του Π. Κοσμά από εδώ
Ύστερα
και από τη χθεσινή έγκριση της «λίστας μεταρρυθμίσεων» που έστειλε ο
υπουργός Οικονομικών της κυβέρνησης Γιάνης Βαρουφάκης στους τροϊκανούς
Θεσμούς, η εικόνα ολοκληρώνεται και πλέον μπορούμε -και οφείλουμε- όλοι
να τοποθετηθούμε επί τη βάσει των αδιαμφισβήτητων δεδομένων. Το
συμπέρασμα είναι δυστυχώς καταθλιπτικό: «ιστορικός συμβιβασμός» με το
μνημόνιο, «γέφυρα» μνημονιακής συνέχειας, πλήρης αποδοχή του μνημονιακού
πλαισίου και ανάληψη δεσμεύσεων που δεν επιτρέπουν καμία αισιοδοξία για
αναστροφή αυτών των τετελεσμένων χωρίς άμεση ανατροπή της
πολιτικής-διαπραγματευτικής γραμμής του ηγετικού κέντρου της κυβέρνησης
και του κόμματος που μας οδήγησε μέχρι εδώ. Δεν υπάρχει πιο εύγλωττο
μέτρο αυτής της σκληρής συνθηκολόγησης με το μνημόνιο από το γεγονός ότι
η λογική των «ισοδυνάμων» και της αποφυγής αρνητικών δημοσιονομικών
επιπτώσεων επιβάλλεται πλέον παντού: ακόμη και την αόριστη υπόσχεση περί
μέτρων για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης συνοδεύει η πάγια
μνημονιακή δέσμευση ότι αυτά δεν θα έχουν αρνητικό δημοσιονομικό
αποτέλεσμα!
Σε αυτό το οδυνηρό αποτέλεσμα, μας οδήγησε μια
πολιτική-διαπραγματευτική στρατηγική που υλοποιήθηκε ως το τέλος ερήμην
των οργανώσεων και των συλλογικών οργάνων του κόμματος, λάθρα βιώσασα
για μια μεγάλη περίοδο στις συνειδητές αμφισημίες της επίσημης γραμμής,
και στην τελική-κρίσιμη φάση με πλήρη ανατροπή του προγράμματος του
ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η πολιτική - διαπραγματευτική γραμμή κατέρρευσε και
χρεοκόπησε ανεπιστρεπτί. Επί ποινή οριστικής χρεοκοπίας του εγχειρήματός
μας, πρέπει να ανατραπεί. Ο λόγος ανήκει πλέον στον κόσμο, τα μέλη και
στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, όλους και όλες στων οποίων τα χείλη βρίσκεται το
αγωνιώδες ερώτημα: τόσων χρόνων αγώνες και διαδρομή, για αυτό;
Για μας, που συμμετέχοντας στον ΣΥΡΙΖΑ και δίνοντας τη
μάχη για τις προοπτικές του μεγάλου λαϊκού ρεύματος ανατροπής των
μνημονίων, θελήσαμε πολλά περισσότερα απ’ ό,τι οι άκριτα πανηγυρίζοντες
και οι εκ δεξιών επικριτές μας, τα συμπεράσματα αυτά δεν μας χαροποιούν,
αντίθετα τα βιώνουμε πιο οδυνηρά απ’ όλους όσοι πιστεύουν ότι δεν έγινε
και κάτι κακό ή, πολύ περισσότερο, ότι πετύχαμε κιόλας μια μεγάλη νίκη.
Ασφαλώς δεν ήμαστε ανυποψίαστοι, αλλά η ώρα που
αποδεικνύεται ότι ο ρεφορμισμός είναι ο «στρατηγός των μεγάλων ηττών»
είναι πάντα δύσκολη. Ενταγμένοι όμως στην αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ
και -κυρίως- στο ρεύμα της αντικαπιταλιστικής και επαναστατικής
Αριστεράς, έχουμε για αρχή μας ότι ποτέ δεν κρύβουμε την αλήθεια, πρώτα
απ’ όλα από τον εαυτό μας και ύστερα από τον κόσμο της Αριστεράς και τον
κόσμο της εργασίας. Η πολιτική μας δράση λογοδοτεί στα ιστορικά
προτάγματα και τα ιστορικά συμφέροντα αυτού του κόσμου, και δεν υπάρχει
τίποτε πιο ξένο για μας από τους οπαδικούς πανηγυρισμούς όσων δεν έχουν
πρόβλημα να φυλακίζεται η κοινωνική υπερηφάνεια του κόσμου της εργασίας
στα μνημονιακά «ισοδύναμα» ή ταυτίζουν την «εθνική υπερηφάνεια» αυτών
των ίδιων με το να γίνουμε συνδιαμορφωτές της «λίστας μεταρρυθμίσεων»
που ενέκρινε ο Σόιμπλε και το ιερατείο των Βρυξελλών, όσων βλέπουν νίκη
εκεί που υπάρχει μια σκληρή ήττα ή την υποκρισία όσων βαφτίζουν το κρέας
ψάρι.
Ασφαλώς, η ευθύνη της τεκμηρίωσης για όλα αυτά βαραίνει
εμάς, αλλά δυστυχώς τα αποδεικτικά στοιχεία υπάρχουν σε αφθονία και σε
κοινή θέα, με ευθύνη όχι δική μας αλλά του ηγετικού κέντρου της
κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ.
Η «λίστα των μεταρρυθμίσεων»