Σπάμε το φόβο

Από τη συνάδελφο Τόνια Κατερίνη η οποία εκτός από μέλος της συσπείρωσης είναι και υποψήφια δημοτκή σύμβουλος με την Ανοιχτή Πόλη και τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη.

Εδώ και αρκετό καιρό μεγάλο μέρος της κοινωνίας είναι στραμμένο με ενδιαφέρον στις μάχες των εκλογών, παλεύοντας, ελπίζοντας, περιμένοντας, απορώντας

Πολλοί και πολλές στρατεύονται σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί ένα νέο υλικό ίχνος, από τους αγώνες που προηγήθηκαν, από τον θυμό που βρήκε ή δεν βρήκε διέξοδο, από την απόγνωση που δεν έγινε τρόπος ζωής. Ωστόσο, η απλή παρατήρηση αλλά και οι διαπιστώσεις των ειδικών αναδεικνύουν ως κορυφαίο ζήτημα την παράλληλη ύπαρξη ενός μεγάλου κομματιού της κοινωνίας που γυρίζει την πλάτη, αδιαφορεί ή και απαξιώνει όλη αυτή τη διεργασία. Ενός σιωπηλού δυναμικού, που ίσως επιλέξει να μείνει σιωπηλό ως το τέλος και, αν δεν το κάνει, θα συνεχίσει ως την τελευταία στιγμή να αναζητεί το εσωτερικό κίνητρο της συμμετοχής.
Δίπλα αλλά και μέσα σ' αυτούς ένα άλλο κομμάτι παλεύει ανάμεσα στην ελπίδα και το φόβο. Ένα φόβο διάχυτο και καλά ενορχηστρωμένο που σημαδεύει την καθημερινότητα του καθενός και της καθεμιάς και υποθηκεύει το μέλλον. Φόβος και εξατομίκευση είναι τα δύο βασικά εργαλεία με τα οποία εξασφαλίζεται η κυριαρχία της σημερινής εξουσίας. Με μια ιστορικής σημασίας στροφή  σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες, η  σημερινή κυριαρχία στην κοινωνία βασίζεται πάνω στην αποδόμηση της κοινωνικής προστασίας και στην “υπόσχεση” διαχείρισης της γενικευμένης ανασφάλειας που αγγίζει πλέον τα όρια της ύπαρξης. Η διάλυση του “κράτους πρόνοιας”, που κοινωνικοποιούσε τους ατομικούς κινδύνους και τους έθετε στην ευθύνη του κράτους, παράγει σήμερα για μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας την εξατομικευμένη “πειθαρχία” απέναντι στο φόβο μιας απόρριψης εκτός των ορίων του συστήματος που όλο και περισσότερο τείνουν να ταυτίζονται με τα όρια της Αγοράς.
Η ζοφερή αυτή συνθήκη, όμως, που έκανε πραγματικότητα την κοινωνία των δύο τρίτων, με ανεργία, ανασφάλιστους και ανθρώπους που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας να ξεπερνούν το 30%, με άμεση απειλή πλειστηριασμών για πολλές χιλιάδες νοικοκυριά, δεν γεννά μόνο φόβο. Γεννά και μια νέα κοινωνική δυναμική, μια συλλογική συνθήκη αλληλεγγύης που εμπλέκει χιλιάδες ανθρώπους. Ανθρώπους με διαφορετικές προελεύσεις που ξαναχτίζουν βήμα βήμα την κοινότητα, επανανοηματοδοτώντας χαμένες αξίες, αναδεικνύοντας νέες δεξιότητες, αποκαθιστώντας την τραυματισμένη αξιοπρέπεια. Τα δίκτυα κοινωνικής αλληλεγγύης που απλώνονται σε όλη τη χώρα, με συνεχώς αυξανόμενη συμμετοχή  και αποτελεσματικότητα,  καλούνται να παρέμβουν σε κρίσιμες συνθήκες, και το κάνουν, παράγοντας κοινωνικό προϊόν υπερπολλαπλάσιο των ελάχιστων υλικών πόρων που διαθέτουν. Στηρίζουν και στηρίζονται, πληροφορούν και ταυτόχρονα μαθαίνουν, διαχέουν γνώση και δίνουν χώρο στην παραγωγική έμπνευση ανδρών και γυναικών που διαλέγουν έναν άλλο δρόμο απέναντι στο φόβο και την εξατομίκευση.

Σπάνε το φόβο και διαρρηγνύουν την κυρίαρχη αφήγηση.
Τα δίκτυα αλληλεγγύης ενεργοποιούνται από καιρό και ήδη η δράση τους είναι γνωστή όχι μόνο στους εμπλεκόμενους, στις γειτονιές και τις πόλεις που βρίσκονται, αλλά και στο διεθνή χώρο όπου έχουν εμπνεύσει μικρότερες ή μεγαλύτερες πρωτοβουλίες αλληλέγγυων δράσεων.  Σ' αυτήν όμως την προεκλογική συγκυρία έχει μεγάλη αξία να στρέψουμε σ' αυτά την προσοχή μας, γιατί έχουμε να μάθουμε πολλά και σημαντικά, ιδιαίτερα όσοι και όσες από εμάς δραστηριοποιούνται στο χώρο της αυτοδιοίκησης πρώτου βαθμού.  Ήδη αριστερά ριζοσπαστικά αυτοδιοικητικά σχήματα στηρίζουν και σε πολλές περιπτώσεις συμμετέχουν ενεργά στα δίκτυα αλληλεγγύης. Σε πολλά προγράμματα διατυπώνεται ρητά η   δέσμευση των μετέπειτα δημοτικών  αρχών για την παροχή υποδομών και χώρων ελευθερίας για την ανάπτυξη της δράσης τους. Η πρωτοβάθμια αυτοδιοίκηση, που εδώ και πολλά χρόνια, γραφεικρατικοποιημένη και στερημένη από οικονομικούς πόρους, απέχει πολύ από το να εκπληρώνει τον αφετηριακό της ρόλο  στην κοινοτική συγκρότηση και την ενδυνάμωση του συλλογικού στο δημόσιο χώρο, έχει σήμερα την ευκαιρία να ξαναδεί, μέσα από τη σχέση της και την κατανόηση των νέων μορφών συλλογικής οργάνωσης, τη δυνατότητα της επανατοποθέτησής της ως εκφραστή των συλλογικών αγώνων και όχι ως τοποτηρητή της κεντρικής εξουσίας, όπως στην πλειονότητα των περιπτώσεων έχει λειτουργήσει ως σήμερα.