Είναι τραγικό ότι ζούμε σε μια χώρα που χρειάζεται να θρηνήσουμε θύματα από κάθε είδους καταστροφές ή δυστυχήματα προκειμένου να εφαρμόσουμε υπάρχοντες για δεκαετίες νόμους και να υλοποιήσουμε σχετικές δράσεις και προγράμματα.
Ο νόμος Τρίτση (1337/83), που περιλαμβάνει διατάξεις για την προστασία και την απελευθέρωση των ακτών, πρωταρχικός σκοπός του οποίου ήταν η δυνατότητα απόλαυσης του κοινόχρηστου - κοινωνικού αγαθού του αιγιαλού και της παραλίας, θα μπορούσε να είχε αποδειχθεί σωτήριος στο Μάτι, με τον επικίνδυνο συνδυασμό πυρκαγιάς και κατοικημένων ακτών.
Σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, με 16.000 χιλιόμετρα ακτογραμμής, η πρόσβαση στις ακτές έχει πολλαπλή χρησιμότητα. Επομένως, το γεγονός ότι στην εκτεταμένη αυτή παράκτια ζώνη δεν έχουν γίνει τα εντελώς στοιχειώδη, όπως π.χ. η χάραξη αιγιαλού και παραλίας, που από το 1940 έχει υλοποιηθεί μόνο στο 10%-12%(!), δείχνει τη σοβαρή ανεπάρκεια (διοικητική, πολιτική, κοινωνική) που χαρακτηρίζει την ελληνική πραγματικότητα.
Ας σημειωθεί ότι και το περίφημο πρωτόκολλο της σύμβασης της Βαρκελώνης για την προστασία της Μεσογείου, με στόχο την Ολοκληρωμένη Διαχείριση της Παράκτιας Ζώνης (ΟΔΠΖ), δεν έχει ακόμα επικυρωθεί από τη Βουλή, παρότι έχει περάσει μία δεκαετία από την υπογραφή του (2008) και παρόλο που το έχουν επικυρώσει πολλές άλλες μεσογειακές αλλά και βαλκανικές χώρες!
