρος της σχολής, Γ. Πανέτσος βρίσκει την αφορμή, πατώντας πάνω στο πραγματικό πρόβλημα της υποχρηματοδότησης, και διατυπώνει μια σειρά προτάσεων(στη συνέχεια του άρθρου μπορείτε να δείτε τις προτάσεις) οι οποίες είναι σε κατεύθυνση αποδιάρθρωσης τόσο του τμήματος όσο και της δημόσιας πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στη χώρα ευρύτερα. Είναι χαρακτηριστικό, ότι αρκετές από τις προτάσεις που διατυπώνει, δεν έχουν καν οικονομική διάσταση. Μερικές από αυτές είναι:

– Η εισαγωγή «τέλους φοίτησης» δηλαδή διδάκτρων στα προπτυχιακά (σημείο 5). Είναι καταφανές ότι αυτή η πρόταση καταστρατηγεί ευθέως το δωρεάν χαρακτήρα της πανεπιστημιακής εκπαίδευσης. Το γεγονός ότι υπάρχουν και σήμερα πολλές ελλείψεις, ξεκινώντας από τη σίτιση και τη στέγαση, που αναγκάζουν τους φοιτητές να εργάζονται για να σπουδάσουν, ή τις οικογένειές τους να καλύπτουν τα κόστη διαβίωσής τους, δεν νομιμοποιεί κανέναν να προτείνει δίδακτρα.

– Η προσαρμογή της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Ελλάδα στη διαδικασία της Μπολόνια (σημείο 3). Η πρόταση αυτή έχει απορριφθεί επανειλημμένα εδώ και χρόνια από το Φοιτητικό Κίνημα, την πανεπιστημιακή κοινότητα, αλλά και τον τεχνικό κόσμο της χώρας (με αποφάσεις του ΤΕΕ και άλλων φορέων). Ο κατακερματισμός των σπουδών για λόγους «κινητικότητας» δεν έχει καμία γνωστική αιτιολόγηση, διαρρηγνύει το ενιαίο των προγραμμάτων σπουδών, και υποβαθμίζει το περιεχόμενο της παρεχόμενης εκπαίδευσης. Έχει εξηγηθεί πολλαπλώς, τόσο σε ελληνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, ότι η διαδικασία της Μπολόνια ουσιαστικά αντιμετωπίζει την εκπαίδευση ως εμπόρευμα, και η «κινητικότητα» αυτού του είδους στοχεύει στο να μπορούν να κινούνται οι φοιτητές – πελάτες μεταξύ ιδρυμάτων.

– Η δυνατότητα των ιδρυμάτων να ιδρύουν δομές εκπαίδευσης και έρευνας εκτός της έδρας τους (σημείο 8). Η πρόταση αυτή θα αποδιαρθρώσει τα τμήματα. Υπάρχει λόγος που τα πανεπιστήμια έχουν χωρική ενότητα ή έστω εγγύτητα ιστορικά. Ακόμα και όταν τα πανεπιστήμια των πόλεων απομακρύνθηκαν σε πολλές ευρωπαϊκές περιπτώσεις από το ιστορικό κέντρο, αυτό έγινε με τη δημιουργία πανεπιστημιουπόλεων, και – σε κάθε περίπτωση – δεν έχει υπάρξει προηγούμενο να έχει η ίδια σχολή διαφορετικά κλιμάκια φοιτητών σε διαφορετικές πόλεις. Η εκπαιδευτική διαδικασία πρέπει να είναι ενιαία για όλους τους φοιτητές και αυτό προϋποθέτει την πρόσβαση όλων στις ίδιες υποδομές, πράγμα αδύνατον εάν (όπως προτείνει ο πρόεδρος της Αρχιτεκτονικής Πάτρας) οι φοιτητές με καταγωγή από την Αθήνα παρακολουθούν τη σχολή στην Αθήνα και οι υπόλοιποι στην Πάτρα.

Εκτός από αυτές τις πολύ χονδροειδείς προτάσεις, ο πρόεδρος έχει και σειρά άλλων, όπως η υποχρεωτική παρακολούθηση των μαθημάτων (σημείο 6), που προφανώς δεν σχετίζεται με το οικονομικό σκέλος και αποσκοπεί μονάχα στην εντατικοποίηση των ρυθμών σπουδών, ή η ανάπτυξη συστήματος ανταποδοτικών υπηρεσιών από τα πανεπιστήμια (σημείο 11) που είναι επίσης στη λογική της επιχειρηματικής λειτουργίας των πανεπιστημίων. Ακόμα και η πρόταση (σημείο 1) για την πρόσληψη έκτακτου προσωπικού κάθε καλοκαίρι, σε μια σχολή που η πραγματικότητα βοά ότι της λείπει μόνιμο προσωπικό, κινείται εντός της νεοφιλελεύθερης αντίληψης για την εργασία. Θεωρούμε πως η πανεπιστημιακή κοινότητα τόσο της Πάτρας, όσο και πανελλαδικά, αλλά και οι φορείς των μηχανικών, τους οποίους αφορούν σε πολύ μεγάλο βαθμό οι αναδιαρθρώσεις που προτείνονται στις πολυτεχνικές σχολές, πρέπει να απορρίψουν τέτοιου είδους λογικές, και να αγωνιστούν για την αναβάθμιση της δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης, ξεκινώντας από τη διασφάλιση επαρκούς κρατικής χρηματοδότησης. Όσο για τον πρόεδρο της Αρχιτεκτονικής Πάτρας, θα ήταν μάλλον σοφότερο να ακούσει τους φοιτητές της σχολής που διεκδικούν τα αυτονόητα (στο τέλος της ανακοίνωσης μπορείτε να διαβάσετε την απόφαση του Συλλόγου Φοιτητών), από το να προσπαθεί να αποτελέσει τον «λαγό» της νεοφιλελεύθερης αναδιάρθρωσης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση, πατώντας πάνω στην εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η Αρχιτεκτονική Πάτρας.