Η ελπίδα γεννιέται όπου φυτρώνει η ζωή . . . παντού

Από το συνάδελφο ΝΚ

«Η ουτοπία βρίσκεται στον ορίζονται, γνωρίζω πολύ καλά πως δε θα την πλησιάσω, πως αν κάνω 10 βήματα, αυτή θα απομακρυνθεί 10 βήματα. Όσο περισσότερο την ψάχνω, τόσο λιγότερο θα τη συναντώ γιατί αυτή απομακρύνεται, όσο εγώ την πλησιάζω. Σε τι χρησιμεύει λοιπόν η ουτοπία? Στο να περπατάς…»

https://www.youtube.com/watch?v=quAhaHw8o-E

Τα παραπάνω λόγια είναι του Εντουάρντο Γκαλεάνο και ανήκουν σε κάποιον φίλο του, όπως είπε σε μια τηλεοπτική συνέντευξη που έδωσε στο παρελθόν. Ο Γκαλεάνο, ο οποίος αποτέλεσε ένα σύμβολο του αγώνα ενάντια στον καπιταλισμό και τον ιμπεριαλισμό ήταν επίσης  ένας από τους συντελεστές και θεωρητικούς του κινήματος “Indignados” στην Ισπανία. Το εν λόγω κίνημα έφτασε και στη χώρα μας με το γνωστό τίτλο «Αγανακτισμένοι».

Φυσικά και τα κινήματα αυτά λοιδορήθηκαν και δέχτηκαν έντονη κριτική από ποικίλα μέτωπα. Στην πράξη όμως αποτέλεσαν μια έντονη αμφισβήτηση του υφιστάμενου πολιτικού κατεστημένου (της χρηματιστηριακής παγκοσμιοποίησης) στην Ευρώπη το οποίο καταδικάζει τους λαούς σε λιτότητα, φροντίζοντας για την αύξηση των κερδών των πολυεθνικών εταιρειών και των τραπεζών.

Το κίνημα αυτό είχε σαν απόληξη τα αριστερά μέτωπα σε Ελλάδα και Ισπανία, το ΣΥΡΙΖΑ και το PODEMOS, που διεκδίκησαν την εξουσία, κάτι απαγορευμένο για πολλά χρόνια στην Ευρώπη, για δυνάμεις που επαγγέλλονται την Αριστερά και έτσι δημιουργήθηκε η ελπίδα για τους λαούς της Ευρώπης, πως υπάρχει η προοπτική να ληφθούν δημοκρατικές φιλεργατικές πολιτικές αποφάσεις μέσα από τις υφιστάμενες κοινοβουλευτικές διαδικασίες.

Ο Γκαλεάνο δε βρίσκεται σήμερα ανάμεσά μας καθώς άφησε τον κόσμο τούτο 2,5 μήνες αφότου ο ΣΥΡΙΖΑ σχημάτισε κυβέρνηση στην Ελλάδα (στις 13/4/2016). Δυστυχώς δε μπορεί να μιλήσει σήμερα για τις εξελίξεις που ακολούθησαν αυτό το γεγονός και την πολιτική στάση που τήρησαν τα αριστερά αυτά μέτωπα. Εμείς σε καμία περίπτωση δε μπορούμε να μιλήσουμε εκ μέρους του.

Οι σειρές αυτές γράφονται επειδή κλείνει ένας χρόνος από την 3η Ιούλη του 2016. Από τη μέρα εκείνη που η Ελλάδα ήταν το επίκεντρο του πλανήτη και της πάλης των λαών ενάντια στην καπιταλιστική αδικία. Ο πρωθυπουργός της Αριστεράς είχε εξαγγείλει δημοψήφισμα, λίγο πολύ γνωστά όλα αυτά… Παροιμιώδης ήταν η υποστήριξη του ελληνικού λαού στην κυβέρνηση της Αριστεράς η οποία μετά από ένα εξάμηνο νομοθετικής απραξίας και σκληρής πάλης- στο εσωτερικό της κυρίως- φάνηκε να υψώνει ανάστημα απέναντι στους θεσμούς του Κεφαλαίου, με αυτήν της την απόφαση. Την 3η Ιουλίου ήταν προγραμματισμένη η συγκέντρωση υπέρ του ΟΧΙ στο δημοψήφισμα που εξήγγειλε η κυβέρνηση. Η παρουσία του λαού στην πλατεία Συντάγματος ήταν συγκλονιστική. Φαινόταν πως αυτός ο λαός και αυτή η κυβέρνηση είχαν τη δυνατότητα να καταφέρουν ένα μοιραίο χτύπημα στην πλουτοκρατία. Τα ΜΜΜ ανοιχτά για το λαό, εξαγγελίες για φιλολαϊκά μέτρα, οι λογής καιροσκόποι κατηφείς, υπέροχες μέρες τότε…

Ο ελληνικός λαός μάλιστα αψήφησε τη μεθόδευση των «κάπιταλ κοντρόλς» ακριβώς μια εβδομάδα πριν ανοίξουν οι κάλπες, τις απειλές από θεσμούς και δημοσιογράφους, ακόμα και τις αντιφατικές πληροφορίες που εκστομίζονταν από στελέχη της αριστερής κυβέρνησης αποφασίζοντας στις 5 Ιουλίου ένα συγκλονιστικό ΟΧΙ με ποσοστό 61.31% εναντίον της πρότασης λιτότητας των θεσμών.

Αυτό το αποτέλεσμα γράφτηκε στην ιστορία και αποτελεί απλά και μόνο μια παρακαταθήκη για τους αγώνες που έρχονται. Ο λόγος είναι πως ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του αφού βρέθηκαν στον αφρό κρατώντας στα χέρια τους προσωρινά, την τύχη ενός παγκόσμιου αντιλιτοτικού δημοκρατικού κινήματος, λειτουργώντας με έναν αξιοθρήνητο τρόπο, επέλεξαν να πετάξουν την πάλη των λαών στα σκουπίδια ψηφίζοντας το τρισχειρότερο μνημόνιο που ήρθε ποτέ στην Ελλάδα, εξευτελίζοντας κάθε έννοια και προοπτική της Αριστεράς στον τόπο. Βέβαια όχι όλοι, αυτό οφείλουμε να το επισημάνουμε και να το διαφυλάξουμε.

Το συμπέρασμα μετά από όλα αυτά είναι θλιβερό σε πρώτη ανάγνωση. Η ελπίδα που ήρθε με την κυβέρνηση της Αριστεράς στην δεν αποτέλεσε απλά μια φούσκα, αλλά αποτέλεσε και μια βαλβίδα εκτόνωσης της λαϊκής δυσαρέσκειας που έδωσε παράταση στο καπιταλιστικό τερατούργημα των αγορών. Όμως βλέποντας τον ιστορικό αυτόν ανταγωνισμό μεταξύ πλούσιων και φτωχών, μεταξύ καταπιεστών και καταπιεσμένων, σε όλη του την έκταση και το βάθος του χρόνου στο οποίο διογκώνεται δεν έχουμε παρά να πούμε το εξής. Οι περσινές μέρες του Ιούλη αποτέλεσαν μια ηχηρή γροθιά στα οικονομικά πειράματα του κατεστημένου (της πλουτοκρατίας) από τους πολίτες της χώρας που ονομάζεται Ελλάδα. Αποτέλεσαν επίσης και τον πόλο συσπείρωσης μεταξύ των λαϊκών στρωμάτων που μαζί υποφέρουν και μαζί, με ενότητα και αλληλεγγύη (πραγματική όχι γιαλαντζί), καλούνται να παλέψουν και να νικήσουν. Εδραίωσε το ρήγμα μεταξύ της εργατικής τάξης και των εκπροσώπων του Κεφαλαίου.

Ο περσινός Ιούλης, αποτέλεσε το αποκορύφωμα των επαναστατικών διεκδικήσεων του ελληνικού λαού, στο πλαίσιο που του επετράπη κάτι τέτοιο από την παραδοσιακή λειτουργία του κοινοβουλευτικού συστήματος. Οι διεκδικήσεις αυτές όμως είχαν ήδη εκφραστεί μέσα από ποικίλους κοινωνικούς αγώνες ενάντια στην εφαρμογή των πολιτικών του μνημνονίου, οι οποίοι σε κάθε περίπτωση καταπνίγηκαν στην καταστολή από την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση και αποτελούν πηγή έμπνευσης για εμάς και τους υπόλοιπους λαούς στην πάλη -που αναμένεται να διεξαχθεί και ποτέ δε σταμάτησε- ενάντια στην απολυταρχία και τον ιμπεριαλισμό. Κάπως έτσι θεωρείται πως ο πρώτος κύκλος αγώνων ενάντια στην εμπέδωση των πολιτικών λιτότητας έληξε το περσινό καλοκαίρι στη χώρα μας. Από τότε ακολούθησε σε παγκόσμιο επίπεδο το βάθεμα των πολεμικών κρίσεων, οι λογής «τρομοκρατικές» ενέργειες και μια γενικότερη σειρά αντικοινωνικών ενεργειών από τις πολυεθνικές εταιρείες και τα κράτη, που μόνο ως κορύφωση της επίθεσης της καπιταλιστικής τάξης εναντίον των λαών μπορούν να ερμηνευτούν και δεν υπάρχει ο χώρος για να αναλυθούν στο παρόν κείμενο.

Για να επανέλθουμε στα δικά μας, ο κ. Τσίπρας είπε μια πολύ σοφή κουβέντα πριν από αυτό το δημοψήφισμα. Είπε πως έχουμε ήδη νικήσει. Τότε υποστήριζε ακόμα πως ήταν από τη «μεριά μας» και μάλλον δεν εννοούσε αυτό ακριβώς που εννοούμε εμείς. Πράγματι, αποτελεί μια πολύ μεγάλη νίκη για εμάς, το γεγονός ότι μια αστική κυβέρνηση εθνικής ενότητας μας έδωσε ένα δημοψήφισμα για να αποφασίσουμε για την τύχη μας. Η νίκη αυτή ήρθε μετά από την πίεση του εργατικού και λαϊκού κινήματος στην αριστερή κυβέρνηση-  την οποία είχε προηγουμένως το θάρρος να εκλέξει απέναντι στο κλίμα τρομοκρατίας που καθιέρωσαν τα αστικά ΜΜΕ- να εκπληρώσει τις αντιφατικές της προεκλογικές εξαγγελίες. Δεν τήρησε το λόγο της βέβαια, δηλαδή να εφαρμόσει και την άποψή μας και θα αποτελούσε παραλογισμό να πραγματώσει κάτι τέτοιο ενάντια στη φύση της αστικής διακυβέρνησης, αλλά και ενάντια στη φύση της ρεφορμιστικής μαρξιστικής θεωρίας που –δυστυχώς- στο τέλος καθορίζεται από τη γραφειοκρατία.

Μας έδωσε όμως μια σημαντική παρακαταθήκη, το σθένος την ψυχραιμία και την ενότητα του Ελληνικού Λαού. Μας άνοιξε και το δρόμο για το επόμενο βήμα γιατί… Η «ελπίδα» έφυγε, οι αγώνες έρχονται. Ο δεύτερος κύκλος αγώνων είναι μπροστά μας και θα είναι απέναντι στην κανιβαλική, εφαρμογή πλέον αυτών των πολιτικών λιτότητας.

Το προσεχές χρονικό διάστημα αναμένεται να είναι αποπνικτικό και βίαιο, με την κοινωνική απορρύθμιση που θα προκύψει από την «φιλελευθεροποίηση» πια των ζωών μας. Το κύριο που καλείται να κάνει η εργατική και η «μεσαία» τάξη, το 90% του πληθυσμού, είναι να αποδείξει την ύπαρξη της ψυχραιμίας αυτής. . . για να μη φαγωθούμε μεταξύ μας. Από κει κι ύστερα όλες οι «οραματικές» φιλοσοφικές προσπάθειες επιδιώκουν την κατάρτιση μιας θεωρίας για την ανατροπή του καθεστώτος της εκμετάλλευσης το οποίο τις τελευταίες 2 εκατονταετίες τουλάχιστον, εκφράζεται με την επικράτηση του καπιταλισμού. Η βάση μιας τέτοιας σκέψης είναι απλή και μάλλον εύκολο να βρεθεί. Πρέπει να απολυθούν τα αφεντικά. Κοινωνική επανάσταση για την κοινωνική σωτηρία. 

Το δύσκολο είναι να πιστέψουμε πως μέσα από τη δημοκρατία και την ισότιμη συμμετοχή μπορούμε να καθορίσουμε την τύχη μας και να οργανώσουμε ανθρώπινα τις ζωές μας. Επίσης, θα είναι πολύ δύσκολο να βρούμε τα σημεία επαφής για να κάνουμε κάτι τέτοιο καθώς η παλιά (αποτυχημένη) κυριαρχία δεν πρόκειται να αποδεχτεί να παραδώσει τα προνόμιά της. Ακόμα πιο δύσκολο, όμως, είναι να εμπεδώσουμε πως δε σκοπεύουμε να απολύσουμε τα αφεντικά για να αναλάβουν καινούρια…