Αναδημοσιεύουμε κείμενο που λάβαμε από το συνάδελφο
Ν.Δ.ΣΤΕΦΑΝΗΣ
Η
διατήρηση της δεσπόζουσας θέσης του
λιγνίτη στην παραγωγή ηλεκτρικής
ενέργειας της Ελλαδας τα τελευταία 45
χρόνια -δλδ μετά την πρώτη παγκόσμια
ενεργειακή κρίση 1973 -ήταν μια συνειδητή
πολιτική επιλογή των κυβερνήσεων και
συνολικά του πολιτικού συστήματος. Ο
λιγνίτης είναι ελάχιστα”φθηνός” αλλά
σίγουρα φτωχός σε θερμογόνος δύναμη
(Μ.Ω. 1200 Kcal) και
προκαλεί απορία γιατί οι κυβερνήσεις
του δικομματισμού προτίμησαν να θέσουν
τη χώρα υπό την ”ενεργειακή ομηρεία”
του- μην ξεχνάμε οτι η ενέργεια στις
σύγχρονες κοινωνίες αποτελεί ένα από
τα βασικά συστατικά στοιχειά που
σηματοδοτούν την κοινός αποδεκτή έννοια
της Εθνικής ανεξαρτησίας και την πρόοδο.
Ωστόσο-και
η απάντηση σε όλες τις απορίες το
“μονοπώλιο”του λιγνίτη στην παραγωγή
ηλεκτρικής ενέργειας ήταν θετικό για
το πολίτικο-οικονομικο κατεστημένο
(ολιγαρχία):
-1.
Εξασφάλιζε την κυριαρχία στην εκάστοτε
κεντρική εξουσία με την ταυτόχρονη
κομματική υπόταξη των κομματικών
συνδικαλιστικών οργανώσεών και
κοινωνίας(θέσεις εργασίας)παραβιάζοντας
ουσιαστικά το Σύνταγμα και τις αρχές
λειτουργίας της Ε.Ε.
-2.
Διατηρούσε στο ακέραιο τον πολιτικό
δικομματισμό με τη δομική του διαπλοκή
και διατηρήσεις στο ΑΕΠ Του λεγόμενου
μαύρου χρήματος λόγο τεχνικού χαρακτήρα
των ΑΗΣ με καύση του λιγνίτη
-3
Επέτρεπε στους διαχειριστές του
συστήματος παραγωγής ενέργειας μέσω
ΔΕΗ να κρύβουν ,αλλά και να μεταφέρουν
στον κρατικό προϋπολογισμό (δλδ. Στις
πλάτες του λαού μας ) τα ελλείματα και
τα σφάλματα και εγκλήματα τους.
Έτσι
η εξυπηρέτηση ιδιοτελών κομματικών
αναγκών επέφερε πολλά αρνητικά φαινόμενα: