Την πρώτη φορά τον σκότωσαν στο ξύλο. Ξέσπασαν πάνω του όλο τους το άχτι για την κατάντια του κέντρου της Αθήνας, την αγανάκτησή τους για τη μίζερη ζωή τους, το μίσος τους για τους "εκτός", τους παράταιρους, τους επικίνδυνους για τον μικροαστικό καθωσπρεπισμό. Τον χτυπούσαν με όση δύναμη είχαν προστατευμένοι στη σιωπή των δεκάδων παρατηρητών της φρίκης που έμειναν αδρανείς και στη βεβαιότητα ότι οι αρχές δεν πρόκειται να στραφούν εναντίον τους.
Τη δεύτερη φορά τον δολοφόνησαν ηθικά. Στην αρχή ήταν ο ληστής που αυτοτραυματίστηκε και, όταν το έγκλημα φάνηκε στο βίντεο, ήταν ο τοξικομανής, ο παραβατικός, ο άρρωστος. Η συγκέντρωση στοιχείων έγινε με τον πλέον ελλειμματικό τρόπο, η αναζήτηση μαρτύρων επίσης, αντιφατικές καταθέσεις δεν ελέγχθηκαν και η υπόθεση αφέθηκε να αλεστεί στο μύλο των δικονομικών καθυστερήσεων και της γραφειοκρατίας που την έσυρε τέσσερα χρόνια μετά στην κρίση των δικαστών.
Ο τρίτος θάνατος του Ζακ Κωστόπουλου συνέβη στο δικαστήριο. Οι δράστες δεν κατηγορήθηκαν για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο αλλά μόνο για θανατηφόρα σωματική βλάβη. Με δέκα χρόνια κάθειρξη καθάρισαν. Και ο κοσμηματοπώλης, λόγω ηλικίας, θα εκτίσει την ποινή στο σπίτι του. Οι αστυνομικοί που τον έπιασαν στα χέρια τους ημιθανή και του έδωσαν να καταλάβει αθωώθηκαν γιατί θεωρήθηκε ότι δεν υπερέβησαν τα όρια της νόμιμης χρήσης βίας. Θρίαμβος για τον δικηγόρο τους, υπουργό Υγείας σήμερα, Θάνο Πλεύρη.
Και κάπως έτσι κλείνει ο κύκλος μιας τραγικής ιστορίας στην οποία καθρεφτίζονται πολλές όψεις της ελληνικής παθολογίας: Αδρανοποιημένα δημοκρατικά ανακλαστικά θεσμών και πολιτών, εγκατάλειψη από τα ΜΜΕ του ελεγκτικού τους ρόλου απέναντι στην εξουσία, δυσλειτουργία της Δικαιοσύνης και της Αστυνομίας, επιλεκτική ανοχή στην ανομία και το διαχρονικό συμπέρασμα: Άντε να βρεις το δίκιο σου αν σου τύχει να βρεθείς στην απέναντι πλευρά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου