ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ: Αλληλεγγύη στους αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος στην Εύβοια

Συνεδρίαση του ΔΣ της ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ στη Χαλκίδα – Αλληλεγγύη στους αγώνες για την προστασία του περιβάλλοντος στην Εύβοια

 

Την Παρασκευή 19/7/2024, συνεδρίασε το ΔΣ της ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ στην Χαλκίδα, παρουσία του ΔΣ της ΕΜΔΥΔΑΣ Εύβοιας. Στη συνεδρίαση παρευρέθηκε και ο νέος Πρόδρος του ΤΕΕ Εύβοιας συνάδελφος Σαλταγιάννης Γιάννης.

Οι συνάδελφοι μας της Εύβοιας ανέπτυξαν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Δημόσιοι Υπάλληλοι Μηχανικοί των Υπηρεσιών της Εύβοιας, που είναι τόσο κοινά με αυτά όλων των περιοχών της χώρας. Η τεράστια υποστελέχωση σε όλες τις Υπηρεσίες, με ακραίο παράδειγμα αυτό της ΥΔΟΜ Ιστιαίας, με έναν μόλις Μηχανικό, τη στιγμή που έχει να εξυπηρετήσεις τους πολίτες μιας ευαίσθητης και πυρόπληκτης περιοχής. Τη μη ανταπόκριση των Μηχανικών στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ για προσλήψεις λόγω των εξευτελιστικών αποδοχών και των τεράστιων ευθυνών. Τις αυξημένες ποινικές ευθύνες που αντιμετωπίζουν στα πλαίσια άσκησης των καθηκόντων τους και τη λογική του εξιλαστήριου θύματος που με περισσή ευκολία καταλήγει στους Μηχανικούς. Στις λογικές ιδιωτικοποιήσεων αλλά και συγκέντρωσης των έργων και των μελετών σε μεγάλα σχήματα, όπως γίνεται με τα έργα αποκαταστάσεων από τις Φυσικές Καταστροφές που με Νόμο πέρασαν κεντρικά στο Υπουργείο Υποδομών απαξιώνοντας τις περιφερειακές Υπηρεσίες και υποτιμώντας τις μικρότερες και περιφερειακές εργοληπτικές επιχειρήσεις. Όλα τα παραπάνω οδηγούν σε απαξίωση το Περιβάλλον, το Δημόσιο Συμφέρον και τις κοινωνικές ανάγκες των τοπικών κοινωνιών για σύγχρονες και ασφαλείς Δημόσιες Υποδομές. Η αντίδραση των Μηχανικών με την έναρξη κινητοποιήσεων το Φθινόπωρο είναι η ομόφωνη απόφαση των οργάνων μας.

Παράλληλα με αφορμή, την επίσκεψη μας, το ΔΣ της ΠΟ ΕΜΔΥΔΑΣ, εκφράζει την αλληλεγγύη του στα τοπικά κινήματα πολιτών που αγωνίζονται ενάντια στην υποβάθμιση του μοναδικού περιβάλλοντος της Εύβοιας. Το μοναδικό της τοπίο δοκιμάζεται από ισχυρές πιέσεις συμφερόντων σε πλήθος περιοχών. Οι αγώνες των κατοίκων για προστασία και ανάδειξη του περιβαλλοντικού πλεονεκτήματος της περιοχής μας βρίσκουν αλληλέγγυους και συμπαραστάτες

Ενάντια στην ανεξέλεγκτη και χωρίς χωροταξικό σχεδιασμό εγκατάσταση των Βιομηχανικών ΑΠΕ στα βουνά της Κεντρικής και Νότιας Εύβοιας που βρίσκουν την αντίσταση κατοίκων και τοπικών αρχών

Ενάντια στην κατασκευή και Λειτουργία Μονάδας Καύσης Βιοαερίου στην περιοχή της Νέας Αρτάκης, στην οποία αντιδρούν οι κάτοικοι.

Απέναντι στα σχέδια «αξιοποίησης» του πρώην εργοστασίου της «ΑΓΕΤ Ηρακλής» για Μονάδα Επεξεργασίας Απορριμμάτων δίπλα στην πόλη της Χαλκίδας).

Για την αποκατάσταση του μοναδικού δασικού περιβάλλοντος της Βόρειας Εύβοιας το οποίο επλήγει βαρύτατα από τις καταστροφικές πυρκαγιές του 2021, αλλά και για τις αποζημιώσεις των πληγέντων κατοίκων και επιχειρήσεων.

Η ενεργός συμμετοχή των πολιτών στα κοινά και στις διεκδικήσεις, η συνάντηση με τους ενεργούς επιστήμονες που μπορούν να συνδράμουν σε λύσεις για το κοινό καλό, αποτελεί την καλύτερη προστασία του Δημοσίου Συμφέροντος και του Περιβάλλοντος, το οποίο έχουμε κληρονομήσει από τα παιδιά μας και οφείλουμε να τους το παραδώσουμε ακέραιο.

Ο αρχέγονος βράχος

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ

Τάσης Παπαϊωάννου, Βράχια (Λαδοπαστέλ σε χαρτί)

Ο αρχέγονος βράχος

ART - ΝΕΑ 22.07.24 17:54Τάσης Παπαϊωάννου*

Οβράχος στέκεται αντίκρι, αγέρωχος μέσα στην απόλυτη σκληρότητά του. Πλευρές κοφτερές, τεθλασμένες, ακανόνιστες, τραχιές, που κρυσταλλώθηκαν κάποια στιγμή μέσα στην τυχαιότητα του κόσμου. Φέρνει κάτι από την παγωμένη απεραντότητα ενός παρελθόντος αρχέγονου, έτσι όπως στέκει εκεί αδυσώπητος, να υπενθυμίζει την αιωνιότητα απέναντι στη θνητότητα της ζωής. Ενα υποβλητικό γλυπτό της φύσης, ένα μαγικό τοτέμ που συμβολίζει το πεπερασμένο, απέναντι στο αέναα μεταβαλλόμενο.

Τις σχεδόν κατακόρυφες πλευρές του διατρέχουν αλλού λευκές και αλλού σκουρόχρωμες γραμμές, σαν άλλες φλέβες σε κορμί υπερφυσικού ζώου. Σε κάποια σημεία έχει το κόκκινο χρώμα της σκουριάς που εναλλάσσεται με τις πάμπολλες αποχρώσεις του γκρι. Το φως, πέφτοντας πάνω τους, αναδεικνύει μέσα από τις φωτοσκιάσεις και τα παιχνιδίσματά του τις εσοχές και τις εξοχές, τις μυτερές εξάρσεις, τις μικρές μαύρες σπηλιές που φαντάζουν μυστηριώδεις και απειλητικές. Πάνω σ’ αυτή τη σταχτιά γυμνότητα, μέσα από μια απίθανη κόγχη, κρέμεται στο κενό, σε πείσμα της βαρύτητας, μια κάππαρη. Μια πράσινη πινελιά πάνω σε φαιόλευκο φόντο. Τα φύλλα της κουνιούνται με τον αέρα κι από μακριά μοιάζει να ζωντανεύει εκεί ψηλά και να χαιρετά τον κόσμο από το λημέρι της.

Χαμηλώνεις το βλέμμα μέχρι κάτω στη βάση του βράχου που αναδύεται μέσα από τη θάλασσα. Εκεί η επιφάνειά του μαυρίζει και η άσπρη γραμμή των κυμάτων τη διαχωρίζει από το βαθύ ultramarine του νερού. Δεξιά, απλώνεται στο βάθος η απεραντοσύνη του πελαγίσιου μπλε που χάνεται στον ορίζοντα και, αριστερά, άλλα μικρότερα βράχια συνεχίζουν να διαμορφώνουν την κρημνώδη πλαγιά. Μετά κάπως ημερεύει ο βραχότοπος. Ξερολιθιές διατρέχουν το μέρος, χτισμένες η μια λίγο πάνω από την άλλη, παράλληλες γραμμές που δίνουν μέτρο και ρυθμό στην ακανόνιστη μορφή του τοπίου. Κατά τόπους, πράσινες κουκκίδες, άλλες εδώ κι άλλες εκεί, οι σκίνοι, πλαγιάζουν πλάι τους και μοιάζουν σαν να έρπουν πάνω στο χώμα και στις πέτρες, έτσι όπως πασχίζουν να προστατευτούν από το ανελέητο σφυροκόπημα του αέρα. Πού και πού, ξεμυτάνε μερικές αγριελιές με το χαρακτηριστικό γκριζοπράσινο χρώμα τους που ασημίζει όμορφα καθώς φυσάει το μελτέμι, ενώ ανάμεσά τους μια καταπονημένη συκιά παλεύει να σταθεί κι αυτή όρθια.

