Η εισήγηση του Σταύρου Σταυρίδη στην εκδήλωση του Ποδονίφτη.
Ο Ποδονίφτης ευχαριστεί το δημοσιογράφο Απόστολο Σαλονικίδη και την εφημερίδα ΙΟΝΙΑ ΝΕΤ για την απομαγνητοφώνηση και την παραχώρηση του κειμένουτης ομιλίας του Σταύρου Σταυρίδη.
Σταύρος Σταυρίδης:
Χαίρομαι που τέτοια ζητήματα μπορεί να τεθούν σε ένα επίπεδο και τοπικό και να κινητοποιήσουν έναν προβληματισμό, ο οποίος αφορά όχι μόνο τις επιλογές μας, αλλά και τη στάση μας σε μια καθημερινότητα. Και αυτό που θα επιχειρήσω να κάνω είναι στην ουσία να δοκιμάσω να σκεφτώ μαζί σας μερικά ερωτήματα που αφορούν και τον Λόγο και τα αδιέξοδα της σημερινής Αριστεράς, ξεκινώντας, ασφαλώς, από την προϋπόθεση ότι έχει νόημα να μιλάμε για Αριστερά, στον βαθμό που συγκροτεί έναν Λόγο και μια πρακτική, που μπορεί να φανταστεί το πέραν του καπιταλισμού και της κυριαρχίας! Χωρίς αυτό, το να λέμε «Αριστερά» διάφορα πράγματα, τα οποία προέρχονται, ασφαλώς, από την Ιστορία ενός Κινήματος εναντίον του καπιταλισμού, λίγη σημασία έχει.
Έχω την εντύπωση ότι βρισκόμαστε σε μία εποχή, στην οποία ο ίδιος ο καπιταλισμός έχει ορισμένα δομικά χαρακτηριστικά, τα οποία δεν συνιστούν απλή επανάληψη όσων το χαρακτήριζε μέχρι τώρα, αλλά ενδεχομένως όξυνση, παρόξυνση θα έλεγε κάποιος, και από αυτή και μόνο τη συνθήκη μπορεί να γεννιούνται και κάποιες καινούργιες δυνατότητες και κάποιες καινούργιες προοπτικές της άρθρωσης ενός πέραν του καπιταλισμού και της κυριαρχίας προτάγματος. Όχι απλώς αντικαπιταλιστικού, αλλά πέραν του καπιταλισμού και της κυριαρχίας.
Κατ’ αρχήν νομίζω ότι, πολύ κωδικοποιημένα, πρόκειται για τη νεοφιλελεύθερη περίοδο του καπιταλισμού, στην οποία έχουμε μια πάρα πολύ μεγάλη επιδείνωση της ζωής μεγάλων κομματιών του πληθυσμού.
Ο νεοφιλελευθερισμός δεν είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης, το οποίο φροντίζει να εξομαλύνει μερικές από τις αντιθέσεις στο όνομα της διατήρησης του καθεστώτος, είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης εξαιρετικά επιθετικό, το οποίο σπρώχνει μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού εκτός της κοινωνίας, κι αν θέλετε και το χωρικό ανάλογο: και εκτός της πόλης! Και, επίσης, και εκτός της εργασίας!
Έχουμε, λοιπόν, τρεις τουλάχιστον μορφές ένταξης, οι οποίες μέχρι τώρα εθεωρούντο απαραίτητες για την αναπαραγωγή του καθεστώτος, από τις οποίες ξεκόβονται μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού. Κι αυτά τα μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού ήδη τα βλέπουμε να συγκροτούνται και στο κέντρο του πάλαι ποτέ «πρώτου κόσμου»!
Βεβαίως, στον χώρο του λεγόμενου «τρίτου κόσμου», αυτά κοντεύουν να είναι πλειοψηφία αυτού του θεσμού.