Συνέδριο ΕΚΑ: διακηρύξεις παρατάξεων

Με αφορμή το Συνέδριο του ΕΚΑ σήμερα...

Ρεσάλτο στη γαλέρα (ΜΕΤΑ - Συνεργαζόμενοι αγωνιστές): Διακήρυξη για το 29ο Συνέδριο του ΕΚΑ

Κυβέρνηση - δανειστές - εργοδοσία - γραφειοκράτες μάς κλέβουν τη ζωή. Να περάσουμε από πάνω τους!

Το 29ο Συνέδριο του ΕΚΑ διεξάγεται σε μια εξαιρετικά δυσμενή συγκυρία για τους εργαζομένους μετά τη μνημονιακή στροφή της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που υπέγραψε το 3ο Μνημόνιο ακυρώνοντας το μεγαλειώδες ΟΧΙ του ελληνικού λαού και ιδιαίτερα των εργαζομένων, των άνεργων και των νέων στο δημοψήφισμα. Η παρούσα κυβέρνηση όχι μόνο συνεχίζει τις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και των ποικίλων στηριγμάτων τους, αλλά επιχειρεί ναεμπεδώσει το δόγμα της "μη εναλλακτικής" (ΤΙΝΑ), στο όνομα μάλιστα της Αριστεράς, πατώντας πάνω στην απογοήτευση και τη διάψευση των ελπίδων που είχαν καλλιεργηθεί το προηγούμενο διάστημα σε ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας για καλύτερες μέρες. Το 3ο μνημόνιο παίρνει ήδη σάρκα και οστά μέσα από τα μέτρα που εφαρμόζονται, με αποκορύφωμα τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης και την νέα υπερφορολόγηση, και συνεχίζεται τις μέρες της διεξαγωγής του συνεδρίου του ΕΚΑ, με την ψήφιση του νέου πολυνομοσχεδίου, του λεγόμενου "κόφτη" για τις δαπάνες μαζί με τη δημιουργία ενός νέου υπέρ-ΤΑΙΠΕΔ στο οποίο περιέρχεται σχεδόν όλος ο εναπομείνας δημόσιος πλούτος της χώρας.

Η μεγάλη μάχη που δόθηκε από τους εργαζομένους τα προηγούμενα χρόνια μέσα από δεκάδες μικρούς και μεγάλους αγώνες, με κάθε δυνατό τρόπο, δεν πρέπει να πάει χαμένη. Επιπλέον, η ηρωική στάση εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, που μέσα σε μια κυριολεκτική "διαβολοβδομάδα" απέναντι σε απειλές, υποχρεωτικές άδειες, απολύσεις και εκβιαστικά καλέσματα σε διαδηλώσεις υπέρ του "ΝΑΙ" δημιούργησε ένα ρήγμα που παρότι παραμένει θαμμένο, είναι ακόμα υπαρκτό. Πρώτη φορά, με τόσο καθαρό τρόπο, τα τελευταία πολλά χρόνια στην Ελλάδα, οι εργαζόμενοι και οι άνεργοι είδαν τον εαυτό τους ως τάξη απέναντι στα συμφέροντα των αφεντικών τους, των ΜΜΕ και όσων αποφασίζουν για τις ζωές τους, και τόλμησαν να σηκώσουν το γάντι απέναντι στις απειλές.

Σε αυτό το αντιφατικό μείγμα απογοήτευσης αλλά και μιας μεγάλης παρακαταθήκης καλείται να παρέμβει το συνδικαλιστικό κίνημα σήμερα στην Ελλάδα και ειδικότερα στον ιδιωτικό τομέα και στην Αθήνα. Ένα συνδικαλιστικό κίνημα που πάσχει βαριά στις επίσημες μορφές του, με τη ΓΣΕΕ να μην ανταποκρίνεται με κανέναν τρόπο στο - κάποτε - ιστορικό της όνομα, και να παίρνει ουσιαστικά τη μεριά του κεφαλαίου στη μεγάλη σύγκρουση του καλοκαιριού, μην κάνοντας οτιδήποτε για να προστατέψει τους εργαζόμενους απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία. Με χιλιάδες σωματεία στον ιδιωτικό τομέα πολλά από τα οποία είναι "σωματεία-σφραγίδες", μόνο για αναπαράγουν τους καθεστωτικούς συσχετισμούς και μια συγκεκριμένη συνδικαλιστική γραφειοκρατία, η οποία παραμένει ακλόνητη παρά τις αλλεπάλληλες μεταβολές του κεντρικοπολιτικού σκηνικού. Με ταΕργατικά Κέντρα να αποτελούν σκιά του παλιού τους εαυτού, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ίδιο το Εργατικό Κέντρο Αθήνας, το μεγαλύτερο της χώρας: τα όργανά του συνεδριάζουν σπανίως και, στην καλύτερη περίπτωση, βγάζει ανακοινώσεις στήριξης αγώνων που δεν οργανώνει το ίδιο, ενώ παρίσταται σε τριμερείς και επιθεωρήσεις εργασίας. Η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων παραμένει εκτός συνδικαλισμού, ενώ οι πλειοψηφίες των επίσημων εκφραστών του συνδικαλιστικού κινήματος δεν φαίνονται διατεθειμένες όχι απλώς να εκπονήσουν σχέδιο οργάνωσης των νέων -ελαστικών και χειρότερων- μορφών απασχόλησης, αλλά ούτε καν να δεχτούν τους εργαζόμενους που βρίσκονται στη χειρότερη μοίρα στα συνδικάτα.

Και παρότι υπάρχει αυτή η κατάσταση, οι εργαζόμενοι έδειξαν το προηγούμενο διάστημα τη διάθεση και τη δύναμη να σταθούν ξανά στα πόδια τους. Η πρώτη σημαντική απεργία του Νοέμβρη και η ακόμα μεγαλύτερη του Φλεβάρη (η μεγαλύτερη από το 2012), σε συνδυασμό με τις κινητοποιήσεις των άλλων πληττόμενων τμημάτων της κοινωνίας και κυρίως των αγροτών και των επιστημόνων, έδειξαν τη δυνατότητα να υπάρξει ευθεία σύγκρουση με την κυβέρνηση στο μέτωπο του ασφαλιστικού. Εκεί ήρθε η σύμπραξη ουσιαστικά ΠΑΜΕ-ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ που λειτούργησε ως πυροσβεστήρας αποτρέποντας την όξυνση του αγώνα. Η δυναμική όμως του προηγούμενου διαστήματος, καθώς και η σκληρή καταστολή που επανήλθε, πηγαίνοντας όπως πάντα χέρι χέρι με τις πολιτικές της λιτότητας, ορίζουν τον προσανατολισμού του εργατικού κινήματος για το επόμενο διάστημα:

⚫ Αντιμνημονιακός/αντικυβερνητικός προσανατολισμός, απέναντι σε μια κυβέρνηση που πραγματοποιεί μερικά από τα μεγαλύτερα όνειρα των καπιταλιστών νομοθετώντας προληπτικούς νόμους και "αυτόματα μνημόνια".

⚫ Περιθωριοποίηση του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

⚫ Ανάγκη επινόησης και υιοθέτησης και νέων, πιο μαχητικών μορφών αγώνα για τη διεκδίκηση των εργατικών δικαιωμάτων απευθείας απέναντι στην εργοδοσία, πέραν της διεκδίκησης από τις κυβερνήσεις για την επαναθεσμοθέτηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων,

⚫ Αγώνας για την επαναθεμελίωση των εργασιακών κατακτήσεων. Ένας αγώνας που δεν μπορεί να δικαιωθεί εντός της μνημονιακής μέγγενης, των σιδερένιων κανόνων της Ευρωζώνης και των βασικών πολιτικών κατευθύνσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, και που άρα δεν θα θεωρεί όριο την παραμονή στους ευρωπαϊκούς υπερεθνικούς σχηματισμούς. Αντίθετα, θα θέτει επί τάπητος τη ρήξη μαζί τους εφόσον μόνο έτσι μπορούν να νικήσουν οι εργατικοί αγώνες.

⚫ Συμβολή στο να σπάσει στο ιδεολογικό επίπεδο το δόγμα της ΤΙΝΑ, πράγμα που δεν προϋποθέτει μόνο οικονομικά αιτήματα, όπως η διαγραφή του χρέους, αλλά την ουσιαστική μεταφορά εξουσιών στις μορφές οργάνωσης των εργαζομένων, ώστε να διαμορφώσουν οι ίδιοι και ένα διαφορετικό μοντέλο παραγωγής.

Το "Ρεσάλτο στη γαλέρα" είναι μια πρωτοβουλία εργαζομένων που θα δώσει όλες της τις δυνάμεις σε αυτήν την κατεύθυνση. Εργαζόμενοι που συμμετέχουμε στο ΜΕΤΑ και στηρίζουμε την Πρωτοβουλία για την Ανασυγκρότησή του, αλλά και άλλοι συνάδελφοι που αγωνιζόμαστε καθημερινά στους χώρους δουλειάς μας. Θεωρούμε ότι ο συνδικαλισμός δεν μπορεί να πηγαίνει παρέα με την υποστήριξη κυβερνήσεων που τσαλαπατάνε τα συμφέροντα των εργαζομένων. Σε αυτή την προσπάθεια, επομένως, δεν έχουν θέση οι αντιλήψεις και οι πρακτικές του νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αντίθετα, είναι ανάγκη με θάρρος να ανοιχτούμε σε νέες, ζωντανές συνδικαλιστικές δυνάμεις, στην κατεύθυνση συγκρότησης ενός ευρύτερου ταξικού πόλου που θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στην αναγκαία ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος. Αισθανόμαστε υποχρεωμένοι να συμβάλλουμε στις σημερινές δύσκολες συνθήκες ώστε, με όραμα, πολιτικό σχέδιο και δημοκρατική λειτουργία, να δημιουργηθούν οι όροι μιας δυναμικής επανάκαμψης όλων των εργαζομένων στο προσκήνιο. Υπό αυτό το πρίσμα απορρίπτουμε και τον κομματικό συνδικαλισμό, που μετατρέπει τα συνδικάτα σε ιμάντες μεταβίβασης κομματικών σχεδιασμών, που λειτουργεί «πυροσβεστικά», με όρους "κοινοβουλευτισμού", μην επιτρέποντας στους ίδιους τους εργαζόμενους να σχεδιάσουν τους αγώνες τους. Αυτοί που βιώνουν την εκμετάλλευση είναι αυτοί που θα δώσουν και τις απαντήσεις.

Το μέλλον δεν θα ανήκει στον κόσμο της δουλειάς, παρά μόνο αν το φέρει ο ίδιος ο κόσμος της δουλειάς.

Δεν θεωρούμε ότι έχουμε όλες τις απαντήσεις έτοιμες, προσπαθούμε όμως να θέσουμε τα ερωτήματα με τη σωστή σειρά. Ένα από τα πρώτα που θέτουμε στον ίδιο μας τον εαυτό είναι η υπέρβαση των σημερινών πολυδιασπασμένων, γραφειοκρατικών και εργοδοτικών δομών του συνδικαλιστικού κινήματος. Υπέρβαση που πρέπει να κάνουν πρώτα οι ίδιες οι συνδικαλιστικές παρατάξεις και συλλογικότητες, καθώς δεν πρόκειται να αλλάξουν τους συνδικαλιστικούς φορείς όσο λειτουργούν ως καθρέφτης τους, με μοναδικό κριτήριο λειτουργίας τις εκλογικές μάχες. Με αυτή τη λογική θα λειτουργήσουμε και στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, ως μια παράταξη -συσπείρωση συνδικαλιστικών σχημάτων, παρατάξεων, ομάδων εργαζομένων που παρεμβαίνουν σε ευρύτερα σχήματα και μεμονωμένων συνδικαλιστών που τους ενώνουν οι παραπάνω αντιλήψεις και πρακτικές.

Πριν από περίπου έναν αιώνα, δημιουργήθηκαν τα εργατικά κέντρα για να συνενώσουν τις δυνάμεις των εργαζομένων, μικρές και διάσπαρτες σε πολλές περιπτώσεις, διαδραματίζοντας παράλληλα κοινωνικό και πολιτικό ρόλο σε μια πόλη. Το ΕΚΑ σήμερα είναι το μεγαλύτερο δευτεροβάθμιο σωματείο και ο ρόλος του, πέρα από τις επιθεωρήσεις εργασίας και την παροχή νομικών συμβουλών, έχει εκφυλιστεί σε έναν διαπαραταξιακό γραφειοκρατικό μηχανισμό, μακριά από τους εργαζόμενους της Αθήνας και ειδικότερα τους ανέργους, τους επισφαλείς και τους νέους.

Το "Ρεσάλτο στη γαλέρα" θα συγκρουστεί με τις αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρακτικές της συμβιβασμένης και γραφειοκρατικής ηγεσίας του εργατικού κινήματος και με στραμμένο το βλέμμα έξω από τα συνδικαλιστικά γραφεία, θα απευθυνθεί στο σύνολο της εργατικής τάξης της Αθήνας, κυρίως στους άνεργους, τους ελαστικά εργαζομένους, τους χωρίς ΣΣΕ, τους ξένους εργάτες και όσους δεν έχουν "φωνή" στα σωματεία τους.

Συγκροτημένα και με σχέδιο θα παλέψουμε για:

⚫ αποκατάσταση του κύρους των συνδικάτων,

⚫ δημιουργία πραγματικών σωματείων εκεί που δεν υπάρχουν, ιδίως στους χώρους εργασίας της νέας γενιάς εργαζομένων και των επισφαλώς εργαζομένων, αλλά και όσων κινούνται στη γκρίζα ζώνη επισφάλειας - ανεργίας,

⚫ παρέμβαση στους κλάδους και τις επιχειρήσεις, όπου η εργοδοσία εκμεταλλευόμενη την ανεργία και την επισφάλεια, έχει επιβάλλει τη συνδικαλιστική ερήμωση, και υποστήριξη των συναδέλφων, που παρόλα αυτά υψώνουν ανάστημα μέσα στις δυσκολότερες συνθήκες, και θα διδαχθούμε από τη δράση τους,

⚫ καταστατικό συνέδριο, στο οποίο μεταξύ άλλων θα ενταχθούν οι άνεργοι στα όργανα διοίκησης του ΕΚΑ,

⚫ άρση του διαχωρισμού και κατακερματισμού του συνδικαλιστικού κινήματος και τη συγκρότηση ενιαίων και ισχυρών συνδικάτων που θα εκπροσωπούν όλους τους εργαζόμενους - ιδιωτικού και δημόσιου - Έλληνες και μετανάστες και τους άνεργους,

⚫ συντονισμό των εργατικών αγώνων με τους αγώνες των μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών και επιστημόνων που προλεταριοποιούνται, των κινημάτων πόλης, των δικαιωματικών και των μεταναστευτικών κινημάτων, και σε επαφή με πανευρωπαϊκές οργανώσεις και κινήματα εργαζομένων,

⚫ εργασιακή ισότητα των φύλων, καθώς οι γυναίκες υποαμοίβονται σε σχέση με τους άντρες συναδέλφους τους, την ώρα που λόγω της αποδιάρθρωσης κοινωνικού κράτους επωμίζονται όλο και περισσότερες ευθύνες στα νοικοκυριά,

⚫ να συντριβεί το ναζιστικό φίδι που επιχειρεί να βγει από την τρύπα του στη νέα εποχή.

Θα συναντηθούμε με εκείνους και εκείνες που, στην πράξη και όχι στα λόγια, βάζουν πλάτη σε αυτήν την κατεύθυνση.

Θα αναζητήσουμε νέες μορφές οργάνωσης των εργαζομένων που να ανταποκρίνονται στις σημερινές συνθήκες και, παράλληλα, θα παλέψουμε να αλλάξουμε τους συσχετισμούς εντός των συμβιβασμένων και αποκομμένων από τους εργαζόμενους υφιστάμενων συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Επιδιώκουμε έναν πραγματικό συντονισμό σωματείων, ομοσπονδιών, αγωνιστών εργαζομένων αλλά και άλλων πρωτοβουλιών νέων και ανέργων που να παράξει αποτελέσματα στους εργασιακούς χώρους και στον δρόμο, ταράζοντας την ηρεμία όλων όσοι πολιτεύονται με γνώμονα την προσωπική επιβίωση και αναπαραγωγή στα συνδικαλιστικά όργανα. Η διάσωση συνδικαλιστικών παραγόντων είναι ξένη με τις αρχές και τις αξίες μας.

Τέλος, η συμμετοχή στα προεδρεία σωματείων και κυρίως στο μεγαλύτερο δευτεροβάθμιο συνδικαλιστικό όργανο δεν είναι αυτοσκοπός αλλά μέσο, στο βαθμό που επηρεάζει τους συσχετισμούς δυνάμεων στην κατεύθυνσή της υπεράσπισης των δικαιωμάτων των εργαζομένων.

Αθήνα, 21 Μαΐου 2016

ΕΔΩ Η ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΣΕ ΜΟΡΦΗ .pdf

Διακήρυξη Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας για το συνέδριο του ΕΚΑ

Την Κυριακή 22 και τη Δευτέρα 23 Μάη θα γίνει το 29ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας.

Παρατίθεται ολόκληρη η διακήρυξη της «Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας» (ΑΤΕ ΕΚΑ):

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ

ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΣΤΟ 29ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΕΚΑ

Η οξυμένη δομική καπιταλιστική κρίση που συνεχίζεται για 8η χρονιά, δείχνει τα δόντια της στους εργαζόμενους, αλλά και τη βαθιά αποτυχία του συστήματος που βασίζεται στα κέρδη και την εκμετάλλευση. Το σφαγείο των ευρωμνημονίων επιβάλλεται σε όλη την Ευρώπη από τις δυνάμεις του κεφαλαίου για να φορτώσουν τα βάρη της κρίσης στους εργαζόμενους και την νεολαία. Από την Ελλάδα ως την Γαλλία, από την Ισπανία ως την Πορτογαλία, στη Βρετανία στο επικείμενο δημοψήφισμα για έξοδο από την ΕΕ, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες, αναδεικνύεται ο ολοκληρωτικός και αντεργατικός χαρακτήρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο νέος «κοινός πυλώνας εργασιακών δικαιωμάτων» που επεξεργάζεται η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προκάλεσε ήδη πρωτοφανείς κινητοποιήσεις και συγκρούσεις των γάλλων εργαζόμενων και νέων.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, από «διαπραγμάτευση» σε «διαπραγμάτευση», μας φορτώνει μνημόνια, βάρβαρα μέτρα και επιτροπεία. Ψήφισε τη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης, υπό την ασφυκτική «δημοκρατία» των ΜΑΤ και των χημικών, εφαρμόζοντας τη συμφωνία του καλοκαιριού που σύσσωμα υποστηρίζουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΩΩΝ και ΠΟΤΑΜΙ. Έχει συμφωνήσει με την ΕΕ και το ΔΝΤ ένα νέο πακέτο λαοκτόνων μέτρων, με δημοσιονομικούς κόφτες και ένα 4ο ευρωμνημόνιο μόνιμης σφαγής δικαιωμάτων.

Η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ αποτελεί συνέχεια των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ και στοχεύει στο ξεπέρασμα της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου. Παράγει εκατομμύρια ανέργους και στη συνέχεια εμπορεύεται τις ελπίδες τους μέσω voucher, πεντάμηνων και μαθητειών, συμβάσεων 1 ημέρας ή 4ωρων-6ωρων, κ.λπ. με μισθούς πείνας. Διαλύει τις εργασιακές σχέσεις, απειλεί άμεσα με απελευθέρωση απολύσεων, στραγγαλισμό των απεργιών, ισοπεδώνει κάθε δικαίωμα… Χαρίζει τη δημόσια περιουσία στο κεφάλαιο, καταδικάζει τους εργαζόμενους στη φτωχοποίηση και την εξαθλίωση. Μόνοι κερδισμένοι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι τράπεζες και οι δανειστές!

Η κυβέρνηση θέλει να εφαρμόσει την επαίσχυντη συμφωνία της ΕΕ- Τουρκίας που περιλαμβάνει απελάσεις, στρατόπεδα συγκέντρωσης, φυλακίσεις και απαγορεύσεις, ενώ αφήνει ανεξέλεγκτη τη δράση της Χρυσής Αυγής, που άρχισε πάλι να ξεμυτά από τις τρύπες της. Όμως ο λαός ανοίγει την πόρτα στην προσφυγιά και προσφέρει απλόχερα την αλληλεγγύη του.

Αυτή η κυβέρνηση διεκδικεί επάξια το ρόλο του πρωτεργάτη στην προώθηση της αντιλαϊκής επιδρομής.Είναι κυβέρνηση βαθιά ταξική και επικίνδυνη για τους εργαζόμενους και το λαό και, παρά τις διακηρύξεις της, καμία σχέση δεν έχει με την Αριστερά! Η εργατική τάξη και ο λαός, οι ταξικές δυνάμεις του εργατικού κινήματος, οφείλουν να δώσουν αδιάλλακτη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση και την πολιτική της.

Εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός: 

ο απολιθωμένος στυλοβάτης της αντιλαϊκής πολιτικής

Οι κινητοποιήσεις του Γενάρη και του Φλεβάρη, η απεργία της 4ης Φλεβάρη, τα αγροτικά μπλόκα ενάντια στο ασφαλιστικό έκτρωμα, έδειξαν ότι μεγάλα κομμάτια των εργαζόμενων και του λαού επιμένουν να υπερασπίζονται τα συμφέροντά τους. Οι αγώνες αυτοί έθεσαν τη λογική του αγώνα για την ανατροπή του νόμου πριν από την κατάθεσή του δημιουργώντας σοβαρό πρόβλημα στην κυβέρνηση. Τρεις μήνες «αναμονής» και υπερπολύτιμος χρόνος ήταν τα δώρα του υποταγμένου συνδικαλισμού στο μνημονιακό στρατόπεδο. Αυτή η απεργοσπαστική αποκλιμάκωση, που μετατρέπει την εργατική τάξη σε θεατή της «διαπραγμάτευσης» κυβέρνησης-«εταίρων», αποτελεί ένα ακόμα στιγμιότυπο της ανοιχτής υπονόμευσης και εκτόνωσης των αγώνων.

Σήμερα ο αγώνας των εργαζόμενων και του λαού ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα έρχεται αντικειμενικά και σε σύγκρουση με τον υποταγμένο συνδικαλισμό, που οδήγησε το εργατικό κίνημα στην ήττα και στην απαξίωση. Ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός που εκφράζεται κύρια και όχι μόνο από τις δυνάμεις της ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ (σε κάθε εκδοχή), διαπνέεται από την πολιτική της ταξικής συνδιαλλαγής και της «εργασιακής ειρήνης», ορκίζεται στην απρόσκοπτη κερδοφορία του κεφαλαίου, στην ευρωπαϊκή πορεία, στην υποταγή στις πολυεθνικές και στο κεφάλαιο. Οι δυνάμεις αυτές αποτελούν «κοινωνικό εταίρο», συμμετέχουν μαζί με το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις σε κάθε λογής κοινωνικούς διαλόγους, υπογράφουν συμβάσεις ταξικής ειρήνης. Εδώ και χρόνια υπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής πολιτικής, όπως φάνηκε στο πρόσφατο δημοψήφισμα, ενώ σε κάθε μάχηστέκονται ανοιχτά απέναντι στα συμφέροντα της πλειοψηφίας των εργαζομένων. Μέσω των ΕΣΠΑ και των ΙΝΕ-ΚΕΚ «κοινωφελούς εργασίας», αποδέχονται τον νέο ρόλο που τους δίνει το κεφάλαιο και η ΕΕ, στήνοντας το νέο δουλεμπόριο του 21ου αιώνα, έχοντας μετατραπεί σε ντίλερ-εργοδότη χιλιάδων νέων χωρίς δικαιώματα, δείχνοντας την γύμνια και τη χρεοκοπία τους.

Οι αγωνιστικές δυνάμεις στον ίδιο γνώριμο δρόμο;

Παρά τις αγωνιστικές εξαγγελίες και την συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, το ΠΑΜΕ και το META, δεν προωθούν κανένα διαφορετικό σχέδιο από αυτό του υποταγμένου συνδικαλισμού, ενώ συνέβαλαν στην πρόσφατη αποκλιμάκωση των αγώνων. Εξάλλου ήταν οι εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στην ΓΣΕΕ που πρότειναν να μην υπάρξει καμία απεργιακή κλιμάκωση μετά τις 4 Φλεβάρη, αλλά η απεργία να γίνει όταν θα φέρει η κυβέρνηση το νομοσχέδιο στην Βουλή! Κι αυτή δεν έχασε την ευκαιρία, τo έφερε πραξικοπηματικά μαζί με το πασχαλινό αρνί…

Το ΠΑΜΕ δεν έχει γραμμή έμπρακτης σύγκρουσης με την πολιτική κυβέρνησης-κεφαλαίου-ΕΕ. Δεν έχει τακτική κλιμάκωσης των αγώνων, γιατί θεώρει ότι δεν μπορούν να νικήσουν, διευκολύνοντας έτσι τον υποταγμένο συνδικαλισμό στην γραμμή των αγώνων διαμαρτυρίας και αποκλιμάκωσης. Συμμετέχει σε προεδρεία σωματείων και ομοσπονδιών με ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ-ΣΥΡΙΖΑ, ενώ αρνείται την κοινή δράση των ταξικών δυνάμεων. Απέναντι στις κορυφαίες επιλογές του ΣΥΡΙΖΑ (παραμονή στο ευρώ, μετατροπή του ΟΧΙ σε ΝΑΙ), δεν επιτέθηκε με επιχειρήματα, ενώ δεν πρότεινε άλλες επιλογές μέσα στους αγώνες προς όφελος των εργατικών συμφερόντων. Η πολιτική του δυσκολεύει το εργατικό κίνημα να αναπτύξει μια νικηφόρα αναμέτρηση.

Στο ΜΕΤΑ συνεχίζεται η συνεργασία των κυβερνητικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με αγωνιστικές δυνάμεις, που οδηγεί σε υποβάθμιση του περιεχομένου, της αναγκαίας αντικυβερνητικής πάλης και της τακτικής στους αγώνες. Οι εκπρόσωποι του ΜΕΤΑ «συγκυβερνούν» στις διοικήσεις πολλών ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων με τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ. Στο ΜΕΤΑ συμμετέχουν επίσης δυνάμεις του εργοδοτικού συνδικαλισμού, όπως εκφράζονται στη ΓΣΕΕ, στην ομοσπονδία ιδιωτικών υπαλλήλων, σούπερ μάρκετ κ.α. Ένα κομμάτι του μετατράπηκε σε δύναμη ενός νέου κυβερνητικού συνδικαλισμού και αποτελεί εκφραστή της λογικής της ανοχής και στήριξης της κυβέρνησης, που οδηγεί στη χειραγώγηση, στην ήττα και στην υποταγή.

Το ΕΚΑ σε πορεία πλήρους απαξίωσης

Τα τρία χρόνια που πέρασαν από το προηγούμενο συνέδριο του ΕΚΑ, ο απολογισμός του μεγαλύτερου εργατικού κέντρου της χώρας είναι σχεδόν μηδενικός, ενώ η αγωνιστική απραξία του εντυπωσιακή. Ας αναλογιστούμε ποιες μάχες στήριξε, σε ποιους εργατικούς χώρους έκανε παρέμβαση, ποιες κινητοποιήσεις αποφάσισε! Αν συντόνισε τους αγώνες που ξέσπασαν, αν προώθησε τη συγκρότηση σωματείων σε χώρους που δεν καλύπτονται συνδικαλιστικά. Τίποτα από όλα αυτά δεν έγιναν. Το ΔΣ του ΕΚΑ συνεδρίαζε μόλις μία φορά το χρόνο, γεγονός που σηματοδοτεί και την τυπική του απαξίωση. Οι εργαζόμενοι της Αθήνας αντιλαμβάνονται πως μέσω του ΕΚΑ δεν μπορούν να διεκδικήσουν κάτι. Οι προτάσεις της Αγωνιστικής Ταξικής Ενότητας για σύγκληση του ΔΣ του ΕΚΑ και για αγωνιστικές κινητοποιήσεις, αγνοούνταν επιδεικτικά από την ηγεσία του ΕΚΑ.

Οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ –Νέα Πορεία φέρουν την κύρια ευθύνη για αυτή την κατάσταση. Οι δυνάμεις του ΕΜΕΙΣ έχουν επίσης συμβάλλει στη σημερινή απαξίωση του ΕΚΑ, ενώ δεν διαφοροποιούνται από τις ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ στα κρίσιμα ζητήματα. Υπηρέτησαν και υπηρετούν τη λογική του κοινωνικού εταιρισμού και της ανάθεσης, δεν μπορούν να συμβάλουν στην αντιστροφή της πορείας στο ΕΚΑ και στο συνδικαλιστικό κίνημα.

Σοβαρές ευθύνες έχει και το ΜΕΤΑ που είναι ενταγμένο στο σύστημα διαχείρισης του γραφειοκρατικού υποταγμένου συνδικαλισμού στο ΕΚΑ.

Η ΔΑΣ (ΠΑΜΕ), αν και πρώτη δύναμη στο ΔΣ, παρέδωσε πλήρως το ΕΚΑ στις δυνάμεις του υποταγμένου συνδικαλισμού. Αρνήθηκε κάθε αγωνιστική πρωτοβουλία, δεν πρότεινε κανένα αγωνιστικό σχέδιο, δεν έκανε καμία προσπάθεια να αλλάξει το παραμικρό, έστω για να συνεδριάζει το ΔΣ του ΕΚΑ!

Ταξική ανασυγκρότηση – Συνδικάτα μαζικής συσπείρωσης και μαχητικής δράσης στα χέρια των εργαζόμενων

Οι ταξικές δυνάμεις και αγωνιστές, οφείλουν να δράσουν άμεσα για την υπέρβαση της σημερινής εκφυλιστικής κατάστασης και βαθιάς κρίσης στο συνδικαλιστικό κίνημα. Να παλέψουν για την ταξική ανασυγκρότηση των συνδικάτων, πάνω σε ένα πρόγραμμα ενοποίησης της πάλης, για την ανατροπή της επίθεσης και όχι «εξαίρεσης» ή διαμαρτυρίας, και αυτό σημαίνει:

• κριτήριο δράσης για κάθε απόφαση είναι τα εργατικά συμφέροντα και ανάγκες, μακριά από λογικές «κοινωνικής ειρήνης», χωρίς υποχωρήσεις στους εκβιασμούς των δανειστών και του κεφαλαίου, που θα βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας, όπως στη μάχη για το «ΟΧΙ»,
• συνδικάτα- μορφές συλλογικής συσπείρωσης και οργάνωσης, με ανεξαρτησία και πολιτική-οικονομική αυτοτέλεια από το κεφάλαιο, τους πολιτικούς του εκπροσώπους, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κράτος,
• συνδικαλιστική οργάνωση του 93% των ασυνδικάλιστων εργαζόμενων, ειδικά των νέων της ελαστικής εργασίας και του σύγχρονου εργασιακού σκλαβοπάζαρου, των εκατομμύριων άνεργων και των μεταναστών,
• διαζύγιο με την ανάθεση, όλη η εξουσία και οι αποφάσεις στους εργαζόμενους, οργάνωση ταξικών αναμετρήσεων με σχέδιο, συντονισμό και διάρκεια, ξεπερνώντας τα όρια και τα εμπόδια που βάζει ο υποταγμένος συνδικαλισμός,
• συνδικαλιστική ενοποίηση με κατάργηση των οργανωτικών διαχωρισμών ιδιωτικού και δημόσιου τομέα,
• ταξική αλληλεγγύη σε κάθε εργαζόμενο, άνεργο, οικονομικό ή πολιτικό πρόσφυγα.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ:

Να μοιραστούμε μια νέα ελπίδα της ανατροπής, όχι την ήττα του συμβιβασμού και της υποταγής

Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ συσπειρώνει αγωνιστές των παρεμβάσεων-κινήσεων-συσπειρώσεων και των ανεξάρτητων ταξικών εργατικών σχημάτων, που χρόνια τώρα δίνουν αγώνες, με προσήλωση στα εργατικά συμφέροντα και ανεξαρτησία από τον υποταγμένο συνδικαλισμό. Με σεβασμό και στήριξη στις αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες στη βάση, σε σωματεία, κινήσεις, πρωτοβουλίες. Με τις παρεμβάσεις τους στα όργανα του ΕΚΑ πρότειναν συγκεκριμένες κινητοποιήσεις για την ανάπτυξη και την κλιμάκωση των αγώνων που ξέσπασαν.

Η ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ παρεμβαίνει ξανά στο συνέδριο του ΕΚΑ φιλοδοξώντας να εκφράσει την ανάγκη να υπάρξει ένας διαφορετικός δρόμος για το εργατικό κίνημα.

