Όσο Πληρώνεις το Χρέος... μεγαλώνει.

του Λεωνίδα Βατικιώτη από εδώ

Η συζήτηση για την τύχη του δημοσίου χρέους, που ξεκίνησε κι επίσημα την Τρίτη στην ευρωζώνη, διεξάγεται υπό την ασφυκτική πίεση δύο γεγονότων: Πρώτα και κύρια του ύψους του δημόσιου χρέους, που ανέρχεται στο 175% του ΑΕΠ και δευτερευόντως του χρηματοδοτικού κενού ύψους 5 δισ. ευρώ μέχρι τον Μάιο του 2015, όπως καταγράφτηκε στην τελευταία έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Επομένως, μια ρύθμιση του δημόσιου χρέους είναι επιβεβλημένη πρώτον για να μειωθεί από τα σημερινά του επίπεδα και δεύτερο για να αποπληρωθούν τα χρεολύσια των επόμενων 12 μηνών.

Η ένταση με την οποία τίθεται τώρα το θέμα του δημόσιου χρέους δεν είναι τυχαία. Το 2014 θα πρέπει να πληρώσουμε 24,9 δις. ευρώ για λήξεις ομολόγων της ΕΚΤ και δανείων προς ΔΝΤ, όταν το 2015 έχει υπολογιστεί η αποπληρωμή 16,1 δις. ευρώ (2/3), το 2016 - 7,1 δις. ευρώ (1/3), το 2017 - 7,5 (1/3) δις. ευρώ, το 2018 - 4,2 (1/6) δις. ευρώ κοκ. Καμία άλλη χρονιά μέχρι το 2057 που αποπληρώνεται το χρέος δεν έχει προβλεφθεί η καταβολή ενός τόσο μεγάλου ποσού. (Σε αυτά μάλιστα τα 24,9 πρέπει να προστεθούν 8,1 δις. ευρώ τόκοι). Κατά τη γνώμη μου πρόκειται για μια καλά σχεδιασμένη επιλογή ώστε φέτος, που βεβαιωμένα η Ελλάδα βάση των δανειακών συμβάσεων θα βρίσκεται υπό την κατοχή της Τρόικας, να υπογράψει μια νέα ρύθμιση του χρέους που θα είναι κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των πιστωτών. Αυτά για το ύψος των χρεολυσίων που πρέπει να πληρωθούν φέτος.

Σε ό,τι αφορά το δημόσιο χρέος: Κατ’ αρχήν το ύψος του (175% του ΑΕΠ) πρέπει να πούμε ότι αποτελεί πανευρωπαϊκό ρεκόρ με την Ιταλία που βρίσκεται στη δεύτερη θέση να έχει ένα χρέος ύψους «μόνο» 132%. Αυτό το χρέος είναι ατόφιο δημιούργημα της Τρόικας. Να θυμίσουμε ότι το 2009, κατόπιν μάλιστα μαγειρεμάτων που σήμερα αποτελούν αντικείμενο δικαστικής έρευνας, το χρέος ήταν 129% του ΑΕΠ. Ποτέ άλλοτε στην πρόσφατη ιστορία της Ελλάδας το δημόσιο χρέος δεν αυξήθηκε με τέτοια ταχύτητα, όσο τα χρόνια της «διάσωσης» της ελληνικής οικονομίας. Η αύξηση μάλιστα δεν οφείλεται μόνο στην πτώση του ΑΕΠ. Οφείλεται (όπως βεβαιώνει κι η αύξηση του χρέους σε απόλυτους αριθμούς από τα 299 δις. ευρώ το 2009 στα 321 τώρα) και στην καθαρή του επιβάρυνση. Το επίτευγμα των Τροϊκανών γίνεται ακόμη πιο αξιοθαύμαστο αν λάβουμε υπ’ όψη μας ότι αυτά τα 4 χρόνια μεσολάβησε και μια διαγραφή χρέους, ύψους 105 σχεδόν δισ. ευρώ, πολύ μεγαλύτερης ακόμη κι απ’ της Αργεντινής. Τι έφταιξε λοιπόν για την αύξηση του δημόσιου χρέους;

