Αρθρο που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Counterpunch. Ο Jonathan Cook είναι βραβευμένος δημοσιογράφος, ζει στην Ναζαρέτ όπου αρθρογραφεί και γράφει βιβλία για την σύγκρουση Παλαιστίνιων και Ισραηλινών. Μετάφραση Δημήτρης Πλαστήρας
Υπάρχει κανείς που να αμφισβητεί πως η σχετικά ελεύθερη και ανοιχτή πρόσβαση στο διαδίκτυο στη δύση φτάνει με γρήγορους ρυθμούς στο τέλος της; Στην Κίνα και άλλα αυταρχικά καθεστώτα, οι ηγέτες απλά υποτάσσουν το διαδίκτυο σύμφωνα με την θέληση τους, λογοκρίνοντας περιεχόμενο που απειλεί την εξουσία τους. Στην «δημοκρατική» δύση όμως, γίνεται με διαφορετικό τρόπο. Το κράτος δεν χρειάζεται να επέμβει άμεσα – αναθέτει την βρώμικη δουλειά σε εταιρείες.
Από τον επόμενο μήνα κιόλας, το δίκτυο μπορεί να γίνει το αποκλειστικό παιχνίδι των μεγαλύτερων τέτοιων εταιρειών, αποφασισμένες να αρμέξουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κέρδος από το εύρος γραμμής (bandwidth). Στο μεταξύ, τα εργαλεία που μας βοηθούν να ασχοληθούμε με την κριτική σκέψη, ανυπακοή και κοινωνικές κινητοποιήσεις θα χαθούν καθώς η «δικτυακή ουδετερότητα» (net neutrality) θα γίνεται μια υποσημείωση στην ιστορία, μια φάση ανάπτυξης, στην «ωρίμανση» του διαδικτύου.
Τον Δεκέμβριο η Ομοσπονδιακή Επιτροπή Επικοινωνιών των ΗΠΑ (FCC) σχεδιάζει να ζητήσει την κατάργηση1 των ήδη κουτσουρεμένων κανονισμών που υπάρχουν για να διατηρούν ένα ελάχιστο ίχνος «δικτυακής ουδετερότητας». Ο επικεφαλής της Ajit Pai, και οι εταιρείες που είναι πάροχοι δικτύου θέλουν να εξαλείψουν αυτούς τους κανόνες, όπως ακριβώς ο τραπεζικός τομέας ξεφορτώθηκε τους το οικονομικό ρυθμιστικό πλαίσιο ώστε να καταφέρει να φουσκώσει τις οικονομίες μας σε μια τεράστια πυραμίδα.
Αυτό μπορεί να είναι το τελικό χτύπημα στην αριστερά (ΣτΜ: και στο ευρύτερο ανταγωνιστικό κίνημα) και στην δυνατότητα της να κάνει τη φωνή της ακουστή στο δημόσιο χώρο.
Ήταν οι πολιτικοί ηγέτες – συνεπικουρούμενοι από τους εκδοτικούς κολοσσούς – που άνοιξαν το δρόμο για την εξέλιξη αυτή με την υποδαύλιση ενός ιδιοτελούς ηθικού πανικού για «ψευδείς ειδήσεις». Οι ψευδείς ειδήσεις, όπως υποστήριξαν εμφανίζονται μόνο στο διαδίκτυο, και όχι στις σελίδες των ειδησεογραφικών κολοσσών – τα ίδια μέσα που μας πούλησαν το μύθο των όπλων μαζικής καταστροφής στο Ιράκ και έχει διατηρήσει με τόση επιτυχία ένα μονοκομματικό σύστημα με δυο πρόσωπα. Το κοινό, όπως φαίνεται, πρέπει να προφυλαχθεί μόνο από μπλόγκερς και ιστοσελίδες.