Αυτό το ερώτημα απασχολεί όλο και πιο επίμονα χιλιάδες ανθρώπους που ανησυχούν για την εξέλιξη της υπόθεσης του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη, που μετά από πολυήμερη απεργία πείνας και δίψας βρίσκεται αντιμέτωπος με σοβαρούς κινδύνους για την υγεία του και για την ίδια του τη ζωή.
Ένας νέος άνθρωπος που από τα δεκαεννιά του χρόνια γνώρισε τη φυλακή και επί δεκαεφτά χρόνια η φυλακή είναι το “σπίτι” του -με πολύ μικρά διαστήματα ελευθερίας- απέδειξε με τις επιδόσεις του στα μαθήματα τόσο του σχολείου όσο και του πανεπιστημίου, την αποφασιστικότητά του στην επιδίωξη μιας άλλης ζωής. Ε, και; Κέρβερος η γραφειοκρατία του κατ’ όνομα “σωφρονιστικού” συστήματος, του αρνείται το δικαίωμα να συνεχίσει τις σπουδές του, στερώντας του τις αναγκαίες εκπαιδευτικές άδειες.
Κι αν η γραφειοκρατία των φυλακών και μιας “δικαιοσύνης” της οποίας η αξιοπιστία έχει φτάσει στο ναδίρ, μετά από τις αλλεπάλληλες απαλλαγές μεγαλοαπατεώνων και μεγαλοεγκληματιών, και τις απάνθρωπα εξοντωτικές ποινές σε φτωχοδιαβόλους, αδιαφορούν για την όποια έννοια δικαίου, ακριβώς ανάλογη είναι η στάση και της κυβέρνησης Τσίπρα και ιδιαίτερα των αρμόδιων υπουργών Δικαιοσύνης, Σταύρου Κοντονή, και Παιδείας, Κώστα Γαβρόγλου.
Οι κύριοι αυτοί δείχνουν να μην έχουν κανένα πρόβλημα σχετικά όχι μόνο με το δικαίωμα ενός ανθρώπου σε μια καλύτερη ζωή, αλλά και για τη διατήρησή του στη ζωή. Οι κύριοι αυτοί εξωθούν συνειδητά έναν άνθρωπο στον θάνατο. Οι κύριοι αυτοί -ο υπάλληλος των τραπεζιτικών συμφερόντων, εμπνευστής των ηλεκτρονικών πλειστηριασμών, Κοντονής, και ο αχυράνθρωπος του Λάτση, Γαβρόγλου- αναλαμβάνουν τεράστια πολιτική και ηθική ευθύνη. Και μαζί τους και ο Τσίπρας που τους κρατάει στις θέσεις τους.
29η μέρα απεργίας πείνας. 7η μέρα απεργίας δίψας.
Δήλωση #vdimakis:
Λένε ότι είναι θαύμα που ζω ακόμα, μετά από τόσες μέρες απεργίας πείνας και δίψας. "Τρώω τους μυες μου", μεταξύ των οποίων κι η αθλητική καρδιά, κατά τους γιατρούς. Για παν ενδεχόμενο, που μάλλον είναι πιθανό, αν όχι βέβαιο πια.
Ευχαριστώ πάρα πολύ τους συμφοιτητές μου που βρέθηκαν σήμερα έξω από το υπουργείο Δικαιοσύνης, απευθυνοντας ψήφισμα διαμαρτυρίας και διεκδίκησης για την εκπαίδευση και την μη εξαίρεσή μου από τη γνώση και από την επαφή μαζί τους. Που δεν υποκύπτουν στον αυταρχισμό. Μόνο οι δούλοι είναι υπάκουοι. Δεν είμαστε δούλοι. Έχουμε γνώμη και θα τη λέμε, με όποιο κόστος.
Ευχαριστώ τους συγκρατούμενούς μου στις πτέρυγες των φυλακών που αντιδρούν, παρά τα σύγχρονα freikorps που ο Φυτράκης επιβάλλει (έρευνες, ξαφνικές "αναίτιες" μεταγωγές, εκβιασμούς, και ιδίως, μελετημένη σίγαση κάθε προσπάθειας ανάδειξης ότι δεν ειναι σεβαστά τα ανθρώπινα δικαιώματα και "τακτοποίησης" κάθε ακτιβιστή), ιδίως δε εξ αυτών θέλω να ευχαριστήσω τ' αδέλφια μου, τους Αλβανούς, που με υποστήριξαν ένθερμα κι αλληλέγγυα απ' την πρώτη στιγμή μέχρι τώρα από τις φυλακές όλης της χώρας, και ειδικά τη Δ Πτέρυγα του Κορυδαλλού, και γιατί αποδεικνύουν έμπρακτα ότι στην αλληλεγγύη δεν χωρούν ιδιοτέλειες και προσωπικά συμφέροντα.
Ευχαριστώ τους καθηγητές μου για τα δημοκρατικά τους αντανακλαστικά, καθώς πληροφορούμαι συγκινημένος ότι απευθυνουν έκκληση για να μπορέσω να συμμετάσχω στην εκπαίδευση και όχι στην ψευδή δήλωση του Υπουργείου και των παρατρεχάμενών του -τόσο της Διοίκησης όσο και της Δικαιοσύνης- περί υλοποίησής της. Κι εκείνοι νέοι είναι, εμφανώς και ανεξαρτήτως ηλικίας, να τι κάνει η γνώση όταν της δίνεις σημασία.
Ευχαριστώ τις δασκάλες μου, τις ηρωίδες μου, που με σθένος ψυχής και δικά τους έξοδα έκαναν πράξη εθελοντικά, μαζί με τους κρατούμενους στην Πάτρα, όσα οι Κοντονής και Φυτράκης αναίσχυντα και ψευδώς διαβεβαιώνουν ότι παρέχουν.
Ευχαριστώ όλους τους αλληλέγγυους ανθρώπους που δήλωσαν συμπαράσταση στον αγώνα αυτόν, που δεν χάνουν την ελπίδα τους, που δεν δέχονται το δικαστικό πραξικόπημα που υποκινήθηκε ξεκάθαρα από το Υπουργείο Δικαιοσύνης.
Ευχαριστώ τη Ζωή Κωνσταντοπούλου, που ήρθε σήμερα, ενημερώθηκε και κατάλαβε ότι πρόκειται για προμελετημένη δολοφονία και δίωξη στο πρόσωπό μου, "που όμοια δεν έχουμε ξαναδεί".
Ευχαριστώ την Δικηγόρο μου την Ηλέκτρα Κούτρα. Ξέρει εκείνη πόσο την ευχαριστώ.
Ευχαριστώ την οικογένειά μου, που έμαθε από τον τύπο ότι απεργώ, έχει σπάσει τα τηλέφωνα του Υπουργείου και των φυλακών και όλους τους φορείς που συντέλεσαν στην εξόντωσή μου, πληροφορούμενοι από παντού, από ανθρώπους που χαμήλωναν τα μάτια, ότι "δεν φταίμε εμείς, είν' εντολή του Υπουργείου".
Τι πειράζει κι αν χαθεί ο κόσμος αύριο; Εμείς θα συνεχίσουμε τη διεκδίκηση απ' τον ουρανό.
Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που πνίγομαι.
Βασίλης Δημάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου