H Τουρκία στηρίζει τις τρόικες

Των Βασίλη Κων/νου Φούσκα και Κωνσταντίνου Δημουλά από ΕφΣυν, χωρίς φυσικά να ταυτιζόμαστε με το σύνολο των θέσων των συντακτών

Η Ελλάδα κατέχει εξαρτημένη/δυναστευόμενη θέση στη νέα ιμπεριαλιστική αλυσίδα που εγκαινιάστηκε μετά τον Β” Παγκόσμιο Πόλεμο. Σε οικονομικό επίπεδο, αυτή η νέα θέση χαρακτηρίζεται από την αδυναμία της εγχώριας ολιγαρχίας να οργανώσει τις παραγωγικές δυνάμεις και σχέσεις της χώρας με τρόπο αυτόνομο/ισοδύναμο σε σχέση με τα μητροπολιτικά κέντρα της Ευρώπης και των ΗΠΑ (αυτό, βέβαια, είναι ιστορικό/δομικό χαρακτηριστικό της Ελλάδας). Σε πολιτικό επίπεδο, αυτό μεταφράζεται σε βαθιά εξάρτηση των πολιτικών ελίτ από ξένα κέντρα εξουσίας, τα οποία και γίνονται ρυθμιστές της ελληνικής πολιτικής σκηνής σε κρίσιμες φάσεις της μεταπολεμικής ιστορίας της χώρας. Σε ιδεολογικό επίπεδο, η Ελλάδα ταλαντεύεται μεταξύ του «ανήκομεν εις την Δύσιν» και του «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες». Σ” αυτή τη συνάφεια θα πρέπει να προστεθεί και η γεωπολιτική/γεωστρατηγική παράμετρος. Η Ελλάδα είχε -και έχει πάντοτε- μια αναβαθμισμένη γεωπολιτική/γεωστρατηγική «υπεραξία» σε σχέση με τη νωχελική καπιταλιστική οικονομία της, την οποία όμως οι κατά καιρούς άρχουσες ελίτ ουδέποτε αξιοποίησαν. Ταυτόχρονα, θα πρέπει να υπογραμμιστεί ότι αυτή η «υπεραξία» της Ελλάδας ουδέποτε υπερκέρασε αυτήν της Τουρκίας. Σ” αυτό το πλαίσιο, και λόγω του ότι Ελλάδα και Τουρκία καθορίζουν τις πολιτικές τους μέσα στο ΝΑΤΟ, οι άρχουσες ελίτ των δύο χωρών συχνά υποκύπτουν σε ΝΑΤΟϊκές πιέσεις και παίρνουν αποφάσεις ενάντια στους λαούς τους προκειμένου να διασφαλίσουν την κοινωνική ειρήνη στο εσωτερικό των χωρών τους. Θέλουμε να πούμε ότι, στο επίπεδο της διεφθαρμένης «υψηλής πολιτικής» των εξαρτημένων ελίτ, τόσο η Ελλάδα όσο και η Τουρκία ενδέχεται ακόμα και να συνεργαστούν προκειμένου να πολεμήσουν τον «εσωτερικό εχθρό». Το παράδειγμα της Κύπρου τη δεκαετία του 1960, αλλά και το καλοκαίρι του 1974, είναι προς αυτή την κατεύθυνση. Το επεισόδιο στα Ιμια το 1996 είναι ένα άλλο παράδειγμα που αποτυπώνει τη σημασία των εσωτερικών παραγόντων στην εκπόνηση τυχοδιωκτικής εξωτερικής πολιτικής.

Στο Κυπριακό, ο εχθρός ήταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος στην Ελλάδα και ο «κόκκινος παπάς» (Μακάριος), ενώ το 1974 θα πρέπει να ληφθεί υπόψη το γεγονός των μεγάλων αναταραχών και αντικαθεστωτικών εκδηλώσεων στην Τουρκία, που είχαν παραλύσει το πολιτικό σύστημα. Η απόβαση στην Κύπρο αναζωπύρωσε τον τουρκικό εθνικισμό, συσπείρωσε τις πολιτικές δυνάμεις και ατόνησε το κίνημα της Αριστεράς, και όλα αυτά έγιναν με το κατευόδιο των ΗΠΑ και της CIA. Στα Ιμια, η τουρκική πολιτική ηγεσία με την Τσιλέρ προσπαθούσε να σταθεροποιήσει ένα εσωτερικό πολιτικό καθεστώς, του οποίου οι εκλογές δεν απέδιδαν αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ομως, η επίδειξη δύναμης κατά της Ελλάδας συσπείρωσε τον τουρκικό εθνικισμό και το πολιτικό σύστημα πίσω από τις καθεστωτικές δυνάμεις και ο τουρκικός λαός ψήφισε αυτοδύναμη κυβέρνηση.