Απευθυνόμαστε σε όλους όσους:

• Πασχίζουν για να ξαναποκτήσει ο συνδικαλισμός ρόλο στην οργάνωση της πάλης, για να μπει η συλλογική διεκδίκηση στην πρώτη επιλογή των εργαζόμενων ενάντια στην υποταγή, στην ανάθεση, στις «κυβερνητικές λύσεις»,
• Θέλουν να αναλάβουν πρωτοβουλίες για να σπάσει στην πράξη η ηγεμονία του κυβερνητικού εργοδοτικού συνδικαλισμού στα τριτοβάθμια και δευτεροβάθμια όργανα αλλά και στα πρωτοβάθμια σωματεία,
• Προτάσσουν την ανάγκη υπέρβασης της σημερινής κατάστασης στο συνδικαλιστικό κίνημα και την ανασυγκρότηση των συνδικάτων,
• Δεν υποτάσσονται στη «νομιμότητα», αναζητούν μορφές πραγματικού εργατικού και απεργιακού εκβιασμού με μετρήσιμες νίκες, που θα δημιουργούν πραγματικό πρόβλημα στις κυβερνήσεις, στο κεφάλαιο και στους μηχανισμούς του.

Οι αγωνιστές που συσπειρωνόμαστε στην ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, θέλουμε να συμβάλλουμε στην αντιστροφή της κατάστασης στη συνδικαλιστική έρημο του ιδιωτικού τομέα και στο ΕΚΑ. Γιατί σήμερα το ΕΚΑ ή θα περάσει σε μια περίοδο αποφασιστικής σύγκρουσης με την κυβέρνηση και την εργοδοσία, σε συντονισμό με τα πρωτοβάθμια σωματεία, ή θα συνεχίσει να βυθίζεται στην κρίση και την ανυποληψία. Ή θα προωθήσει τη συνδικαλιστική ένταξη και έκφραση των ανέργων, των ελαστικά απασχολούμενων, των μεταναστών, ή θα συνεχίσει την πορεία εκφυλισμού του. Ή θα κάνει βήματα ενοποίησης της εργατικής τάξης σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καταργώντας τους οργανωτικούς διαχωρισμούς, ή θα ξεπεραστεί ολοκληρωτικά.

Οι αγωνιστές που συγκροτούμε την ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΞΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ παλεύουμε για την αναγέννηση του ταξικού και χειραφετημένου αγωνιστικού συνδικαλισμού. Για ένα ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα που θα αξιοποιήσει τη δύναμη και το βάθος της εργατικής αντίστασης στην κατεύθυνση του αποφασιστικού, μαζικού, ανατρεπτικού αγώνα μέχρι τη νίκη. Με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες, θα στοχεύσει στην ανατροπή της επίθεσης, στην απελευθέρωση από μνημόνια, χρέος, επιτροπεία, ευρωζώνη και ΕΕ. Που με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις και στα δίκια των παραγωγών του πλούτου, θα ορίσει την αναγκαία πορεία σύγκρουσης με τον κόσμο του κεφαλαίουκαι θα εκφράσει την ανάγκη για κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης που σαπίζει στην ιστορική του κρίση, και θα προβάλει την προοπτική της χειραφέτησης της εργασίας και μιας άλλης κοινωνίας.

Όχι άλλες μάχες οπισθοφυλακής! Εργατικό κίνημα της ρήξης και της ανατροπής

Με αίσθημα ευθύνης και αυτοκριτικής μπροστά στις μεγάλες προκλήσεις και τις δύσκολες μάχες για τα εργατικά δικαιώματα, απευθύνουμε κάλεσμα αγώνα, στις μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος, σε κάθε ταξικό αγωνιστή στην κατεύθυνση της συσπείρωσης δυνάμεων. Για να δοθεί μια αδιάλλακτη μάχη ενάντια στην πολιτική κεφαλαίου-ΕΕ-ΔΝΤ και να ηττηθεί η κυβέρνηση και όλο το μαύρο μπλοκ ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΠΟΤΑΜΙ – ΛΕΒΕΝΤΗΣ, μαζί κι η ΧΑ. Για την αντεπίθεση των εργαζόμενων, των ανέργων, της νεολαίας και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Όχι σαν μια μάχη οπισθοφυλακής, αλλά με σχέδιο μαχητικό και ανατρεπτικό, με απεργίες – διαδηλώσεις – καταλήψεις.

Επείγουσα αναγκαιότητα είναι να υπάρξει ένα άλλο κέντρο αγώνα, ένας συντονισμός συνδικάτων, σωματείων, επιτροπών αγώνα, που να μπορεί να οργανώνει τους αγώνες, να συντονίζει τις μάχες, να αποφασίζει με τη δημοκρατία της βάσης των εργαζόμενων. Για να αναπτυχθούν νικηφόροι αγώνες, πέρα κι έξω από το σχεδιασμό του συνδικαλισμού της υποταγής, με χαρακτηριστικά κλιμάκωσης και σύγκρουσης. Για να εκφραστεί η βουβή οργή των εργαζόμενων, να συνενωθούν οι διάσπαρτοι αγώνες σε συνειδητό οργανωμένο αγώνα για την ανατροπή του μεσαίωνα που έχει επιβληθεί.

ΒΑΖΟΥΜΕ ΜΠΡΟΣΤΑ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΗΣ ΤΑΞΗΣ ΜΑΣ!

Σε ρήξη με τους νόμους του κέρδους και της «ανταγωνιστικότητας» της οικονομίας

• Ανατροπή της επίθεσης κυβέρνησης – κεφαλαίου – ΕΕ – ΔΝΤ. Κατάργηση παλιών και νέων μνημονίων και των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» του κεφαλαίου.