Η αιτία βρίσκεται στο ότι η διαγραφή έγινε με όρους πιστωτών. Έτσι, πίσω από την φαινομενική αποτυχία της αύξησης του ΑΕΠ στο 175% κρύβεται η τεράστια επιτυχία της διάσωσης των γερμανογαλλικών τραπεζών. Ας επιστρέψουμε στον Μάιο του 2010, όταν στην Ελλάδα διαδηλώναμε κατά του επερχόμενου Μνημονίου. Τότε, στη Νέα Υόρκη, στην έδρα του ΔΝΤ γινόταν μια πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση, που την μάθαμε πριν τρεις μήνες με αφορμή μια αποκάλυψη της αμερικάνικης εφημερίδας Wall Street Journal. Αργεντινή, Ρωσία, Ελβετία κι άλλες χώρες που ξέρουν τι εστί «έξυπνο χρήμα» ρώτησαν τις αντιπροσωπείες της Γαλλίας και της Γερμανίας αν οι τράπεζες τους θα διατηρήσουν την έκθεσή τους στα ελληνικά ομόλογα. Φοβόντουσαν ότι θα πάρουν τα λεφτά από το πρώτο δάνειο και θα φύγουν. Αναφέρει το έγγραφο του ΔΝΤ: «…» Τη συνέχεια την ξέρουμε. Σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, της λεγόμενης και μητέρας των κεντρικών τραπεζών, από ομόλογα αξίας 122,6 δις. ευρώ που είχαν οι γερμανο-γαλλικές τράπεζες στις 31 Δεκεμβρίου 2009, δύο χρόνια μετά έμειναν, την 31^η Δεκεμβρίου 2011, έμειναν με 65 δις. ευρώ. Οπότε και ξεκίνησε η ανταλλαγή των ομολόγων, με το PSI+. Ξεκίνησε τότε κι όχι νωρίτερα γιατί μόνο τότε τα κέρδη των γαλλο-γερμανών είχαν διασφαλιστεί. Αυτή η κομπίνα, που έγινε με την συνενοχή της ελληνικής κυβέρνησης, το ξεφόρτωμα δηλαδή των ελληνικών ομολόγων, δεν θα είχε πετύχει χωρίς την βοήθεια της ΕΚΤ, η οποία αγόραζε τα ομόλογα που πούλαγαν Γερμανοί και Γάλλοι, λειτουργώντας σαν πλυντήριο. Κι αυτά τα ομόλογα καλούμαστε εμείς στη συνέχεια να αποπληρώσουμε.

Η διάσωση από το 2010 μέχρι σήμερα πέτυχε όχι μόνο για τις ξένες τράπεζες πέτυχε επίσης για τους κερδοσκόπους και για τις ελληνικές τράπεζες. Να θυμίσουμε το κερδοσκοπικό κεφάλαιο Third Point που το Νοέμβριο του 2012, με την απόφαση της ευρωζώνης για επαναγορά των ελληνικών ομολόγων, κέρδισε σε έξι μήνες μισό δισ. δολ. Το κατάφερε επειδή αγόρασε ελληνικά ομόλογα στα 17 λεπτά την άνοιξη του 2012 και τα πούλησε στα 34 λεπτά μετά από 5 μήνες. Κέρδος 100%.

Από την διάσωση της Ελλάδας κέρδισαν επιπλέον οι ελληνικές τράπεζες που αποζημιώθηκαν για το 100% των ομολόγων που είχαν στα χαρτοφυλάκιά τους. Κλάσμα φυσικά των 230 δις. ευρώ που έχουν λάβει από το 2008 μέχρι σήμερα, ενώ το ΑΕΠ έχει μειωθεί κατά 21% κι η ανεργία έχει φτάσει το 28%.

Ποιοί έχασαν: Ασφαλιστικά ταμεία που είδαν καταθέσεις ύψους 14 δις. ευρώ να εξανεμίζονται. Μαζί με τα ταμεία, ΑΕΙ, ΤΕΙ, Μουσεία, νοσοκομεία, επιμελητήρια και δεκάδες νομικά πρόσωπα που είδαν τις αναγκαστικές καταθέσεις τους να κατάσχονται.

Έχασαν οι εργαζόμενοι εξ αιτίας των όρων του δεύτερου Μνημονίου που συνόδευσε το PSI. Ξεχωρίζω την οριζόντια μείωση μισθών και ημερομισθίων κατά 22% και την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, που μετέτρεψε την Ελλάδα σε τριτοκοσμική χώρα. Έτσι οι εργαζόμενοι πλήρωσαν τον λογαριασμό για την μεγαλύτερη αναδιάρθρωση του χρέους που έγινε στην ιστορία.

Αποτέλεσμα αυτής της αναδιάρθρωσης δεν ήταν μόνο η εκτίναξη του χρέους στο 175% του ΑΕΠ. Εξ ίσου σημαντική ήταν επίσης η αλλαγή του προφίλ του ελληνικού δημόσιου χρέους καθώς το ελληνικό δημόσιο χρέος …κρατικοποιήθηκε. Μέχρι τον Μάιο του 2010 την συντριπτική πλειοψηφία του χρέους την οφείλαμε σε ιδιώτες, ήταν ομολογιακό το χρέος. Πλέον άνω του 66% ανήκει στους λεγόμενους θεσμικούς επενδυτές, δηλαδή ΔΝΤ, κράτη μέλη της ευρωζώνης, EFSF και ESM, ενώ στην ΕΚΤ ανήκει το 11% του χρέους.

