Μια ερώτηση για τη συγκυρία

Το καθεστώς του απαρτχάιντ στην Νότιο Αφρική, όσο δεν με απατά η μνήμη μου, θεωρείτο μια παρέκκλιση της Βρετανικής λογικής της αστικής δημοκρατίας.

Είχε εκλογές, βουλή, κυβέρνηση, και πρόεδρο της δημοκρατίας (αν πάλι δεν κάνω λάθος).

Παρ’ όλα αυτά ήταν με έντονες διακρίσεις και λειτουργούσε με τον φόβο όπως πολλά ολοκληρωτικά καθεστώτα στην ιστορία.

Οι κοινωνικές αυτές διακρίσεις δεν αποτυπώνονταν στο κοινωνικό σύνολο με οικονομικούς όρους (πλούσιοι, μεσαίο στρώμα, φτωχοί) αλλά με φυλετικούς όρους όπως Λευκοί, Ινδοί, Εγχρωμοι κλπ.

Οταν ο Γκάντι φτάνει στην Νότιο Αφρική το 1910 ως πλούσιος δικηγόρος αλλά Ινδός δέρνεται από ένα λευκό οδηγό λεωφορείου και αποβάλλεται από ένα δικαστήριο για αρνήθηκε να βγάλει το Ινδικό τουρμπάνι που φορούσε.

Σήμερα, στο νέο απαρτχάιντ της κυβέρνησης Μηστοτάκη με υπουργούς τους γνωστούς για το παρελθόν τους Α. Γεωργιάδη και Βορίδη και την άγνωστη μέχρι χθες κ. Κεραμέως, καθημερινά γνωρίζουμε τους νέους διαχωρισμούς που διχάζουν την ελληνική κοινωνία, που σε συνδυασμό με τον φόβο που επιβάλλεται από την πανδημία δημιουργεί το κατάλληλο υπόβαθρο για την ολοκλήρωση ενός ολοκληρωτικού καθεστώτος που θα ποδηγετήσει την κοινωνία για τα καλά.

Παράλληλα με τις ρητορείες περί εμβολιασμένων και ανεμβολίαστων και τον αντικοινωνικό ρόλο που έχουν οι τελευταίοι, (αγνοώντας πλήρως την βασική αρχή περί αυτοδιάθεσης του σώματος και της υγείας του καθενός) έρχεται ο δεύτερος απαράδεχτος διαχωρισμός των αρίστων και αυτών που δεν πληρούν τις προϋποθέσεις να είναι πολίτες πρώτης κατηγορίας.

Δεν έχει καμία σημασία αν οι έφηβοι αυτοί προέρχονται από οικογένειες με οικονομική δυνατότητα να τα σπουδάσουν κοντά στον τόπο κατοικίας τους ή μακριά. Το βασικό ζήτημα είναι ότι μπαίνουν κριτήρια, εντελώς αυθαίρετα, όπως τα αποτελέσματα απέδειξαν περίτρανα που διαχωρίζουν τους εφήβους σε αυτούς που έχουν την πρόσβαση σ’ αυτό που επιθυμούν και σε αυτούς που αποκλείονται από τις επιθυμίες τους.

Τα κολέγια πάντα θα είναι μία διέξοδος για τους εφήβους που αποκλείστηκαν από το κυρίαρχο εκπαιδευτικό σύστημα, αλλά πάντα θα αποτελούν το υποκατάστατο του ονείρου που τους απαγορεύτηκε.

Καταλήγοντας θα θέσω μόνο ένα ερώτημα :

Απέναντι σ’ αυτή την επίθεση που δέχεται συνολικά η κοινωνία μας τις τελευταίες μέρες ποια θα πρέπει να είναι η απάντηση μας ?

Ο καθένας ας απαντήσει σύμφωνα με την συνείδηση και τον πολιτισμό που κουβαλάει μέσα του.

Σοφιανόπουλος Σταύρος, αρχ. μηχ.

Μέλος των καταλήψεων της Αρχ. Σχόλης ΕΜΠ τα έτη 1987, 1990, 1994, 1997