Ακολουθείς με το βλέμμα σου τις επάλληλες πεζούλες καθώς σκαρφαλώνουν ψηλά μέχρι την κορυφογραμμή της βουνοπλαγιάς, μέχρι εκεί που η ράχη της συναντά τον γκριζογάλανο ουρανό. Στη μύτη, πάνω πάνω, μια άσπρη κουκκίδα ξεχωρίζει ένας Προφήτης Ηλίας. Σημείο αναφοράς και προσανατολισμού, ένα τοπόσημο που ξεχωρίζει χρωματικά με την αντιστικτική παρουσία του λευκού πάνω στα γκρίζα βράχια. Ολο το έδαφος ολόγυρα είναι διάστικτο από σκληρούς θάμνους: θυμάρια, φασκόμηλα, ασπάλαθοι, φλόμοι που συμπληρώνουν αρμονικά τα χρώματα της γης και είναι στιγμές που από μακριά μπερδεύεσαι για το ποια είναι η πέτρα και ποιος ο θάμνος. Λίγο παρακάτω διακρίνεις το μονοπάτι. Μια φιδίσια γραμμή που κατηφορίζει προς τη θάλασσα και καταλήγει σε μια μικρή παραλία με κατάλευκα βότσαλα που λαμπυρίζουν στον ήλιο, καθώς πέφτουν πάνω τους τα κύματα. Δυο τρία αλμυρίκια γέρνουν τα κλαδιά τους, δημιουργώντας μια σκιερή περιοχή, τη μόνη μέσα στο λιοπύρι του καλοκαιριού.

Μια απόλυτη ησυχία βασιλεύει και μόνο το αεράκι σπάει τη σιωπή, καθώς σιγοσφυρίζει καθώς περνάει ανάμεσα από τα κλαδιά των δέντρων και των θάμνων. Κάθε τόσο ένα κρώξιμο κόρακα ακούγεται από μακριά και σαν αντίλαλος αντηχούν οι φωνές των γλάρων από την πλευρά της θάλασσας. Μετά πάλι ησυχία. Σε γαληνεύει η ηρεμία που επικρατεί γύρω σου. Στέκεσαι σ’ αυτόν τον πανάρχαιο καταγωγικό τόπο, ο οποίος έρχεται από τόσο μακριά και θα συνεχίσει να βρίσκεται εκεί, για τόσους αιώνες ακόμη. Φαντάζεσαι πως τον περπάτησαν, τον καλλιέργησαν, τον φρόντισαν, τον έζησαν πριν από σένα τόσοι και τόσοι άνθρωποι, αλλά και τόσοι άλλοι που θα βρεθούν εδώ στο μέλλον, στην ίδια ακριβώς θέση που βρίσκεσαι κι εσύ τώρα. Θες δεν θες, συνειδητοποιείς το απειροελάχιστο είναι της ύπαρξής σου. Τη στιγμή αυτή που κύλησε κιόλας μέσα στο διάβα του χρόνου, το παρόν που έφυγε τόσο γρήγορα κι έγινε ήδη παρελθόν.

Ξαναγυρνάς το βλέμμα σου στον ήσυχο ερημικό τόπο. Στον βράχο που στέκει πάντα όρθιος, σαν να μαρμάρωσε μόλις τώρα σε κείνη την άκρη, στην πλαγιά που ανηφορίζει φτάνοντας στην κορφή, στη θάλασσα που αφρίζει κάτω χαμηλά. Εστιάζεις στις μικρές λεπτομέρειες που χαρακτηρίζουν τη φυσιογνωμία του όμορφου κυκλαδίτικου τοπίου που απλώνεται μπροστά σου. Προσπαθείς να κρατήσεις τη στιγμιαία εικόνα ζωντανή στη μνήμη σου, για να μην καταφέρει ποτέ να στην κλέψει η λήθη. Αλλωστε δεν λένε πως είμαστε οι στιγμές που θυμόμαστε;

*Αρχιτέκτων, ομότιμος καθηγητής Σχολής Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ

Ο Μίλτος το πάει τέρμα!

Δεν βλέπει το τώρα, βλέπει το αύριο μαζί με το ΖΑΓΟΡΙ!ΖΑΓΟΡΙ

TAGSφύση

καλλιτέχνες

έργα τέχνης

ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ ΣΤΟ GOOGLE NEWS

Το σπασμένο παράθυρο των Windows

Το σπασμένο παράθυρο των Windows

Η Εφημερίδα των Συντακτών 20-21/7/2024

Ως ψηφιακά αναλφάβητος δεν κατάλαβα και πολλά για το ποιο ήταν το πρόβλημα στις εφαρμογές της Microsoft και της εταίρου της, CrowdStrike, που προκάλεσε το παγκόσμιο ψηφιακό μπλακ άουτ και το χάος σε αερομεταφορές, τραπεζικές συναλλαγές, αλυσίδες λιανεμπορίου, δημόσιες υπηρεσίες, χρηματιστήρια. Αν προσπαθούσα να το περιγράψω, θα έλεγα ότι στο οικουμενικό κάστρο της Microsoft, που είναι περιβεβλημένο με θωρακισμένες πόρτες και αλεξίσφαιρα παράθυρα (Windows), ένα από αυτά έσπασε –ή το έσπασαν–, πιθανώς με μια ντιρέκτ γροθιά (strike) που από αστοχία ή σκοπιμότητα επέφερε η CrowdStrike.

