Δεν υπάρχουν «Πόλεις σε κρίση»

Από εδώ

Περιβάλλον: Συζητείται ένα «θέμα» αυτό τον καιρό στην Αρχιτεκτονική Σχολή «Πόλεις σε κρίση: Προοπτικές ανατροπής στη νέα συγκυρία». « Η λιτότητα, η ανθρωπιστική κρίση, ο νεοφιλελευθερισμός και η μετάφρασή τους στο χώρο, στις πόλεις. Τι προοπτικές ανοίγει η νέα πραγματικότητα που διαμορφώνεται πρώτα στη χώρα μας και μετέπειτα στην υπόλοιπη Ευρώπη της κρίσης; Τι ρόλο μπορούν να έχουν οι πόλεις σαν κέντρα ιδεών, κινημάτων, εξελίξεων και ανατροπών; Τι δυνατότητες γεννά ο χώρος με μια αριστερή κυβέρνηση; Πως θα επηρεάσει και θα επηρεαστεί;» Έχει και σχετική δημοσίευση η «συσπείρωση»

http://www.syspeirosiaristeronmihanikon.blogspot.gr/2015/05/blog-post_78.html

Αρχιτέκτονας: Ο όρος «Πόλεις σε κρίση» είναι παλιός. Χρησιμοποιήθηκε από την κυρίαρχη τάξη και τους αστούς Αρχιτέκτονες στη δεκαετία του 70, όταν σε πολλές πόλεις της Ευρώπης θέλοντας να επέμβουν στα ιστορικά κέντρα των πόλεων «riuso dei centri storici» «η επανάχρηση των ιστορικών κέντρων» ισχυρίστηκαν ότι αυτά έχουν πια φτάσει σε «κρίση» και χρειάζονται άλλου είδους «λειτουργία». Με τον τρόπο αυτό έδιωξαν από τα ιστορικά κέντρα τα κοινωνικά στρώματα, τα λαϊκά στρώματα,  που μέχρι τότε κατοικούσαν ή εργάζονταν σε αυτά και  τα «αναβάθμισαν» με το ανάλογο κέρδος. Το ίδιο έγινε και σε εργατικές λαϊκές μέχρι τότε συνοικίες της περιφέρειας των μεγάλων πόλεων, που κι αυτές είχαν φτάσει σε «κρίση» και έπρεπε να κατεδαφιστούν για να μεταφερθούν εκεί «χρήσεις αναβαθμισμένες».

Μάλιστα καλλιεργούσαν τότε την άποψη «ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει αν δεν φτάσουν οι «πόλεις σε κρίση». Μόνο όταν φτάσουν οι «πόλεις σε κρίση» οι Αρχιτέκτονες θα μπορούν πια να επέμβουν δραστικά στην  πόλη, και να πραγματοποιήσουν την επιστήμη τους προς όφελος της πόλης».

Αυτή ήταν τότε η «άποψη» των αστών προοδευτικών Αρχιτεκτόνων που θέλανε να έχουν έναν «δήθεν» αριστερό προσανατολισμό. Καλλιεργούσανε απόψεις οι οποίες δεν είχαν κανένα αντίκρυσμα στην πραγματικότητα, αντίθετα δίνανε  «θεωρητικό προκάλυμμα»  στις επιλογές της κυρίαρχης τάξης, και με τον τρόπο αυτό στην ουσία στηρίζανε τις επιλογές της.   

Γιατί δεν υπήρχαν «Πόλεις σε κρίση».  Υπήρχαν «περιοχές της πόλης, και για να είμαστε πιο ακριβείς, εργατικές λαϊκές περιοχές, στις οποίες η κυρίαρχη τάξη  με τις επιλογές εκμετάλλευσης, και όταν λέμε εκμετάλλευση εννοούμε οικονομική-κοινωνική-πολιτική εκμετάλλευση, που επέβαλε στα στρώματα αυτά της κοινωνίας, οδηγούσε σε υποβάθμιση του ήδη χαμηλού επιπέδου διαβίωσης των τάξεων αυτών, που είχε σαν συνέπεια, την υποβάθμιση του δομημένου και αδόμητου περιβάλλοντος της περιοχής».

Εξ άλλου είναι γνωστό και αποδεδειγμένο ιστορικά ότι η κυρίαρχη τάξη επεμβαίνει στην πόλη με οργανωμένο σχεδιασμό όταν θέλει  να ικανοποιήσει τις δικές της  «ανάγκες». Αυτές τις «ανάγκες» τις εμπλουτίζει με δήθεν λαϊκά αιτήματα, τις προβάλει τις κοινωνικοποιεί και με τον τρόπο αυτό προσπαθεί να πετύχει τον στόχο της. Τρανταχτό παράδειγμα σήμερα  η δήθεν «αναβάθμιση του κέντρου της Αθήνας». Έχουμε μιλήσει παλαιότερα γι αυτό.

Δεν υπάρχουν λοιπόν «Πόλεις σε κρίση». Υπάρχουν «Περιοχές λαϊκές της ταξικής Πόλης» στις οποίες η κυρίαρχη τάξη, διαμορφώνει συνθήκες οικονομικής-κοινωνικής-πολιτικής φτωχοποίησης του λαού που κατοικεί ή εργάζεται στις περιοχές αυτές, και είναι αυτή η οικονομική-κοινωνική-πολιτική φτωχοποίηση του λαού που προκαλεί την υποβάθμιση του δομημένου και αδόμητου περιβάλλοντος της περιοχής. Όταν η κυρίαρχη τάξη θέλει να επέμβει στις περιοχές αυτές με οργανωμένο σχεδιασμό για να ικανοποιήσει τις δικές της επιλογές, στην χρήση της πόλης, τότε εντατικοποιεί την υποβάθμιση των περιοχών αυτών, τις φτάνει σε «κρίση». Και τις φτάνει σε «κρίση» γιατί ακριβώς αυτή η «κρίση» είναι το όπλο που χρησιμοποιεί για να παραπλανήσει και το λαό της περιοχής και τον λαό της υπόλοιπης πόλης ότι στη συγκεκριμένη περιοχή χρειάζεται  «επέμβαση προς όφελος της πόλης». Και έχει και έτοιμο και το έργο «οδηγό» στον σχεδιασμό. Βλέπε το «Ξανασκέψου την Αθήνα». Και βέβαια έχει και την απαραίτητη νομοθεσία που της επιτρέπει να πραγματοποιήσει τις επιλογές της. Βλέπε «ΝΕΟ ΟΙΚΟΔΟΜΙΚΟ ΚΑΝΟΝΙΣΜΟ».

Δεν υπάρχουν λοιπόν «Πόλεις σε κρίση». Ούτε στη δεκαετία του 70 υπήρξαν, ούτε σήμερα υπάρχουν. Απλώς στη δεκαετία του 70 σε «κρίση» μπαίνανε μόνο οι περιοχές των εργατικών στρωμάτων, ενώ σήμερα η «κρίση» έχει επεκταθεί  και στις περιοχές των μεσαίων στρωμάτων της πόλης.