Αναρτούμε κείμενο του Αντώνη Μαούνη, μέλους της συσπείρωσης, το οποίο και αποτέλεσε την εισήγηση του στην ΠΣΕ ΣΥΡΙΖΑ, στις 30.6-1.7.2012
Το σχέδιο.
Στη διετία του μνημόνιου, με στόχο την καπιταλιστική διέξοδο από την κοινωνική κρίση, ξετυλίχτηκε ένα σχέδιο. Σχέδιο επιθετικό και - παρά τα φαινόμενα - ολοκληρωμένο, στα σημεία:
1. Συντριβή της εργασίας.
2. Καταστροφή του βασικού κορμού της οικονομίας που δεν μπορεί να λειτουργεί ανταγωνιστικά με τα ασιατικά δεδομένα.
3. Fast track απαξίωση και αρπαγή του δημόσιου πλούτου από ιδιώτες.
4. Κατάλυση του δημόσιου γεωγραφικού χώρου. Η χωροταξία του παραδίδεται βορά σε ποικίλους επιχειρηματίες και σε αστυνομικού σχεδιασμούς: Για να πολωθεί - και σε όλες τις περιπτώσεις με επιχειρηματική εκτέλεση και κερδοφορία - ανάμεσα σε νέες ζώνες ακριβών απολαύσεων (Ελληνικό, Άγιος Κοσμάς) και σε στρατόπεδα εξαθλιωμένων, σήμερα για μετανάστες, αύριο για κατεστραμμένες μάζες αστέγων, βραδυφλεγή βόμβα που διογκώνεται απειλητικά. Ανάμεσά στους δύο πόλους εγκαταλειμμένες περιοχές, απογυμνωμένες από κάθε κοινωνική μέριμνα, με την εγκληματικότητα να αγγίζει το σημείο βρασμού
5. Κατάλυση του δημόσιου κοινωνικού χώρου: Ασφάλιση, κάθε είδους πρόνοια, στέγαση, σίτιση, υγεία, παιδεία, ενημέρωση, δημοκρατία, σε όλες τις εκδοχές των δικαιωμάτων και των θεσμών τους, παραδίδονται στην προσοδοφόρα ιδιωτική «μέριμνα».
6. Πολιτιστικός σκοταδισμός, με ύμνους σε φασίζοντα τεχνοκρατικά ιδεώδη (κυβέρνηση «αξίων», ασυμβίβαστο υπουργών-βουλευτών υποσχέθηκε επανειλημμένα ο Σαμαράς στα προεκλογικά Ζάπεια), που μας εξοικειώνουν, στην διακυβέρνησή μας από άξεστους υπαλλήλους που θα βαφτίζονται «άξιοι», των τραπεζών σήμερα, αύριο των δικαστηρίων, ίσως και του στρατού, που θεσμοθετεί ειδικά σώματα, για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού».
7. Καταφύγιο στη βία, τη θεσμοθετημένη και την παρακρατική. Την αστυνομική και τη δικαστική αυθαιρεσία, που άρρηκτα συντονίζονται με την ανάπτυξη του φασιστικού φαινομένου. Το κοινοβουλευτικό πολιτικό προσωπικό του αστισμού αναγκάζεται σε αλλεπάλληλους εξευτελισμούς, παραδίδει εξουσία και αρμοδιότητες, υιοθετεί τη φασιστική ρητορεία, ακολουθεί το δρόμο της εκτροπής. Δεν είναι αφελείς. Αντιλαμβάνονται ότι η καταστροφή που συντελείται δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, με όρους συναίνεσης και κοινοβουλευτικού κεκτημένου.
Στο έδαφος τέτοιων εξελίξεων, επιδιώκεται η συνήθης καπιταλιστική διέξοδος: Μια ανακατασκευή της κοινωνίας από τα ερείπια, με επενδύσεις ψηλής κερδοφορίας έστω και σε περιορισμένη κλίμακα και με το λαό μαζικά στη φτώχεια και την ανεργία.
