Του Πέτρου Σταύρου από το RedNoteBook.
Πριν από λίγες μέρες παρουσιάστηκε από τον υπουργό Ανάπτυξης και
ανταγωνιστικότητας το νέο αναπτυξιακό σχέδιο της χώρας, για την επόμενη
δεκαετία, μαζί με την αρχιτεκτονική του νέου ΕΣΠΑ για την περίοδο
2014-2020
Οι μελέτες (McKinsey & ΙΟΒΕ), στις οποίες στηρίχθηκε το νέο αναπτυξιακό σχέδιο, υποστηρίζουν πως η στοχευμένη ανάπτυξη συγκεκριμένων τομέων (Αγροτοδιατροφικός, ποιοτικός – τουριστικός, logistics, φάρμακα–υπηρεσίες υγείας, περιβαλλοντική βιομηχανία, παραγωγή και εξοικονόμηση ενέργειας κλπ) θα αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος για την ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου για την χώρα.
Αυτό το νέο παραγωγικό μοντέλο με τους συγκεκριμένους κλάδους θα απαιτήσει 112 δις € επενδύσεις μέχρι το 2020, θα παράγει 48 δις € το έτος προστιθέμενη αξία και θα δημιουργήσει 640.000 θέσεις εργασίας μέχρι το 2020, σύμφωνα πάντα με τις εκτιμήσεις των δύο μελετών.
Όλα τα προηγούμενα και σε επίπεδο διατύπωσης είναι πάρα πολύ καλά έως και ενθαρρυντικά για έναν ανυποψίαστο αναγνώστη αλλά όπως είναι γνωστό, στις λεπτομέρειες κρύβεται ο διάβολος. Ας δούμε γιατί:
Η δημιουργία 640.000 θέσεων απασχόλησης μέχρι το 2020: Ο στόχος αυτός απαιτεί να δημιουργούνται 91.000 θέσεις απασχόλησης περίπου ετησίως, δηλαδή διπλάσιες θέσεις από ότι δημιουργούνταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 που ήταν και δεκαετία των «οραμάτων», των μεγάλων έργων υποδομής, των ολυμπιακών αγώνων κλπ. Αλλά και με αυτούς τους ρυθμούς δημιουργίας θέσεων απασχόλησης η ανεργία θα μειωθεί γύρω στο 15%, ποσοστό που δεν μπορεί να θεωρηθεί «φυσικό» ποσοστό ανεργίας. Πως μπορεί όμως να πιαστεί ο παραπάνω φιλόδοξος μεν αλλά ανεπαρκής στόχος για να μειωθεί η ανεργία σε μονοψήφια νούμερα; Με δύο τρόπους!
Οι μελέτες (McKinsey & ΙΟΒΕ), στις οποίες στηρίχθηκε το νέο αναπτυξιακό σχέδιο, υποστηρίζουν πως η στοχευμένη ανάπτυξη συγκεκριμένων τομέων (Αγροτοδιατροφικός, ποιοτικός – τουριστικός, logistics, φάρμακα–υπηρεσίες υγείας, περιβαλλοντική βιομηχανία, παραγωγή και εξοικονόμηση ενέργειας κλπ) θα αποτελέσουν την αιχμή του δόρατος για την ανάπτυξη ενός νέου παραγωγικού μοντέλου για την χώρα.
Αυτό το νέο παραγωγικό μοντέλο με τους συγκεκριμένους κλάδους θα απαιτήσει 112 δις € επενδύσεις μέχρι το 2020, θα παράγει 48 δις € το έτος προστιθέμενη αξία και θα δημιουργήσει 640.000 θέσεις εργασίας μέχρι το 2020, σύμφωνα πάντα με τις εκτιμήσεις των δύο μελετών.
Όλα τα προηγούμενα και σε επίπεδο διατύπωσης είναι πάρα πολύ καλά έως και ενθαρρυντικά για έναν ανυποψίαστο αναγνώστη αλλά όπως είναι γνωστό, στις λεπτομέρειες κρύβεται ο διάβολος. Ας δούμε γιατί:
Η δημιουργία 640.000 θέσεων απασχόλησης μέχρι το 2020: Ο στόχος αυτός απαιτεί να δημιουργούνται 91.000 θέσεις απασχόλησης περίπου ετησίως, δηλαδή διπλάσιες θέσεις από ότι δημιουργούνταν κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 2000 που ήταν και δεκαετία των «οραμάτων», των μεγάλων έργων υποδομής, των ολυμπιακών αγώνων κλπ. Αλλά και με αυτούς τους ρυθμούς δημιουργίας θέσεων απασχόλησης η ανεργία θα μειωθεί γύρω στο 15%, ποσοστό που δεν μπορεί να θεωρηθεί «φυσικό» ποσοστό ανεργίας. Πως μπορεί όμως να πιαστεί ο παραπάνω φιλόδοξος μεν αλλά ανεπαρκής στόχος για να μειωθεί η ανεργία σε μονοψήφια νούμερα; Με δύο τρόπους!