• Υπογραφή αξιοπρεπών Συλλογικών Συμβάσεων τώρα! Να επανέλθουν σε ισχύ οι συλλογικές συμβάσεις και οι κατώτεροι μισθοί και τα επιδόματα. Ριζικές αυξήσεις στους μισθούς. Κατάργηση όλων των μνημονιακών νόμων και διατάξεων που τσακίζουν τις συλλογικές συμβάσεις και επέβαλαν περικοπές σε μισθούς και συντάξεις. Κανένας εργαζόμενος χωρίς συλλογική σύμβαση. Κατάργηση του μισθού γαλέρας για τους νέους κάτω των 25 ετών. Να καταργηθεί η δουλειά την Κυριακή και το 6ημερο. Μείωση των ωρών εργασίας, 35ωρο – 5ήμερο – 7ωρο.

• Μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, με πλήρη εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Κατάργηση των νόμων της ελαστικής εργασίας, των προγραμμάτων απασχόλησης και της ενοικιαζόμενης εργασίας. Κανονικές προσλήψεις, να καταργηθεί το «μπλοκάκι» στην εξαρτημένη σχέση εργασίας. Μαζικές προσλήψεις στις δημόσιες υπηρεσίες για να καλυφθούν οι κοινωνικές ανάγκες που καταρρέουν. Απαγόρευση των απολύσεων.

• Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων. Να επιστραφούν άμεσα όλα τα κλεμμένα από τα ασφαλιστικά ταμεία. Σύνταξη στα 58 για τους άνδρες και στα 55 για τις γυναίκες, ή στα 30 χρόνια δουλειάς. Αποκλειστικά δημόσια, καθολική και υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση. Καταβολή των οφειλών του κράτους και της εργοδοσίας. Δημόσια, δωρεάν, ποιοτική περίθαλψη για όλους χωρίς προϋποθέσεις. Μείωση της εργατικής εισφοράς. Να πληρώσουν κράτος-τράπεζες-εργοδότες.

• Κατάργηση κάθε μορφής ιδιωτικοποιήσεων. Κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση και με εργατικό-λαϊκό έλεγχο των τραπεζών και των επιχειρήσεων στρατηγικής σημασίας. Δημόσιες δωρεάν συγκοινωνίες, ρεύμα και νερό.

• Άμεσα μέτρα κατά της ανεργίας τώρα! Επίδομα ανεργίας ίσο με το βασικό μισθό, για όλο το διάστημα της ανεργίας. Πλήρης πρόσβαση των ανέργων στην υγεία, τις συγκοινωνίες, σε όλες τις κοινωφελείς υπηρεσίες. Διαγραφή των χρεών τους, προς τις τράπεζες και το κράτος. Ο χρόνος ανεργίας να μετρά στα συντάξιμα χρόνια.

• Κατάργηση των χαρατσιών, των κεφαλικών φόρων και των φορομπηχτικών νόμων. Δραστική μείωση της φορολογίας των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Αύξηση της φορολογίας του κεφαλαίου στο 45%. Δήμευση της εκκλησιαστικής περιουσίας. Τέρμα στους πλειστηριασμούς και τις κατασχέσεις. Κανένα λαϊκό σπίτι στα χέρια κράτους – τραπεζών.

• Δημοκρατία και ελεύθερος συνδικαλισμός στους χώρους δουλειάς, ενάντια στον εργοδοτικό δεσποτισμό και την απόλυτη εξουσία του κεφαλαίου. Κατάργηση όλης της λεγόμενης «αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας» και των νόμων που καταργούν στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα. Να μην περάσουν τα σχέδια για την απελευθέρωση των απολύσεων, την «αναμόρφωση» των συνδικάτων, την κατάργηση των απεργιών, κλπ. Να καταδικαστούν οι φασίστες δολοφόνοι της Χρυσής Αυγής, μακρύ χέρι των αφεντικών απέναντι στους εργάτες, ντόπιους και ξένους.

• Να σταματήσουν οι πόλεμοι, οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και η συμμετοχή της Ελλάδας σε αυτούς. Διεθνιστική αλληλεγγύη με όλους τους λαούς. Έξοδος από το ΝΑΤΟ. Άσυλο και στέγη στους πρόσφυγες, νομιμοποίηση στους μετανάστες. Απρόσκοπτη πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες υγείας και εκπαίδευσης, προσλήψεις μονίμου προσωπικού για να παρέχονται αυτές αποτελεσματικά. Κατάργηση του Δουβλίνου Ι και ΙΙ, του Ευρωστρατού, της Frontex και των δυνάμεων ταχείας επέμβασης. Ανοιχτά Σύνορα, να γκρεμιστεί ο φράκτης στον Έβρο. Κανένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, όχι στις «επαναπροωθήσεις», κατάργηση της επαίσχυντης ρατσιστικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας. Κατάλληλα δημόσια ή επιταγμένα κτίρια για την αξιοπρεπή στέγαση, περίθαλψη, σίτιση, μέσα στον αστικό ιστό κι όχι στις ερημιές και στην απομόνωση. Ελεύθερη διέλευση των προσφύγων και μεταναστών για τη χώρα προορισμού τους.

• Παύση πληρωμών και διαγραφή του χρέους. Σύγκρουση με τις δυνάμεις του κεφαλαίου. Ρήξη και έξοδος από την ευρωζώνη και την ΕΕ. Στο δρόμο για μια κοινωνία με τους εργαζόμενους στο τιμόνι, χωρίς φτώχεια, εκμετάλλευση, πολέμους και βαρβαρότητα.

Στηρίζουμε
Αγωνιστική Ταξική Ενότητα ΕΚΑ
Μάης 2016