Το κείμενο της Leina Bocar “Sunset Park Rent Strike”
που ακολουθεί αφορά την πρακτική της απεργίας ενοικίου (δηλαδή της
άρνησης πληρωμής ενοικίου από το σύνολο των ενοίκων ενός κτιρίου) που
αναπτύχθηκε στην περιοχή Sunset Park στο Brooklyn της Νέας Υόρκης το καλοκαίρι του 2012, σχεδόν ένα χρόνο μετά το ξέσπασμα του κινήματος Occupy
στη βορειο-αμερικάνικη ήπειρο. Είναι σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι η
πλειοψηφία των κατοικούμενων κτιρίων στις μητροπόλεις των ΗΠΑ ανήκουν σε
real-estate εταιρίες ή μεγαλο-ιδιοκτήτες
ακινήτων. Τα τελευταία χρόνια, ιδιαίτερα μετά την κρίση των ενυπόθηκων
στεγαστικών δανείων υψηλού κινδύνου, το σκάσιμο της φούσκας της αγοράς
ακινήτων και το βάθεμα της καπιταλιστικής κρίσης, το ζήτημα της στέγασης
έχει γίνει εξαιρετικά επιτακτικό για την κοινωνική αναπαραγωγή των
εκμεταλλευόμενων. Πολλοί έχουν χάσει τα σπίτια τους μετά από εξώσεις,
ενώ οι άστεγοι έχουν φτάσει το 1% του πληθυσμού των ΗΠΑ. Η απεργία
ενοικίου στο Sunset Park συνεχίζεται μέχρι και σήμερα, με παρόμοιους αγώνες να δίνονται σε γειτονιές του Bronx και του Harlem. Το κείμενο δημοσιεύτηκε το Σεπτέμβριο του 2012 στο 5ο τεύχος της εφημερίδας δρόμου Occupy!Gazette.
(μετάφραση: Agesilaus Santander)
Στις 9 Ιουλίου, πέρασα από μια συγκέντρωση απεργών ενοικίου στην 46η
Οδό στο Sunset Park του Brooklyn. To πανό που κρατούσαν έγραφε: “Η
Στέγαση Είναι Ανθρώπινο Δικαίωμα”. Μένω ένα τετράγωνο παραδίπλα εδώ και
πέντε χρόνια και εξεπλάγην που ανακάλυψα μια απεργία ενοικίου τόσο κοντά
στο σπίτι μου. Απ’ τα παράθυρα των κτιρίων που βρίσκονταν σε απεργία
ενοικίου κρεμόντουσαν μεγάλα πανό που έγραφαν “Η Στέγαση Είναι Ανθρώπινο
Δικαίωμα” και “Μην Πληρώνετε Ενοίκιο” στα Ισπανικά και τα Αγγλικά.
Χάρηκα πολύ όταν έξω από το κτίριο είδα επίσης περίπου 20 αλληλέγγυους
και αλληλέγγυες –ανάμεσά τους και κάποιες οικείες φυσιογνωμίες από το
Occupy, όπως οι φίλοι μου Diego Ibañez και David Galarza που συμμετείχαν
και στη δημιουργία της συνέλευσης Occupy Sunset Park. Ο συγκεντρωμένος
κόσμος συζητούσε με έντονο τρόπο –μιλώντας κυρίως Ισπανικά– για τα
επόμενα βήματα του αγώνα. Ο David μου εξήγησε την κατάσταση: 51
οικογένειες από τρία κτίρια της 46ης Οδού είχαν προχωρήσει σε
απεργία ενοικίου εναντίον του ιδιοκτήτη τους, Orazio Petito, μέχρι
αυτός να επισκευάσει τα σπίτια τους.
Τα υπόγεια είχαν μήνες να καθαριστούν και είχαν
γεμίσει σκουπίδια. Οι κατσαρίδες, οι κοριοί, τα ποντίκια και η μούχλα
είχαν εξοργίσει τους ενοίκους, ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.
Ακόμα πιο επικίνδυνη ήταν η κακή ηλεκτρολογική εγκατάσταση των κτιρίων
που προκαλούσε πολλά blackout την ημέρα, καθιστώντας τους ανεμιστήρες
και τα air-condition άχρηστα. Οι κάτοικοι είχαν εξαγριωθεί και
ανησυχούσαν μήπως πιάσουν φωτιά τα σπίτια τους. Συνάντησα τη Sara Lopez,
από τις βασικότερες συμμετέχουσες στην απεργία, και τη Sue Trelles,
άλλη μία συμμετέχουσα –αμφότερες οργισμένες και αποφασισμένες. Ήταν
αγανακτισμένες καθώς τα αμέτρητα παράπονά τους, σχετικά με την ασφάλεια
των κτιρίων, είχαν αγνοηθεί επιδεικτικά. Ο Petito, ο ιδιοκτήτης, ήταν
τρομακτικά αδιάφορος. Είχε συμπεριληφθεί στη λίστα με τους “50
Χειρότερους Ιδιοκτήτες Σπιτιών στη Νέα Υόρκη”, πολλά από τα ακίνητα που
κατείχε είχαν προέλθει από εξώσεις και κατασχέσεις, ενώ συχνά είχε
δεχθεί μηνύσεις από ενοίκους. Ο διαχειριστής του στο κτίριο, ο Israel
Espinoza, είχε επανειλημμένα παρενοχλήσει τους απεργούς ενοικίου με
ψεύτικα ειδοποιητήρια έξωσης και τους είχε απειλήσει ότι θα καλέσει τις
αρχές για να απελάσουν τους παράνομους μετανάστες που μένουν εκεί. Ένα
κείμενο που μου μοίρασαν έγραφε: “Θέλουμε δικαιοσύνη και την θέλουμε
τώρα! Όταν τα κτίρια αυτά πιάσουν φωτιά, εσύ Orazio θα είσαι υπεύθυνος!
Χρειαζόμαστε επισκευές τώρα!”.
Περίπου 20 άτομα ξεκινήσαμε για το γραφείο του δημοτικού συμβούλου Felix Ortiz στην 55η
Οδό, φωνάζοντας συνθήματα στα Ισπανικά και τα Αγγλικά για καλύτερες
συνθήκες ζωής. Από πίσω ακολουθούσαν τοπικά μέσα ενημέρωσης. Καθώς
φτάναμε στο γραφείο του Ortiz, η ένταση όλο και αυξανόταν. Μια βδομάδα
νωρίτερα οι ένοικοι είχαν πραγματοποιήσει κατάληψη στο γραφείο του.
Τώρα, απαιτούσαν να τους συναντήσει αυτοπροσώπως. Μετά από αρκετή
μανούρα, o Ortiz εμφανίστηκε και δέχτηκε να τους συναντήσει. Κατά τη
διάρκεια της συνάντησης, ένας από τους γραμματείς του τόλμησε να πει ότι
στην πραγματικότητα δεν υπήρχαν αρκετές παραβιάσεις του νόμου από την
πλευρά του ιδιοκτήτη ώστε να παρέμβει ο δήμος!