Την άλλη Κυριακή, 20 Νοέμβρη, διεξάγονται οι εκλογές του ΤΕΕ. Δεν είναι μια συνδικαλιστική, αλλά πολιτική αναμέτρηση που συντελείται σε κλίμα αμηχανίας των μηχανισμών εκπροσώπησης με ταυτόχρονη απουσία μαζικών κινηματικών παρεμβάσεων. Το στίγμα αυτών των εκλογών διαμορφώνεται από τις μειωμένες προσδοκίες των μελών του, τόσο ως προς την δυνατότητα μιας «αλλαγής» μέσα από μια εναλλαγή στην διοίκησή του, όσο και ως προς την αποτελεσματικότητα οποιονδήποτε μορφών αντίστασης από τους “από κάτω” εντός του ΤΕΕ.
Το ΤΕΕ είναι ένας κρατικός μηχανισμός, όπου το μοντέλο της διαχείρισης μέσω της συγκυβέρνησης της αντιπολίτευσης με την συμπολίτευση και με την συμμετοχή της Αριστεράς, δεν είναι καινούργιο. Έχει δοκιμαστεί εδώ και δεκαετίες και αρκετοί πρώην προέδρου του έχουν αναρριχηθεί σε κυβερνητικές θέσεις. Η πληθώρα των εκλογικών συνδυασμών εκφράζει την πολυδιάσπαση των πολιτικών χώρων που εκπροσωπούν, αλλά δεν αλλάζει το τοπίο, ούτε τροποποιεί τους συσχετισμούς. Είναι ζητούμενο αν η αγανάκτηση των μηχανικών και ιδιαίτερα των νέων, θα εκφραστεί ως ψήφος διαμαρτυρίας ή ως αποχή από τις εκλογές.
Σε παρόμοιες συνθήκες, η αποχή συνήθως αναδεικνύεται ως ο μεγάλος νικητής. Εξαίρεση είναι η περίπτωση “Λιθουανία”, όπου στις πρόσφατες εκλογές αναδείχθηκε πρώτο ένα μικρό και ασήμαντο κόμμα, το οποίο είχε μια μόνον έδρα στο προηγούμενο κοινοβούλιο. Κάτι παρόμοιο δεν πρόκειται να συμβεί στις εκλογές του ΤΕΕ. Οι «μεγάλες ανατροπές» πρώτα σημειώνονται στην κοινωνία και μετά εσωτερικεύονται σε παρόμοιους μηχανισμούς. Ίσως ένα μικρό τμήμα ψήφων διαμαρτυρίας μετακινηθεί προς εκείνες τις παρατάξεις που έχουν διαχωρίσει την θέση τους από το σύστημα διακυβέρνησής του. Αυτό που διακυβεύεται σε αυτές τις εκλογές - ανεξάρτητα του ποσοστού συμμετοχής - είναι κάτι άλλο, το οποίο αφορά στο κράτος και όχι τους μηχανικούς : Αν το μακρύ χέρι του κράτους θα εκφραστεί πολιτικά στο χώρο των μηχανικών με κεντρικό εκπρόσωπο μια αυστηρά κομματική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ ή από άλλους εκλογικούς μηχανισμούς.
Στο παρελθόν το σημερινό κυβερνητικό κόμμα του ΣΥΝασπισμού είχε - στα πλαίσια της “συμμετοχικής” συνδιαχείρισης, κυβέρνησης, αντιπολίτευσης και αριστεράς, δυο δικούς του προέδρους, τον Κώστα Λιάσκα και τον Γιάννη Αλαβάνο. Σήμερα έχει στην κυβέρνηση τον πρώην πρόεδρό του. Η ιστορία των εκλογών του ΤΕΕ καταγράφει ότι οι κυβερνητικές παρατάξεις συγκεντρώνουν αξιόλογα ποσοστά. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν στην κυβέρνηση, το εκλογικό του ποσοστό σε αυτές τις εκλογές του ΤΕΕ θα ήταν αρκετά πιο χαμηλά, απ' ότι στο παρελθόν. Η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων δεν προσέρχεται στην εκλογική διαδικασία για να επιβραβεύσει «προγραμματικές διακηρύξεις» αλλά για να εμπεδώσει σχέσεις μέσω των οποίων δύνανται να διεκπεραιωθούν προσωπικές προσδοκίες.
Ο Στάθης Κουβελάκης σε μια πρόσφατη ομιλία του με θέμα την στρατηγική της Αριστεράς, κατέληξε με την φράση “ήρθε η ώρα να χωρίσει η ήρα από το στάρι”. Όμως αυτός ο διαχωρισμός δεν μια εσωτερική υπόθεση της «ήρας» και του «σταριού», γίνεται από εξωτερικούς παράγοντες. Παραδοσιακά ο «στρατηγός άνεμος», δηλαδή το μαζικό κίνημα είναι αυτό που κάνει τον διαχωρισμό. Αν απουσιάζει αυτός ο στρατηγός, οι προσπάθειες διαχωρισμού είναι μια διαδικασία αυτοκατανάλωσης και ομφαλοσκόπησης, η οποία δεν μπορεί να παράγει κανένα πολιτικό αποτέλεσμα. Αυτό ακριβώς καταγράφεται και στις εκλογές του ΤΕΕ. Η πληθώρα των εκλογικών σχημάτων που κατέρχονται στο ΤΕΕ δεν εκφράζει καμία διαδικασία διαχωρισμού της «ήρας» και του «σταριού».
Κόντρα σε αυτό το κλίμα και επιμένοντας αριστερά και ενωτικά, στις εκλογές του ΤΕΕ, κατεβαίνει «σε σύγκρουση με το «σύστημα ΤΕΕ» –Παρεμβαίνοντας στα όργανα, πυροδοτώντας τους αγώνες» ένα πλατύ ενωτικό σχήμα με την επωνυμία «ΑΡΑΓΕΣ» (Αριστερή Αγωνιστική Ενωτική Συσπείρωση) με κεντρικό σύνθημα:
Στην ενότητα η δύναμη, στους αγώνες η προοπτική, ασπίδα μας η αλληλεγγύη
Συγκροτήθηκε από την «Συσπείρωση Αριστερών Μηχανικών», η οποία δρα στο ΤΕΕ εδώ και δεκαετίες, και από σχήματα που πολιτικά προέρχονται από δυνάμεις που αποδεσμεύτηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ, δυνάμεις που είναι ενταγμένες στο ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στην ΛΑΕ και σε άλλα πολιτικά σχήματα, καθώς και από ανένταχτους αγωνιστές. Μπορεί να μην φέρνει το «καινούργιο», αλλά σίγουρα είναι μια σημαντική προσπάθεια οριοθέτησης ως προς το «κυρίαρχο». εκτός και εκτός της Αριστεράς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου