THE MAN WHO WOULD BE KING1
ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ ΣΤΟ ΑΔΙΕΞΟΔΟ ΤΗΣ KΕΝΤΡΟ-ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ
Από τις Θέσεις
1. Βοναπαρτική ηγεσία
Ζούμε την ολοκλήρωση της καταστατικής μετάλλαξης
αυτού που κάποτε φιλοδοξούσε να εγγραφεί στον πολιτικό τόπο της
ριζοσπαστικής Αριστεράς, με την εγκαθίδρυση του μνημονιακού πολιτικού
πλαισίου ως περίπου μόνιμου και αδιαμφισβήτητου «υπερταξικού» εργαλείου
άσκησης πολιτικής. Ενός πλαισίου το οποίο είναι μεν «αντιλαϊκό» στην
«καθ’ υπερβολή» εφαρμογή του, αλλά που με κατάλληλο χειρισμό από μέρους
της κρατικής διαχείρισης μπορεί να περιοριστεί σε «αναγκαίο κακό», τις
διαστροφές του οποίου μπορεί να μετριάσει ή να αντιστρέψει η φιλολαϊκή
κρατική διαχείριση.
Ευτυχώς λοιπόν, στην πρόσφατη εκλογική αναμέτρηση δεν
επικράτησε η «υποχείρια του κεφαλαίου» Νέα Δημοκρατία και τα παρακλάδια
της. Και τώρα η σθεναρή διαπραγματευτική τακτική της Αριστεράς
κατορθώνει να ανακόψει την κεφαλαιακή επίθεση του μνημονίου
«μετριάζοντας» τις επιπτώσεις του. Προωθεί το «παράλληλο πρόγραμμα», που
αν και κάπως «θολό» εντούτοις είναι διαρκώς παρόν στην κυβερνητική
προπαγάνδα, έστω και δια της συνεχούς αναβολής και συρρίκνωσής του.
Οι «λεπτοί χειρισμοί» που απαιτούνται για τον
περιορισμό των «κοινωνικά άδικων» επιπτώσεων του Μνημονίου, αναδεικνύουν
με σαφήνεια και επιτακτικότητα το ρόλο Α. Τσίπρα ως θεματοφύλακα της
αριστεροσύνης μιας κυβέρνησης που «κλήθηκε» να υπερασπίσει τα «λαϊκά
συμφέροντα» σε αυτή τη δύσκολη συγκυρία και είναι «αποφασισμένη να μην
λιποτακτήσει». Αυτός ο περίπου επαναστατικός ρόλος του leader maximo που
αναλαμβάνει ο πρωθυπουργός αναδεικνύει για μια ακόμη φορά τη σημασία
των κρατικών μηχανισμών στην υλοποίηση του «στρατηγικού στόχου» της
Αριστεράς, που έστω και με μνημονιακό μανδύα, συνδυασμένος με τακτικές
υποχωρήσεις, παραμένει ο «σοσιαλισμός».
Με την παρουσία του ηγεμόνα Βοναπάρτη Α. Τσίπρα ως
πρωθυπουργού, η Αριστερά «δίνει μάχες» υιοθετώντας όλα τα μνημονιακά
νομοσχέδια με διαδικασίες που τίποτε δεν έχουν να ζηλέψουν από τους
αναγκαστικούς νόμους έκτακτων καθεστώτων, επιβεβαιώνοντας με τον πλέον
αποκαλυπτικό τρόπο τον προσχηματικό χαρακτήρα της αντιπροσώπευσης ως
ιδεολογικού κρατικού μηχανισμού που σε τελική ανάλυση αναστέλλεται όποτε
οι «συνθήκες» το απαιτούν, ένα είδος καθεστώτος έκτακτης ανάγκης μέσα
στη «δημοκρατική ομαλότητα».
Και είναι εξαιρετικά διδακτικό το γεγονός ότι ο
αριστερός βοναπαρτισμός της εξουσίας έχει επιλεκτικό πρόσημο: Για την
ψήφιση μνημονιακών θεσμικών συνταγών παρατάσσει τα «αριστερά
στρατιωτάκια» σε συντεταγμένη κοινοβουλευτική φάλαγγα, ενώ για τα έστω
και υποτυπώδη «παράλληλα» μέτρα που απλά και μόνο επιδιώκουν την
αποτροπή κοινωνικής έκρηξης των εξαθλιωμένων «από κάτω» κοινωνικών
στρωμάτων, δίνεται χρόνος «διαλόγου» και «διαβούλευσης» προκειμένου να
πειστούν οι δανειστές ότι δεν «κινδυνεύουν» οι δανειακές υποχρεώσεις της
χώρας από αυτά τα ψίχουλα «κοινωνικής ελεημοσύνης».
Έτσι λοιπόν επαληθεύεται η προεκλογική ρήση ότι η
Αριστερά «έφυγε για λίγο από το Μαξίμου για να επιστρέψει για τα καλά»,
με την εγγύηση του πρωθυπουργού Α. Τσίπρα, «κυρίαρχου» των κρατικών
μηχανισμών. Ενός πρωθυπουργού που αποδεικνύεται μέχρι στιγμής πολύ
«αποτελεσματικότερος» από τους προκατόχους του στη θεσμική κατοχύρωση
της βίας του κοινωνικού ανταγωνισμού. Ενός σύγχρονου Βοναπάρτη που με
μνημονιακό μανδύα επιβάλλει «κοινωνική σιγή» τιθασεύοντας την κοινωνική
«βουλιμία» των «από πάνω» αλλά και τις κοινωνικές «ακρότητες» των «από
κάτω».
2. Στιγμιαίο Μνημόνιο
Πώς είναι όμως δυνατό να επιβληθεί «κοινωνική ειρήνη»
σε ένα καθημαγμένο τοπίο «κοινωνικού Αρμαγεδδώνα»; Ποιο είναι εκείνο το
ιδεολογικό προπέτασμα που αξιοποιείται σε αυτή την απίστευτη μετάλλαξη
από την απόπειρα ριζοσπαστικής αριστερής κριτικής στην προηγηθείσα
μνημονιακή διαχείριση, σε μια πλήρη αποδοχή των επιταγών των Μνημονίων;
Τι συνέτεινε στην αποδοχή και εφαρμογή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης
χωρίς το παραμικρό πρόσχημα, έστω και αυτού που είχε προεκλογικά
διακηρυχθεί ως «πολιτικός και κοινωνικός εκβιασμός» από μέρους των
δανειστών; Με ποιο ιδεολογικό προπέτασμα επιχειρείται η αποκαθήλωση όλων
των κοινωνικών συντεταγμένων που έστω και εξ αντανακλάσεως
σηματοδοτούσαν την ύπαρξη και λειτουργία ενός ακρωτηριασμένου κράτους
πρόνοιας στην Ελλάδα;