«…Και τι θα χάναμε χωρίς αυτούς όλους…»

Η επίθεση στον Πάνο Λάμπρου δεν αποτελεί καμιά έκπληξη. Η προσπάθεια του βαθέως κράτους, των μηχανισμών, και των πρόθυμων media, πάντα ήταν η τρομοκράτηση και ο διασυρμός των ανθρώπων που πάλευαν από τις γραμμές της Αριστεράς και του ανταγωνιστικού κινήματος για δικαιώματα εκεί που πραγματικά καταπατούνταν ή ήταν ανύπαρκτα. Που πάντα βρίσκονταν στην πλευρά της αλληλεγγύης, στην πλευρά των «από κάτω». Δεκάδες φορές το ίδιο έργο που συνοψίζεται στην επίθεση των κάθε λογής μηχανισμών και συμφερόντων σε ανθρώπους που κάποια στιγμή η φτωχοποίηση τους βολεύει γιατί στο πρόσωπό τους το χτύπημα έχει πολλούς αποδέκτες. Η συνήθης κατηγορία των σχέσεων με την τρομοκρατία χρησιμοποιείται εργαλειακά για να χτυπηθούν οι ίδιοι οι αγώνες στους οποίους τα πρόσωπα αυτά συμμετέχουν. Δεν είναι τωρινό φαινόμενο. Οι «υγιείς δυνάμεις» του έθνους το προσπαθούν από τον εμφύλιο.

Αυτή τη φορά ήταν ο Γιάννης Πανούσης αυτό που αποφάσισε να παίξει τον θλιβερό και άθλιο ρόλο του «λαγού». Από την αρχή εξάλλου είχε εκφράσει πάμπολλες φορές την απέχθειά του προς την «Αριστερά του τίποτα» που απ’ ότι φαίνεται από την εργώδη προσπάθειά του στην πραγματικότητα είναι η Αριστερά (ή ό,τι θυμίζει Αριστερά) που ενοχλεί και που πρέπει να ισοπεδωθεί με κάθε τρόπο. Η φαιδρότητα του πρώην υπουργού φτάνει βεβαίως μέχρι το να αυτοπροτείνεται ως στόχος και να προσπαθεί να πείσει ότι κινδυνεύει.

Εν κατακλείδι, όσοι και όσες βρεθήκαμε στους αγώνες ενάντια στην καταστολή και τον αυταρχισμό, γνωρίζουμε ότι η τρομολαγνεία πάντα ήταν αγαπημένο σπορ καναλιών, κράτους, εξουσίας ακριβώς γιατί χρησιμοποιείται ως εργαλείο υποταγής, ιδεολογικής κυριαρχίας και αποπροσανατολισμού των ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων.

Η αλληλεγγύη μας στον Πάνο Λάμπρου και σε όλους όσους/ες στοχοποιούνται ακριβώς γιατί αγωνίστηκαν με την πλευρά των εκμεταλλευόμενων είναι παραπάνω από δεδομένη. Εξάλλου δεν είναι απλώς αλληλεγγύη, είναι ότι το παίρνουμε προσωπικά και είμαστε χιλιάδες.

Γιάννης Αλμπάνης
Κυριακή Κλοκίτη
Τάσος Κορωνάκης
Χρήστος Λάσκος
Δημοσθένης Παπαδάτος
Ηλίας Χρονόπουλος

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών (12.11.2015)

Θα μιλήσουμε και εμείς για τον Πάνο Λάμπρου

Ομάδα Ποδονίφτης | 13.11.2015

Θα μιλήσουμε και εμείς για τον Πάνο Λάμπρου. Όχι βέβαια για τον Πάνο Λάμπρου, θύμα των βρώμικων καταγγελιών και της απύθμενης κλάψας αυτού του ανεκδιήγητου τύπου της εγχώριας καθεστωτικής πολιτικής σκηνής, αυτού του λεμούριου της τάξης των πρωτευόντων, που επιλέχθηκε ελέω Τσίπρα για υπουργός, σε ευθεία και παρατεταμένη σύγκρουση με τις διαθέσεις της συντριπτικής πλειοψηφίας των μελών του ίδιου του κόμματος και της νεολαίας του.

Ούτε βέ­βαια για τον Πάνο Λά­μπρου, στο­χο­ποι­η­μέ­νο και ευά­λω­το στέ­λε­χος του κυ­βερ­νη­τι­κού κόμ­μα­τος, απο­δέ­κτη λι­βελ­λο­γρα­φη­μά­των ακρο­δε­ξιάς κοπής από ένα συ­να­σπι­σμό αρου­ραί­ων της ντό­πιας κυ­ριαρ­χί­ας, που δεν ανέ­χο­νται την ύπαρ­ξη και των ελα­χι­στό­τε­ρων θυ­λά­κων σε αυτό το κόμμα που να μην έχουν μπει στη φάση της βί­αι­ης μνη­μο­νια­κής προ­σαρ­μο­γής και της συ­στη­μι­κής τους εξη­μέ­ρω­σης.

Μήτε ακόμη για τον Πάνο Λά­μπρου, πα­ρά­πλευ­ρη απώ­λεια σε ένα ιδιό­τυ­πο και κραυ­γά­ζο­ντα αντα­γω­νι­σμό δια­φό­ρων τμη­μά­των του βα­θιού και απα­ράλ­λα­κτου στον σκλη­ρό του πυ­ρή­να κρά­τους (ΕΥΠ, αντι­τρο­μο­κρα­τι­κή, κρα­τι­κή γρα­φειο­κρα­τία κ.ο.κ.), πόσο μάλ­λον όταν προ- σκαι­ρα δια­τα­ράσ­σο­νται κάπως, ’προ­αιώ­νιε­ς’ δομές του σω­φρο­νι­στι­κού συ­στή­μα­τος, ως από­το­κο του με­ταρ­ρυθ­μι­στι­κού απο­τυ­πώ­μα­τος του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πριν τη συ­στη­μι­κή του με­τάλ­λα­ξη.

Ούτε καν για τον Πάνο Λά­μπρου, εξι­λα­στή­ριο θύμα των ψυ­χρο­πο­λε­μι­κών ιδε­ο­λη­ψιών της με­γά­λης δυ­τι­κής υπερ­δύ­να­μης αλλά και των ντό­πιων συ­νο­δοι­πό­ρων της, περί δήθεν προ­σω­πι­κής του συν­διαλ­λα­γής με τρο­μο­κρά­τες και ένο­πλες ορ­γα­νώ­σεις, απο­κρύ­πτο­ντας και συ­σκο­τί­ζο­ντας τον θε­σμι­κό του ρόλο και τη συλ­λο­γι­κή εντο­λή.

Εμείς θα μι­λή­σου­με για τον δικό μας Πάνο Λά­μπρου.

Για τον δικό μας Πάνο, αυτή την εμ­βλη­μα­τι­κή και δια­χρο­νι­κή φυ­σιο­γνω­μία του κι­νή­μα­τος αλ­λη­λεγ­γύ­ης στους κρα­τού­με­νους αυτής της χώρας, ακού­ρα­στο υπο­στη­ρι­κτή του δι­καιώ­μα­τος για αξιο­πρέ­πεια στη ζωή στις φυ­λα­κές, πρω­το­πό­ρο στους αγώ­νες για τον εξαν­θρω­πι­σμό των συν­θη­κών κρά­τη­σης και τη με­ταρ­ρύθ­μι­ση του σω­φρο­νι­στι­κού συ­στή­μα­τος.

Εμείς θα μι­λή­σου­με για τον δικό μας Πάνο, όπως τον ζή­σα­με στην ομάδα του Πο­δο­νί­φτη στη Νέα Ιωνία, ως ένα αστεί­ρευ­το αλ­λη­λέγ­γυο γι’ αυ­τούς που ζούν στις γκρί­ζες με­ριές των προ­σφυ­γο­γει­το­νιών αυτής της πόλης, αγω­νι­στή για την οι­κο­λο­γι­κή ανά­καμ­ψή της, συμ­μέ­το­χο και πρω­τα­γω­νι­στή από παλιά στη διά­σω­ση του ρέ­μα­τος του Πο­δο­νί­φτη, μια ζωή στις δε­ντρο­φυ­τεύ­σεις στου Βέι­κου, ανα­πό­σπα­στο στοι­χείο του αυ­το­διοι­κη­τι­κού της γί­γνε­σθαι, άν­θρω­πο του ρι­ζο­σπα­στι­κού μό­χθου και της αξίας.

Ναι, θα μι­λή­σου­με και εμείς για τον Πάνο, που γνω­ρί­ζου­με πως εξυ­φάν­θη­κε στο υγρό τοπίο της τα­ξι­κής με­ρο­λη­ψί­ας από πι­τσι­ρι­κάς, ένας κα­νο­νι­κός αρι­στε­ρός χωρίς πε­ριτ­τές λο­γιο­σύ­νες, πάνω από στέ­λε- χος νο­σταλ­γός του συμ­βο­λι­κού ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ της ρι­ζο­σπα­στι­κής αρι­στε­ράς, που πάντα ονει­ρεύ­ε­ται κό­ντρα και ψά­χνει τη δια­φυ­γή για τη πο­λι­τι­κή με­τα­μόρ­φω­ση και τώρα δυ­στυ­χώς πα­ραι­σθη­σιο­γο­νεί πάνω στις ανα­δυ- όμε­νες οσμές της σήψης του κομ­μα­τι­κού του υπο­κει­μέ­νου.

Η αί­σθη­σή μας είναι ότι ανή­κου­με σε δια­φο­ρε­τι­κούς κό­σμους πλέον από τον Πάνο. Κά­ποιοι από μας, από το τε­φρώ­δες τώρα πια το- πίο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, πε­τά­ξα­με για αλλού. Όμως δεν ξε­χνά­με, ότι έχου­με αφή­σει κάτω ένα Δαί­δα­λο, που σκά­βει με μανία την άβυσ­σο ενός οξει­δω­μέ­νου κομ­μα­τι­κού το­πί­ου, νο­μί­ζο­ντας ότι θα βρει φως. Θα εί­μα­στε πάντα αλ­λη­λέγ­γυοι στον Πάνο Λά­μπρου, σε αυτόν τον ‘τσιγ­γά­νο’ της πο­λι­τι­κής ζωής, που το μόνο πράγ­μα που του βρί­σκουν για να του απαλ­λο­τριώ­σουν, είναι τις λέ­ξεις του.