Μπορεί κανείς να είναι περήφανος που καταδικάστηκε;

Αναδημοσίευση από Σύλλογο Εργαζομένων Δήμου Καλαμαριάς

• Όταν έχει καταδικαστεί επειδή έκανε σωστά τη δουλειά του παρότι είναι χιλιο-δυσφημισμένος δημόσιος υπάλληλος.
• Όταν έχει καταδικαστεί επειδή εφάρμοσε τους νόμους και τη νομολογία.
• Όταν έχει καταδικαστεί επειδή αρνήθηκε να υποκύψει σε εκβιασμούς και απειλές.
• Όταν έχει καταδικαστεί επειδή προάσπισε το δημόσιο συμφέρον.
• Όταν έχει καταδικαστεί επειδή προάσπισε τον πολιτιστικό πλούτο της χώρας.
• Όταν έχει καταδικαστεί επειδή αρνήθηκε να αποδεχτεί ότι είναι πολύ μικρός απέναντι σε ιδιωτικά συμφέροντα.

Τότε σίγουρα ναι, σίγουρα μπορεί να είναι περήφανος που καταδικάστηκε και να το φέρει ως τίτλο τιμής και όχι ως ντροπή.

Την ποινή της 18μηνης φυλάκισης λοιπόν επέβαλε στις 26-4-2013 το τριμελές πλημμελειοδικείο Θεσσαλονίκης, συλλήβδην σε 4 κατηγορούμενους  (δύο αιρετούς πρώην Δήμαρχο και Αντιδήμαρχο και δύο υπάλληλους μηχανικούς του Δήμου Καλαμαριάς) για παράβαση καθήκοντος. Η υπόθεση αφορά τις υπηρεσιακές ενέργειες των δύο υπαλλήλων που ζήτησαν να προσκομιστούν άδειες και εγκρίσεις που προβλέπονται από τη νομοθεσία για να εξετάσουν εάν πληρούνται οι προϋποθέσεις που ορίζει ο νόμος για την έκδοση οικοδομικής αδείας. Αντίθετα οι οικοπεδούχοι-μηνυτές κατήγγειλαν ότι «δεν όφειλαν !!!» να λειτουργήσουν έτσι.  Γίνεται φανερό πια με τον πιο εύγλωττο τρόπο ότι οι δημόσιες υπηρεσίες θα πρέπει να εξυπηρετούν τα ιδιωτικά συμφέροντα που έχουν τα μέσα και το χρήμα κατά  προτεραιότητα, εις βάρος των συμφερόντων της κοινωνίας και του κοινού καλού. Δίνεται το πράσινο φώς για την ανοικοδόμηση αμφισβητούμενων οικοπέδων με την επαπειλούμενη τιμωρία των υπαλλήλων, οικόπεδα που τέτοια υπάρχουν αρκετά στην Καλαμαριά, ειδικά στο παραλιακό μέτωπο.

Το αποτέλεσμα των ενεργειών των υπαλλήλων ήταν να μην εκδοθεί στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή η οικοδομική άδεια, σε οικόπεδο δίπλα στη θάλασσα στην περιοχή Σοφούλη. Μια περιοχή με χρόνια προβλήματα που περιλαμβάνει αιγιαλό και παραλία, αναξιοποίητη δημόσια περιουσία, τον αρχαιολογικό χώρο του λιμένα Κελλαρίου, με πολεοδομικά θέματα ανοιχτά όπως το ότι έχει οριστεί ως περιοχή πολεοδομικής ανάπλασης χωρίς ποτέ να καταστεί δυνατή η αξιοποίηση της σχετικής νομοθεσίας για τη βελτίωση της περιοχής. Το δικαστήριο δεν έλαβε υπόψη ότι η τελευταία οικοδομική άδεια στην συγκεκριμένη περιοχή εκδόθηκε από την χούντα με τις γνωστές διαδικασίες της εποχής  «αποφασίζομεν και διατάσσομεν».

