Ένα από τα ερωτήματα που δημιουργούνται μετά την ολοκλήρωση της τρίτης (και φαρμακερής) ανακεφαλαιοποίησης των ελληνικών τραπεζών είναι το εξής: Αν Τσακαλώτος, Σταθάκης και Δραγασάκης είχαν επενδύσει δικά τους λεφτά στις τέσσερις συστημικές τράπεζες θα επέτρεπαν να εξελιχθεί μια τέτοια κλοπή σε βάρος του δημοσίου, όπως αυτή που εν κρυπτώ ενορχήστρωσαν και υλοποίησαν με τη βοήθεια του Κολλεγίου Αθηνών που διοικεί κυκλικά και κληρονομικώ δικαίω τις ελληνικές τράπεζες με αφορμή την τρίτη ανακεφαλαιοποίηση που ολοκληρώθηκε τον Νοέμβριο του 2015; Οι συγκεκριμένοι υπουργοί, που χειρίζονται κατ’ αποκλειστικότητα τα οικονομικά θέματα, δεν έχουν διαπρέψει μόνο στη θεωρητική ενασχόληση με την οικονομία. Μια ματιά στο χαρτοφυλάκιο των δύο πρώτων εξ αυτών, όπως αποκαλύφθηκε το Δεκέμβριο του 2013 περιλαμβάνοντας ποσά της τάξης του μισού εκ. ευρώ τοποθετημένα στην JPMorgan και την Blackrock ή στις επιχειρηματικές περιπέτειες του τρίτου της παρεούλας δείχνει πως κανείς τους δεν μπορεί να επικαλεστεί ως τεκμήριο αθωότητας την άγνοια. Ήξεραν πολύ καλά το μέγεθος του οικονομικού εγκλήματος που διέπραξαν σε βάρος της δημόσιας περιουσίας, σε τέτοιο βαθμό ώστε να διεκδικούν τα πρωτεία ακόμη κι από τον Γέλτσιν στη καταλήστευση της δημόσιας περιουσίας.
Το οικονομικό έγκλημα Τσακαλώτου – Σταθάκη – Δραγασάκη ήταν προμελετημένο! Από τη στιγμή που επέλεξαν τη μέθοδο του «βιβλίου προσφορών» για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (σα να λέμε «πόσα δίνετε για να τις ξεφορτωθώ;») άφηναν τις ελληνικές τράπεζες στο έλεος των πιο επικίνδυνων κερδοσκόπων που κυκλοφορούν στο διεθνές οικονομικό στερέωμα, όπως η Blackrock και ο Σόρος, που τελικά τις αγόρασαν.
Η ζημιά είναι πολλαπλή. Πρώτ’ απ’ όλα το ελληνικό δημόσιο έχασε σχεδόν το σύνολο των χρημάτων που είχε τοποθετήσει, μέσω του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας στην πρώτη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών (Μάιος – Ιούνιος 2013) κι ανέρχονταν συνολικά σε 40 δισ. ευρώ (25 δισ. για ανακεφαλαιοποίηση και 15 δις. για κάλυψη του funding gap). Οι αριθμοί που βεβαιώνουν την απαξίωση της δημόσιας περιουσίας είναι εντυπωσιακοί: Η μετοχή της Eurobank κατρακύλησε στα 0,01 ευρώ από 0,31 ευρώ που είχε μετά την ανακεφαλαιοποίηση του 2014. Να σημειωθεί δε, πως ακόμη κι εκείνη η τιμή ήταν σκανδαλωδώς χαμηλή. Μάλιστα, ο ραδιοσταθμός Στο Κόκκινο, εκφράζοντας τη γραμμή του κόμματος προφανώς είχε βγάλει στον αέρα κι ένα σποτάκι που έλεγε: «0,30 λεπτά η μετοχή της Eurobank, 0,30 λεπτά το sms στο Κόκκινο. 1055 κενό το μήνυμά σας και αποστολή στο 54045 …να αγοράσουμε τη Eurobank!». Τώρα που η μετοχή της Eurobank μειώθηκε κατά 31 φορές σε σχέση με το 2014, η οποιαδήποτε κριτική θα μπορούσε να ασκηθεί στη Eurobank χάνεται στις διαφημίσεις του ευαγούς ιδρύματος που φιλοξενεί ο ραδιοσταθμός… Ίδια λίγο – πολύ είναι η κατάσταση και στις άλλες τράπεζες. Η τιμή της μετοχής της Εθνικής από 0,30 ευρώ μειώθηκε σε 0,02 (15 φορές μείωση), της Alpha Bank από 0,65 ευρώ σε 0,04 (16 φορές μείωση) και της Πειραιώς από 1,70 σε 0,03 ευρώ (μείωση κατά 56 φορές!). Τη δική του σημασία μάλιστα έχει το γεγονός πως η καταβαράθρωση της τιμής της μετοχής μέσω των προσφορών που εγγράφονταν στο σχετικό βιβλίο παρέσυρε και την τιμή της μετοχής στο χρηματιστήριο Αθηνών η οποία, παρά τις απώλειες που είχε δεχτεί, έμοιαζε με …blue chip. Με τη δική τους ορολογία επομένως ούτε η αγορά δεν είχε προεξοφλήσει ένα ξεπούλημα σαν κι αυτό που έστησαν οι ΣΥΡΙΖΑίοι για να διεκδικήσουν ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη από την αστική τάξη και την εύνοιά της. Οι απώλειες που προκάλεσε στο δημόσιο το τρίδυμο της συμφοράς των Τσακαλώτου – Σταθάκη – Δραγασάκη δεν περιορίζεται μόνο στην εξαΰλωση των ποσών που διατέθησαν το 2014. Περιλαμβάνουν ακόμη τα 14,5 δισ. ευρώ του αναβαλλόμενου φόρου και τα 7-8 δισ. ευρώ που θα είναι η επιπλέον συμβολή του δημοσίου μέσω μετατρέψιμων ομολογιών ώστε Εθνική και Πειραιώς να καλύψουν τις κεφαλαιακές τους ανάγκες.
