Πέντε παραδείγματα πολιτικής ανυπακοής που έγραψαν ιστορία

Αναρτούμε άρθρο του δημοσιογράφου της Guardian, Richard Seymour, το οποίο αλιεύσαμε από εδώ.

Όταν ο Ισπανός δήμαρχος Χουαν Μανουέλ Σάντσεθ Γκορντίλο (Juan Manuel Sánchez Gordillo) ηγήθηκε πρόσφατα, στο πλαίσιο του αγώνα του κατά της λιτότητας, μιας επιδρομής αγροτών κατά τοπικών σούπερ μάρκετ, η ασυλία που απολαμβάνει ως τοπικός βουλευτής τον προφύλαξε από την σύλληψη. Τώρα ζητάει κι από άλλους δημάρχους να αγνοήσουν τις εντολές της κεντρικής κυβέρνησης για περικοπές δαπανών και αρνείται να προχωρήσει σε απολύσεις και εξώσεις. Σε εποχές λιτότητας, παρόμοιες έκδηλες εκδηλώσεις ανυπακοής θα πρέπει να ενθαρρύνονται. Μερικές φορές, η μεγαλύτερη ισχύς των κινημάτων λαϊκής διαμαρτυρίας είναι η δυνατότητά τους να προκαλούν αναστάτωση. Ιδού πέντε περιπτώσεις πολιτικής ανυπακοής που έγραψαν ιστορία, προς αξιοποίηση από τυχόν ευφάνταστους indignados.

1. Η «πορεία του άλατος»

Το μνημείο προς τιμή της «πορείας του άλατος» στο Νέο Δελχί

 Η προκλητική αδιαφορία του Γκάντι (Gandhi) για τους βρετανικούς αποικιακούς νόμους περί μονοπωλίου στην πώληση άλατος, που ξεκίνησε τον Μάρτιο του 1930, πυροδότησε ένα κύμα πολιτικής ανυπακοής που συνέβαλε πολύ στην ανεξαρτητοποίηση από την Βρετανική Αυτοκρατορία. Οι νόμοι περί άλατος φορολογούσαν το ινδικό αλάτι, ούτως ώστε η Ινδία να εξαναγκάζεται να εισαγάγει αλάτι από την Βρετανία. Ο Γκάντι και οι οπαδοί του ξεκίνησαν μια μακρά και μαχητική πορεία με σκοπό να παράγουν αλάτι και να το μεταφέρουν στο εσωτερικό της χώρας, χωρίς να καταβάλουν φόρους. Οι Βρετανοί κατέστειλαν άγρια την πορεία, συνέλαβαν δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές και αρνήθηκαν να κάνουν την παραμικρή παραχώρηση. Η επιτυχία της πορείας επίσης περιορίστηκε από το ότι απέτυχε να κερδίσει την υποστήριξη των μουσουλμάνων.

Μολοταύτα, η πορεία είχε μακροπρόθεσμα οφέλη που υπερακόντισαν την αποτυχία της να πετύχει τους άμεσους στόχους της:

• Κατ' αρχήν ενέπνευσε όσους έλαβαν μέρος, καθώς οι περισσότεροι ανάμεσά τους δεν είχαν λάβει ξανά μέρος σε οργανωμένο πολιτικό αγώνα.
• Δεύτερον, έκανε γνωστό στον υπόλοιπο κόσμο πως οι μάζες των Ινδών είναι σημαντική πολιτική δύναμη και οι βρετανικές αποικιακές αρχές ήταν υποχρεωμένες να συνδιαλλαγούν με τον ηγέτη τους.
• Τρίτον, προκάλεσε περαιτέρω κύματα πολιτικής ανυπακοής.
• Τέλος η «πορεία του άλατος» επηρέασε φοβερά την σκέψη και την στρατηγική κι άλλων ηγετών, σαν τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ (Martin Luther King).

2. Ο αγώνας των ακτημόνων της Εξτρεμαδούρα

Ποιος βάζει τις φωτιές; Μια ερώτηση που με καίει

Αναρτούμε άρθρο του Κώστα Βαξεβάνη από το Κουτί της Πανδώρας. 

Ποιός βάζει αλήθεια τις φωτιές;Τα 25 χρόνια που κάνω ρεπορτάζ,εχω καλύψει εκατοντάδες φωτιές και μοιραία έχω διατυπώσει το ερώτημα αυτό χιλιάδες φορές.Ποιός τις βάζει λοιπόν;Το πορτραίτο του εμπρηστή όπως σκιαγραφείται από τις έρευνες της Πυροσβεστικής,είναι ένας συνηθισμένος υπερήλικας που κάνει το μοιραίο λάθος.Το σκοτεινό προφιλ ωστόσο που σκιαγραφείται από τα κανάλια,περιλαμβάνει από οικοπεδοφάγους έως τούρκους πράκτορες.

Έχω δει βεβαίως,όπως και οι περισσότεροι,κάποιον να πετάει το τσιγάρο από το παράθυρο του αυτοκινήτου (όπως και στάχτη στο πρόσωπο του οδηγού μηχανής που ακολουθεί) αλλά όχι κάποιον οικοπεδοφάγο ή πράκτορα.
Αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν.Αλλά μου κάνει εντύπωση, που αυτά τα κανάλια,τα έτοιμα για όλα και κυρίως για σενάρια,έχουν αφήσει να τους διαφύγει ένα πραγματικό σενάριο για τις φωτιές.

Για πρώτη φορά, τρείς εισαγγελικές έρευνες (εισαγγελείς Παπανδρέου, Ελευθεριάνος),έχουν γίνει για το θέμα της δασοπυρόσβεσης.Με αφορμή αυτές τις έρευνες το HOT DOC κυκλοφορεί με ένα αφιέρωμα για το ίδιο θέμα.Πάνω από 10 χρόνια, έλληνες υπουργοί,υπογράφουν συμβάσεις για δασοπυρόσβεση με ελικόπτερα,σε τιμές πενταπλάσιες των πραγματικών.Οι ΗΠΑ πλήρωναν την ώρα δασοπυρόσβεσης με ελικόπτερο 4.500 ευρώ και η Ελλάδα 20.000 ευρώ.Οι διαγωνισμοί για την επιλογή των πυροσβεστικών ελικοπτέρων ήταν φωτογραφικοί.Ανάμεσα σε δεκάδες τύπους πυροσβεστικών ελικοπτέρων, μόνο ένας, με χωρητικότητα δεξαμενής 9.000 λίτρων (ούτε 7.000 αλλά ούτε 13.000),προδιαγραφόταν ως αναγκαίος για δασοπυρόσβεση στην Ελλάδα.

Επιλέον πληρώναμε πολλαπλάσια ποσά για κάθε «υπερωριακή» πτήση πυρόσβεσης.Όπως μπορείτε να διαβάσετε στο HOT DOC,οι ίδιοι οι πιλότοι υποστηρίζουν πως τους δίνονταν εντολές να ρίχνουν νερό ακόμη και όταν δεν χρειαζόταν, στα βράχια για να γράφονται ώρες πτήσης

Το χειρότερο;Πέντε ιδιόκτητα ελικόπτερα της πυροσβεστικής αφέθηκαν να ρημάζουν για να νοικιάζουμε ιδιωτικά.Το 2007 που κάηκε η Ελλάδα,αυτά τα ελικόπτερα,παρότι έτοιμα για απογείωση,δεν πήραν ποτέ εντολή να πετάξουν για τη φωτιά
Ένα διακομματικό επιτελείο της Πυροσβεστικής (ανάμεσά τους 3 αρχηγοί) και βέβαια οι πολιτικοί τους προιστάμενοι,υπέγραφαν συμβάσεις που ζήμιωναν το ελληνικό κράτος.Για την ακρίβεια έκαναν κάποιους πλούσιους την ώρα που καιγόταν η Ελλάδα

Ας βάλουμε τώρα δύο εύλογα ερωτήματα.Το πρώτο είναι γιατί αυτό το σκάνδαλο θάφτηκε από τα ΜΜΕ,την ώρα που υπάρχουν δικογραφίες και στη Βουλή έχουν διαβιβαστεί ερωτήματα από την εισαγγελία για διερεύνηση ευθυνών 3 υπουργών (διώκεται και ένας γενικός γραμματέας Υπουργείου)

Το δεύτερο ερώτημα είναι το εξής:αφού όλοι αυτοί κερδοσκοπούσαν με την καταστροφή της Ελλάδας,χωρίς ντροπή,πλούτιζαν ανήθικα πάνω στα αποκαίδια της,έχει δικαίωμα κάποιος να αναρωτηθεί μήπως δημιουργούσαν ακριβώς αυτή την καταστροφή οι ίδιοι;

Υπάρχει ένα σοβαρό παράδειγμα που ενισχύει το ερώτημα.Μια από τις εταιρείες πυρόσβεσης,έπρεπε να πληρώσει ρήτρες στο ελληνικό κράτος,γιατί παρουςσίαζε αδυναμία πτήσης.Οι ρήτρες ήταν περίπου 900.000 ευρώ.Η εταιρεία δεν πλήρωσε.Αντιθέτως,εγκρίθηκε η επέκταση της σύμβασης της εταιρείας για δασοπυρόσβεση Νοέμβρη μήνα, (χειμώνα δηλαδή) για την Κρήτη.Ετσι η σύμβαση ισοφάρισε τις ρήτρες.Όταν έγινε γνωστή η επέκταση της σύμβασης δημιουργήθηκε μεγάλος θόρυβος στην πυροσβεστική.»Πού ακούστηκε σύμβαση Πυρόσβεσης το χειμώνα» έλεγαν.Και ήταν τότε ακριβώς που μια φωτιά ξέσπασε στην Κρήτη και «δικαιολόγησε» την σύμβαση

Στις εγκληματολογικές έρευνες λένε πως αν θες να δεις ποιός κάνει το έγκλημα,δες ποιός έχει κίνητρο.Εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ,είναι κίνητρο για πολλούς και για πολλά εγκλήματα.Πόσο μάλλον για μερικές φωτιές.Ίσως πρέπει να το ψάξει η εισαγγελία

ΥΓ Διαβάστε για το μεγάλο σκάνδαλο στο HOT DOC που κυκλοφορεί

Διαβάστε στο HOTDOC ΠΟΥ ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ:

ΗΟΤ DOC: Οι καυτές συμβάσεις των ελικοπτέρων της Πυροσβεστικής

HOT DOC: Όλη αλήθεια για το πώς κάηκε η Ηλεία το καλοκαίρι του 2007

Ο Χώρος στην αριστερή σκέψη

Σε συνέχεια προηγούμενης ανάρτησης αναρτούμε άρθρο της Ελένης Πορτάλιου από το www.avgi-anagnoseis.blogspot.gr

Το ομώνυμο βιβλίο της Ντίνας Βαΐου και του Κωστή Χατζημιχάλη (εκδόσεις Νήσος και Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς) «επιχειρεί ένα είδος συνθετικής αριστερής ιστοριογραφίας», σύμφωνα με τη διατύπωση των συγγραφέων του. Η εξαντλητική και επιτυχής προσέγγιση αυτού του στόχου, το καθιστά βιβλίο αναφοράς, κατ’ αρχήν για την επιστημονική κοινότητα στους τομείς της γεωγραφίας, της κοινωνιολογίας της πόλης, της πολεοδομίας, της χωροταξίας, αλλά και της αρχιτεκτονικής και του αστικού σχεδιασμού, και στη συνέχεια για τις επιστήμες που έχουν αντικείμενο τη μελέτη των ανθρώπινων κοινωνιών. Θα προσεγγίσω την ύλη του ως αναγνώστρια, εστιάζοντας στη δική μου κατανόηση βασικών στοιχείων που το συγκροτούν, χωρίς φυσικά να επιχειρώ ένα οδηγό ανάγνωσης. Το βιβλίο συγκροτείται σε 4 Σεμινάρια που καλύπτουν 4 ιστορικές περιόδους.

Η πρώτη περίοδος αναφέρεται στους κλασικούς του μαρξισμού Μαρξ και Ένγκελς που, αν και «δίνουν ελάχιστη σημασία στη γεωγραφία ως επιστήμη», αναφέρονται σε θέματα που την αφορούν, όπως στην καπιταλιστική πόλη, στο ζήτημα της κατοικίας, στη γεωγραφία του ιμπεριαλισμού και της παγκόσμιας οικονομίας του κεφαλαίου, κυρίως όμως στην ιδιοκτησία της γης, στην αντίθεση πόλης-υπαίθρου και στη γαιοπρόσοδο, που «αποτελεί κεντρική έννοια στην κλασική μαρξιστική θεωρία για την προσέγγιση της τιμής της γης».

Με ορισμένες αναφορές στον Λένιν και στην πάντα πρωτότυπη και ριζοσπαστική σκέψη της Λούξεμπουργκ, οι συγγραφείς εστιάζουν στην αναρχική σκέψη στα θέματα χώρου: στον Ρώσο γεωγράφο Πέτερ Κροπότκιν, στο γεωγράφο κομμουνάρο Ελιζέ Ρεκλύ, στην Παρισινή Κομμούνα και στους Ισπανούς αναρχοσυνδικαλιστές. Αξίζει να τους μελετήσουμε σήμερα, που όχι μόνο έχει αμφισβητηθεί εκ βάθρων το πρότυπο παραγωγής και κατανάλωσης και η χωρική οργάνωση της καπιταλιστικής ανάπτυξης αλλά, επίσης, μέσα από επίκαιρες διαδικασίες αλληλέγγυας κοινωνικής οικονομίας, αναδύονται, εντοπισμένες χωρικά, συνεταιριστικές μορφές κάλυψης βασικών κοινωνικών αναγκών.

Περνώντας από τους ουτοπιστές σοσιαλιστές, τις υλίστριες φεμινίστριες και τους αποπολεοδομιστές, ρεύματα που ενθέτουν χωρικά τη συλλογική οργάνωση της καθημερινής ζωής, το 1ο Σεμινάριο, δηλαδή η ιστορική περίοδος των κλασικών, καταλήγει στον Αντόνιο Γκράμσι. Στο έργο τού κομμουνιστή διανοητή και ιδρυτή του ΙΚΚ, που πέθανε στη φυλακή, πραγματώνεται μια ιδανική σχέση του μαρξισμού με τη χωρική οργάνωση σε 5 σημεία, τα οποία μεταφέρω εδώ από το βιβλίο, γιατί αναδεικνύουν τόσο τη δυνατότητα καθοριστικής συμβολής της μαρξιστικής θεωρίας στην αριστερή σκέψη για το χώρο όσο και την εξαιρετικής ευρύτητας συμβολή των επιστημών του χώρου στη μαρξιστική προβληματική. Οι πέντε κατηγορίες αναλύσεων του Γκράμσι αφορούν: «στις πολύ αναλυτικές περιγραφές χωροκοινωνικών προβλημάτων στην Ιταλία της δεκαετίας του 1920», «στην εθνική και χωρική εδαφική ιδιαιτερότητα του καπιταλισμού», «στη σημασία της κοινωνίας των πολιτών και της έννοιας του πολιτικού», «στην εισαγωγή της έννοιας της ηγεμονίας» και «τέλος στην πολιτική, οικονομική, ιδεολογική αλλά και εδαφική συγκρότηση του εθνικού κράτους».

Η οριστική κατάργηση 13ου, 14ου μισθού θα επεκταθεί παντού

Τρία σχόλια μας για κάποια από τα επερχόμενα μέτρα

Το μεγάλο κόλπο της αξιολόγησης και οι προσυνταξιοδοτικές απολύσεις

Είναι γνωστή η μνημονιακή δέσμευση για μείωση κατά 150.000 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι το 2015. Οι χιλιάδες αυτές απομακρύνσεις (σε ένα σύνολο 450.000 εργαζομένων στη δημόσια διοίκηση μια και οι ένστολοι εξαιρούνται), πρακτικά ένας στους τρεις εργαζομένους, προφανώς δε θα έρθουν με συνήθεις συνταξιοδοτήσεις. Απαιτούν δεκάδες χιλιάδες απολύσεων και μόνος τρόπος για να επιβληθούν είναι η χρήση μιας διαδικασίας «νομιμοποίησης» τους όπως η αξιολόγηση. Η αξιολόγηση έρχεται για να διχάσει και να διασπάσει τους εργαζόμενους ώστε να μη μπορέσουν να αντιδράσουν ενωτικά. Μόνιμοι εναντίον αορίστου, παλιοί εναντίον νέων, με ΑΣΕΠ ή χωρίς, με «προσόντα» ή άνευ, «άξιοι» και «ανάξιοι». Για να μη σχολιάσουμε τις αστειότητες περί τεστ πολλαπλών επιλογών να ρωτήσουμε ρητορικά : αν κριθούμε ως «ανάξιοι» και απολυθούμε θα καταργηθούν και όλες οι «ανάξιες» διοικητικές πράξεις και αποφάσεις που θα έχουμε πάρει ως τώρα ως δημόσιοι υπάλληλοι? Άλλο ένα βήμα στη διαμόρφωση του δουλικού δημοσίου υπαλλήλου που τόσο έχουν ανάγκη για να στηρίζει τις άθλιες πολιτικές τους. Πιθανότερα θύματα προς σφαγή, όπως έδειξε και το πρόσφατο παρελθόν, οι συνάδελφοι που είναι κοντά στη σύνταξη, μια και οι γενίτσαροι της ΔΗΜΑΡ, «αντιδρούν» στις απευθείας απολύσεις, οπότε πάνε να τις κουκουλώσουν ως "προσυνταξιοδότηση".

Η οριστική κατάργηση 13ου, 14ου μισθού θα επεκταθεί παντού

Τα υπόλοιπα των επιδομάτων χριστουγέννων, πάσχα και αδείας που έχουν περισσέψει για τους δημοσίους υπαλλήλους (δηλαδή 1000 € μεικτά αντί 13^ου και 14^ου μισθού) είναι σίγουρο ότι καταργούνται πλήρως, με τα νέα μέτρα. Μια κίνηση τεράστιας κοινωνικής αδικίας μια που πλήττει περισσότερο αυτούς με χαμηλές αποδοχές (ο νεοδιόριστος υπάλληλος χάνει έτσι πάνω από το 10% των ετήσιων αποδοχών του) αλλά και με τεράστιο πολιτικό συμβολισμό. Η πλήρης κατάργηση 13ου και 14ου μισθού στο δημόσιο (και σχεδόν σίγουρα και των αντίστοιχων συντάξεων δημοσίου) ανοίγει το δρόμο για την πλήρη κατάργηση τους τόσο στον ιδιωτικό τομέα, όσο και στις υπόλοιπες συντάξεις. Όλοι θυμόμαστε τους «πανυγηρισμούς» των προηγούμενων κυβερνήσεων ότι «διέσωσαν» τα δώρα (για να περικόψουν βέβαια τελικά ακόμα παραπάνω τους κατώτατους μισθούς κατά 22%). Τώρα αφού περιέκοψαν τους μισθούς θα καταργήσουν και τα δώρα σε όλους (μισθούς και συντάξεις και ιδιωτικού τομέα). Εδώ είμαστε και περιμένετε το επόμενο πακέτο μέτρων να το δούμε. Επίσης κανείς μη θεωρεί δεδομένες τις υπόλοιπες αποδοχές στο δημόσιο μια και το κράτος απλούστατα αναπροσαρμόζοντας το βασικό μισθό του δημοσίου (επί του οποίου υπολογίζονται οι μισθοί ανά βαθμό και κατηγορία) μπορεί εύκολα να οδηγήσει σε νέα μεγάλη μείωση.

Κλοπή Συντάξεων

Όσον αφορά το ασφαλιστικό των μηχανικών τα πράγματα επιδεινώνονται τραγικά. Πρώτον και σημαντικότερο, η περικοπή της δεύτερης σύνταξης κατά 35% τουλάχιστον. Θυμίζουμε ότι όλοι οι μηχανικοί έχουν δύο κύριες συντάξεις (ΚΣ ΤΣΜΕΔΕ και Ειδική Προσαύξηση ή ΚΣ ΤΣΜΕΔΕ και Δημόσιο). Και για τις δύο αυτές συντάξεις έχουν καταβληθεί εισφορές επί τουλάχιστον 35 έτη και τώρα έρχονται οι ληστές να τις περικόψουν δραστικά. Αν συνυπολογιστούν και οι γενικές περικοπές (που θα ισχύσουν για όλες τις συντάξεις) οι συνταξιούχοι συνάδελφοι (και όλοι μας αν φτάσουμε σε αυτό το σημείο) θα χάσουν πάνω από 600 € το μήνα. Ακολουθούν από κοντά οι περικοπές σε επικουρικά (ΤΕΑΔΥ ή επικουρικό ΤΣΜΕΔΕ) και σε εφάπαξ (Δημοσίου ή ΤΣΜΕΔΕ) πάνω από 20%. Να δούμε τώρα τι θα λένε οι φωστήρες του ΤΕΕ και του ΤΣΜΕΔΕ που με τη συναίνεση τους στον άθλιο Ν.3518/06 αύξησαν υπέρογκα τις εισφορές μας για να πηγαίνουν σήμερα υπέρ τοκογλύφων (μια και θα πληρώνουμε μια ζωή εισφορές για μια σύνταξη που με νόμο θα είναι πετσοκομμένη).

Συνέντευξη με τον Ντέιβιντ Χάρβεϊ: Λύνοντας το αίνιγμα του κεφαλαίου

Αναδημοσίευση από το rednotebook

Ο Ντέιβιντ Χάρβεϊ βρέθηκε τον περασμένο μήνα στην Αθήνα, προσκεκλημένος του Τμήματος Γεωγραφίας του Χαροκόπειου Πανεπιστημίου. Στις 26 Ιουνίου μίλησε στην εκδήλωση που οργάνωσαν το Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, το Red Notebook και τα Ενθέματα της Κυριακάτικης Αυγής, με τίτλο «Οι πολιτικές επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης: Ο νεοφιλελευθερισμός ενάντια στη δημοκρατία». Η επιτυχία της εκδήλωσης επιβεβαίωσε ότι το ενδιαφέρον για το έργο του Ντέιβιντ Χάρβεϊ κάθε άλλο παρά περιορίζεται σε ένα “εξειδικευμένο” κοινό. Με τη σκέψη αυτή, λοιπόν, και με τη βοήθεια του Ντέιβιντ Χάρβεϊ, επιχειρήσαμε μια περιήγηση στα βασικά σημεία αυτού του πλούσιου έργου.

1. Αναφέρεστε συχνά στην άποψη του Ανρί Λεφέμπρ, σύμφωνα με την οποία ο καπιταλισμός επιβίωσε παράγοντας χώρο. Πώς θα περιγράφατε αυτή τη διαδικασία παραγωγής χώρου στην περίπτωση των μεσογειακών οικονομιών, όπως η Ελλάδα ή η Ισπανία;

Πιστεύω πως δεν υπάρχει κάτι ριζικά διαφορετικό σε σχέση με την παραγωγή χώρου σε άλλες καπιταλιστικές οικονομίες. Προφανώς, οποιαδήποτε διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου προσαρμόζεται σε ένα ευρύ φάσμα πολιτιστικών παραδόσεων και καταναλωτικών συνηθειών. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ενώ από τη μία πλευρά ομογενοποιεί, από την άλλη τονίζει τις διαφορές. Έτσι, η διαδικασία παραγωγής χώρου μιας τυπικής μεσογειακής πόλης είναι συχνά καθοδηγούμενη από πολιτιστικές μορφές, οι οποίες ωστόσο διευκολύνουν την συσσώρευση κεφαλαίου.


Σε γενικές γραμμές, η διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου μπορεί να λάβει πολλές διαφορετικές μορφές και ως εκ τούτου δεν είναι απαραίτητο να φαίνεται σύμφωνη προς ένα ορισμένο σχέδιο. Το κεφάλαιο αξιολογεί θετικά την μοναδικότητα και την διαφορετικότητα, καθώς μπορεί να στηρίξει πάνω τους ένα είδος μονοπωλίου. Για παράδειγμα, η έμφαση στη μοναδικότητα της Ακρόπολης συνεπάγεται ότι κανείς πρέπει να ταξιδέψει στην Ελλάδα για να την δει. Έτσι, ο καθένας προσπαθεί να τονίσει τη μοναδικότητα - και αυτό αφορά και την μοναδικότητα των πολιτιστικών παραδόσεων, η οποία στις μέρες μας είναι στην ουσία ένας τρόπος εμπορευματοποίησης περιοχών.

Ωστόσο, η πραγματική ένταση δημιουργείται όταν οι εμπορευματοποιημένες αυτές περιοχές καταλήγουν να έχουν τα ίδια καταστήματα. Όταν, λόγου χάρη, βλέπουμε καταστήματα Benetton σε κάθε εμπορικό κέντρο κάθε πόλης, στον αντίποδα των πραγμάτων που είναι πραγματικά μοναδικά από άποψη πολιτιστικού ύφους, διατροφικών συνηθειών, ακόμη και χρονικοτήτων, ρυθμών και ούτω καθεξής, εύλογα αναρωτιέται κανείς: «Γιατί ήρθα σε αυτή την πόλη;».

Η γενική αρχή είναι ότι το κεφάλαιο πρέπει να εφευρίσκει αδιαλείπτως τρόπους παραγωγής χώρου γιατί είναι μια διαρκώς επεκτατική δύναμη. Η αέναη επανάληψη της παραγωγής και αναπαραγωγής του χώρου εξυπηρετεί ακριβώς αυτό το σκοπό. Όμως, το πώς υλοποιείται αυτή η διαδικασία σε κάθε περίπτωση είναι σημαντικά διαφοροποιημένο. Γι΄ αυτό και όταν βρίσκεται κανείς σε μια κινέζικη συνοικία θα διαπιστώσει ότι όλα αυτά συμβαίνουν με διαφορετικό τρόπο από ό,τι σε μια κορεατική συνοικία ή στην Μικρή Ιταλία κ.ο.κ. Το κοινό στοιχειο είναι ότι η διαδικασία αυτή εκτυλίσσεται σε όλες τις περιπτώσεις: Το κεφάλαιο εκμεταλεύεται τη διαφορετικότητα, στο βαθμό που αυτή του επιτρέπει να δημιουργήσει μονοπώλια, προσφέροντάς του έτσι τη δυνατότητα να παράγει χώρο κατά την διαδικασία επέκτασής του.

2. Στο έργο σας Μια σύντομη ιστορία του Νεοφιλελευθερισμού περιγράψατε τον νεοφιλελευθερισμό ως μια διαδικασία αναδιανομής της εξουσίας και του πλούτου προς όφελος των ελίτ. Κάνατε επίσης λόγο για μια αντεστραμμένη μορφή κεϋνσιανισμού, με την οποία το κράτος όχι μόνο δεν αδρανεί, όπως διακηρύσσουν οι νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί, αλλά αντ’ αυτού παρεμβαίνει δραστικά στην οικονομία με στόχο την αναδιανομή του πλούτου υπέρ των ελίτ. Θεωρείτε ότι οι ιδέες αυτές ισχύουν και στην περίπτωση των πολιτικών λιτότητας που εφαρμόζονται σήμερα στην ΕΕ ή των πολιτικών σχεδίων, όπως το ελληνικό Μνημόνιο;

Αύξηση του Δημόσιου χρέους 23 δις το δεύτερο εξάμηνο του '12

Είναι η πρώτη φορά στην οικονομική ιστορία της ανθρωπότητας που ένα κράτος πτωχεύει (δηλαδή κουρεύει τα ομόλογά του) και, την ίδια στιγμή, καταφέρνει να αυξήσει το χρέος του! Θέλει όντως «ταλέντο» ένα τέτοιο «επίτευγμα». Βασική αιτία γι’ αυτή την εκρηκτική άνοδο χρέους είναι τα δάνεια, αξίας 37 δισ. ευρώ, από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και το ΔΝΤ, στο πλαίσιο της δεύτερης δανειακής σύμβασης των 130 δισ. ευρώ. Από αυτό μάλιστα το ποσό, η μερίδα του λέοντος, τα 25 δισ. στράφηκαν στην ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Με λίγα λόγια, βουλιάζουμε λόγω διάσωσης. Διαβάστε επίσης πως προχθές 20/8, το ελληνικό δημόσιο έστειλε 3,2 δισεκατομμύρια ευρώ στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), ως αποπληρωμή ομολόγων του ελληνικού δημοσίου που είχε στην κατοχή της η ΕΚΤ. Επειδή το καλοκαίρι του 2010, σε μια αποτυχημένη προσπάθεια αναχαίτησης της πτώχευσης της Ελλάδας, της Ιρλανδίας και της Πορτογαλίας, η ΕΚΤ αγόραζε, δεύτερο χέρι, ομόλογα αυτών των κρατών. Προχθές έληξε ένα από τα ελληνικά ομόλογα. Και η ΕΚΤ πήρε τα χρήματά της στο ακέραιο, αντίθετα με τους ιδιώτες, τα ασφαλιστικά ταμεία και τις τράπεζες που είχαν αγοράσει από αυτά τα ομόλογα και οι οποίοι (με τραγικότερα θύματα τους μικρο-ομολογιούχους) εξαναγκάστηκαν, από το εγκληματικό PSI των Παπαδήμου-Βενιζέλου, να δεχθούν κούρεμα αυτών των ομολόγων της τάξης του 54% ως προς την ονομαστική και του 75% ως προς την διαχρονική τους αξία. Αναδημοσίευση από το Ίσκρα.

ΤΟΝ ΙΟΥΝΙΟ ΣΤΑ 304ΔΙΣ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ, ΠΑΡΑ ΤΟ "ΚΟΥΡΕΜΑ"!

Αυξήθηκε στα 303,5 δισ. ευρώ  και πάλι το Δημόσιο χρέος στις 30 Ιουνίου 2012, σύμφωνα με στοιχεία που έδωσε στη δημοσιότητα το υπουργείο Οικονομικών και στα οποία αποτυπώνεται ο "εφιάλτης της υπερχρέωσης".

Αποδεικνύεται για ακόμα μια φορά η πλήρης και παταγώδης αποτυχία των μνημονιακών πολιτικών λιτότητας. Αδυνατούν ή ορθότερα δεν θέλουν, βλέπετε, να ακούσουν τις αλλεπάλληλες παταγώδεις αποτυχίες των μνημονιακών συνταγών και των νεοφιλελεύθερων "πολιτικών" οι ελληνικές και ευρωπαϊκές πολιτικο-οικονομικές ελίτ, παρά τις ολοένα και αυξανόμενες φωνές, ακόμα και εντός των κύκλων τους, οικονομολόγων, οικονομικών αναλυτών και εντύπων, περί αποτυχίας των μνημονιακών πολιτικών και στόχων.

Συγκεκριμένα το χρέος του κράτους έφτασε τα 303,527 δισ. ευρώ έναντι 280,29 δισ. ευρώ τρεις μήνες νωρίτερα, αυξήθηκε δηλαδή κατά 23 δισ. ευρώ μέσα σε τρείς μήνες κι ενώ είχε μεσολαβήσει το "κούρεμα" καθώς το δημόσιο για να καλύψει τρέχουσες ανάγκες προσέφυγε σε νέο δανεισμό μέσω εντόκων.

Από το συνολικό χρέος το 30% έχει λήξεις μικρότερες του ενός έτους (σ.σ. πρόκειται για τα έντοκα γραμμάτια που εκδίδει η κυβέρνηση και λήξεις παλαιότερων ομολόγων) και το 69,6% θα πρέπει να αποπληρωθεί σε διάστημα μεγαλύτερων πέντε ετών. Σε αυτά περιλαμβόνται τα δάνεια του μηχανισμού στήριξης και τα νέα ομόλογα που εκδόθηκαν στο πλαίσιο του PSI.

Αναλυτικότερα το 76,7% των 304 δισ. ευρώ αφορά σε δάνεια του EFSF, το 3,4% χρηματοδότηση από το ΔΝΤ και το 19,9% εκδόσεις εντόκων γραμματίων.

Χώρος και αριστερή πολιτική πράξη

Αναρτούμε βιβλιοκριτική της Αθηνάς Αθανασίου από τις Αναγνώσεις της Κυριακάτικης Αυγής

Ντίνα Βαϊου, Κωστής Χατζημιχάλης, O χώρος στην αριστερή σκέψη, Νήσος-Ινστιτούτο Νίκος Πουλαντζάς, Αθήνα 2012, σσ.:310

Ο Χώρος στην Αριστερή Σκέψη, της Ντίνας Βαΐου και του Κωστή Χατζημιχάλη, είναι ένα βιβλίο που δίνει χώρο στη δυνητικότητα του αριστερού στοχασμού και της αριστερής πολιτικής πράξης· ένα βιβλίο που αλλάζει τον τρόπο που φανταζόμαστε το χώρο κριτικά και που ο χώρος μας επιτρέπει να φανταστούμε.

Πολιτικά γεγονότα κοσμοϊστορικής σημασίας σηματοδοτούνται συνήθως με τους χωρικούς τους ενδείκτες: η κατάληψη της Βαστίλης, η Παρισινή Κομμούνα, η πτώση του τείχους του Βερολίνου, η κατάληψη της πλατείας Τιενανμέν, πρόσφατα η πλατεία Ταχρίρ και η αραβική επανάσταση, οι εξεγερμένες συλλογικότητες στις πλατείες της βόρειας και της νότιας ακτής της Μεσογείου. Αντίστοιχα, οι εξεγερσιακές ενσώματες γεωγραφίες πειθαρχούνται εκεί όπου διαδραματίζονται.

Η Ντίνα Βαΐου και ο Κωστής Χατζημιχάλης, στο βιβλίο τους, αναφέρονται εύλογα στην Παρισινή Κομμούνα του 1871, που μετέτρεψε το χώρο της πόλης σε πεδίο μάχης και ενσώματης υπεράσπισης των κατακτήσεων στα οδοφράγματα. Μετά την ήττα, οι καθεστωτικές δυνάμεις σηματοδότησαν στο χώρο την επιστροφή στην τάξη ανεγείροντας μνημείο στο λόφο της Μονμάρτης, μια τεράστια άσπρη βασιλική, προκειμένου να υπογραμμίσουν το δήθεν «κοινό αίσθημα» της αστικής και εκκλησιαστικής εξουσίας (σελ. 36).

Τέτοιες οριακές στιγμές της πόλης παρέχουν το πεδίο για την ανάδυση μιας νέας γραμματικής της αγωνιστικής συλλογικότητας, αλλά και μιας νέας γραμματικής για την πολιτική του χώρου. Μοιάζει ο δημόσιος χώρος των νεωτερικών πόλεων και μητροπόλεων να είναι πάντα στοιχειωμένος από το φάντασμα της εξέγερσης και της επιθυμίας του ανασχεδιασμού. Ή, από την άλλη πλευρά, αλλά σε συνάρτηση με την πρώτη, μοιάζει πάντα η επανάσταση να εμπεριέχει μια φαντασία του χώρου.

Χίος: καθώς καίγεται το τελευταίο δέντρο των παιδικών μου αναμνήσεων

Αναρτούμε μήνυμα που λάβαμε από το http://www.environment.gr/
 

Αν αναρωτιέστε τώρα για τις αιτίες αυτής της σύγχρονης «Σφαγής της Χίου», δεν μπορώ παρά να σας παραπέμψω στο πρόσφατο άρθρο μας, με τίτλο:
Επέλαση των ανεμογεννητριών και στην Χίο
Αν πάλι, σκέφτηκε κανείς ότι αποκλείεται να ανεβάσουν» ανεμογεννήτρια πάνω στα καμένα; Ας διαβάσει τότε και το άρθρο με τίτλο
«Εμπρός» για σταθμούς ΑΠΕ σε αναδασωτέες εκτάσεις
Και όλα αυτά, συνέβησαν και δημοσιεύτηκαν μετά τις 25 Ιουλίου 2012 …
Αλήθεια, έχει κανένας ακόμα αμφιβολίες;

 

Των παιδικών χρόνων και αυτών της εφηβείας. Μόνος καλοκαιρινός προορισμός των διακοπών μου. Τόπος ιδιαίτερος, που μόνο η σκέψη και η προσμονή του ξανασμιξίματος, έβαφε με ευχάριστα χρώματα τους σχολικούς χειμώνες, απαλύνοντας έτσι γλυκά  τους «πόνους» της μάθησης.

Χίος.

Της γιαγιάς. Του παππού. Του μεσαιωνικού χωριού με τους γλεντζέδες κατοίκους. Μεστά. Των ερειπωμένων σπιτιών. Των διακριτικών φαντασμάτων.

Χίος.

Των πρώτων ερώτων. Των πρώτων τσιγάρων.

Της βόλτας στην απόμερη παραλία με τα γαϊδουράκια. Του «κυνηγιού αχινού» για την επιβίωση σε αυτήν. Και τα ξενύχτια, τα καλύτερα ξενύχτια, πλάι στη θάλασσα.

Χίος.

Μπουγέλα στις κουτσομπόλες και υποβρύχιο μαστίχα.

 

Έτσι κύλησαν τα πρώτα καλοκαίρια … Μαζί με το απαραίτητο συνοδευτικό τους, τις άλλες τρεις εποχές του χρόνου. Του κάθε χρόνου …

 

Και ακολούθησαν τα επόμενα χρόνια …

 

Τα χρόνια της ωριμότητας, να τα πω έτσι, κάπως πρέπει να τα πω. Τα χρόνια της ωριμότητας –λοιπόν- δεν επισκέφτηκα ξανά τον τόπο αυτό. Πειραματίστηκα σε καινούριες διαδρομές …

Αλλά, την πρώτη αγάπη δεν μπορείς να τη ξεχάσεις …

 

Την παρακολούθησα να αλλάζει … Ακολουθώντας τις μεταλλάξεις μίας ολόκληρης χώρας … Παρακολουθούσα από μακριά …

 

Χαθήκανε τα γαϊδουράκια. Μαζί τους πήρανε τον παππού, τη γιαγιά, ξαδέρφια, φίλους, συγγενείς, αρκετούς δικούς μου ανθρώπους.

Τα ερειπωμένα σπίτια, όλα σχεδόν, ανακαινίστηκαν, με τη συνήθη τεχνοτροπία της «υπερβολής νεόπλουτου», τεχνοτροπία κυρίαρχη σε μια γενιά που «μεγαλούργησε» με δανεικά.

Καινούριοι δρόμοι, μεγάλοι, άνοιξαν βασανίζοντας τη γαλήνη των μονοπατιών και των οδοιπόρων τους.

Καλλιέργειες αιώνων αφέθηκαν στην τύχη τους, η νέα μόδα του εύκολου κέρδους τις κατέστησε ξεπερασμένες στα νέα ήθη.

Η μοναδική περίπτωση του Τζούλιαν...

Αναδημοσίευση από το AlterThess, περισσότερα γύρω από την υπόθεση Ασάνζ στους παρακάτω συνδέσμους:

• Να σώσουμε τον Τζούλιαν Ασάνζ
• Για την γεωπολιτική σημασία της υπόθεσης Ασάνζ
• Oσα πρέπει να ξέρετε για την έγκριση πολιτικού ασύλου στον Assange

Η περίπτωση του Τζούλιαν Ασάνζ είναι πράγματι μοναδική. Όχι τόσο για το μέγεθος της ζημιάς που προξένησαν οι αποκαλύψεις του Wikileaks στα κατ΄ τ' άλλα "απαραβίαστα δίκτυα" των αμερικανικών υπηρεσιών, αλλά κυρίως για το γεγονός πως μια περίπτωση μοναχικού ανθρώπου κατάφερε να αναδείξει τον ψηφιακό κόσμο του Διαδικτύου σ΄ ένα πραγματικό μέσο πολιτικού ακτιβισμού. Ακόμα περισσότερο, πρόκειται για σημαντικό επίτευγμα επειδή κρύβει ουσιαστικά τη μεταμόρφωση ενός περιθωριακού, δίχως πολιτικό υπόβαθρο, χάκερ, σε διεθνή πολιτική προσωπικότητα που ακτινοβολεί αγωνιστικό συμβολισμό για μια μεγάλη μερίδα νέων ανθρώπων της εποχής.

Το κακό με το “μέσο” που λέγεται Ίντερνετ είναι πως απ' τη στιγμή που θα εμφανιστεί εκεί μια "διαρροή" είναι αδύνατο να τη σταματήσεις... Είναι ένα συγκριτικό πλεονέκτημα που δεν υφίσταται στα παραδοσιακά ΜΜΕ όπου η διαρροή προέρχεται συνήθως από μια πηγή και η οποία με διάφορους τρόπους μπορεί ακόμα και εκ των υστέρων να φιμωθεί και να “ελεγχθεί”... Είναι γνωστό πως μετά το κλείσιμο του βασικού ιστότοπου του Wikileaks τον περασμένο χρόνο, εκατοντάδες, ίσως και χιλιάδες άλλα mirror sites ξεφύτρωσαν σαν μανιτάρια στο web, επιτρέποντας στο υλικό που διέρρευσε να παραμείνει επ' άπειρο σε δημόσια θέα...

Η ατυχία για τον ίδιο τον Ασάνζ βρίσκεται στο γεγονός ότι τον συνέλαβαν στην Βρετανία... Όχι ως υπεύθυνο για τις διαρροές των αμερικανικών απόρρητων ντοκουμέντων αλλά ως “ύποπτο” για απόπειρες βιασμών κατά δύο άγνωστων-ακόμα και τώρα- γυναικών στη Σουηδία... Ποιος μπορεί να αμφισβητήσει την υποδειγματική αμεροληψία του βρετανικού δικαστικού συστήματος το οποίο αποτελεί για τον νομικό κόσμο μέτρο σύγκρισης, αλλά και ποιος δεν γνωρίζει πως αυτή η χώρα ζει για να είναι ο πιο πιστός σύμμαχος των Αμερικανών στον κόσμο... Και μάλιστα έχοντας σήμερα μια κυβέρνηση “θατσερικής” πολιτικής χροιάς με ιδιαίτερα εχθρική στάση απέναντι σε κάθε είδους “παραβάτες”...

Το άσυλο που χορήγησε στον Ασάνζ η κυβέρνηση του Ισημερινού, του προέδρου Ραφαέλ Κορέα, είναι μια γενναία όσο και σημαντική απόφαση. Εκτός των άλλων, ανατρέπει τα γνωστά στερεότυπα για τους υπερασπιστές των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Είναι ίσως η πρώτη φορά που ένας πολίτης που διώκεται από την κυβέρνηση των Ην. Πολιτειών αιτείται και του χορηγείται πολιτικό άσυλο από τη δημοκρατική κυβέρνηση μια μικρής χώρας η οποία έχει τη βούληση να τηρήσει τις δεσμεύσεις της όπως απορρέουν από τις διεθνείς συμβάσεις για τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ας μην ξεχνάμε πως η ιδέα ότι η Αμερική είναι αυτοδικαίως ο υπερασπιστής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων  παντού στον κόσμο, η οποία ως επί το πλείστον καλλιεργήθηκε με ζήλο από τους συμμάχους της Ουάσιγκτον, βασίστηκε στην περιφρόνηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων των θυμάτων των αμερικανικών πολέμων και της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, όπως τα 3 εκατομμύρια Βιετναμέζων αιχμάλωτων πολέμου ή το πάνω από ένα εκατομμύριο Ιρακινών που σκοτώθηκαν και τα εκατομμύρια άλλων που εκτοπίστηκαν, τραυματίστηκαν, ή φυλακίστηκαν άδικα μετά την αμερικανική εισβολή στο Ιράκ.

Το ασύμμετρο επίτευγμα του Ασάνζ, νεόκοπου θιασώτη της κυβερνητικής διαφάνειας και άσπονδου εχθρού της μονοκρατορίας των ισχυρών, μαζί με τη μετεξέλιξη των ηλεκτρονικών κοινωνικών δικτύων σε πολιτικές συσπειρώσεις και την ενίσχυση των αντικαπιταλιστικών κινημάτων στις χώρες της Δύσης, διαμορφώνουν μια ενότητα ρηξικέλευθων αλλαγών που αφυπνίζουν πολιτικά τη νέα γενιά. Εγκαταλείποντας προσωπικούς και συλλογικούς συμβιβασμούς, ανοίγουν δρόμο στην πολιτική διεκδίκηση, αμφισβητώντας ανοιχτά την αυθεντία των ισχυρών και την εξουσία του χρήματος. Ίσως αυτός είναι ο κύριος λόγος που οι Αμερικανοί και η ορντινάτσα τους στο Λονδίνο παθαίνουν αλλεργία στη σκέψη ότι ο Ασάνζ θα κυκλοφορεί ελεύθερος στον Ισημερινό...

Μέσω εξετάσεων η εφεδρεία και οι απολύσεις...

Αναδημοσίευση από το Ίσκρα. Το μέτρο σύμφωνα με όσα γράφουν τα Νέα σήμερα, αφορά τους υπαλλήλους με σχέση εργασίας ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου και όσους είναι κοντά στη σύνταξη. Μέσα στην επόμενη διετία 2013-2014 θα τεθούν σε εφεδρεία 35.000 με 40.000 υπάλληλοι. Κόβονται μάλλον και τα υπόλοιπα των επιδομάτων αδείας, πάσχα και χριστουγέννων στους δημοσίους υπαλλήλους.

 

ΕΦΕΔΡΕΙΑ ... "MULTIPLE CHOICE"!

ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΤΡΙΚΟΜΜΑΤΙΚΗ!

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια, ωστε να δημιουργηθεί ένα διασπαστικό κλίμα αντιπαράθεσης και ανταγωνισμού μεταξύ των εργαζομένων και να αποφευχθούν συντονισμένες μαζικές αντιδράσεις των εργαζομένων στο Δημόσιο, η κυβέρνηση προωθεί διεργασίες "αξιολόγησης".

Υπό τον φόβο ενός θερμού Σεπτέμβρη και ενός θερμού φθινοπώρου, η τρικομματική κυβέρνηση του λαϊκού εμπαιγμού και της φτωχοποίησης, προωθεί την αξιολόγηση με διενέργεια εξετάσεων.

Χαρακτηρίζει, μάλιστα,κλειδί στα απάνθρωπα σχέδιά της, την διαδικασία αυτή για την επιλογή του προσωπικού του Δημοσίου που θα υπαχθεί στην  εφεδρεία και θα οδηγηθεί αργότερα στην απόλυση.

Σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, τα σενάρια για την εξεύρεση των 15.000 εφέδρων έως το τέλος του έτους και συνολικά 40.000-45.000 μέχρι το 2015, προκειμένου να συμπληρωθεί μαζί με τις συνταξιοδοτήσεις ο αριθμός των 150.000 αποχωρήσεων από το Δημόσιο, βρίσκονται επί τάπητος σε συζητήσεις μεταξύ κυβερνητικών στελεχών με στόχο να μην εφαρμοστεί και αυτή τη φορά με τα λεγόμενα "οριζόντια κριτήρια" η εφεδρεία.

Η γαλάζια εφεδρεία, με τρικομματική συναίνεση, έρχεται σε συνέχεια της διάτρητης ακόμα και συνταγματικά πράσινης εφεδρείας. Με λίγα λόγια, άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε την εφεδρεία του αλλιώς!

 

Βάση των διασπαστικών προσπαθειών της τρικομματικής συγκυβέρνησης και υπό τον όλο και αυξανόμενο φόβο πρόωρων εκλογών, εξετάζεται το ενδεχόμενο διενέργειας μιας, άκουσον άκουσον, ηλεκτρονικής εξέτασης πολλαπλών επιλογών(!!), προκειμένου να αναδειχθούν οι "ικανότεροι" από το προσωπικό που χρειάζονται για τη λειτουργία των δημοσίων υπηρεσιών.

Σύμφωνα με τις ίδιες πληροφορίες, πρόκειται αρχικά να υποβληθούν οι υπάλληλοι πανεπιστημιακής και τεχνολογικής εκπαίδευσης σε τεστ γενικών γνώσεων και αντίληψης, ενώ δεν αποκλείεται να περιληφθούν και ορισμένες ερωτήσεις κρίσεως.

Υπό διερεύνηση είναι κατά πόσο σε αντίστοιχα τεστ θα υποβληθούν και οι υπάλληλοι δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά ακόμη και σε περίπτωση που τελικώς συμμετέχει και το προσωπικό της κατηγορίας αυτής, θεωρείται πιθανό ορισμένες ειδικότητες -όπως πχ οι οδηγοί- να εξαιρεθούν.

Εκτός εξέτασης αναμένεται να είναι οι υπάλληλοι υποχρεωτικής εκπαίδευσης, για τους οποίους μελετάται να οριστεί διαφορετική διαδικασία αξιολόγησης, στην οποία θα μπορούσαν να μοριοδοτούνται μεταξύ άλλων η προϋπηρεσία και η εμπειρία τους, καθώς και κοινωνικά κριτήρια (οικογενειακή κατάσταση, ύπαρξη τέκνων κ.ά.).

Οπως αναφέρεται, θα συνυπολογιστούν και οι ανάγκες κάθε φορέα, για τον λόγο αυτόν δεν αποκλείεται να συνοδευτεί η αξιολόγηση και από μετακινήσεις υπαλλήλων μεταξύ υπηρεσιών.

Ο πανικός και ο φόβος κυριεύουν την τρικομματική συγκυβέρνηση,όχι μόνο λόγω των επικείμενων λαϊκών αντιδράσεων-κινητοποιήσεων, αλλά  και λόγω φωνών , που ήδη ακούγονται, ακόμα και από τις Κοινοβουλευτικές ομάδες της τρικομματικής συμμαχίας, οι οποίες τάσσονται ανοιχτά κατά του μέτρου της γαλάζιας εφεδρείας-απόλυσης αλλά και του πακέτου μέτρων των 15 δις ευρώ συνολικά!

Η υπερψήφιση των εν λόγω αντιλαϊκών και αντεθνικών μέτρων φτωχοποίησης και ξεπουλήματος ήδη τίθεται εν αμφιβόλω.

Καμίνης: ο άνθρωπος της αγοράς, ο διώκτης των ανθρώπων

Αναδημοσίευση από Risinggalaxy

Ακόμα μια είδηση ενδεικτική του τι πρόκειται να ζήσουμε όσο θα μπαίνουμε στη χειμερινή κατασταλτική σαιζόν:

Σήμερα το πρωί ο Καμίνης και οι κολλητοί του στην θεσμική συμμορία της ΕΛ.ΑΣ έστειλαν τα ΜΑΤ στο κοινωνικό χώρο της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης.

Ο αντιδήμαρχος Βαρελάς ενημέρωσε πως ο δήμος πήρε την απόφαση να “αξιοποιήσει” το χώρο.

Από καιρό όλοι οι κοινωνικοί χώροι, στέκια και καταλήψεις έχουν μπει στο στόχαστρο του Κράτους και φυσικά της ακροδεξιάς. Δεν είναι δα και τίποτα καινούργιο. Με την εξέγερση του Δεκέμβρη του ’08 απελευθερώθηκαν και άλλοι χώροι από την ιδιοκτησία τους και δόθηκαν στους ανθρώπους κάθε γειτονιάς που ήταν διατεθειμένοι να προχωρήσουν σε κάποιου είδους αυτοδιαχειριστικό πείραμα. Το Πάρκο Ναβαρίνου στα Εξάρχεια, το Πάρκο Κύπρου και Πατησίων κτλ..

Το πρόβλημα του δημάρχου -και κάθε δημάρχου- είναι ότι είναι τσιράκι των αφεντικών κεφαλαιούχων και των διάφορων εταιριών που δραστηριοποιούνται στην Αθήνα. Ο ρόλος του αυτός είναι. Στον καπιταλισμό όταν εννοούμε δήμαρχος εννοούμε δήμαρχος των εταιριών και των συμφερόντων. Για παράδειγμα ο Καμίνης τα τελευταία χρόνια έστειλε τα ΜΑΤ σε όλους όσους συμμετείχαν για διαμαρτυρίες στο Σύνταγμα. Τις σκηνές των αγανακτισμένων τις “σκούπισε” επειδή ήταν “υγειονομικός κίνδυνος”. Το προηγούμενο χειμώνα έστειλε πάλι τα ΜΑΤ να συλλάβουν άστεγους και αλληλέγγυους στο πνευματικό κέντρο της οδού Σόλωνος. Οι άστεγοι είχαν καταφύγει εκεί κάνοντας κατάληψη σε έναν αχρησιμοποίητο χώρο για να γλυτώσουν από το κρύο. Δεν γλύτωσαν από το Δήμαρχο του Κεφαλαίου. Τόσες και τόσες περιπτώσεις. Αν είσαι εταιρία και θέλεις να διαφημιστείς, στήνεις ένα σωρό κιτς δρώμενα στο Σύνταγμα , κλείνοντας όλη την πλατεία και εμποδίζοντας τη διέλευση περαστικών δεν σε ενοχλεί κανένας. Τότε είναι για την “ανάπτυξη¨. Αν είναι οι άστεγοι να κάνουν σε ένα αχρησιμοποίητο κτήριο κατάληψη… είναι θέμα “νομιμότητας”.

Με την έννοια “νομιμότητα” εννοούμε το δίκαιου αυτού που έχει φράγκα και πρόσβαση στο δήμαρχο και το Κράτος. Δηλαδή τις εταιρίες, τον Εμπορικό Σύλλογο Αθηνών. Όχι τους άστεγους. Ούτε για κανέναν από εμάς. Για εμάς υπάρχουν “οι αρμόδιες υπηρεσίες”, η κρατική γραφειοκρατία. Δηλαδή η “νομιμότητα” και οι “αγορές” πάνε πακέτο στο καπιταλισμό. Η “νομιμότητα” είναι των καπιταλιστών. Αυτοί πληρώνουν , δικιά τους είναι , ότι θέλουν την κάνουν.

Το ίδιο συμβαίνει και με την Δημοτική Αγορά της Κυψέλης. Η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης ενοχλεί εδώ και έξι χρόνια. Είναι ένας χώρος που η “αγορά” δεν υπάρχει. Είναι ένας χώρος που η “αγορά” δεν μπορεί να παρέμβει. Είναι ένας χώρος που γίνονται εκθέσεις, συναυλίες, μαθήματα, εκδηλώσεις κάθε είδους. και πάνω από όλα.. είναι ένας πολιτικός χώρος.. που δεν μπορεί να παρέμβει η αγορά. Ένας ελεύθερος κοινωνικός χώρος για ανθρώπους που δρουν συλλογικά και άρα πολιτικά. Η “αγορά” δεν μπορεί να παρέμβει εκεί. Μπορεί να παρέμβει στη Βουλή, να κάνει lobbying, να οργανώσει συνέδρια διαφημιστών της Τρόικας στη Μεγάλη Βρετανία με καλό μπουφέ, να σπρώξει λίγο τα πράγματα στη δικαιοσύνη, να πληρώσει μπράβους της νύχτας να απειλήσουν απεργούς στον Flash Radio, μπορεί να προωθήσει στα Μ.Μ.Ε. το ναζιστικό κόμμα, μπορεί να πληρώσει τα καινούργια αλεξίσφαιρα γιλέκα των μπάτσων… αλλά δεν είναι εύκολο να παρέμβει σε αυτήν την γωνιά της πόλης… τον Κοινωνικό Χώρο της Δημοτικής Αγοράς της Κυψέλης… και σε άλλες γωνιές της Αθήνας.

Ν. Μπογιόπουλος: «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε»

«Η βαθύτερη αιτία των καπιταλιστικών κρίσεων βρίσκεται στη βασική και ανίατη αντίθεση του καπιταλιστικού συστήματος: στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής, από τη μια μεριά, και στον ατομικό τρόπο ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της, από την άλλη». Συγγραφέας των ως άνω, ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος. Περιέχονται στο πρώτο κεφάλαιο του άρτι εκδοθέντος βιβλίου του με τίτλο «Είναι ο καπιταλισμός, ηλίθιε» και υπότιτλο «Οι υπαίτιοι της Κρίσης και το “χρέος” της ανατροπής τους – Μια ευγενική απάντηση στους πραιτωριανούς των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ» (εκδόσεις Α.Α. Λιβάνη). Πόσοι φτωχοί απαιτούνται για να «παραχθεί» ένας πλούσιος; Ποιοι και πώς δημιουργούν τα χρέη και τα ελλείμματα; Πού οφείλεται η κρίση στην Ελλάδα και τον κόσμο; Η κρίση έχει πρόσημο κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό; Την προκαλούν όλοι; Την πληρώνουν όλοι; Ποιοι και πώς κερδίζουν από την κρίση; Πώς γίνεται την τριετία 2008-2010, που δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι προστέθηκαν στις στρατιές της απόλυτης φτώχειας, της εξαθλίωσης και της ανεργίας, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη να έχει διπλασιαστεί; Ένα βιβλίο-εργαλείο για να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στον κόσμο και στην Ελλάδα, αλλά και γιατί συμβαίνει. 

480 Σελίδες. 

Νίκος Μπογιόπουλος  

Μπογιόπουλος: «Είναι ο καπιταλισμός ηλίθιε».pdf