Η μείωση επομένως του δημόσιου χρέους περνάει εκ των πραγμάτων από την διαγραφή του χρέους της Τρόικας, του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ. Μία τέτοια απόφαση δεν συνιστά πλήγμα στα συμφέροντα των γερμανών ασφαλισμένων όπως ισχυρίζεται η Μέρκελ που τους χρησιμοποιεί για ασπίδα. Είναι πλήγμα στα συμφέροντα των γερμανών τραπεζών που πρέπει να κληθούν να αναλάβουν έστω κι εκ των υστέρων το κόστος των επιλογών τους. Βορειοευρωπαίοι και νοτιοευρωπαίοι εργαζόμενοι έχουν κοινό συμφέρον από την διαγραφή του δημόσιου χρέους τους και την προώθηση του λογαριασμού στο κεφάλαιο που επωφελήθηκε από την κρίση. Όποιος σήμερα απέναντι στο δίκαιο αίτημα της διαγραφής του χρέους μέσω μονομερών ενεργειών αντιτείνει το συμφέρον των γερμανών ασφαλισμένων τότε 1) αναπαράγει την επιχειρηματολογία της Μέρκελ, 2) διασπά τους εργαζόμενους της Ευρώπης και 3) νομιμοποιεί την διάσωση των γερμανικών τραπεζών.

Επιπλέον, το νόμιμο αίτημα της διαγραφής του δημόσιου χρέους περνάει, εκ των πραγμάτων και όχι ως δική μας επιλογή, μέσα από την αποκάλυψη του αρνητικού ρόλου της ευρωζώνης και της ΕΕ, την ρήξη και την διπλή έξοδο καθώς αποδεδειγμένα πλέον ΕΖ και ΕΕ λειτουργούν σαν θεματοφύλακες των συμφερόντων κερδοσκόπων και πιστωτών. Εύκολη λύση δεν υπάρχει, εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα κι από τη στιγμή που Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη επέλεξαν να παίξουν αυτό τον ρόλο, ρίχνοντας τις μάσκες.

Ας δούμε μόνο τις τελευταίες προτάσεις τους με βάση δημοσιεύματα του Τύπου. Εμφανίζουν ως λύση την επιμήκυνση των αποπληρωμών, πιο πέρα ακόμη κι από το 2057, που σημαίνει νέες επιβαρύνσεις με επιπλέον τόκους. Ένα τέτοιο σχέδιο επιμήκυνσης και νέου δανείου για να καλυφθούν τα χρηματοδοτικά κενά απορρίπτονται εκ προοιμίου ως σχέδια αναδιάρθρωσης που εξυπηρετούν αποκλειστικά και μόνο τους πιστωτές κι έρχονται να εξασφαλίσουν ότι η Ελλάδα θα είναι στο διηνεκές δεμένη χειροπόδαρα στα άρμα των πιστωτών.

Το δικό μας αίτημα στον αντίποδα των σχεδίων που ήδη τρέχουν με την σύμφωνη γνώμη του Τσολάκογλου Σαμαρά, είναι:

Δημιουργία ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου που θα τεκμηριώσει επιστημονικά και θωρακίσει νομικά καθιστώντας απρόσβλητη δικαστικά την διαγραφή του δημόσιου χρέους και πριν απ’ όλα των χρεών της Τρόικας, τα οποία ανέρχονται στα τρία τέταρτα του δημόσιου χρέους. Εδώ μάλιστα πρέπει να τονίσουμε ότι πλέον το έργο της ΕΛΕ είναι πολύ πιο απλό σε σχέση με το παρελθόν, όταν το ελληνικό δημόσιο χρέος είχε ομολογιακή μορφή. Τώρα αρκεί να αντιτείνουμε την μη κύρωση από την Βουλή των δύο δανεικών συμβάσεων ή πως το 77% των όσων χρημάτων είχαν δοθεί μέχρι τον Αύγουστο του 2013 επιστράφηκαν στους πιστωτές. Η διαγραφή του χρέους μάλιστα πρέπει να γίνει μέσα από μονομερείς ενέργειες. Δηλαδή χωρίς καμιά συνεννόηση με τους πιστωτές που φέρουν την αποκλειστική ευθύνη για τον εκτροχιασμό του δημόσιου χρέους και την εξαθλίωση της ελληνικής κοινωνίας, λόγω των ανταγωνιστικών συμφερόντων που εκπροσωπούμε.

Τέλος, πρωταγωνιστής αυτής της προσπάθειας δεν μπορεί να είναι άλλος από τον λαό που με την αυτοοργάνωση και την πάλη του και κυρίως εκβιαστικά θα επιβάλει την διαγραφή του χρέους. Όρος εκ των ων ουκ άνευ για να χρηματοδοτηθεί η απαραίτητη κοινωνική πολιτική που έχει ανάγκη ο σύγχρονος άνθρωπος και να δοθούν αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις ώστε να ζούμε σαν άνθρωποι κι όχι σαν δούλοι άνεργοι ή απλήρωτοι!