Η «Πράσινη Πόλη», την οποία είχαν οραματιστεί σοβιετικοί αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι στη δεκαετία του ’20, επιβεβαιώνει τη δυναμική της ουτοπίας.
Η Πράσινη Πόλη θα μπορούσε να φιλοξενήσει 100.000 ανθρώπους ταυτόχρονα και αυτό σήμαινε ότι κάθε δεκαπενθήμερο ολόκληρος ο πληθυσμός της Μόσχας θα περνούσε μία ημέρα εκεί, καθώς τότε ο πληθυσμός της σοβιετικής πρωτεύουσας δεν ξεπερνούσε τους 1,5 εκατ. κατοίκους
Το φιλόδοξο σχέδιο για την Πράσινη Πόλη δεν εφαρμόστηκε ποτέ καθώς οι σοβιετικές αρχές έκριναν ότι ήταν πολύ δαπανηρό και μη ρεαλιστικό. Ανήκει πλέον στις μεγάλες πολεοδομικές ουτοπίες, όπως και το όραμα για τη «γραμμική πόλη» που είχε διατυπωθεί την ίδια περίοδο
Στα πρώτα φλογισμένα χρόνια μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση, που φέτος τιμούμε την 100ή επέτειό της, ένας δημιουργικός πυρετός φλόγιζε ολόκληρη την κοινωνία. Στο πεδίο της τέχνης εκδηλώθηκαν πρωτοποριακές αναζητήσεις στη ζωγραφική, τον κινηματογράφο, το θέατρο, τις γραφικές τέχνες. Η αρχιτεκτονική και η πολεοδομία δεν θα μπορούσαν να μείνουν ανεπηρέαστες και μια από τις εκφράσεις τους ήταν το σχέδιο για ένα δίκτυο «πράσινων πόλεων» που θα απλωνόταν σε όλη την επικράτεια της Σοβιετικής Ένωσης. Δεν θα ήταν απλώς οι πόλεις των διακοπών, αλλά οι τόποι όπου όλοι οι εργαζόμενοι θα έπαιρναν μια ανάσα και μάλιστα σε όλη τη διάρκεια του έτους.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’20, στο περιοδικό Σύγχρονη Αρχιτεκτονική, δημοσιεύτηκε το σχέδιο μιας ομάδας αρχιτεκτόνων και πολεοδόμων για την «πράσινη πόλη» που θα χτιζόταν λίγα χιλιόμετρα έξω από τη Μόσχα. Η λειτουργία της πράσινης πόλης συνδεόταν στενά με την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας. Στηριγμένοι στη διαπίστωση ότι την πέμπτη κατά σειρά εργάσιμη ημέρα ο εργαζόμενος, στο πλαίσιο του πολύ απαιτητικού Πενταετούς Σχεδίου, ήταν εξαντλημένος, πρότειναν τον εργάσιμο κύκλο των τεσσάρων ημερών ενώ το επόμενο 24ωρο θα ήταν ημέρα ανάπαυσης. Η Πράσινη Πόλη θα μπορούσε να φιλοξενήσει 100.000 ανθρώπους ταυτόχρονα και αυτό σήμαινε ότι κάθε δεκαπενθήμερο ολόκληρος ο πληθυσμός της Μόσχας θα περνούσε μία ημέρα εκεί, καθώς τότε ο πληθυσμός της σοβιετικής πρωτεύουσας δεν ξεπερνούσε τους 1,5 εκατ. κατοίκους. Εισηγητές του σχεδίου για τις Πράσινες Πόλεις ήταν ο Μοϊσέι Γκίνζμπουργκ, ο Νικολάι Λεντόφσκι και ο Κοντανστίν Μελνικόφ, κορυφαίοι εκπρόσωποι του σοβιετικού μοντερνισμού.