Η συμφωνία δεν είναι συμβατή με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Για όσους το ισχυρίζονται αυτό κάνοντας δικές τους ερμηνείες για τις προθέσεις των ψηφοφόρων, υπάρχει ένα πολύ απλό ερώτημα. Αν επικρατούσε το Ναι στο δημοψήφισμα, τι θα άλλαζε σε σχέση με τη συμφωνία που ήρθε;
Όσοι ανέχονται την κατάργηση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος,
δικαιολογούνται λέγοντας ότι ο κόσμος φοβάται την έξοδο από το ευρώ και
την χρεωκοπία. Επειδή όμως η απλή αλήθεια είναι ότι ο κόσμος ψήφισε
γνωρίζοντας ότι υπήρχε αυτό το ρίσκο, γιατί όλοι οι δανειστές το
φώναζαν, αν κάποιος φοβήθηκε στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι η
κυβέρνηση.
Αναδημοσίευση από το "PressPublica"
της Δέσποινας Σπανούδη
Aς ξεκινήσουμε από μια βασική ερώτηση: Είναι το μνημόνιο διέξοδος;
Δεν υπάρχει ούτε ένας στη χώρα που να θεωρεί ότι η συμφωνία δηλαδή το νέο μνημόνιο είναι καλή. Όλοι την θεωρούν από κακή ως απαράδεκτη και οι περισσότεροι αναγνωρίζουν ότι είναι και ανεφάρμοστη. Είναι ανεφάρμοστη αντικειμενικά λόγω των οικονομικών και κοινωνικών δεδομένων που έχουν περιορίσει δραματικά τις ανοχές και τις αντοχές. Είναι διπλά ανεφάρμοστη γιατί η κυβέρνηση έχει αντίθετη λαϊκή εντολή, συνεπώς είναι αφερέγγυα τόσο έναντι των υποστηρικτών του μνημονίου όσο και έναντι των δικών της υποστηρικτών. Κανένα από τα παραπάνω δεδομένα δεν μπορεί να ανατραπεί, μπορεί μόνο να παραταθεί για λίγο ο χρόνος πριν αρχίσουν να εκδηλώνονται οι συνέπειες. Από την άλλη πλευρά όσοι πιστεύουν ότι υπάρχουν τρόποι ανάκαμψης μέσα από το 3ο μνημόνιο, είναι αναγκασμένοι να υιοθετούν δύο εξίσου ανεδαφικές θεωρίες. Η μια λέει ότι μέσω της βίαιης απόσπασης αγαθών, πόρων και δικαιωμάτων και της συγκέντρωσης του όποιου παραγόμενου πλούτου σε ολόενα και λιγότερους μπορεί να παραχθεί ένα μικρό επιπλέον μερίδιο για όλους. Ωστόσο αυτή η εκδοχή δεν υπάρχει με τα σημερινά δεδομένα της κρίσης (την οποία και προκάλεσε)
.
Η άλλη θεωρία, που εκφωνείται συχνότερα από την κυβέρνηση, λέει ότι μπορούν να βρεθούν επαρκή ισοδύναμα που θα επιτρέπουν μείωση των επιπτώσεων. Αυτή η δεύτερη εκδοχή σκοντάφτει στην στόχευση του μνημονίου και στην αυστηρή επιτήρηση, αλλά κυρίως σκοντάφτει στις συμμαχίες.