Ο πιτσιρίκος πιάνει το συνάφι μας και το ξετινάζει...
Σε μία από τις καλύτερες περιοχές της Αττικής ο Πέτρος και η Ζέττυ Δ
είχαν αποφασίσει να κτίσουν την μονοκατοικία τους. Η μονοκατοικία αυτή
ήταν το όνειρό ζωής για δύο ανθρώπους που είχαν φτάσει τα σαράντα τους,
είχαν δουλέψει σκληρά για να φτάσουν εκεί που είχαν φτάσει, είχαν
πουλήσει ένα μεγάλο οικόπεδο του πεθερού του στο νησί και ένα διαμέρισμα
στην πόλη για να συμπληρώσουν το budget που χρειάζεται να αγοράσεις ένα
οικόπεδο και να χτίσεις ένα σπίτι, και, βέβαια, είχαν πάρει και ένα
μεγάλο στεγαστικό δάνειο η δόση του οποίου ήταν περίπου ίση με τα ετήσια
εισοδήματα που εμφάνιζε το αντρόγυνο στις φορολογικές τους δηλώσεις.
Ήταν το όνειρο ζωής τους αυτή η μονοκατοικία αφού εκεί σχεδίαζαν να
καλούν τους φίλους τους για να δουν πως τα κατάφεραν στη ζωή τους αυτοί
που δούλεψαν σκληρά και βέβαια να καλύπτουν και τις αυξημένες
επαγγελματικές τους υποχρεώσεις.
Την μελέτη της κατοικίας τους την είχαν αναθέσει σε έναν από τους πιο
γνωστούς Αρχιτέκτονες της Αθήνας, τον Ζήκο, από αυτούς που τα πρωινά
βάζουν άλλους νεαρούς του γραφείου να κάνουν την μελέτη των projects που
αναλαμβάνουν και τα βράδια εμφανίζονται σε εγκαίνια galleries με casual
ντύσιμο και φορώντας ένα κόκκινο κασκόλ γύρω από το λαιμό τους, για να
δείχνουν ότι είναι άνθρωποι της τέχνης και να ξεχωρίζουν από τους
υπόλοιπους που συνήθως πάνε κουστουμαρισμένοι για να πιούν το ποτό τους
στο τζάμπα η να κάνουν καμάκι σε καμιά ψωνισμένη που και αυτή πηγαίνει
μήπως βρει κανένα μαλάκα και τον τυλίξει.
Την κατασκευή του έργου την είχαν αναθέσει στον μηχανικό ,τον Λεωνίδα
Π ,στον οποίο είχαν και απεριόριστη εμπιστοσύνη αφού τον γνώριζαν από
την εποχή που ο Πέτρος με τον Λεωνίδα ήταν συμμαθητές στο Γυμνάσιο.
Ο Λεωνίδας βέβαια τιμούσε την εμπιστοσύνη που του είχαν οι πελάτες
του και για αυτό σε κάθε εργοτάξιο του είχε ένα εργοδηγό που έκανε την
δουλειά του μηχανικού ενώ αυτός πεταγόταν για κανένα μισάωρο από το
γραφείο του όταν ήθελε συνήθως να κάνει κανένα διάλειμμα και έλεγε ότι
πάει για επίβλεψη.
Η οικοδομή είχε ξεκινήσει με τις καλύτερες προϋποθέσεις, είχε αποπερατωθεί ο σκελετός και είχαν πιάσει δουλειά οι τουβλάδες.
Η τοιχοποιία, κατά τον Αρχιτέκτονα της τον Ζήκο, είναι το στάδιο της
μορφοποίησης ενός κτηρίου και, κατά τον Λεωνίδα τον μηχανικό τους, που
δεν είχε την κομψή γλώσσα του Ζήκου, αφού αυτός είχε να κάνει συνήθως με
εργάτες και, εάν τους έλεγε τις μαλακίες που λένε οι Αρχιτέκτονες, θα
τον έπαιρναν στο ψιλό, ήταν στο στάδιο που θα έπρεπε να του πουν τι
θέλουν να κλείσει από βεράντες, μπαλκόνια, ημιυπαίθριους και λοιπούς
χώρους που κατά την Πολεοδομική ορολογία θεωρούνται ανοικτοί χώροι.
Ήταν και η εποχή που όσοι έκτιζαν σε αυτό το Καλό Προάστιο είχαν
αυξημένες ανάγκες στέγασης, και, συγκριτικά, περισσότερες από αυτούς που
έκλειναν κανένα μπαλκόνι στα Πετράλωνα, οπότε τα τετραγωνικά των
σπιτιών μπορούσαν να αυξηθούν αρκετό χάρη στους ημιυπαίθριους χώρους που
έκλειναν.