Φωτογραφίες αρχείου και το οδοιπορικό των συμπατριωτών μας που βρήκαν καταφύγιο σε συριακές πόλεις. Πηγή
Την ώρα που χιλιάδες πρόσφυγες από την Εγγύς Ανατολή καταφτάνουν στην Ελλάδα προκειμένου να προχωρήσουν προς την υπόλοιπη Ευρώπη και το μεταναστευτικό πρόβλημα οξύνεται, στο νου ορισμένων ήρθε η εποχή που τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Την εποχή δηλαδή που έλληνες πρόσφυγες έβρισκαν καταφύγιο στη Συρία, στην προσπάθειά τους να φτάσουν στην Ελλάδα.
Ενδεικτικά, το θέμα ανέσυρε πέρυσι από το «ιστορικό χρονοντούλαπο», ο δημοσιογράφος Νταμιάν Μακόν Ουλάντ με αφορμή την απεργία πείνας σύρων προσφύγων στην πλατεία Συντάγματος. Δημοσιεύοντας μια φωτογραφία από τη Βιβλιοθήκη του Κογκρέσου, ο Μακόν Ουλάντ επιχείρησε να μας θυμίσει την εποχή που Έλληνες αναζήτησαν καταφύγιο στη Συρία. Αυτό συνέβη το 1923, μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή, με την ανταλλαγή πληθυσμών μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας.
Χιλιάδες έλληνες πρόσφυγες αναζητούν άσυλο στη Συρία και στο Λίβανο που μετά τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου είχε τεθεί υπό γαλλική κατοχή. Μόνο στη Συρία ζήτησαν καταφύγιο σε διάφορες πόλεις, τουλάχιστον 17.000 Έλληνες της Μικράς Ασίας, όπως αναφέρει ο Onur Yildirim, στο «Diplomacy and Displacement: Reconsidering the Turco-Greek Exchange of Populations, 1922-1934».
Ο Yildirim παραθέτει μάλιστα ένα τηλεγράφημα του προέδρου της Επιτροπής των Ελλήνων Προσφύγων στο Χαλέπι προς το υπ. Εξωτερικών της Ελλάδας, ο οποίος ζητά να μην επιτραπεί σε άλλους Μικρασιάτες να καταφύγουν στο Χαλέπι, όπου «έχει καταστεί αδύνατο να δεχτεί περισσότερους πρόσφυγες». Το τηλεγράφημα εστάλη στις 31 Μαΐου του 1923.
Φυσικά, η ζωή για τους πρόσφυγες, τόσο στη Συρία, όσο και στις άλλες περιοχές που είχαν βρει καταφύγιο, κάθε άλλο παρά εύκολη ήταν. Μέχρι τα μέσα του καλοκαιριού του 1923, τα τρόφιμα από τους διάφορους φιλανθρωπικούς οργανισμούς είχαν τελειώσει και η κατάσταση για τους πρόσφυγες περιγραφόταν ως «τραγική και επισφαλής».