Κυβέρνηση και τραπεζίτες δικαιολόγησαν την κακουργηματική απάτη σε βάρος του ελληνικού λαού επικαλούμενοι τον κατεπείγοντα χαρακτήρα που είχε η ανακεφαλαιοποίηση καθώς έπρεπε να ολοκληρωθεί μέχρι 31 Δεκεμβρίου 2015 μιας και με το νέο χρόνο τίθεται σε εφαρμογή η οδηγία για τη διάσωση των τραπεζών με ίδια μέσα (bail in). Αρχικά, η οδηγία έγινε νόμος με πρωτοβουλία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ. Επομένως, οι κυβερνητικοί …τερμάτισαν την πολιτική απάτη εκβιάζοντας τη συναίνεση της κοινωνίας υπό το φόβο της εφαρμογής ενός δικού τους νόμου. Το έκαναν δε αυτό γιατί με το bail in, δεδομένου ότι δε θίγονται καταθέτες κάτω των 100.000 ευρώ (ενώ κι όσοι έχουν υψηλότερες καταθέσεις μπορούν κάλλιστα να τις «σπάσουν» σε 2-3 τράπεζες για να αποφύγουν πιθανό κούρεμα) οι μοναδικοί που θα έχαναν θα ήταν πρώτο, οι μέτοχοι δεύτερο οι ομολογιούχοι και μετά οι καταθέτες. Επομένως για να μη θιγούν τα συμφέροντα των διοικήσεων των τραπεζών που εξακολουθούν να έχουν μεγάλα πακέτα μετοχών οπότε θα κινδύνευε κι η δική τους θέση στην τράπεζα προκρίθηκε η διάσωση των τραπεζών με λεφτά των φορολογουμένων. Όπως ακριβώς το είχαν ξεκινήσει ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, αφήνοντας όμως την πιο βρόμικη δουλειά – την εξαΰλωση της δημόσιας συμμετοχής, για το «τρίο της συμφοράς». Άποψη του γράφοντα, εν ολίγοις, είναι πως η λύση του bail in ήταν λιγότερο επιβλαβής και διασφάλιζε περισσότερο το δημόσιο συμφέρον σε σχέση με το bail out. Η βιασύνη που έδειξαν να την αποσύρουν από τη δημόσια συζήτηση είναι δηλωτική για την αποστροφή που προκαλούσε στους ίδιους…
Δεύτερο, το δημόσιο, με ευθύνη της «συμμορίας των 3» Τσακαλώτου – Σταθάκη – Δραγασάκη, απεμπόλησε το δικαίωμα εθνικοποίησης των τραπεζών, που διατηρούσε μέχρι να ξεκινήσει ο τρίτος γύρος της ανακεφαλαιοποίησης. Η συμμετοχή του δημοσίου μειώθηκε κάθετα: Στην Alpha Bank από 66% μειώθηκε στο 11%, στην Πειραιώς από 67% μειώθηκε στο 26%, στην Εθνική από 57% σε ένα ποσοστό γύρω στο 35% χωρίς να είναι ακόμη γνωστό το ακριβές ύψος και στη Eurobank από 35% σε 2,7%! Ποτέ ξανά λοιπόν το ελληνικό δημόσιο δε θα έχει την ευκαιρία με τόσο εύκολο τρόπο, όπως μπορούσε μέχρι πριν ένα μήνα να αποκτήσει τον έλεγχο του χρηματοπιστωτικού συστήματος και μέσω αυτού όλης της οικονομίας. Κατά συνέπεια, ο ρόλος των Τσακαλώτου – Σταθάκη – Δραγασάκη αποδεικνύεται πολύ πιο επιζήμιος για τα λαϊκά συμφέροντα σε σχέση με το ρόλο που διαδραμάτισαν Βενιζέλος – Στουρνάρας – Χαρδούβελης, ενώ επίσης αποδεικνύονται και πολύ πιο χρήσιμοι για την αστική τάξη. Μένει να δούμε πώς θα τους ανταμείψει για τις ανεκτίμητες υπηρεσίες που προσέφεραν…
Το τρίτο κακό που έκανε η συμμορία του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της τρίτης ανακεφαλαιοποίησης σχετίζεται με τα δεινά που θα επέλθουν στην οικονομία από τη στιγμή που ολοκληρώθηκε η ιδιωτικοποίηση των συστημικών τραπεζών. Στο μετοχικό τους κεφάλαιο έχει εισέλθει κοινώς η σάρα και η μάρα. Αεριτζήδες περιωπής οι οποίοι για το μόνο το οποίο ενδιαφέρονται είναι τα βραχυχρόνια κέρδη. Όποιος ήλπιζε πως η ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης (ακόμη και στην εξαιρετική περίπτωση που δεν θα χρειαστεί και τέταρτος γύρος) θα άνοιγε τους κρουνούς των χρηματοδοτήσεων στην οικονομία κι έτσι θα γινόταν η πολυπόθητη επανεκκίνηση της οικονομίας θα βρεθεί προ απροόπτων. Πρώτο μέλημα των νέων μετοχών θα είναι η ψήφιση με το επόμενο πακέτο προαπαιτουμένων του νομοθετικού πλαισίου που θα επιτρέπει την πώληση των μη εξυπηρετούμενων δανείων, μετά την κατάργηση του νόμου Κατσέλη το Νοέμβρη και μετά την αλλαγή του πτωχευτικού κώδικα τον Ιούλιο που πλέον δίνει προτεραιότητα στις τράπεζες, σε βάρος δημοσίου, ταμείων και εργαζομένων. (Ποιος δεν θα υποκλιθεί στον τέλειο συγχρονισμό της κυβέρνησης με τους τραπεζίτες; Ποιος επίσης θα ξαναμιλήσει για προχειρότητα και ερασιτεχνισμούς;) Με άλλα λόγια, ο ελέφαντας πλέον είναι μέσα στο δωμάτιο. Τα κεφάλαια που περιμένουν να κερδοσκοπήσουν από τους πλειστηριασμούς υποθηκευμένων σπιτιών και επιχειρήσεων έχουν αποκτήσει θέσεις στα ΔΣ των τραπεζών (αυτές που δε θέλησε το δημόσιο να αποκτήσει μετατρέποντας με νόμο τις προνομιούχες μετοχές σε κοινές) και μιλούν απ’ ευθείας με τους αρμόδιους υπουργούς. Με ορισμένους δε εξ αυτών τρώνε και συχνά…
Επιπλέον, μεγάλοι χαμένοι της ανακεφαλαιοποίησης θα αποδειχθούν οι τραπεζοϋπάλληλοι. Ετοιμαστείτε για μια πλημμυρίδα άρθρων στον Τύπο το επόμενο διάστημα που θα δείχνει ότι οι θέσεις εργασίας στις τράπεζες ως τώρα δεν θίχτηκαν στο ελάχιστο παρά την κάθετη πτώση των εργασιών. Εκατοντάδες(!) δημοσιογράφοι άλλωστε πέρασαν από τα payroll των τραπεζών την εποχή της λεγόμενης ευημερίας∙ ήρθε η ώρα να ανταποδώσουν. Κοινό μυστικό επίσης είναι πως οι πιέσεις στο υπουργείο Εργασίας για αλλαγή του νόμου σχετικά με τις ομαδικές απολύσεις εκπορεύονται από τους τραπεζίτες. Δεν αποκλείεται μάλιστα η απελευθέρωση των μαζικών απολύσεων να ήταν όρος των αεριτζήδων για να εγγραφούν στα βιβλία προσφορών. Σε κάθε περίπτωση η σπουδή της κυβέρνησης να ανταποκριθεί στα αιτήματά τους είναι κακός οιωνός για τους εργαζόμενους στις τράπεζες, για χιλιάδες δανειολήπτες και για όλη την κοινωνία που βλέπει την απώλεια της δυνατότητας εθνικοποίησης των τραπεζών να συμβαίνει ταυτόχρονα με την μετατροπή των ελληνικών τραπεζών σε κέντρα άγριας κερδοσκοπίας…
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο μηνιαίο περιοδικό Unfollow, το Δεκέμβριο του 2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου