Ποιοί βγάζουν τα νησιά από την πρίζα?

Αναδημοσίευση από ΕφΣυν, του Βασίλη Γεώργα

Γιατί μένει στα χαρτιά το σχέδιο της ΔΕΗ για την υποθαλάσσια σύνδεση Κρήτης, Κυκλάδων και Δωδεκανήσου με το ηπειρωτικό σύστημα ηλεκτροδότησης

Η αβελτηρία των κυβερνήσεων για τον μακροχρόνιο ενεργειακό σχεδιασμό, αλλά και τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από την ηλεκτροδότηση των νησιών, είτε με συμβατικά καύσιμα είτε μέσω των Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, οδηγούν στην «αιώνια» αναβολή υλοποίησης των φιλόδοξων επενδυτικών σχεδίων, εκτιμώμενου ύψους άνω των 4 δισ. ευρώ, για την ηλεκτρική διασύνδεση των ελληνικών νησιών (Κρήτη, Κυκλάδες, Δωδεκάνησα) με το ηπειρωτικό ηλεκτρικό σύστημα.

Το μπλακ άουτ της Σαντορίνης σε μια περίοδο που το νησί βουλιάζει από τουρισμό μπορεί να μη συνδέεται άμεσα με τα συνήθη προβλήματα της αυξημένης κατανάλωσης και της πλημμελούς συντήρησης των πετρελαϊκών μονάδων που κάθε καλοκαίρι βυθίζουν στο σκοτάδι τα περισσότερα νησιά. Αναδεικνύει, όμως, το πάντα επίκαιρο ζήτημα της προβληματικής και πανάκριβης για τους πολίτες ηλεκτροδότησης ενός πολύ σημαντικού κομματιού της Ελλάδας, που θα μπορούσε να είχε αντιμετωπιστεί αν η ΔΕΗ είχε αφεθεί να υλοποιήσει τα εδώ και δεκαετίες καταρτισμένα σχέδιά της για τη διασύνδεση της Κρήτης, των Κυκλάδων και των Δωδεκανήσων με το ηπειρωτικό σύστημα ηλεκτροδότησης.

Αντ’ αυτού, ακόμη και η πιο προωθημένη από πλευράς χρόνου και κόστους επένδυση για τη διασύνδεση των Κυκλάδων όχι μόνο δεν έχει προχωρήσει ούτε βήμα, αλλά λόγω των ισχυρών επιχειρηματικών συμφερόντων που εμπλέκονται στην επένδυση (Siemens, Nexans, όμιλος Στασινόπουλου κ.ά.) ο σχετικός διαγωνισμός που προκηρύχθηκε πέρυσι με προϋπολογισμό 400 εκατ. ευρώ ακυρώθηκε και ο νέος, που προβλέπει μειωμένες δαπάνες στα 240 εκατ. ευρώ, προκηρύχθηκε μόλις στα τέλη του Ιουλίου. Παρότι κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν μέσω των λογαριασμών της ΔΕΗ και στις Υπηρεσίες Κοινής Ωφέλειας περισσότερα από 670 εκατ. ευρώ για να δουλεύουν οι πετρελαϊκές μονάδες της ΔΕΗ στα νησιά, τα σχέδια για τη διασύνδεσή τους μέσω καλωδίων με την ηπειρωτική χώρα αναβάλλονται για το μέλλον ή, για να ακριβολογούμε, για την περίοδο μετά την ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, ώστε ο ιδιώτης επενδυτής να είναι αυτός που θα χρηματοδοτήσει τις δαπανηρές επενδύσεις και θα καρπωθεί τα πολύ σημαντικά οφέλη τους.

Οικονομικά συμφέροντα

Πίσω από την ηλεκτροδότηση των νησιών με αυτόνομες πετρελαϊκές μονάδες βρίσκονται ισχυρά οικονομικά συμφέροντα, στην κορυφή των οποίων δεσπόζουν η πετρελαϊκή βιομηχανία που προμηθεύει με χιλιάδες τόνους ντίζελ ή μαζούτ κάθε χρόνο τις μονάδες της ΔΕΗ, αλλά και οι ιδιώτες προμηθευτές ηλεκτρογεννητριών (Damco, Κοπελούζος, ΕΛΤΡΑΚ κ.ά.) και σταθμών παραγωγής ενέργειας με ντιζελοηλεκτρικές μονάδες (π.χ. ΓΕΚΤΕΡΝΑ, Ρόδος κ.ά.)

Παρ’ όλα αυτά, ο κίνδυνος ενός γενικευμένου μπλακ άουτ παραμένει. Η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας έχει ήδη χτυπήσει καμπανάκι για την ευστάθεια του συστήματος ηλεκτροδότησης στην Πάρο, τη Μύκονο, τη Σύρο, την Ιο, τη Σύκινο, τη Φολέγανδρο και τα Κουφονήσια, προειδοποιώντας από το 2010 το ΥΠΕΚΑ πως αν δεν προχωρήσει η αδειοδότηση για την υποβρύχια διασύνδεσή τους με την ηπειρωτική χώρα, απειλούνται να μείνουν στο σκοτάδι.

Ακόμη μεγαλύτερο είναι το πρόβλημα στην Κρήτη. Εκεί η εγκατεστημένη ισχύς των πετρελαϊκών μονάδων είναι 780 MW, ενώ η μέγιστη αιχμή της ζήτησης φτάνει τα καλοκαίρια στα 650 MW. Κάτι που σημαίνει ότι μια μονάδα να βγει εκτός, το νησί θα κινδυνεύσει να μείνει στο σκοτάδι. Το υψηλό κόστος επένδυσης (της τάξης του 1 δισ. ευρώ) για την πόντιση υποβρύχιου καλωδίου 1.000 MW και τη διασύνδεση με Μονεμβασιά και Μεγαλόπολη ή απευθείας με Αττική εμφανίζεται ως το βασικότερο πρόβλημα. Κανείς δεν λέει, όμως, πως ο χρόνος απόσβεσης της επένδυσης θα ήταν τρία με πέντε χρόνια, καθώς η ετήσια επιβάρυνση για την αυτόνομη ηλεκτροδότηση της Κρήτης φτάνει τα 300 εκατ. ευρώ.

Στην Κρήτη, ωστόσο, το θέμα περιπλέκεται από τα πανίσχυρα επιχειρηματικά συμφέροντα τα οποία επιδιώκουν να επενδύσουν στην ανάπτυξη αιολικών πάρκων για να εκμεταλλευτούν το πλούσιο αιολικό δυναμικό του νησιού. Η σύνδεση με το ηπειρωτικό σύστημα είναι απαραίτητη προκειμένου να πωλείται το ρεύμα. Συνολικά υπάρχουν επενδυτικά σχέδια για την κατασκευή μονάδων άνω των 3.000 ΜW που ισοδυναμούν με επενδύσεις άνω των 7 δισ. ευρώ!

Ο όμιλος Κοπελούζου μέσω της εταιρείας Elica επιδιώκει να εγκαταστήσει 1.005 MW μέσω 36 πάρκων συνολικού προϋπολογισμού 2 δισ. ευρώ. Ο όμιλος ΓΕΚΤΕΡΝΑ του Γ. Περιστέρη έχει σχέδια για 33 συστοιχίες ανεμογεννητριών ισχύος 1.077 MW και προϋπολογισμού 2,5 δισ. ευρώ στο νησί, ενώ ένα ακόμη σχέδιο με τη συμμετοχή της Συνεταιριστικής Τράπεζας Κρήτης, της Εκκλησίας, της Περιφέρειας και άλλων φορέων προβλέπει την εγκατάσταση 1.000 MW μέσω της «Παγκρήτιας Ανανεώσιμες».

Εγνατία Οδός: 125,5 εκατομμύρια ευρώ για συντήρηση πριν τη δώσουν σε ιδιώτη για να βάλει 21 διόδια !

Αναδημοσίευση από Xanthipress

Μια ακόμη προκλητική και σκανδαλώδης ενέργεια, που συνηθίζεται πριν την εκχώρηση δημόσιου πλούτου σε ιδιώτες, εκτυλίσσεται με την επιχορήγηση της Εγνατίας Οδού ενώ πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί o δρόμος!Λίγο πριν η κυβέρνηση βγάλει στο σφυρί τον οδικό άξονα, ενέκρινε, τον Ιούλιο, πίστωση 59,2 εκατομμυρίων ευρώ για δαπάνες συντήρησης και λειτουργίας του αυτοκινητοδρόμου, ενώ ήδη είναι εγκεκριμένα για τους ίδιους λόγους 66,3 εκατ. ευρώ.

Την ίδια ώρα το ΤΑΙΠΕΔ σχεδιάζει τη λειτουργία 21 σταθμών διοδίων από τον ιδιώτη που θα πάρει τον οδικό άξονα, μαζί με τους κάθοτες άξονες ! Στην υφιστάμενη κατάσταση, οι σταθμοί διοδίων που υπάρχουν καλύπτουν τα δάνεια που είχε συνάψει η κυβέρνηση Καραμανλή για να ολοκληρώσει το δρόμο αφού οι εισπράξεις έχουν εκχωρηθεί.

Ήδη τα διόδια έχουν προκαλέσει επιβάρυνση του παλιού εθνικού δικτύου, κάτι που θα γίνει ακόμη και πιο έντονο και με περισσότερα θύματα στην άσφαλτο, μόλις υλοποιηθεί το τρομακτικό σχέδιο για 21 σταθμούς διοδίων στα 670 χιλιόμετρα της οδού, δηλαδή ένα ανά 32 χιλιόμετρα !

Δύο μέτρα και σταθμά από το ΥΠΕΚΑ

Αναδημοσίευση από το Ποντίκι 

Ένα μεγάλο κύκλωμα συμφερόντων που δρα στον χώρο της διαχείρισης των αποβλήτων, με διασυνδέσεις στους εποπτικούς οργανισμούς του υπουργείου Περιβάλλοντος, έχει ως αποτέλεσμα εκτός από τους κινδύνους για τη δημόσια υγεία, να γίνεται και κατασπατάληση δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, σε μια εποχή που ο ελληνικός λαός βρίσκεται σε δεινή  θέση με μειώσεις μισθών και αβάστακτες φορολογικές επιβαρύνσεις.

Εδώ και καιρό, ο Ελληνικός Οργανισμός Ανακύκλωσης( ΕΟΑΝ) όχι  μόνο δεν έχει προβεί στις κατάλληλες ενέργειες για να σπάσουν τα κυκλώματα, αλλά, επιπλέον, με τις ενέργειές του δείχνει να είναι εγκλωβισμένος στους μηχανισμούς που παρανομούν στον τομέα της ανακύκλωσης – και αυτό, όπως επισημαίνουν παράγοντες του ΥΠΕΚΑ, «κάτω από τη μύτη» της πολιτικής ηγεσίας.

Τόσο η ευθύνη του αναπληρωτή υπουργού Περιβάλλοντος κ. Καλαφάτη όσο και του υπουργού ΥΠΕΚΑ κ. Μανιάτη είναι μεγάλες, από τη στιγμή που, εδώ και μεγάλο διάστημα, ο ΕΟΑΝ:

• Δεν έχει ελέγξει συγκεκριμένες εταιρείες που ρυπαίνουν το περιβάλλον, παρότι έχουν δημοσιευθεί στον Τύπο δεκάδες ρεπορτάζ.

• Δεν έχει πάρει αποφάσεις και μέτρα, έπειτα από καταγγελίες για διασυνδέσεις  ορισμένων μελών του Οργανισμού με συγκεκριμένες εταιρείες.

• Δεν έχει ασχοληθεί με καταγγελίες για εταιρείες που παραβιάζουν την κοινοτική νομοθεσία στον τομέα της διαχείρισης αποβλήτων.

• Δεν έχει απαντήσει σε καταγγελίες για πρώην στελέχη κόμματος που έχουν λόγο (από την πίσω πόρτα) στις αποφάσεις του Οργανισμού.
Θα ήταν χρήσιμο να παρέμβουν οι αρμόδιες εισαγγελικές αρχές προκειμένου να χυθεί άπλετο φως στις διαδικασίες ελέγχου που ασκεί ο ΕΟΑΝ, προκειμένου να τιμωρηθούν όσοι έχουν κάνει παραβάσεις – είτε αυτοί είναι δημόσιοι λειτουργοί, είτε εταιρείες.

Μάλιστα, σύμφωνα  με πληροφορίες, υπάρχουν ήδη επώνυμες καταγγελίες που έχουν σταλεί για ενημέρωση, τόσο προς τον πρωθυπουργό όσο και προς τις εισαγγελικές αρχές.

Απομένει να δούμε αν ο υπουργός ΥΠΕΚΑ – που, πριν από λίγες μέρες με απόφαση του πρωθυπουργού, πήρε από τον κ. Καλαφάτη την αρμοδιότητα του ΕΟΑΝ – θα λάβει πρωτοβουλίες για έλεγχο στις διαδικασίες που ακολουθεί ο συγκεκριμένος εποπτικός οργανισμός.

«Ευεργετική» ασάφεια

Η Τελική λύση για τους Μηχανικούς της Εκπαίδευσης

Αναρτούμε και προσυπογράφουμε κείμενο από λάβαμε από Συναδέλφους μηχανικούς από τη Μέση Εκπαίδευση

Εδώ και λίγους μήνες η κυβέρνηση έχει εξαπολύσει το αδυσώπητο σχέδιο της Τελικής Λύσης ενάντια στην κοινωνία, τις λαϊκές τάξεις και τον κόσμο της εργασίας. Τα αφηνιασμένα  δρεπανηφόρα του αποθηριωμένου νεοφιλελευθερισμού κατακρεουργούν κάθε δημόσιο αγαθό και κοινωνικό δικαίωμα.

Το κυβερνητικό σχέδιο ξεκίνησε με την επιτυχή καταστολή της απεργίας των εκπαιδευτικών το Μάιο, συνεχίστηκε με το κλείσιμο της ΕΡΤ, όπου εγκαινιάστηκε η τακτική του ξαφνικού θανάτου, για να ακολουθήσει η κατάργηση, εν μια νυκτί, ειδικοτήτων της Τεχνικής Εκπαίδευσης, το πέταγμα 2500 καθηγητών στην ανεργία και 20.000 μαθητών στον Καιάδα της αμορφωσιάς και της ανειδίκευτης εργασίας ή στα λαίμαργα σαγόνια του Μινώταυρου των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων των φίλων του Υπουργού Παιδείας. Όποιοι εφησύχασαν πιστεύοντας ότι «το κακό πέρασε και ευτυχώς εμείς  τη γλυτώσαμε» γρήγορα διαψεύστηκαν.

Ο Αύγουστος θα είναι ο μήνας Αρμαγεδδών του μνημονιακού ημερολογίου. Η ολοκλήρωση, μέσα στον Αύγουστο, της επιχείρησης ξεπουλήματος του δημόσιου πλούτου, καταστροφής δομών και ξεθεμελιώματος της Υγείας και της Παιδείας αποτελεί για την κυβέρνηση επιτακτικό καθήκον. Όμως, ενώ  για την Υγεία υπάρχει μια μικρή ασάφεια των λεπτομερειών, στην Παιδεία, με τη δημοσίευση του Νομοσχεδίου για την Γενικό και το Τεχνικό Λύκειο, τα πράγματα είναι εντελώς ξεκάθαρα. Το σχολείο που ετοιμάζουν θα είναι το ταξικότερο σχολείο μεταπολιτευτικά (και πιθανόν μεταπολεμικά). Βέβαια, ακόμα και τώρα μαθήματα και ειδικότητες μπαίνουν και βγαίνουν, ωρολόγια προγράμματα αλλάζουν και επικρατεί μια εικόνα κινούμενης άμμου. Αν κάποιοι εκπλήσσονται από την φαινομενική προχειρότητα, είναι γιατί ξεχνούν ότι συνήθως η καταστροφή δεν απαιτεί σχεδιασμό αλλά μόνο επάρκεια καταστροφικής μανίας. Το κινούν αίτιο αυτών των αλλαγών και τροποποιήσεων δεν είναι η ξαφνική έμπνευση ή η ωρίμανση της σκέψης των ιθυνόντων, αλλά η παρουσία διαφόρων παρακοιμώμενων και παρατρεχάμενων του υπουργού, οι οποίοι υπεραμύνονται των στενών συμφερόντων  της ειδικότητάς τους με μόνο γνώμονα το ίδιον όφελος ή το όφελος της συντεχνίας, δίνοντας θεσμική υπόσταση στο θλιβερό ξεκατίνιασμα και το αλληλοφάγωμα μεταξύ των συντεχνιών που μπορεί να θαυμάσει κανείς και στο διαδίκτυο.

Μέσα σʼ αυτό το περιβάλλον οι μηχανικοί θα υπερασπιστούν τη σημασία της παρουσίας τους στο δημόσιο σχολείο χωρίς αντιπαραθετική διάθεση απέναντι σε συναδέλφους άλλων ειδικοτήτων, έχοντας πάντα κατά νου ότι δεν είναι οι άλλοι η κόλαση μας αλλά οι κυβερνητικές επιλογές που θα πρέπει να ανατραπούν συνολικά, διαφορετικά η κόλαση θα είναι πάντα εδώ.

Δεν θα αναλωθούμε λοιπόν σε αντιπαράθεση με άλλες ειδικότητες ούτε θα οχυρωθούμε πίσω από τον ¨σκληρό ΑΣΕΠ¨ που ήταν ο τρόπος πρόσληψης των περισσότερων μηχανικών, αλλά θα υπερασπιστούμε την άλλη θέαση του κόσμου που έφεραν με την είσοδο  τους στο λογοκεντρικό σχολείο. Την θέαση του κόσμου της ένυλης πραγματικότητας- φυσικής ή κατασκευασμένης - και την Παιδεία της Χωρικής Αντίληψης. Μια παιδεία που η απουσία της σημαίνει ατομική και κοινωνική αναπηρία, όχι μονό γιατί η πραγματικότητα παραμένει πραγματική παρά τον πλημμυρίδα του εικονικού, ούτε γιατί αποτελεί προαπαιτούμενο για την ανάπτυξη δεξιοτήτων πρακτικών επαγγελμάτων, αλλά γιατί ολοκληρώνει την παιδεία που μπορεί να επιτρέψει την σφαιρική εποπτεία του κόσμου και επομένως ολοκληρώνει μια παιδεία κοινωνικής  ευθύνης και αναπτύσσει τον πραγματικό και έμπρακτο-και όχι τον θεωρητικό ή διακηρυκτικό- σεβασμό στον τόπο, τη φύση  και τους φυσικούς πόρους, τον πλανήτη, τη ζωή.

Οι μηχανικοί είναι υποχρεωμένοι από την ενασχόλησή τους και την εκπαίδευσή τους να συνδέσουν τη θεωρία με την πράξη, τον κόσμο των εννοιών με τον κόσμο των πραγμάτων, την επιστήμη με την τεχνική και γι αυτό η ουσιαστική παρουσία τους σε ένα σχολείο που μορφώνει ανθρώπους και δεν προγραμματίζει ρεπλίκες είναι κρίσιμης σημασίας. Στο Σχολείο καθημερινής τρέλας που προετοιμάζει η κυβέρνηση, στο σχολείο – ιππόδρομο όπου τα παιδιά μετατρέπονται σε άλογα κούρσας με μοναδικό σκοπό το βαθμό και την πρωτιά, οι μηχανικοί δεν απαξιώνονται απλά αλλά απαλείφονται.

Δεν θα υπερασπιστούμε τον αναιμικό ρόλο που μέχρι τώρα είχαν οι μηχανικοί στην Γενική Εκπαίδευση, ούτε τον στρεβλό -εκ κατασκευής- τρόπο με τον όποιο διδάσκονταν τα μαθήματα αρμοδιότητάς τους, όπως δεν υπερασπιζόμαστε το σχολείο ως έχει, μπορούμε όμως να υπερασπιστούμε την προοπτική του ρόλου τους και την μετεξέλιξη των μαθημάτων.

Σήμερα, από τα Γυμνάσια και τα Γενικά Λύκεια, εξορίζεται το μάθημα της Τεχνολογίας, ένα μάθημα εξ αρχής υποβαθμισμένο, που είχε πολλά προβλήματα αλλά που εισήγαγε τα παιδιά, έστω και υπαινικτικά, στον απτό, υλικό, κατασκευασμένο κόσμο και την Ιστορία της Τεχνολογίας.  

Τα μαθήματα του Γραμμικού Σχεδίου και του Ελεύθερου Σχεδίου, πανελλαδικά εξεταζόμενα για υποψήφιους των Αρχιτεκτονικών Σχολών αλλά και των Σχολών Γραφιστικής και Φωτογραφίας, που καθυστερημένα μπήκαν τα τελευταία χρόνια ως μαθήματα επιλογής στις δυο τελευταίες τάξεις του Γενικού Λυκείου, αν και διδάσκονταν ελλιπώς, καθώς το 2ωρο/ εβδομάδα σε καμιά περίπτωση δεν επαρκεί, τώρα καταργούνται εντελώς. Πρόκειται για μια απίστευτη οπισθοδρόμηση που δεν δικαιολογείται με καμιά λογική, παρά μόνο αυτήν της αδιαφορίας για όσους μαθητές είτε δεν έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν φροντιστήρια σε περίπτωση που επιλέξουν να ακολουθήσουν μια από αυτές τις σχολές, είτε δεν έχουν καθόλου προσλαμβάνουσες παραστάσεις σχεδίου ή και ζωγραφικής από το σπίτι τους και έτσι δεν τους ανοίγεται καν ως πιθανότητα αυτό το πεδίο αφού δεν θα το γνωρίσουν ποτέ.

Αντίστοιχη είναι η τύχη των μηχανικών και στο νέο Επαγγελματικό Λύκειο καθώς εκχωρούνται επί της ουσίας στην ιδιωτική κατάρτιση οι τομείς όλων των δεξιοτήτων ελεύθερου επαγγέλματος, αλλά και τομέων που θα μπορούσαν να οδηγήσουν στη συνέχεια σε ανώτατες σπουδές και ίσως σε ταξική διαπήδηση προς τα μεσαία στρώματα, ενώ αναδιαμορφώνει και κρατάει υπό τη ευθύνη του κράτους ειδικότητες που αφορούν αυστηρά σε εξειδικευμένες δεξιότητες εργατών που προορίζονται αποκλειστικά για τους νέους, απʼ ό,τι φαίνεται, τομείς του σχεδιαζόμενου πλιάτσικου της χώρας από μεγάλες αποκλειστικά εταιρίες και ομίλους: Τομείς δικτύων, ενέργειας, διαχείρισης φυσικών πόρων, πετρέλαιο, φυσικό αέριο, αντιμετώπιση ρύπανσης από εξορύξεις, βιομηχανοποιημένη αγροτική παραγωγή κλπ. 

Ο Τομέας των Δομικών Έργων, παρά τα όσα διέρρεαν, τελικά παραμένει, όμως με μια μόνο ειδικότητα, αυτή των Σχεδιαστών Δομικών Έργων και Γεωπληροφορικής. Ωστόσο θα προωθηθούν με διάφορους τρόπους και τεχνάσματα εκείνοι οι τομείς και οι ειδικότητες που υπόσχονται άμεσα θέσεις εργασίας, χωρίς να γνωρίζουν τα παιδιά πως δεν πρόκειται παρά για κάτεργα με υποτυπώδεις μισθούς, αλλά και χωρίς να έχουν τα εργαλεία για μια κριτική στάση και για άλλες επιλογές.

Ο Μηχανικός - δάσκαλος σε αυτό το σχολείο υποβαθμίζεται σε εκπαιδευτή που προορίζεται να παρέχει σε μελλοντικούς, αναλώσιμους εργάτες τη στοιχειώδη κατάρτιση που θα τους εγκλωβίζει σε αυτόν και μόνο το ρόλο, χωρίς τα εφόδια που θα τους επιτρέπουν τη διαφυγή, τη ρήξη, την αμφισβήτηση.

Η υποβάθμιση -μέχρι εξαλείψεως- των μηχανικών στην εκπαίδευση θα έχει καταστροφικές συνέπειες στο σύνολο του τεχνικού κόσμου. Την ίδια ώρα ολομέτωπη είναι η επίθεση σε μηχανικούς των δήμων και των υπουργείων που τίθενται σε διαθεσιμότητα. Αυτή η  μάχη δεν είναι υπόθεση μόνο των υπό απόλυση μηχανικών αλλά όλων μας. Οι σύλλογοι των μηχανικών και το ΤΕΕ δε μπορούν να μένουν παρατηρητές. Πρέπει να αντιδράσουν  με όλους τους τρόπους, έντονα και άμεσα. Το Σεπτέμβριο θα είναι πολύ αργά.

Κι όμως το παιδί είχε εισιτήριο

Γράφει ο Θανάσης Καρτερός

Άφετε τα παιδία ελθείν προς με -είπε σύμφωνα με τον ευαγγελιστή ο Χριστός, όταν εμπόδιζαν τα παιδιά να τον πλησιάσουν. Αφήστε τα παιδιά να έλθουν σε μένα. Των γαρ τοιούτων εστί ἡ Βασιλεία των Ουρανών Γιατί είναι δική τους η βασιλεία των ουρανών.

Αν όμως για τον Ιησού τα παιδιά έχουν εξασφαλισμένη τη βασιλεία των ουρανών αυτό δεν πάει να πει ότι έχουν εξασφαλισμένα άλλα πιο πεζά πράγματα στη βασιλεία των μνημονίων. Διότι στη σημερινή Ελλάδα χιλιάδες παιδιά δεν έχουν ψωμί, γάλα, βιβλία. Και δεν έχουν, δεν μπορούν να έχουν, εισιτήρια του τρόλεϊ, του μετρό, ή του λεωφορείου.

Πράγματα λίγο πολύ γνωστά σε όλους:

Τα παιδιά που οι γονείς τους έχουν πολλά λεφτά δεν ξέρουν πώς είναι από μέσα το μετρό, το τρόλεϊ ή το λεωφορείο.

Τα παιδιά που οι γονείς τους έχουν κάποια λεφτά πληρώνουν το εισιτήριό τους και πηγαίνουν όπου θέλουν με το μετρό, το τρόλεϊ, ή το λεωφορείο.

Τα παιδιά που αντί να μετράνε τα άστρα, όπως έγραψε ο Λουντέμης, μετράνε τα λεπτά του ευρώ στην τσέπη τους, έχουν την επιλογή η να πάνε όπου θέλουν με τα πόδια, ή να επιχειρήσουν το επικίνδυνο ταξίδι Ζάππειο-Περιστέρι χωρίς εισιτήριο.

Με τον κίνδυνο του ελεγκτή ο οποίος αγνοεί τα λόγια του Χριστού και αντί για τη βασιλεία των ουρανών επιβάλλει πρόστιμα και απειλεί με συλλήψεις.

Τόσο απλά.

Ήταν θέμα χρόνου να γίνει το κακό, καθώς χιλιάδες παιδιά, αλλά και ενήλικες, διακινδυνεύουν για να μπορέσουν να μετακινηθούν. Και το κράτος, οι εταιρίες, εντείνουν τα μέτρα ελέγχου, πιέζουν τους ελεγκτές να είναι αυστηροί, ανακοινώνουν μέτρα για τους «τζαμπατζήδες», εξαπολύουν απειλητικές καμπάνιες και δυσβάσταχτα πρόστιμα. Όλα αναποτελεσματικά διότι ο Γιάννης Αγιάννης θα το αρπάξει τελικά το ψωμί μιας και δεν έχει να φάει, όσες απειλές και να κρέμονται πάνω από το κεφάλι του.

Ακούς βέβαια διάφορα. Ότι είναι κλοπή να μην πληρώνει κανείς εισιτήριο, ότι το τζάμπα βλάπτει την πατρίδα, ότι το εισιτήριο που δεν πληρώνει κάποιος το πληρώνουν οι άλλοι και άλλα παρόμοια. Σωστά ίσως για άλλες χώρες και για άλλες εποχές, αλλά εκτός τόπου και χρόνου για τη σημερινή Ελλάδα. Διότι όταν οι ανάγκες σφίγγουν και οι αδικίες βγάζουν μάτι, τότε όλα έρχονται τα πάνω κάτω – μαζί και το νόμιμο και ηθικό. Γίνεται ηθικό να δίνουμε βγαίνοντας το ακυρωμένο εισιτήριο του μετρό σε κάποιον που μπαίνει – και να το δίνουμε μάλιστα με τη βεβαιότητα ότι κάνουμε μια πράξη αλληλεγγύης και όχι μια πράξη συνενοχής σε κλοπή. Και γίνεται κουρελόχαρτο ο νόμος που θέλει να επιβάλει να πληρώσουν εκείνοι που δεν έχουν. Δεν έχουν πάει και τελείωσε και οι Άθλιοι γίνονται όλο και πιο Άθλιοι, όσο πιο αυστηρές γίνονται οι ποινές.

Αυτός ο δρόμος που μας έχουν βάλει είναι ένας δρόμος που δεν μπορεί να μετρηθεί με μέτρα, με βλακείες για τζαμπατζήδες, με μύδρους για λαϊκισμούς.

Είναι ένας δρόμος που μπορεί να μετρηθεί με θύματα. Αυτή είναι η πικρή αλήθεια.

Και είναι ένας δρόμος στον οποίο μας έχουν βάλει χωρίς να μας ρωτήσουν, χωρίς τη θέλησή μας, και με εισιτήριο χωρίς επιστροφή.

Αυτό το εισιτήριο είχε το παιδί από το Περιστέρι, κι ας λένε οι ηλίθιοι ότι δεν είχε εισιτήριο. Αυτό το εισιτήριο έχουν και πολλοί γύρω μας.

Χωρίς επιστροφή.

Γιατί, γιατί, γιατί, φώναζε με οργή και απελπισία μια γυναίκα στον ελεγκτή του μοιραίου τρόλεϊ που η αυστηρή του στάση οδήγησε στο θάνατο του δεκαοχτάχρονου παιδιού. Γιατί αναρωτιούνται οι γονείς του παιδιού, οι φίλοι του, η γειτονιά.
Όλοι μας.

Και όλοι μας χρωστάμε μιαν απάντηση.

Γιατί λοιπόν;

Να αλλάξουν όλα, για να μην αλλάξει τίποτε

Του Κ. Λαπαβίτσα

Ο Γατόπαρδος του Τζουζέπε Τομάζι ντι Λαμπεντούζα είναι έργο που ανάγλυφα αποδίδει την κοινωνική αναταραχή στην Ιταλία του δέκατου ένατου αιώνα. Σε μια από πιο χαρακτηριστικές του σκηνές ο νεαρός Τανκρέντι λέει στο θείο του Ντον Φαμπρίτσιο, πρίγκιπα Σαλίνας: αν θέλουμε να μην αλλάξει τίποτε, πρέπει όλα ν’ αλλάξουν. Η φωνή του απηχεί τη βαθιά υπεροψία της σικελικής αριστοκρατίας, την καταφρόνια της για τους νέους ισχυρούς του χρήματος και τον ταξικό της κυνισμό. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε την κοινωνική μας υπεροχή, θα πρέπει να δεχτούμε αλλαγές σε όλα, ακόμη και γάμους εξ ανάγκης.

Η επίσημη φιλολογία για την ελληνική κρίση αποδίδει την ευθύνη της κυρίως σε δύο κοινωνικές ομάδες: τους δημόσιους υπάλληλους και τους μικρομεσαίους φοροφυγάδες. Δηλαδή στον κορμό της ελληνικής κοινωνίας, όπως υποδηλώνει κι εκείνο το θρασύτατο ‘μαζί τα φάγαμε’. Παράλληλα απαιτεί ‘μεταρρυθμίσεις’, αλλαγές σε όλα. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλέον ένθερμοι οπαδοί των ‘μεταρρυθμίσεων’ είναι άνθρωποι που κατείχαν καίριες θέσεις όταν η χώρα έτρεχε με ορμή προς την καταστροφή. Όλα πρέπει ν’ αλλάξουν, για να μην αλλάξει τίποτε.

Την ευθύνη για την κρίση δεν την έχουν φυσικά ούτε οι δημόσιοι υπάλληλοι, ούτε οι μικρομεσαίοι φοροφυγάδες. Αυτοί βρέθηκαν σε ένα σύστημα πολύ πιο πέρα από τα προσωπικά τους μέτρα και προσαρμόστηκαν όπως μπορούσαν. Το σύστημα φτιάχτηκε από το ανώτερο αστικό στρώμα με συμφέροντα στις τράπεζες, τη ναυτιλία, τις κατασκευές, τα ΜΜΕ, το εμπόριο, κι αλλού. Αυτοί οικοδόμησαν το μεταπολεμικό ελληνικό κράτος, αυτοί διαμόρφωσαν τους μηχανισμούς διαφθοράς και διαπλοκής, αυτοί εξασφάλισαν φορολογική ασυδοσία, αυτοί στήριξαν τις βασικές στρατηγικές επιλογές της Ελλάδας, όπως την ένταξη στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Αυτοί έχουν και την κύρια ευθύνη της κρίσης.

Πρόκειται για στρώμα διακριτικό και σιωπηλό που έχει μάθει να πετυχαίνει αυτό που θέλει μέσω της δύναμης του χρήματος, αλλά και με λίγες αποφασιστικές κουβέντες στον εκάστοτε υπουργό. Ο χαρακτήρας του είναι βαθιά κοσμοπολίτικος, πράγμα φυσικό για τους απογόνους της πρώτης ιστορικά αστικής τάξης της Ανατολικής Μεσογείου. Για τον ίδιο λόγο, έχει περιφρόνηση για το λαϊκό στοιχείο και πονηρή δουλικότητα προς τον ισχυρό ξένο.

Ακούγεται συχνά ότι η ελληνική αστική τάξη έχει γίνει σκιά του εαυτού της γιατί πια περιέχει βαρκάρηδες και μαυραγορίτες, πολιτικούς αναρριχητές και τυχάρπαστους επαρχιώτες. Πως θα μπορούσε κανείς να αμφισβητήσει το ρόλο αυτών των λαμπρών κοινωνικών τύπων στις γραμμές του ελληνικού αστισμού; Είναι όμως λάθος να πιστεύεται ότι υπήρξε κάποιο μυθικό παρελθόν που οι νεήλυδες αμαύρωσαν. Οι καταβολές κάθε αστικής τάξης είναι ακριβώς τέτοιας ολκής, κι όταν πάψει να αντλεί από αυτές τότε βρίσκεται δυο βήματα πριν την κατάρρευση. Δεν υπάρχει τέτοιος κίνδυνος για τον ελληνικό αστισμό.

Η αστική τάξη διαμόρφωσε την πολιτική πραγματικότητα της Μεταπολίτευσης, η οποία, αντίθετα από ότι λέγεται, αποδείχτηκε επιτυχημένη γιατί εξασφάλισε απαράμιλλη σταθερότητα για δεκαετίες. Οι πολιτικοί φρόντισαν για την ενσωμάτωση των μικρομεσαίων στρωμάτων μέσω παράπλευρων μηχανισμών διαφθοράς και διαπλοκής, όλο αυτό το ατέλειωτο αλισβερίσι φορολογικών απαλλαγών, επιδοτήσεων, παροχών, προγραμμάτων και διορισμών που σφράγισε τη χώρα. Τα μικρομεσαία στρώματα παρείχαν το πολιτικό προσωπικό, αλλά κι επάνδρωσαν αυτό που οι Άγγλοι αποκαλούν τις ‘φλύαρες τάξεις’ – τα ΜΜΕ, τα πανεπιστήμια, τα ερευνητικά κέντρα. Το ωραίο αυτό σύστημα περιβλήθηκε τον ιδεολογικό μανδύα του ευρωπαϊσμού και πίστεψε ότι βρήκε την ιστορική του δικαίωση όταν η Ελλάδα υιοθέτησε το ευρώ.

Το πρόβλημα ήταν φυσικά η αδυναμία ανταγωνισμού εντός της ΟΝΕ, άρα η τρομακτική συσσώρευση χρέους και εν τέλει η αποτυχία. Τα Μνημόνια, τα οποία σύσσωμη επέλεξε η αστική τάξη, επιχειρούν τώρα να τα αλλάξουν όλα, ώστε να μην αλλάξει τίποτε. Ο πέλεκυς έπεσε βαρύς στη μισθωτή εργασία που συντρίφτηκε από την ανεργία και τη μείωση των μισθών. Έπεσε όμως και στα μικρομεσαία στρώματα που ρημάχτηκαν από την ύφεση και τη φορολογική καταιγίδα.

Δεν υπάρχει πλέον επιστροφή στο προηγούμενο καθεστώς. Για να παραμείνει στην ΟΝΕ, η αστική τάξη πρέπει να δημιουργήσει ένα νέο σύστημα όπου θα κυριαρχεί απόλυτα το μεγάλο κεφάλαιο, η εξάρτηση από τους ξένους θα είναι πλήρης, η ανεργία υψηλή, οι μικρομεσαίοι εξουθενωμένοι, η φτώχεια διάχυτη και οι προοπτικές κοινωνικής ανέλιξης τελείως περιορισμένες. Έτσι θα παραμείνει αλώβητη η δικιά της κυριαρχία. Απομένει να δούμε τι θα δεχτεί η ελληνική κοινωνία κι αν πραγματικά υπάρχουν αντισυστημικές δυνάμεις.

Οι διανοούμενοι της Αριστεράς και η κρίση της ζώνης του ευρώ

Του συναδέλφου Φανουράκη Σήφη από την Αυγή

Μεταξύ των αριστερών διανοουμένων, συμπεριλαμβανομένων των οικονομολόγων, μπορούμε να αναγνωρίσουμε δύο κυρίαρχες θέσεις σχετικά με την κρίση της ζώνης του ευρώ.
Κάποιοι από αυτούς πιστεύουν ότι μια έκρηξη της ζώνης του ευρώ θα οδηγήσει σε οικονομική καταστροφή τόσο βίαια, ώστε να οδηγήσει το σύνολο της Ευρώπης στο χείλος του πολέμου. Το επιχείρημά τους είναι ότι η οικονομική και νομισματική ένωση αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για τη διασφάλιση της ειρήνης μεταξύ των λαών της Ευρώπης.
Το επιχείρημα ότι η οικονομική και νομισματική ένωση -και γενικότερα το ελεύθερο εμπόριο- θα εξασφαλίσει την ειρήνη μεταξύ των εθνών δεν είναι επαρκές και ιστορικά στοιχειοθετημένο. Υπενθυμίζεται εξάλλου ότι στις παραμονές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου υπήρχε πλήρης ελεύθερη κυκλοφορία των κεφαλαίων και υπήρχε σύστημα σταθερών συναλλαγματικών σε ποσοστά, σχεδόν όσο και το ευρώ σήμερα.
Οι διανοούμενοι -ιδιαίτερα της Αριστεράς- που υπερασπίζονται τη ζώνη του ευρώ θα πρέπει να έχουν πειστικά επιχειρήματα για την υποστήριξη των θέσεών τους. Ειδικότερα, θα πρέπει να εξηγήσουν αν πιστεύουν ότι, ακριβώς για να παραμείνει ένα κράτος στην Ευρωζώνη, θα πρέπει να προσαρμοστεί σε κάθε πιθανή διαφορά μεταξύ των επιτοκίων και των ρυθμών ανάπτυξης του ονομαστικού ΑΕΠ.
Σε αυτό το πλαίσιο, πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός ότι στη δεκαετία του τριάντα αποδείχτηκαν μάταιες οι προσπάθειες για την αποπληρωμή του εξωτερικού χρέους, που δημιούργησε τις υλικές προϋποθέσεις για την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία.
Στο «αρχιπέλαγος» των διανοουμένων και οικονομολόγων της Αριστεράς, υπάρχει επίσης η θέση ότι: μια έξοδος από τη ζώνη του ευρώ θα μπορούσε να αντλήσει πολλά περισσότερα πλεονεκτήματα από μειονεκτήματα. Το επιχείρημα αυτό συνήθως υποστηρίζεται για τουλάχιστον μερικές περιφερειακές χώρες της Ένωσης.
Υπάρχουν, ωστόσο, διάφορες πτυχές σε αυτή τη θέση και θα πρέπει να αποσαφηνιστούν καλύτερα: Πρώτον, η μετάβαση από ένα σύστημα σταθερών συναλλαγματικών ισοτιμιών σε ένα σύστημα ευέλικτων συναλλαγματικών ισοτιμιών είναι συνήθως αναμενόμενη και ακολουθείται από μαζική φυγή κεφαλαίων στο εξωτερικό. Έτσι, μια ομαλή διαχείριση της μετάβασης στη συνέχεια απαιτεί την αποκατάσταση των αποτελεσματικών μηχανισμών για την παρακολούθηση της κυκλοφορίας των κεφαλαίων.
Δεύτερον, θα πρέπει να λαμβάνει υπόψη της το γεγονός ότι η έξοδος από το ευρώ θα μπορούσε να οδηγήσει σε μείωση των ιδίων των μισθών και της αγοραστικής δύναμης των εργαζομένων, ακόμη και με την παρουσία μέτριου πληθωρισμού. Εξάλλου δεν πρέπει να αγνοούμε τη σχέση του κόστους εργασίας και το σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών.
Το πρόβλημα που τίθεται στη συνέχεια, τουλάχιστον από την άποψη της απασχόλησης, είναι ο προσδιορισμός των κριτηρίων που καθιστούν δυνατή την αποτροπή του βάρους της υποτίμησης της συναλλαγματικής ισοτιμίας στους μισθούς.
Όμως η αναζήτηση συμμαχιών με στόχο την επαναφορά των περιορισμών στην ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, που επιτρέπει περισσότερο έλεγχο πάνω από τη δυναμική της συναλλαγματικής ισοτιμίας, είναι μία από τις πιθανές επιλογές.
Τέλος, μια τρίτη πτυχή που πρέπει να προσδιοριστεί καλύτερα είναι σε σχέση με την αξία των εθνικών περιουσιακών στοιχείων, τα οποία θα μπορούσαν να μειωθούν περαιτέρω, στο σημείο της δημιουργίας ευνοϊκών συνθηκών για τις ξένες αγορές.
Ωστόσο, ακόμη και οι υποστηρικτές της εξόδου από το ευρώ σε συνθήκες ελεύθερης κυκλοφορίας των κεφαλαίων και των εμπορευμάτων φαίνεται να υποτιμούν τις αρνητικές συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής. Επομένως, μια τρίτη επιλογή θα μπορούσε να συνοψιστεί ως εξής: αν απορριφθεί το ενιαίο νόμισμα, είναι σαφές ότι οι περιφερειακές χώρες της Ένωσης μπορούν να συμφωνήσουν να διαλυθεί και η ενιαία ευρωπαϊκή αγορά.
Είναι καλό να διευκρινιστεί, πέρα από τα φαινόμενα, ότι η κατεύθυνση της πολιτικής δεν είναι απαραίτητα ηττοπαθής, αλλά αντίθετα μπορεί να είναι η μόνη πραγματική ευκαιρία να σώσει μια Ένωση που τώρα κρέμεται από μια κλωστή.
Τα τελευταία χρόνια, το εργατικό κίνημα και τα κινήματα πολιτών θεωρούν ότι, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα προσφέρει περισσότερο χώρο για τους λαϊκούς αγώνες και ως εκ τούτου για μια προοδευτική πολιτική.
Υπάρχει, ωστόσο, η επιλογή του "νεο-προστατευτισμού", η οποία είναι ίσως το τελευταίο χαρτί ,που οι περιφερειακές χώρες θα μπορούσαν αξιόπιστα να παίξουν σε ευρωπαϊκό επίπεδο, για να πείσουν τη Γερμανία ότι η κρίση είναι πιθανόν να κοστίσει ακριβά στις ισχυρότερες χώρες. Η μόνη προοπτική που αποτελεί πραγματικό φόβο είναι ότι: η κρίση του ευρώ θέτει υπό αμφισβήτηση ακόμη και την ενιαία ευρωπαϊκή αγορά, όπου επικρατεί η διαδικασία συγκεντροποίησης των κεφαλαίων και της «περιθωριοποίησης» των ευρωπαϊκών περιφερειών.
Η λογική πίσω από αυτές τις επιλογές είναι αποικιακή και αποσκοπεί στην οικοδόμηση ενός συστήματος, μιας διπλής αγοράς εργασίας, και της συγκέντρωσης του πλούτου του Νότου στα χέρια του Βορρά.
Ο Ευρωπαϊσμός δεν ενώνει πλέον και επικρατεί -σταδιακά- ένας ιδιόρρυθμος αντιευρωπαϊσμός με μια «θεωρία εξόδου», για την ώρα, από την Ευρωζώνη.
Οι Ευρωπαίοι τεχνοκράτες εξαρτώνται από τα επικρατούντα συμφέροντα της Γερμανίας, που αποτελούν πλέον το «όρυγμα» στο οποίο θα ενταφιαστεί το ενιαίο νόμισμα.
Το πιο πιθανό είναι οι μισθοί να μείνουν εντελώς απροστάτευτοι, σε μια πιθανή αύξηση των τιμών και αναδιανομή ή υπερ-συγκέντρωση του πλούτου. Οι «αστικές τάξεις» θα σπεύσουν να ανοικοδομήσουν σε μια «εκταφή» του Friedman και σε ευέλικτες συναλλαγματικές ισοτιμίες.
Έτσι, η υποτίμηση θα χρησιμοποιηθεί προκειμένου να υπάρξει «ελκυστικότητα» για τα ξένα κεφάλαια στο κυνήγι εξαγορών.
Το δε οικονομικό σύστημα παραμένει το ίδιο, είτε με ευρώ είτε με δραχμή!
Το να πούμε ότι η Ευρώπη μπορεί να «χτιστεί» μέσα από τους αγώνες, αυτό αποτελεί τη μισή αλήθεια.
Όλοι όσοι αγωνίζονται για μια άλλη Ευρώπη, χωρίς ωστόσο να θέτουν σε αμφισβήτηση τη σημερινή δομή της, είναι πιθανόν να επιδίδονται σε μάταιη καλλωπιστική ρητορεία και η κριτική τους κινδυνεύει να γίνει «ηρεμιστικό» βοτάνι.
Σε κάθε περίπτωση, η Ευρωπαϊκή Ένωση μπορεί να «επανιδρυθεί» από την «ένωση» των κρατών μεταξύ τους, με μηχανισμούς που θα διασφαλίζουν μια σταδιακή οικονομική σύγκλιση, και πάνω απ' όλα από ένα κοινό κοινωνικό «όραμα».
Ωστόσο αυτό το όραμα, σαν ιδεολογία ενός κοινωνικού προγράμματος, ανατρέπεται από την πεμπτουσία του προγράμματος, όταν από τη σφαίρα της ουτοπίας μεταμορφώνεται σε ενεργό ιδεολογικό μηχανισμό.

Σε... διαθεσιμότητα και οι τεχνικές υπηρεσίες των δήμων?

Αναδημοσίευση από εδώ.

Διαθεσιμότητα και απολύσεις έρχονται και στις τεχνικές υπηρεσίες των δήμων (πολιτικοί μηχανικοί, αρχιτέκτονες, τοπογράφοι κ.λπ.), διότι κρίνονται ως «υπεράριθμοι», σύμφωνα με ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης «Ανοιχτή Πόλη».

Διαθεσιμότητα και απολύσεις έρχονται και στις τεχνικές υπηρεσίες των δήμων (πολιτικοί μηχανικοί, αρχιτέκτονες, τοπογράφοι κ.λπ.), διότι κρίνονται ως «υπεράριθμοι», σύμφωνα με ανακοίνωση της δημοτικής παράταξης «Ανοιχτή Πόλη».
Όπως υποστηρίζει στην ανακοίνωσή της η παράταξη, μετά τους σχολικούς φύλακες, τους δημοτικούς αστυνομικούς και τις σχολικές καθαρίστριες, η κυβέρνηση προγραμματίζει τους επόμενους μήνες διαθεσιμότητα και απολύσεις που αφορούν: τις τεχνικές υπηρεσίες των δήμων (πολιτικοί μηχανικοί, αρχιτέκτονες, τοπογράφοι κ.λπ.), διότι κρίνονται ως «υπεράριθμοι» σύμφωνα με το «μοντέλο του ιδανικού (sic) δήμου», που εκπονεί ο υπουργός Εσωτερικών.
Σύμφωνα με την «Ανοιχτή Πόλη», οι νέες καρατομήσεις δημοτικών υπαλλήλων θα γίνουν με: 
- Συγχωνεύσεις ή καταργήσεις υπηρεσιών των δήμων εξαιτίας της ανάθεσής τους σε εργολάβους ή εταιρίες security (καθαριότητα, πράσινο, φωτισμός, φύλαξη σχολείων).
- Καταργήσεις ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ και δημοτικών επιχειρήσεων και απόλυση του προσωπικού τους, χωρίς το «φερετζέ» της διαθεσιμότητας.
- Συρρίκνωση του αριθμού των υπαλλήλων που υπηρετούν στον πυρήνα των δημοτικών αρμοδιοτήτων (ληξιαρχείο, δημοτολόγιο κ.ά.).
- Σταδιακή κατάργηση των τεχνικών υπηρεσιών των δήμων, με την απευθείας ανάθεση έργων σε ιδιώτες με τη μέθοδο της «μελέτης-κατασκευής», σε συνεργασία με τη φιλομνημονιακή πλειοψηφία του Δ.Σ. της Κεντρικής Ένωσης Δήμων Ελλάδας (ΚΕΔΕ). Αυτό «φωτογραφίζει» το υπουργείο Εσωτερικών με την εγκύκλιο «Καθορισμός προεκτιμώμενης αμοιβής μελέτης που ανατίθεται με τις διατάξεις του άρθρου 209 παρ. 3 του Ν.3463/2006».
«Σ’ αυτόν το "γύρο του θανάτου" κανείς δεν μπορεί να παραμένει απαθής θεατής. Η "καμπάνα χτυπάει για όλους" -εκτός από τους "πολιτικά κωφούς". Δεν μπορούμε να συμβιώνουμε με την κυβέρνηση που μας έχει κάνει το βίο αβίωτο. Η ανατροπή της είναι ο δρόμος για τη σωτηρία της χώρας. Αιρετοί, εργαζόμενοι, απολυμένοι της Αυτοδιοίκησης, δημότες πρέπει να αγωνιστούμε για μια κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας που μόνο η Αριστερά μπορεί να εγγυηθεί», καταλήγει η Ανοιχτή Πόλη.

Παράνομο το πρόγραμμα ΑΠΕ της Ε.Ε.;

από το ΠΑΓΚΡΗΤΙΟ ΔΥΚΤΙΟ ΑΓΩΝΑ ΚΑΤΑ βΑΠΕ 
 

Παράνομο το πρόγραμμα ΑΠΕ της Ε.Ε.;

Το Παγκρήτιο Δίκτυο Αγώνα κατά των Βιομηχανικών ΑΠΕ, στα πλαίσια της  δράσης του ενάντια στην σχεδιαζόμενη επέλαση - καταστροφή της Κρήτης από τους γιγάντιους αιολικούς, ηλιοθερμικούς, υβριδικούς - αντλησιοταμιευτικούς και ηλιακούς σταθμούς παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας (σε μεγέθη σχεδόν δεκαπλάσια από τις πραγματικές ανάγκες του νησιού), ήδη από το Γενάρη του 2013 έχει γίνει μέλος στην Ευρωπαϊκή Πλατφόρμα κατά  των Αιολικών Πάρκων (EPAW) http://www.epaw.org/index.php?lang=el.

 Στην πλατφόρμα αυτή που έχει συσταθεί από το 2008, συμμετέχουν  ως μέλη 613 οργανώσεις από 24 ευρωπαϊκές χώρες.
Το Μάρτιο του 2013 η EPAW κατέθεσε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο προσφυγή κατά της παράτασης, για μετά το 2020, του προγράμματος ΑΠΕ της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Η νομική προσφυγή έγινε δεκτή, σε πρώτη φάση, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο και η  EPAW εξέδωσε το παρακάτω σχετικό Δελτίο Τύπου, το οποίο μεταφράσαμε και σας παρακαλούμε για τη δημοσίευση του.

Παγκρήτιο Δίκτυο Αγώνα κατά των βΑΠΕ

Δελτίο τύπου

Παράνομο το πρόγραμμα ανανεώσιμων της Ε.Ε.;

 Η νομική προσφυγή έγινε δεκτή από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο

Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκανε δεκτή την προσφυγή που κατατέθηκε από την Ευρωπαϊκή Πλατφόρμα Ενάντια στα Αιολικά (EPAW). Η απόφαση του δικαστηρίου αναμένεται σε 12-18 μήνες. Οι 613 συλλογικότητες που συνθέτουν την πλατφόρμα, χαιρετίζουν την απόφαση αυτή σαν μια πρώτη νίκη στη μάχη τους να καταστήσουν την Ευρωπαϊκή Επιτροπή υπόλογη για τα καταστροφικά αποτελέσματα της ενεργειακής πολιτικής της. Τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών έχουν παραβιαστεί, ισχυρίζονται, και επιτέλους θα αποδοθεί δικαιοσύνη.  

Η Επιτροπή απέτυχε να εκπονήσει τεχνικές μελέτες που προσδιορίζουν πόσοι τόννοι ορυκτών καυσίμων θα εξοικονομηθούν πραγματικά, από τις εκατοντάδες χιλιάδες ανεμογεννήτριες που προσπαθεί να επιβάλλει στους ντόπιους πληθυσμούς και επάνω στα χερσαία και θαλάσσια οικοσυστήματα. «Προκύπτει, με βάση τις εκτιμήσεις διαφόρων ανεξάρτητων μηχανικών, ότι δεν θα υπάρξει καμία απολύτως εξοικονόμηση, έτσι οι άνθρωποι είναι περισσότερο από ποτέ νομημοποιημένοι να ζητήσουν αποζημιώσεις», λέει ο Mark Duchamp, διευθυντής της Ευρωπαϊκής Πλατφόρμας Ενάντια στα Αιολικά*.

Η Συνθήκη του Άαρχους επισημαίνει ότι προγράμματα τα οποία επηρεάζουν το περιβάλλον θα πρέπει να εκπονούνται με διαφάνεια και με τη συμμετοχή της κοινωνίας. Αυτό σημαίνει ότι οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να είναι πλήρως ενημερωμένοι για τα πλεονεκτήματα των Ευρωπαϊκών προγραμμάτων ανανεώσιμων πηγών ενέργειας, όπως επίσης και για τα κόστη και για τις ανεπιθύμητες επιπτώσεις τους. «Αντίθετα» επισημαίνει ο κ. Duchamp «η Επιτροπή παπαγαλίζει τα αιτήματα του κλάδου των επιχειρηματιών αιολικής ενέργειας χωρίς να τα ελέγχει».

 Για παράδειγμα, η ευρωπαϊκή πολιτική αιολικής ενέργειας είναι βασισμένη στην ιδέα ότι η όποια ηλεκτρική ενέργεια παράγεται από ανεμογεννήτριες, θα εξοικονομεί τα ορυκτά καύσιμα που θα ήταν αναγκαία για την παραγωγή της με συμβατικά μέσα. «Αυτός ο εσφαλμένος ισχυρισμός που προβάλλεται από την βιομηχανία αιολικών, υιοθετήθηκε από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή χωρίς τη δέουσα προσοχή», κατηγορεί ο Duchamp. «Εάν είχαν κάνει σωστά τη δουλειά τους, θα είχαν ανακαλύψει ότι οι συμβατικοί σταθμοί ηλεκτροπαραγωγής θα αναγκάζονταν να αυξομειώνουν την παραγωγή τους προκειμένου να εξισορροπήσουν την ασταθή παραγωγή των αιολικών, καίγοντας περισσότερα καύσιμα κατά τη διαδικασία^. όπως ένα αυτοκίνητο που αφήνει την εθνική οδό και παγιδεύεται στην κίνηση της πόλης. Ακόμα πιο πολλοί θερμοηλεκτρικοί σταθμοί πρέπει να κατασκευαστούν για να σταθεροποιηθεί η ενέργεια που παράγεται από τους πάντα μεταβλητούς άνεμους. Και αν προστεθούν και όλοι οι άλλοι παράγοντες που η Επιτροπή δεν έχει διερευνήσει (π.χ. αναβάθμιση των εθνικών δικτύων μεταφοράς υψηλής τάσης), στο τέλος δεν υπάρχει καθαρή εξοικονόμηση διοξειδίου του άνθρακα. Μερικοί μηχανικοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι το τελικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι ακόμα και η αύξηση της κατανάλωσης ορυκτών καυσίμων».

Ακυρες οι απολύσεις

Αναδημοσίευση από ΕφΣυν
 

Ενώ αναμένεται η απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας (ΣτΕ) για την ακύρωση της προσυνταξιοδοτικής διαθεσιμότητας που εισήγαγε ο ν. 4024/2011, η κυβέρνηση ακάθεκτη, μετά τον ν. 4093/2012 για την κατάργηση θέσεων και τον ν. 4172/2013 για την κινητικότητα των υπαλλήλων, προχωρά στην απομάκρυνση – απόλυση χιλιάδων ακόμη εργαζομένων με σκοπό όχι την καλύτερη οργάνωση των υπηρεσιών προς τους πολίτες, αλλά τη μείωση των δαπανών μισθοδοσίας. Ο σκοπός αυτός δεν νομιμοποιεί τις απολύσεις, ακόμα και αν γίνονται κατ΄ επίκληση της κατάργησης θέσεων. Διότι η κατάργηση θέσεων δικαιολογείται μόνο όταν επιτυγχάνεται η καλύτερη και αποτελεσματικότερη εξυπηρέτηση των κοινωνικών αναγκών. Και ενώ το κλείσιμο νοσοκομειακών μονάδων, σχολείων, αλλά ακόμα και αυτό της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, αποτιμήθηκε από τους κυβερνητικούς ιθύνοντες ως «περιορισμός της σπατάλης», ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, Κυριάκος Μητσοτάκης, πρωτοτύπησε επικαλούμενος ένα «σύστημα αξιολόγησης» που οδηγεί σε απολύσεις εργαζομένων, οι οποίοι είχαν τοποθετηθεί σε θέσεις εργασίας με τις νόμιμες διαδικασίες που υπαγορεύει το κανονιστικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και το εθνικό μας Δίκαιο.

Στην πραγματικότητα θα αποδειχθεί ότι η κυβέρνηση προκαλεί μεγαλύτερο κόστος από τη δημοσιονομική ωφέλεια στην οποία, υποτίθεται, ότι αποβλέπει. Οχι μόνο διότι απαξιώνεται η δημόσια εκπαίδευση, συρρικνώνεται κι άλλο η δυναμικότητα των κλινών των δημόσιων νοσοκομείων, απαξιώνεται η αμυντική βιομηχανία, παραλύουν οι εισπρακτικοί μηχανισμοί και άλλοι νευραλγικοί τομείς της δημόσιας διοίκησης. Αλλά και επειδή οι σχετικές νομοθετικές πρωτοβουλίες συγκρούονται με θεμελιώδεις συνταγματικές διατάξεις και το κανονιστικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης με βάση το οποίο άλλωστε, εκδόθηκαν και τα λεγόμενα Προεδρικά Διατάγματα «Παυλόπουλου». Ξαφνικά τα Π.Δ. Παυλόπουλου εμφανίζονται ως διαδικαστικές πράξεις που επικύρωσαν τη φαυλότητα.

Το σύστημα μοριοδοτήσεων που εμπνεύστηκε ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι μόνο προϊόν διαστροφικής σύλληψης, καθώς, ενώ ο ίδιος έχει μοριοδοτηθεί φυσικώ τω τρόπω, ως γόνος της γνωστής οικογενείας, εισάγει για τους απολυόμενους κριτήρια που δεν επιβραβεύουν την αξιοσύνη και την ευσυνειδησία, αλλά κυρίως αντιστρατεύεται την έννοια του Κράτους Δικαίου και την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης, που πρέπει κατά το άρθρο 25 του Συντάγματος να κανοναρχεί τις ενέργειες των λειτουργών του Κράτους στις σχέσεις τους με τους πολίτες. Και οι λόγοι αυτοί, μαζί με άλλους πολύ ειδικότερους, είναι λόγοι αρκετοί για να κριθούν άκυρες οι προδιαγεγραμμένες απολύσεις.

apetropoulos@apetropoulos.gr

  

* Ο Τάσος Πετρόπουλος είναι δικηγόρος – εργατολόγος

Οι Δημόσιοι υπάλληλοι μηχανικοί θυσία στο Μινώταυρο της τρόικα

 Ε.Μ.Δ.Υ.Δ.Α.Σ. Ν. ΛΕΣΒΟΥ

 

ΕΝΩΣΗ  ΜΗΧΑΝΙΚΩΝ  ΔΗΜΟΣΙΩΝ  ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ  ΔΙΠΛΩΜΑΤΟΥΧΩΝ 

 ΑΝΩΤΑΤΩΝ  ΣΧΟΛΩΝ

Αρίωνος 1 Μυτιλήνη

τηλ: 22510 40847 - 48126  fax: 22510 48127

                                                                                                       Μυτιλήνη,  6.8.2013  

                                                                                                      Αρ. Πρωτ. : 12

ΠΡΟΣ:   

1.    Π.Ο. ΕΜΔΥΔΑΣ

2.    ΜΜΕ

3.    Διπλωματούχους Μηχανικούς Λέσβου

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ - ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Οι Δημόσιοι υπάλληλοι μηχανικοί θυσία στο Μινώταυρο της τρόικα

Είκοσι τέσσερις επιστήμονες (13 Αρχιτέκτονες Διπλωματούχοι Μηχανικοί, 5 περιβαλλοντολόγοι και 6 Τεχνολόγοι Μηχανικοί), που υπηρετούν ως Μόνιμοι τακτικοί υπάλληλοι στην Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής, σε όλα τα νησιά του Αιγαίου, θα τεθούν και επισήμως σε λίγες μέρες σε διαθεσιμότητα, με Π.Δ. επειδή θα καταργηθούν οι οργανικές θέσεις που κατείχαν στο Τμήμα Περιβάλλοντος και Αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της Γενικής Γραμματείας.

Όλοι τους είναι νέοι επιστήμονες με προσόντα, μεταπτυχιακές σπουδές και έχοντας προσληφθεί μέσω ΑΣΕΠ. Ένας μάλιστα απ’ αυτούς έχει και διδακτορικό δίπλωμα.

Όλοι αυτοί, μαζί με τις χιλιάδες άλλους υπαλλήλους στο Δημόσιο, γίνονται θυσία από τη κυβέρνηση στο βωμό της «επόμενης δόσης», σε ένα τροϊκανό Μινώταυρο που ζητά, όλο και περισσότερη εξαθλίωση, όλο και περισσότερη υποταγή, χωρίς τέλος.

Οι διαθεσιμότητες αυτές στη Γενική Γραμματεία Αιγαίου και Νησιωτικής Πολιτικής αποδεικνύουν περίτρανα πως όλη αυτή η φιλολογία που καλλιεργεί η κυβέρνηση και αναπαράγεται καθημερινά στα δελτία των 8, περί δήθεν «αναδιάρθρωσης» και «μεταρρύθμισης» στο Δημόσιο και απομάκρυνσης των «ανίκανων» και των «ημετέρων», είναι στάχτη στα μάτια των πολιτών. Πραγματικός στόχος είναι η διάλυση όσων δομών έχουν απομείνει στο δημόσιο και η παράδοση τους «αντί πινακίου φακής», στον ιδιωτικό τομέα, ο οποίος στη συνέχεια θα δίνει στους πολίτες χειρότερες υπηρεσίες πιο ακριβά.

Πολύ περισσότερο μάλιστα που ο Οργανισμός Εσωτερικών Υπηρεσιών της Γραμματείας είχε αξιολογηθεί και οι συγκεκριμένες υπηρεσίες και θέσεις πρόσφατα είχαν παραμένει αξιολογημένες στον νέο Ο.Ε.Υ. της Γραμματείας.

Η προστασία του περιβάλλοντος, ο έλεγχος της δόμησης, ήδη για την κυβέρνηση είναι περιττές «πολυτέλειες». Προέχουν τα συμφέροντα των τοκογλύφων και των μεγαλοεπενδυτών.

Καλούμε τους κυβερνητικούς βουλευτές των νησιών μας έστω και τώρα να αντιδράσουν. Ιδιαίτερα καλούμε τον πρώην Υπουργό Αιγαίου και κυβερνητικό βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νίκο Σηφουνάκη, που στη διάρκεια της θητείας του δημιουργήθηκαν οι υπηρεσίες αυτές στη Γενική Γραμματεία, και τις οποίες περιφέρει ως «έργο ζωής», να πάρει θέση.

Εκτός κι αν και γι’ αυτόν η εντολή των δανειστών είναι πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο.

Η ΕΜΔΥΔΑΣ Λέσβου καλεί τους συναδέλφους μας να παλέψουμε όλοι μαζί για να μην περάσουν οι διαθεσιμότητες. Μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους και με τα υπόλοιπα σωματεία της Λέσβου.

Καλούμε τους συναδέλφους σε έκτακτη Γενική Συνέλευση της ΕΜΔΥΔΑΣ Λέσβου τη Πέμπτη 8 Αυγούστου στις 1 το μεσημέρι στα γραφεία του ΤΕΕ/ Τμήμα Β.Α. Αιγαίου (Αρίωνος 1, Μυτιλήνη)

Για το Δ.Σ. της Ε.Μ.Δ.Υ.Δ.Α.Σ. Λέσβου

Η Πρόεδρος                                  Ο Γενικός Γραμματέας

Αγγελική Σαραντινού                     Δημήτρης Μάντζαρης

Πω πω «πρωτοβουλίες»!..

Του Γιώργου Καλαντζόπουλου από την ΕΟΣ

Σε πολλούς συντρόφους επικρατεί κλίμα αισιοδοξίας, τόσο από την δημοσκοπική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από την συγκρότησή του ως ενιαίου κομματικού φορέα. Αυτό το κλίμα αποτελεί το υπόβαθρο για την ανάπτυξη λαθεμένων πολιτικών πρακτικών στο μαζικό κίνημα, οι οποίες συμπυκνώνονται στο σύνθημα:

- Τώρα που κτίσαμε το κόμμα, το επόμενο βήμα είναι να κτίσουμε τις κομματικές παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην τοπική αυτοδιοίκηση.

Αυτό το σύνθημα είναι πρώτα απ’ όλα ενωτικό: Ενώνει την «αριστερή πλατφόρμα» με την «προεδρική πλειοψηφία» πάνω σε κοινές αντιλήψεις που αποβλέπουν στην κομματική χειραγώγηση του μαζικού κινήματος. Αντιλήψεις, οι οποίες στοχεύουν πρώτιστα στο πως θα αποκρυσταλλώσουν με οργανωτικό τρόπο την διάχυτη πολιτική απήχηση του εγχειρήματος, οικοδομώντας συνδικαλιστικές και δημοτικές παρατάξεις που στην ούγια θα γράφουν «ΣΥΡΙΖΑ».