Δεν έχει και πολύ σημασία το πώς έσπασε το παράθυρο. Σημασία έχει ότι αρκεί μια μικρή οπή, ένα απειροελάχιστο ρήγμα για να κλυδωνιστεί το κάστρο του οικουμενικού ψηφιακού μονοπωλίου που ελέγχει τα περισσότερα πράγματα που κάνουμε καθημερινά μέσω υπολογιστή, λάπτοπ, κινητού, Διαδικτύου: τη συγγραφή ενός κειμένου ή ενός μηνύματος, τη συναλλαγή μας με μια τράπεζα, μια δημόσια υπηρεσία, μια αεροπορική εταιρεία, ένα σούπερ μάρκετ, το τσεκάρισμα ενός εισιτηρίου, την υποβολή μιας ηλεκτρονικής αίτησης. Ο,τι κάνουμε στο ψηφιακό σύμπαν, είτε αφορά την επιβίωσή μας είτε τη διασκέδασή μας, συνδέεται με κάποια εφαρμογή που την ελέγχει το οικουμενικό μονοπώλιο της Microsoft και τα λιγότερο γνωστά οικουμενικά μονοπώλια που έχουν αναλάβει την ασφάλεια των ψηφιακών εφαρμογών της έναντι κυβερνοεπιθέσεων ή απλών αστοχιών στη διεθνή ψηφιακή Νεφελοκοκκυγία (cloud). Η λειτουργία του παγκόσμιου καπιταλισμού, και τελικά της ψηφιακά οργανωμένης ανθρωπότητας, βασίζεται στην τυφλή εμπιστοσύνη που δείχνουμε στο ψηφιακό υπερκράτος και τους επιτελείς του.

Κι αν για κάποιο λόγο ο Γκέιτς ή ο Σερτς (CEO της CrowdStrike) αποφάσιζαν να τα βροντήξουν και να κλείσουν τα «μαγαζιά» τους, να πάψουν να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους σε κράτη, επιχειρήσεις, δίκτυα και πολίτες; Τι θα γινόταν; Θα ανοίγαμε τον υπολογιστή και θα βρισκόμασταν μπροστά σε μια «μπλε οθόνη θανάτου» (δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό, το διάβασα ως σύμπτωμα του μπλακ άουτ και μου φάνηκε ωραίο). Θα μπαίναμε στην πλατφόρμα της ΔΥΠΑ ή του ΕΦΚΑ και δεν θα δούλευε τίποτα. Η πιστωτική μας κάρτα μπορεί να μην έχει κανένα αντίκρισμα, κι ας φιλοξενεί ένα ελάχιστο ποσό αξιοπρέπειας. Γενικώς, θα κατέρρεε το ψηφιακό σύμπαν και μαζί κι εμείς.

Αυτή η «τυφλή εμπιστοσύνη» στο παγκόσμιο ψηφιακό υπερκράτος είναι το μείζον πρόβλημα –και δίδαγμα– του τελευταίου μπλακ άουτ. Εγινε ο κακός χαμός, εκατομμύρια άνθρωποι, επιχειρήσεις, συναλλαγές πάγωσαν και δεν βγήκε μια κρατική ή διακρατική αρχή να ψελλίσει το παραμικρό, να πει «αυτό μας αφορά, δεν είναι θέμα της αγοράς, δεν είναι μία ή δισεκατομμύρια μικρές ιδιωτικές υποθέσεις».

Μούγκα! Τα κράτη, οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, μένουν άφωνες και άβουλες μπροστά σε κάθε αποτυχία ή κακοβουλία της παγκόσμιας ψηφιακής δικτατορίας.

ΚΙΜΠΙ

Kibi2g@yahoo.gr, kibi-blog.blogspot.com

ΘΕΩΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΞΙΑ

Η ανυσματοκρατική τάξη εδραιώνεται μόλις θέσει υπό την κατοχή της τις ισχυρές τεχνολογίες που επιτρέπουν την ανυσματοποίηση της πληροφορίας. Η πληροφορία γίνεται κάτι αποχωρισμένο από τις υλικές συνθήκες της παραγωγής και της κυκλοφορίας της. Αποσπάται από συγκεκριμένους τόπους, κουλτούρες, μορφές και διανέμεται σε διαρκώς ευρύτερους κύκλους, υπό το διακριτικό σημείο της ιδιοκτησίας. Η αφαίρεση της πληροφορίας από τον κόσμο γίνεται, συνακόλουθα, το μέσο για να αποστερηθεί ο κόσμος τον εαυτό του.

McKenzie Wark, «Ενα μανιφέστο των χάκερ» (2004)