Το σχέδιο.
Στη διετία του μνημόνιου, με στόχο την καπιταλιστική διέξοδο από την κοινωνική κρίση, ξετυλίχτηκε ένα σχέδιο. Σχέδιο επιθετικό και - παρά τα φαινόμενα - ολοκληρωμένο, στα σημεία:
1. Συντριβή της εργασίας.
2. Καταστροφή του βασικού κορμού της οικονομίας που δεν μπορεί να λειτουργεί ανταγωνιστικά με τα ασιατικά δεδομένα.
3. Fast track απαξίωση και αρπαγή του δημόσιου πλούτου από ιδιώτες.
4. Κατάλυση του δημόσιου γεωγραφικού χώρου. Η χωροταξία του παραδίδεται βορά σε ποικίλους επιχειρηματίες και σε αστυνομικού σχεδιασμούς: Για να πολωθεί - και σε όλες τις περιπτώσεις με επιχειρηματική εκτέλεση και κερδοφορία - ανάμεσα σε νέες ζώνες ακριβών απολαύσεων (Ελληνικό, Άγιος Κοσμάς) και σε στρατόπεδα εξαθλιωμένων, σήμερα για μετανάστες, αύριο για κατεστραμμένες μάζες αστέγων, βραδυφλεγή βόμβα που διογκώνεται απειλητικά. Ανάμεσά στους δύο πόλους εγκαταλειμμένες περιοχές, απογυμνωμένες από κάθε κοινωνική μέριμνα, με την εγκληματικότητα να αγγίζει το σημείο βρασμού
5. Κατάλυση του δημόσιου κοινωνικού χώρου: Ασφάλιση, κάθε είδους πρόνοια, στέγαση, σίτιση, υγεία, παιδεία, ενημέρωση, δημοκρατία, σε όλες τις εκδοχές των δικαιωμάτων και των θεσμών τους, παραδίδονται στην προσοδοφόρα ιδιωτική «μέριμνα».
6. Πολιτιστικός σκοταδισμός, με ύμνους σε φασίζοντα τεχνοκρατικά ιδεώδη (κυβέρνηση «αξίων», ασυμβίβαστο υπουργών-βουλευτών υποσχέθηκε επανειλημμένα ο Σαμαράς στα προεκλογικά Ζάπεια), που μας εξοικειώνουν, στην διακυβέρνησή μας από άξεστους υπαλλήλους που θα βαφτίζονται «άξιοι», των τραπεζών σήμερα, αύριο των δικαστηρίων, ίσως και του στρατού, που θεσμοθετεί ειδικά σώματα, για την αντιμετώπιση του «εσωτερικού εχθρού».
7. Καταφύγιο στη βία, τη θεσμοθετημένη και την παρακρατική. Την αστυνομική και τη δικαστική αυθαιρεσία, που άρρηκτα συντονίζονται με την ανάπτυξη του φασιστικού φαινομένου. Το κοινοβουλευτικό πολιτικό προσωπικό του αστισμού αναγκάζεται σε αλλεπάλληλους εξευτελισμούς, παραδίδει εξουσία και αρμοδιότητες, υιοθετεί τη φασιστική ρητορεία, ακολουθεί το δρόμο της εκτροπής. Δεν είναι αφελείς. Αντιλαμβάνονται ότι η καταστροφή που συντελείται δεν μπορεί να ολοκληρωθεί, με όρους συναίνεσης και κοινοβουλευτικού κεκτημένου.
Στο έδαφος τέτοιων εξελίξεων, επιδιώκεται η συνήθης καπιταλιστική διέξοδος: Μια ανακατασκευή της κοινωνίας από τα ερείπια, με επενδύσεις ψηλής κερδοφορίας έστω και σε περιορισμένη κλίμακα και με το λαό μαζικά στη φτώχεια και την ανεργία.