Γιάννης Κιμπουρόπουλος από εδώ
Οι κυβερνητικές ακροβασίες σε ένα εγχείρημα υπονομευμένο από το μνημόνιο, απειλούν να ευτελίσουν την ελπιδοφόρα «παιδαγωγική του μέλλοντος».
«Η κοινωνική οικονομία δεν είναι μόνον κάποια πειράματα, έχει στρατηγικό χαρακτήρα», έχει πει πολλές φορές το τελευταίο διάστημα ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ Γ. Δραγασάκης. Και δεν είναι ο μόνος. Παρά τη μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, η κυβέρνηση επιμένει ότι αποτελεί στρατηγική επιλογή της η ανάπτυξη ενός ευμεγέθους τομέα ΚΑΟ (Κοινωνική και Αλληλέγγυα Οικονομία). Ο ίδιος ο κ. Δραγασάκης ορίζει την ΚΑΟ ως βασική συνιστώσα ενός «νέου μοντέλου οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης... που ευνοεί την κοινωνική κινητοποίηση και συμμετοχή». Εντός της κυβέρνησης μάλιστα, παρότι είναι ασαφές ποιος έχει το γενικό πρόσταγμα στο εγχείρημα κι ενώ καταγράφονται διαγκωνισμοί, υπάρχουν διεργασίες νομοθετικών παρεμβάσεων στο ισχύον πλαίσιο για την κοινωνική οικονομία (Ν. 4019/2011 και Ν. 2716/1999), τους συνεταιρισμούς και τις ΜΚΟ.
Φυσικά, η κυβέρνηση του τρίτου μνημονίου παραβιάζει ανοικτές θύρες ανοίγοντας αυτό το κεφάλαιο τώρα, στις συνθήκες παραγωγικής αποσύνθεσης της χώρας. Κάτι ανάλογο έκανε η κυβέρνηση του πρώτου μνημονίου (του ΓΑΠ), θεσπίζοντας πλαίσιο για τις Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝΣΕΠ). Η παρέμβαση (από την τότε υπουργό Λ. Κατσέλη) προκάλεσε ένα μίνι big bang δημιουργίας ΚΟΙΝΣΕΠ. Ορισμένες λειτουργούν στο περιοριστικό πλαίσιο του Ν. 4019/2011, αρκετές είναι ανενεργές και πολλές αποτέλεσαν τον «φερετζέ» διάχυσης της επισφαλούς εργασίας, ιδιαίτερα από τη στιγμή που μια τροποποίηση του νόμου άνοιξε το παράθυρο στην ανασφάλιστη εργασία για τους εργαζόμενους-συνεταιριστές.
Πεδίο σύγχυσης