Εκατοντάδες υπό απόλυση εργαζόμενοι του ΕΜΠ, φορώντας λευκές μάσκες, ο πρύτανης καθ. Σ. Σιμόπουλος, η αντιπρύτανις καθ. Α. Μοροπούλου, οι κοσμήτορες και δεκάδες καθηγητές και καθηγήτριες από το σύνολο των εννέα Σχολών, οι πρόεδροι των συλλόγων των εργαζομένων κ.κ. Δ. Λαμπράκης και Ρ. Ζάχου, ο τέως πρύτανης καθ. Ν. Μαρκάτος, ο τέως αντιπρύτανης καθ. Γ. Σπαθής, φοιτητές και φοιτήτριες, πλημμύρισαν την Αίθουσα Τελετών του ιστορικού κτιρίου Αβέρωφ του ΕΜΠ στην συνέντευξη τύπου της Συγκλήτου του Ιδρύματος, που πραγματοποιήθηκε σήμερα 26/9/2013 στις 14.00.
Ιδιαίτερους συμβολισμούς, είχε η παρουσία των καθηγητών Λ. Απέκη και Γ. Μαϊστρου, των επικεφαλής δηλαδή της ιστορικής ηγεσίας της ΠΟΣΔΕΠ κατά την περίοδο του κινήματος για την υπεράσπιση του άρθρου 16, όπως και πολλών πανεπιστημιακών από άλλα ΑΕΙ.
Στις σύντομες ομιλίες τους, τόσο οι θεσμικοί εκπρόσωποι του Ιδρύματος όσο και οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, επανέλαβαν ότι το μεγαλύτερο και παλαιότερο Ίδρυμα της χώρας κλείνει με την εφαρμογή της απόφασης «διαθεσιμότητας» του 40% του προσωπικού του.
Νωρίτερα, οι 399 υπό απόλυση εργαζόμενοι είχαν δημιουργήσει σιωπηρές αλυσίδες ανθρώπων χωρίς πρόσωπο με τις λευκές μάσκες τους μπροστά στα Προπύλαια του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και στην ιστορική πύλη της Πατησίων του Μετσόβιου Πολυτεχνείου.
Ακολουθεί η ανακοίνωση των εργαζομένων:
Εν μια νυκτί στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο απολύονται 399 εργαζόμενοι, το μισό υποστηρικτικό δυναμικό του. Με υπουργική απόφαση, χωρίς καν την έγκριση της Βουλής - οι στοιχειώδεις όροι της δημοκρατίας δεν έχουν εφαρμογή όταν υλοποιούνται προμελετημένα εγκλήματα - 399 εργαζόμενοι σπρώχνονται στη διαθεσιμότητα και από κει στον Καιάδα της απόλυσης. Η δικαιολογία; Να ικανοποιηθεί ο αριθμός που ζητάει η τρόικα. 399 άνθρωποι χάνουν το πρόσωπό τους, χάνουν τα χαρακτηριστικά τους, χάνουν τη ζωή τους, μετατρέπονται σε αριθμούς. Άνθρωποι που από το πόστο τους ο καθένας έκαναν ότι μπορούσαν για να δουλεύει μέσα σε δυσκολίες με τον καλύτερο τρόπο αυτό που θαύμαζε και αγαπούσε η ελληνική κοινωνία, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Γι’ αυτό σήμερα φοράμε μάσκες. Τις μάσκες της θλίψης, της απόγνωσης, που κρύβουν εκατοντάδες προσωπικά δράματα. Αλλά τις μάσκες που δεν μπορούν να κρύψουν την οργή μας. Και την περηφάνια μας. Ούτε την απόφασή μας να αγωνιστούμε μέχρι τέλους για να σπάσει το εφιαλτικό μέτρο των διαθεσιμοτήτων - απολύσεων.
Φοράμε μάσκες για να θυμίσουμε ότι, αν δεν ματαιωθεί το μέτρο των διαθεσιμοτήτων - απολύσεων μπορεί αύριο, στο πολύ κοντινό αύριο, στη θέση μας να βρεθεί οποιοσδήποτε από σας. Το success story της «ανάκαμψης», που το μόνο που έχει πετύχει είναι να παράγει 2 εκατομμύρια ανέργους, δε θα σταματήσει να παράγει θλίψη και πόνο, αν δεν το σταματήσουμε εμείς.