Παρόλο που στην παρέλαση των μαρτύρων κατηγορίας (ΟΛΟΙ οικοπεδούχοι), δεν προσκομίστηκε η παραμικρή απόδειξη για παράνομες ενέργειες, για δόλο και για πρόθεση βλάβης τους από τους υπαλλήλους, τα οποία αποτελούν απαραίτητες προϋποθέσεις για την καταδίκη για παράβαση καθήκοντος. Δεν αναφέρθηκε ούτε ένα άρθρο οποιουδήποτε νόμου που να παραβιάστηκε. Το σοβαρότερο επιχείρημα που κατατέθηκε από τους  μάρτυρες ήταν «μα είναι δημόσιοι υπάλληλοι κυρία πρόεδρος, και όλοι γνωρίζουμε ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι κάνουν ότι τους λένε». Η πολιτική αγωγή που αποτελούνταν από μεγαλοδικηγόρους γνωστούς από υποθέσεις όπως του πρώην δημάρχου Θεσσαλονίκης Παπαγεωργόπουλου και του Μάκη Ψωμιάδη επιτέθηκε κατά των υπαλλήλων ωσάν να αποτελούσαν σπείρα κακοποιών. Μια σπείρα που προστατεύει το δημόσιο συμφέρον!

Η απόφαση προφανώς στηρίχτηκε στο σκεπτικό, το οποίο επανειλημμένα  χρησιμοποίησε η έδρα, ότι οι αιρετοί (πρώην Δήμαρχος και Αντιδήμαρχος) επηρεάστηκαν από τα κινήματα κατοίκων που (εδώ και δεκαετίες) υπάρχουν και αγωνίζονται, στην Καλαμαριά για την μη οικοδόμηση των ελεύθερων χώρων. Υιοθετήθηκε ο ισχυρισμός (χωρίς καμία απόδειξη!) ότι οι αιρετοί, επηρεασμένοι από τους κατοίκους και για ψηφοθηρικούς λόγους, σταμάτησαν την έκδοση των δύο συγκεκριμένων  αδειών, πείθοντας και τους υπαλλήλους να ενεργήσουν ανάλογα. Η εισαγγελέας στην αγόρευσή της και για να στηρίξει την καταδικαστική πρόταση είπε ότι η άδεια καθυστέρησε έξη χρόνια στον Δήμο, παραβλέποντας ότι από τα συνολικά έξη χρόνια που κράτησε αυτή η υπόθεση τα τέσσερα αναλώθηκαν σε αναμονή εκδίκασης στο διοικητικό δικαστήριο (λόγω των γνωστών ταχύτατων ρυθμών με τους οποίους απονέμεται η δικαιοσύνη). Επίσης δε λήφθηκε υπόψη ότι παρόλο που όταν τελικά η οικοδομική άδεια εκδόθηκε όταν ολοκληρώθηκαν οι έλεγχοι, έγινε μετά  προσφυγή από τους κατοίκους με αποτέλεσμα το διοικητικό εφετείο αλλά και ο υπουργός ΠΕΚΑ να αναστείλουν την οικοδομική άδεια και τις εργασίες.

Εν κατακλείδι, η μνημονιακή πολιτική του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας, της διάλυσης του Δημοσίου της καθυπόταξης και τρομοκράτησης των υπαλλήλων, ειδικότερα όσων έχουν τα κότσια να κάνουν σωστά την δουλειά τους, προχωρά γρήγορα – συντεταγμένα – χωρίς κανένα ενδοιασμό. Και για όσους βιαστούν να βγάλουν το επιφανειακό συμπέρασμα «έλα μωρέ υπάλληλοι της πολεοδομίας είναι, ξέρουμε τι γίνεται στις πολεοδομίες», να θυμίσουμε ότι συνήθως οι  υπάλληλοι των πολεοδομιών κατηγορούνται για την παράνομη έκδοση αδειών ιδιωτών επί χρηματισμό και όχι για την μη έκδοση αδειών, αγνοώντας την προστασία της δημόσιας περιουσίας και πολιτιστικού πλούτου.

Είναι γνωστό ότι με το νέο πειθαρχικό τέτοιες παραπομπές και καταδίκες, με το μνημόνιο ΙΙΙ οδηγούν σε αργίες και ενδεχομένως σε απολύσεις, ενώ ταυτόχρονα εμποδίζουν τη διαδικασία συνταξιοδότησης. Σε μια τέτοια θέση μπορεί να βρεθεί πλέον οποιοσδήποτε υπάλληλος προσπαθεί να κάνει τη δουλειά του σε πείσμα συμφερόντων και πιέσεων. Να λοιπόν, που φτάσαμε στο σημείο η προστασία του δημόσιου συμφέροντος να θεωρείται κατακριτέα και να καταδικάζεται.

Για όλα τα παραπάνω οι εν λόγω υπάλληλοι μπορούν και είναι περήφανοι που καταδικάστηκαν.