Η διαδικασία οικοδόμησης του «ενιαίου κόμματος» είναι αρκετά διδακτική: Οικοδόμησε μηχανισμούς αλλά διέρρηξε τις σχέσεις του νέου κόμματος με τον ανένταχτο κόσμο, ο οποίος αρνήθηκε να ενσωματωθεί σε αυτούς τους μηχανισμούς και εξοβέλισε οποιαδήποτε «ενεργό συμμετοχή» του στις κομματικές διαδικασίες. Είναι χαρακτηριστική η κατάσταση που επικρατεί μετά το συνέδριο σε πολλές «οργανώσεις των μελών», όπου αυτός ο ανένταχτος σε μηχανισμούς κόσμος, ο οποίος είχε ενεργό συμμετοχή στην ζωή και την δράση τους, βρέθηκε από την μια μέρα στην άλλη στο περιθώριο. Έτσι σε σύντομο χρονικό διάστημα μετατράπηκαν αυτές οι οργανώσεις σε κλωνοποιημένα αντίγραφα των οργανώσεων του μακαρίτη(;) ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ, με ότι σημαίνει αυτό.

Δυστυχώς μερικές «πρωτοβουλίες» οι οποίες ήδη έχουν αρχίσει να εμφανίζονται για την οικοδόμηση «κομματικών παρατάξεων», είναι διαποτισμένες από τις ίδιες αντιλήψεις οι οποίες κυριάρχησαν στην οικοδόμηση του νέου κόμματος, βάζοντας άμεσα με πρακτικό τρόπο στους επί μέρους μαζικούς χώρους το δίλλημα: «μαζί μας ή εναντίον μας». Αν αυτές οι αντιλήψεις ηγεμονεύσουν στην πολιτική του νέου κόμματος για το μαζικό κίνημα, τα αποτελέσματα θα είναι καταστροφικά.

Αυτό το δίλημμα, στην κεντρική πολιτική σκηνή έχει πράγματι συγκεκριμένο πολιτικό περιεχόμενο, γιατί εκεί «συμπυκνώνεται» με ιδιαίτερο τρόπο το «μερικό» στο «γενικό», αφού οι επί μέρους αντιθέσεις δεν μπορούν να διευθετηθούν, αν δεν υπάρξουν κεντρικές πολιτικές ανατροπές. Όμως το δίλημμα «μαζί μας ή εναντίον μας» δεν έχει αντίστοιχο πολιτικό περιεχόμενο στους επιμέρους κοινωνικούς χώρους, αν εκεί δεν έχει αναδειχθεί ως κινηματικό επίδικο από την έκβαση της πολιτικής και της συνδικαλιστικής πάλης πάνω στις κυρίαρχες αντιθέσεις που διαπερνούν αυτούς τους χώρους.

Ο εκβιαστικός χαρακτήρας - που έχουν εξάλλου όλα τα διλήμματα - δεν θα μπορέσει να αποφέρει ανάλογα αποτελέσματα με αυτά που έχει αποφέρει στην κεντρική πολιτική σκηνή και τα οποία ανέδειξαν τον ΣΥΡΙΖΑ ως αξιωματική αντιπολίτευση. Λειτουργεί προς την αντίθετη κατεύθυνση, δημιουργεί νέες αντιπαλότητες και πολώσεις και διαταράσσει τις σχέσεις του νέου κόμματος με όλο εκείνο τον περίγυρό του, ο οποίος δεν θεωρεί ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στο «αντίπαλο στρατόπεδο», τον στηρίζει είτε σε επί μέρους δράσεις του είτε ως «όλον», είτε ως «λύση ανάγκης» και στέκεται κριτικά απέναντί του. Η «ενότητα» στους μαζικούς χώρους και στο συνδικαλιστικό κίνημα δεν μπορεί να γίνει «από τα πάνω» και με τους ίδιους όρους που έγινε η οικοδόμηση του νέου κόμματος. Η μηχανιστική μεταφορά αυτών των πολιτικών πρακτικών μόνον ολέθρια αποτελέσματα μπορεί να έχει.

Αφορμή για αυτό το κείμενο ήταν η δημιουργία της «Πρωτοβουλία μηχανικών» που καταγράφει πρακτικές τις οποίες θα πρέπει να αποφύγει το νέο κόμμα σε μαζικούς χώρους. Οι συνδικαλιστικές παρατάξεις του χώρου του Συνασπισμού στο ΤΕΕ εδώ και πολλά χρόνια έχουν συγκροτηθεί (με την συμμετοχή και πολιτικών δυνάμεων από το χώρο της ΔΗΜΑΡ και όχι μόνο) πάνω σε συνδιαχειριστικές λογικές, συμμετείχαν ενεργά στις διοικήσεις του και χρεώνονται συγκεκριμένες ευθύνες για την πορεία του. Εκεί ο Συνασπισμός «συγκυβέρνησε» και θα πρέπει να καταλήξουμε μέσα από συλλογικές διαδικασίες σε κάποια κοινά συμπεράσματα για αυτή την «συγκυβέρνηση».

Ομαδικές απολύσεις υπό το πρόσχημα της κινητικότητας

«Η κυβέρνηση, στην προσπάθειά της να επιτύχει ποσοτικούς στόχους, καταστρέφει τις δημόσιες υπηρεσίες παραβιάζοντας πλήθος θεμελιωδών αρχών, που είναι κατοχυρωμένες από το Σύνταγμα και την ισχύουσα νομοθεσία

Του Δημήτρη Περπατάρη από την ΕφΣυν

Η νέα φάση της διαθεσιμότητας δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από τη συστηματική προσπάθεια της κυβέρνησης του Μνημονίου να επιβάλει τους αριθμητικούς στόχους των απολύσεων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στόχους για τους οποίους έχει δεσμευτεί και μπροστά στους οποίους το Σύνταγμα, οι νόμοι και η ισχύουσα νομοθεσία πρέπει να παρα-βιαστούν. Αρχές όπως:

- H αρχή της προστατευόμενης εμπιστοσύνης απορρέει από την αρχή του κράτους δικαίου (άρθρα 2, 4 παρ. 1, 5, 20 παρ. 2, 25 και 26 του Συντ.) υπό την ειδικότερη έκφανση της αρχής της ασφάλειας του δικαίου ή από το εκάστοτε προσβαλλόμενο ατομικό δικαίωμα (συρροή συνταγματικών θεμελίων). Σε κάθε περίπτωση όμως η αρχή αυτή αποτελεί και θεμελιώδη αρχή του Κοινοτικού Δικαίου. Πράγματι ο νομοθέτης, όταν ανατρέπει μια κατάσταση από την οποία απέρρεαν συγκεκριμένα δικαιώματα υπέρ συγκεκριμένων διοικουμένων, υποχρεούται εκ του Συντάγματος να προσπαθήσει να συμβιβάσει αφενός την ανάγκη προσαρμογής της κατάστασης αυτής στις κοινωνικές εξελίξεις, αφετέρου την ανάγκη αποφυγής αιφνιδιασμού και μη ανατροπής παγιωμένων καταστάσεων. Αντίστοιχη υποχρέωση απορρέει κατά συνέπεια και για τη δικαστική εξουσία κατά τον έλεγχο της συνταγματικότητας αυτού του κανόνα δικαίου.

- Ειδικότερα η αρχή της προστατευόμενης εμπιστοσύνης εφαρμόζεται έναντι του νομοθέτη με δύο μορφές, είτε με το εάν από την παραπάνω αρχή απαγορεύεται κατά γενικό τρόπο η αναδρομικότητα των δυσμενέστερων νόμων, είτε με το εάν εμποδίζει η επενέργεια των εκ του χρόνου της δημοσίευσης ισχυόντων νόμων έννομες συνέπειες και καταστάσεις που έχουν δημιουργηθεί υπό το κράτος του προϊσχύοντος δικαίου. Η παραπάνω αρχή θεμελιώνεται στην αρχή του κοινωνικού κράτους και στην ανάγκη σταθερότητας των διοικητικών καταστάσεων έναντι του διοικούμενου. Οπως επισημαίνεται σε αρκετές δικαστικές αποφάσεις, «αν και ο νομοθέτης είναι ελεύθερος να ρυθμίζει υφιστάμενες περιουσιακές σχέσεις, έστω και αν προσβάλλονται κεκτημένα δικαιώματα συμβαλλομένων, για να είναι συνταγματικά ανεκτή μια τέτοια επέμβαση θα πρέπει να είναι εύλογη και ανάλογη προς τον σκοπό επιβολής της, να μην αντιστρατεύεται εμφανώς την αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης των συμβαλλομένων στη σταθερότητα των εννόμων σχέσεών τους και να ανταποκρίνεται σε αποχρώντες λόγους γενικότερου δημοσίου ή κοινωνικού συμφέροντος» (ΟλΑΠ 4/1998, ΟλΣτΕ 2/1995, 2193/82). Περαιτέρω, όπως έχει κριθεί με την υπ’ αριθμ. 9/2008 ΑΠ «Η αρχή της δικαιολογημένης εμπιστοσύνης εντάσσεται στις θεμελιώδεις αρχές του Ευρωπαϊκού Δικαίου, αποβλέπει να διασφαλίσει τον πολίτη από την απρόβλεπτη μεταβολή καταστάσεων και εννόμων σχέσεων που διέπει το Κοινοτικό Δίκαιο. Η αρχή αυτή πρέπει να εφαρμόζεται και στο εσωτερικό Δίκαιο καθόσον αφορά το ύψος των αποδοχών των εργαζομένων, οι οποίοι δικαιολογούνται να τρέφουν προσδοκίες ότι αυτές δεν θα μειωθούν αδικαιολόγητα στο μέλλον».