Αναδημοσίευση άρθρου του Πέτρου Παπακωνσταντίνου από το ΠΡΙΝ
«Φόβοι πραξικοπήματος καθώς η Ελλάδα αγγίζει την οικονομική κατάρρευση». Κάποιες φορές οι παλιές καραβάνες της αστικής πολιτικής αφουγκράζονται τη μυστική βοή των πλησιαζόντων γεγονότων ταχύτερα από τους ηγέτες της μείζονος Αριστεράς, που νανουρίζονται από τη μελωδία των δημοσκοπήσεων και ονειρεύονται αριστερές κυβερνήσεις (με τον Κουβέλη και την Κατσέλη) ή λαϊκές εξουσίες του ευρύτατου μετώπου ΚΚΕ-ΠΑΜΕ-ΜΑΣ-ΠΑΣΥ-ΟΓΕ-ΕΕΔΥΕ-ΠΑΣΕΒΕΣ κ.ά. Σε συνέντευξή του στη γαλλική Λιμπερασιόν, το Σάββατο 3 Μαρτίου, ο 81χρονος Μισέλ Ροκάρ, πρωθυπουργός επί Φρανσουά Μιτεράν, δήλωσε: «Η υπόθεση που κάνω είναι ότι ο εξαναγκασμός σε αποανάπτυξη θα οδηγήσει σε εμφύλιο πόλεμο. Τίθεται το μείζον ερώτημα για την Ελλάδα, καθώς η χώρα οδηγείται σε εξαναγκασμένη αποανάπτυξη: Πώς είναι δυνατόν να γίνουν εκλογές σε τέτοιο πλαίσιο; Πώς είναι δυνατό να κυβερνήσεις ένα λαό όταν του λες ότι πρέπει να θυσιάζει το 25% του εισοδήματός του επί 10 χρόνια για να πληρωθεί το χρέος; Κανείς δεν μιλά γι’ αυτό, όμως δεν υπάρχει διέξοδος στο ελληνικό πρόβλημα παρά μόνο με στρατιωτική εξουσία». Τρεις μέρες αργότερα, η ισπανική Ελ Παΐς δημοσίευε άρθρο του κοινωνιολόγου Ιγνάθιο Σοτέλο για την ελληνική κρίση. Το άρθρο κατέληγε ως εξής: «Υπάρχει κίνδυνος να καταστραφεί η δημοκρατία από μια διαδικασία που κινείται προς το χείλος της κοινωνικής επανάστασης. Η ριζοσπαστικοποίηση που θα μπορούσε να φέρει αυτή η διαδικασία δεν θα ήταν ανεκτή από τις ανώτερες τάξεις της Ελλάδας, πιθανότατα δε ούτε από τους ευρωπαίους εταίρους της, κι αυτό θα τους υποχρέωνε να δικαιολογήσουν κάποια μορφή στρατιωτικής επέμβασης». Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκαν αρκετά βρετανικά μέσα ενημέρωσης – ενδεικτικά η Ντέιλι Εξπρές φιλοξένησε άρθρο με τίτλο «Φόβοι πραξικοπήματος καθώς η Ελλάδα αγγίζει την οικονομική κατάρρευση». Ας μην υποτιμήσουμε παρόμοιες εκτιμήσεις σαν παραληρηματικές υπερβολές. Παρά τις τεράστιες δυσκολίες, την ασυνέχεια και την έλλειψη κατεύθυνσης του λαϊκού κινήματος, η κοινωνική φρίκη που εξαπλώνεται και θα εξαπλώνεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς (και που δεν μπορεί να εκτονωθεί με εκλογές εν τάφω, χωρίς ελπίδα) κάνει την κοινωνική έκρηξη αναπόφευκτη. Το ερώτημα δεν είναι το αν, αλλά το πότε, πώς και με τι αποτέλεσμα. |