Αναδημοσίευση από εδώ. Λεφτά υπάρχουν μόνο για τους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τους τόκους, τα στοιχεία μάλιστα αυτά ήταν πριν την επιστροφή των όποιων περικοπών έγιναν στο "βαθύ κράτος".
Γιατί η Ελλάδα έχει υψηλό δημόσιο χρέος; Γιατί η Ελλάδα δεν έγινε η Δανία τού Νότου; Είναι αληθινή η εξήγηση που δίνουν οι his master’s voice
από τα κανάλια και τα κυβερνητικά κόμματα; Ας βάλουμε κάτω τα στοιχεία
των Δαπανών και των Εσόδων για να δούμε που πήγαιναν οι φόροι και οι
εισφορές που πληρώναμε (όσοι πλήρωναν τέλος πάντων) τα προηγούμενα χρόνια.
ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΔΑΠΑΝΕΣ
Στο πρώτο διάγραμμα βλέπουμε τον μέσο όρο των Δημοσίων Δαπανών
των χωρών τής ΕΕ (ως ποσοστό τού ΑΕΠ) για το χρονικό διάστημα
2005-2008. Στις ράβδους έχουμε χωρίσει τις δαπάνες σε δυο τμήματα. Το
πρώτο τμήμα αφορά τις δαπάνες τού «βαθέως κράτους» (στρατός, αστυνομία, Δικαιοσύνη) και τούς τόκους
ενώ το δεύτερο τμήμα (κόκκινο τμήμα των ράβδων) περιλαμβάνει όλες τις
υπόλοιπες δημόσιες δαπάνες. Στην πρώτη κατηγορία δαπανών η Ελλάδα-EL
(μαζί με την Ιταλία) είναι στην κορυφή (όπως φαίνεται, λοιπόν, λεφτά
για καταστολή και τοκογλύφους πάντα είχε το ελληνικό κράτος!). Στις Λοιπές Δημόσιες Δαπάνες
η Ελλάδα κατέχει την 16η θέση στις 28 χώρες τού δείγματος. Οι
συγκεκριμένες δαπάνες, μάλιστα, είναι στον μέσο όρο (Μ.Ο.) των χωρών τού
δείγματος.
Η
εικόνα αυτή επαναλαμβάνεται και στο μισθολογικό κόστος των Δημοσίων
Υπαλλήλων. Στην Ελλάδα, στο ίδιο χρονικό διάστημα, το μισθολογικό κόστος
τού βαθέως κράτους ήταν 3,5% τού ΑΕΠ (2% ο μ.ο. στην ΕΕ) ενώ όλων των
υπόλοιπων ΔΥ (διοικητικοί, εκπαιδευτικοί, ΟΤΑ, ΝΠΔΔ κλπ) ήταν 7,3% (8,8%
ο μ.ο. στην ΕΕ).
Συμπεράσματα:
Οι
δημόσιες δαπάνες στην Ελλάδα στο διάστημα 2005-2008 ήταν λίγο πάνω από
τον μ.ο. τής ΕΕ. Η υπέρβαση τού μ.ο. οφειλόταν στις υπερβολικές δαπάνες
για τόκους και κατασταλτικό μηχανισμό. Όπως ακριβώς συμβαίνει σε μια
τριτοκοσμική μπανανία.
Όλες οι ισχυρές χώρες τής ΕΕ (Γαλλία-FR, Σουηδία-SE, Δανία-DK κλπ) έχουν δημόσιες δαπάνες ΠΑΝΩ από τον μέσο ευρωπαϊκό όρο και φυσικά περισσότερες από την Ελλάδα (πάντα ως ποσοστό τού ΑΕΠ).
Έχει αξία να δούμε χωριστά τις βασικές κατηγορίες κοινωνικών δαπανών (Παιδεία, Υγεία, κοινωνική Ασφάλιση και Προστασία). Η εικόνα μπανανίας ολοκληρώνεται. Ενώ το
κράτος μας ήταν απλόχερο α) για την ισχυροποίηση τού στρατού και τής
αστυνομίας του και β) για την εξασφάλιση εύκολου κέρδους στον κάθε
είδους δανειστή-ραντιέρη, λεφτά ΔΕΝ υπήρχαν για τις ανάγκες τής
κοινωνίας.
Συγκεκριμένα
η Ελλάδα είναι τελευταία σε δημόσιες δαπάνες παιδείας και από τις
τελευταίες στις δαπάνες υγείας σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μόνο
οι δαπάνες για συντάξεις είναι σχετικά υψηλές (αν και άλλες ευρωπαϊκές
χώρες -όπως η Ιρλανδία- εμφανίζουν μικρές δαπάνες σε αυτήν την κατηγορία
επειδή εκεί η ασφάλιση είναι ιδιωτικοποιημένη σε μεγάλο βαθμό). Από
11-12% τού ΑΕΠ στην δεκαετία τού ’80 (με μ.ο. 16% στην ΕΕ15) οι δαπάνες
αυτές ανέβηκαν στην τετραετία 2005-08 στο 16,6%, αλλά και πάλι βρίσκεται
κάτω από τον μ.ο. τής ΕΕ17 (18,7%). Φυσικά οι επιχορηγήσεις αυτές δεν
χαρίζονται αλλά δίνονται για να καλυφθούν τα χρήματα που καταληστεύθηκαν από τα αποθεματικά των Ταμείων
τα τελευταία εξήντα χρόνια: εισφοροδιαφυγή (υπολογίζεται στο 25%),
θαλασσοδάνεια σε επιχειρηματίες, σπατάλη πόρων από κακοδιοίκηση,
δομημένα ομόλογα –ήδη πρέπει να υπολογίζουμε και την ζημιά τού PSI.