Το δόγμα Τρούμαν που αναγγέλθηκε στις 12 Μαρτίου του 1947 ήταν η απόδειξη της σημασίας που έδινε ο Λευκός Οίκος πάνω στην Ελλάδα. Χαρακτηριστική είναι μια έκθεση της αμερικανικής «Υπηρεσίας Πληροφοριών του Ναυτικού», όπου επισημαινόταν πως: «Αν οι κομμουνιστές έπαιρναν τον έλεγχο της Ελλάδας, αυτό θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως παράδειγμα της αδυναμίας της πολιτικής των Ηνωμένων Πολιτειών να ελέγξουν την προώθηση του κομμουνισμού, γεγονός που θα έχει βαθιά επίδραση στον πολιτικό προσανατολισμό των άλλων χωρών της Ευρώπης και της Εγγύς Ανατολής» (Φοίβος Οικονομίδης: «Η Ελλάδα Δοκιμαστικός Σωλήνας για τις ΗΠΑ»).
Οπότε δεν θα πρέπει να μας προκαλέσει έκπληξη το γεγονός πως μεταπολεμικά οι αστικές κυβερνήσεις παραχώρησαν ελληνικά εδάφη στις ΗΠΑ τα οποία με επίσημες συμβάσεις χαρακτηρίστηκαν ξένη επικράτεια. Σε όλη την επικράτεια σπάρθηκαν σαν μύκητες, διάφορες και ποικιλόμορφες αμερικανικές υπηρεσίες. Χαρακτηριστικά μερικές ανεξέλεγκτες νησίδες αμερικανικού εδάφους στην ελληνική επικράτεια είναι η πυρηνική βάση της Νέας Μάκρης Usnavcommsta, η μονάδα του λιμένος Πειραιώς USATTU, οι βάσεις στην Σούδα και στο Ηράκλειο, ενώ ο ουσιαστικός αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων του αστικού ελληνικού κράτους ήταν η αμερικανική οργάνωση Jusmag. Η μεταπολεμική Ελλάδα ήταν ένα γνήσιο αμερικανικό προτεκτοράτο.
Ωστόσο, σε λιγότερο από εννιά χρόνια από το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ο αριστερός συνασπισμός της ΕΔΑ, με κινητήριο μοχλό το παράνομο ΚΚΕ, την 11η Μαΐου 1958 ημέρα των γενικών βουλευτικών εκλογών, αναδείχτηκε αξιωματική αντιπολίτευση ξεπερνώντας τις 900.000 ψήφους. Ήταν μια μέρα δυσάρεστη για το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο και τους Αμερικανούς, που έπαιρνε ακόμα μεγαλύτερες διαστάσεις αν σκεφτούμε ότι το πολιτικό κλίμα στην Ελλάδα εκείνη την εποχή του Μαΐου του ’58 ήταν ας πούμε τουλάχιστον… ανώμαλο. Το κωμικό της υπόθεσης είναι το γεγονός πως τα αστικά κόμματα, λίγο πριν από τις εκλογές, είχαν έρθει σε συνεννόηση ψηφίζοντας έναν νόμο που προέβλεπε ότι το πρώτο κόμμα θα έπαιρνε ένα πριμ, το οποίο θα αύξανε την κοινοβουλευτική του δύναμη έναντι του τρίτου κόμματος, το οποίο θα αποδυναμωνόταν. Το σκεπτικό των «δημοκρατών» ήταν αφενός να ενισχύσουν τον δικομματισμό, αφετέρου να περιθωριοποιήσουν την Αριστερά που, από τα εθνικόφρονα μυαλά τους, εκτιμήθηκε ότι θα καταλάμβανε την τρίτη θέση. Την δεύτερη, ατυχώς, προέβλεπαν ότι θα την καταλάμβαναν οι «φιλελεύθεροι» του Γεωργίου Παπανδρέου.
Ακόμα πιο σημαντικό είναι πως αυτή η επιτυχία της Αριστεράς πραγματώθηκε σε μια εποχή που τα κύρια συστατικά στοιχεία των δημοκρατικών κυβερνήσεων ήταν από τη μια πλευρά η επίσημη κρατική (ΗΠΑ) καταστολή: εξορίες, φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια, κατατρεγμός, και το νόμο 516\1948 που αναφέρει κατηγορηματικά πως δεν έχουν δικαίωμα εργασίας , σπουδών ή μετανάστευσης οι «μη νομιμόφρονες». «Μη νομιμόφρονας» οριζόταν, σύμφωνα με το άρθρο 3, αυτός που «εμφορείται από αντεθνικάς αντιλήψεις». Νομιμόφρων ήταν αυτός που «υπακούη και τηρή…τους νόμους του Κράτους όπερ είναι η ωργανωμένη έκφρασις του Έθνους, της Φυλής, της Πολιτείας». Από την άλλη πλευρά, η «οργανωμένη έκφρασις της Φυλής» ενσαρκώθηκε στην δημιουργία και την χρηματοδότηση, από το τέλος κιόλας του εμφυλίου πολέμου, παρακρατικών οργανώσεων που άλλες λειτουργούσαν φανερά και άλλες μυστικά. Έργο τους ήταν η τρομοκρατία, η κατάδοση, η παρακολούθηση, μα και η δημιουργία προβοκατόρικων πράξεων, όπως η βόμβα στον Γοργοπόταμο και οι δολοφονίες.
