«Χρουσόβκες» της δεκαετίας του 50 λίγο πιο έξω από τη Μόσχα.
Στην Μόσχα τους τελευταίους μήνες διεξάγεται ένας από τους εντονότερους αγώνες των τελευταίων ετών και σίγουρα ο μεγαλύτερος από το 2011-2012. Αφορμή για την σύγκρουση που έχει προκύψει είναι το λεγόμενο “μαζικό πρόγραμμα ανακαίνισης” των Μοσχοβίτικων προαστίων που εγκαινιάστηκε από την κυβέρνηση από τους πρώτους μήνες του 2017. Όχι τυχαία στην καθομιλουμένη το πρόγραμμα αυτό έχει επικρατήσει να ονομάζεται “κατεδάφιση των σπιτιών των φτωχών”. Ο λόγος γίνεται για τις παραδοσιακές 5 όροφες μαζικές πολυκατοικίες στα περίχωρα της Μόσχας, χτισμένες κατά βάση την περίοδο της ΕΣΣΔ και ειδικά την περίοδο του Ν.Χρουτσόφ, από όπου έχουν πάρει και την ονομασία τους στη ρωσική slang: Χρουσόφκα.
Η αρχή του “προβλήματος”
Η ασφαλής ανοικοδόμηση κατοικιών προέκυψε ήδη από τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια το 1948. Τότε, μετά τον πόλεμο η ταχύτατη εκβιομηχάνιση της ευρωπαϊκής Ρωσίας και της Μόσχας προσέλκυσαν εργατικό δυναμικό σε πολεις που δεν ειχαν τη δυνατότητα να στεγάσουν τόσο μεγάλους αριθμούς. Έτσι ξεκίνησε η οικοδόμηση μαζικών εργατικών κατοικιών. Αν και το project ξεκίνησε το 1948 ουσιαστικά σε μαζική έκταση ξεκίνησε το 1960 με την ραγδαία άυξηση της παραγωγικότητας και της πτωσης του κόστους οικοδόμησης. Σε μια αυτοτροφοδοτούμενη κίνηση, τοτε η Σοβιετική Εξουσία ξεκίνησε το πρόγραμμα οικοδόμησης το οποίο από τη μια προοριζόταν να στεγάσει εργάτες για τη μαζική εκβιομηχάνιση της Ρωσίας στις βιομηχανικές ζώνες γύρω απο τις μεγάλες πόλεις, από την άλλη αποτελούσε το ίδιο ένα μαζικό εκβιομηχανισμένο πρόγραμμα απασχόλησης εργατικού δυναμικού. Αυτό οδήγησε τόσο στη μεγαλύτερη έλξη εργατικού δυναμικού αλλά και στην τελική οικοδόμηση υπέρ-αρκετών κατοικιών. Σίγουρα η ποιότητα αυτων των μαζικών κατοικιών δεν ήταν η καλύτερη, και όμως, αυτό τότε αποτελούσε σημαντικότατη βελτίωση στον τρόπο ζωής. Η μέση ρωσική οικογένεια της εποχής απέκτησε, αν και μικρό, προσωπικό διαμέρισμα με περίοδο ζωής 40-50 χρόνια όπως προβλέπονταν τότε. Αυτά τα σπίτια είναι τα λεγόμενα και χαρακτηριστικά σοβιετικά “μπλόκ” τα οποία αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της αστικής εικόνας σχεδόν σε όλες της ανατολικοευρωπαϊκές πρωτεύουσες.[1].