Κάθε φορά οι κινητήριες δυνάμεις αυτών των κρίσιμων γεγονότων έχουν να κάνουν με την εσωτερική πολιτική κατάσταση της Τουρκίας και της Ελλάδας, η οποία είναι συνήθως κρίσιμη και ασταθής και χρειάζεται μια «διορθωτική» κίνηση. Η κίνηση αυτή έρχεται με τη βοήθεια δημιουργίας ενός επισφαλούς επεισοδίου, το οποίο μπορεί και να οδηγήσει σε πολεμική περιπέτεια (όπως έγινε στην Κύπρο το 1974). Οι ΗΠΑ, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, είναι ενεργοί μέτοχοι, γνώστες και, ακόμα, παρατηρητές. Ταυτόχρονα, όμως, και λόγω της γεωστρατηγικής ανωτερότητας της Τουρκίας, στο τέλος κάθε τέτοιου επεισοδίου, κερδισμένη δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Τουρκία (χάσιμο της μισής Κύπρου το 1974, δημιουργία «γκρίζων ζωνών» στο Αιγαίο μετά τα Ιμια). Κοντολογίς, για να κατανοήσουμε τη συμπεριφορά ενός κράτους, και μάλιστα της Τουρκίας, καλό είναι να προστρέχουμε πρώτα στις εσωτερικές αντιφάσεις του κοινωνικο-πολιτικού της συστήματος και στο πλαίσιο ασφάλειας που το καθορίζει (ΝΑΤΟ/ΗΠΑ), παρά στο τι γενικούς στόχους και επιδιώξεις έχει αυτό το κράτος εναντίον μας. Οι ίδιοι οι στόχοι και οι επιδιώξεις, ακόμα κι όταν παραμένουν απλές διακηρύξεις, χρησιμοποιούνται για εσωτερική πολιτική κατανάλωση και απόκτηση εκλογικών και ευρύτερων γραφειοκρατικών συναινέσεων.

Αυτό είναι το ιστορικό πλαίσιο μέσα στο οποίο πρέπει να ιδωθούν οι σημερινές προκλήσεις της Τουρκίας στο Αιγαίο. Αυτές οι προκλήσεις αποτελούν συνέχιση των παιγνίων ηγεμονίας και υπεροχής που έχει η Τουρκία μέσα στη Νότια πτέρυγα του ΝΑΤΟ έναντι της Ελλάδας, και η οποία είναι στην υπηρεσία των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η ντόπια τρόικα των Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη. Αυτή τη στιγμή, η τουρκική ηγεσία προσφέρει μέγιστη υπηρεσία στις ντόπιες και ξένες τρόικες διότι με το να προκαλεί μ” αυτόν τον τρόπο τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο σε θέματα ΑΟΖ/υφαλοκρηπίδας, ενισχύει συνειδητά τον ελληνικό εθνικισμό, συσπειρώνοντας τα πιο αντιδραστικά στοιχεία της ντόπιας τρόικας γύρω από τον ρατσισμό και τον εθνικισμό της Χρυσής Αυγής, παρέχοντας ταυτόχρονα δυνατότητες επιμήκυνσης της κυβέρνησης Σαμαρά, που ήδη άρχισε να παίζει το εθνικιστικό της χαρτί. Αυτός είναι, βέβαια, ο καλύτερος τρόπος για να περνάν τα μέτρα λιτότητας, το ένα μετά το άλλο, χωρίς ουσιαστική αντίσταση. Αρα, οι τουρκικές ελίτ έχουν στόχο την αποτροπή σχηματισμού μιας αριστερής κυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, και αυτό είναι σίγουρα μια πολιτική που βρίσκει στήριξη στο ΝΑΤΟ και στις ΗΠΑ. Ταυτόχρονα, κι όταν αυτή η κυβέρνηση τελικά σχηματιστεί, τότε δεν θα πρέπει να αποκλειστεί επεισόδιο σε Αιγαίο ή Κύπρο που στόχο θα έχει τον κλονισμό της σταθεροποίησης του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ στην εξουσία. Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο οι ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ εκβιάζουν τον ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ, προκειμένου να παραιτηθεί από τη θέση που έχει περί «αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ».

Ο ελληνικός λαός, όμως, έχει και μνήμη και γνώση. Ο ελληνικός λαός δεν ξεχνά ότι η προδοσία της Κύπρου ήρθε απ” αυτούς που κόπτονταν για την «ένωση» με την Ελλάδα, διότι ήταν αυτοί που ήθελαν την εξολόθρευση των Τουρκο-κυπρίων και πριμοδοτούσαν τη διχοτόμηση με διάφορα μυστικά σχέδια σε συνεργασία με τη CΙΑ και τοΝ ξένο παράγοντα. Επίσης, ο ελληνικός λαός ξέρει ότι γη, αέρας και θάλασσες είναι ιδιοκτησία των λαών κι όχι των διεφθαρμένων ηγεσιών, οι οποίες σήμερα είναι στην υπηρεσία του ΝΑΤΟ και της τρόΙκας. Δεν μπορούν να υπηρετήσουν τα εθνικά συμφέροντα αυτοί που είναι υπεύθυνοι για τη σημερινή κατάντια της χώρας και υπέθαλψαν σκάνδαλα, όπως αυτά της Ζίμενς και του Βατοπεδίου. Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ έχει εντολή απ” τον λαό να αμυνθεί για τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα έχει και εντολή απ” τον λαό και υποχρέωση από την αποστολή του, ως κόμμα της Αριστεράς και των εργαζομένων, να ενημερώσει τον τουρκικό λαό ποιος είναι ακριβώς ο στόχος των νέων προκλήσεων στο Αιγαίο: η στήριξη της ντόπιας τροϊκανής δικτατορίας και η υπονόμευση της φιλίας των δύο λαών, οι οποίοι, ακόμα και όταν πολεμούσαν, όπως το 1919-22, ήταν φίλοι.1

………………………………………………………………………………………………………………………………. 

1. Αναφέρουμε μόνο εδώ μαρτυρίες της Βασιλικής Μπουντούκη (1906-2001) και της Αγγελικής Λημναίου (1880-1971), και οι δύο Μικρασιάτισσες. Μάλιστα η τελευταία έχασε τον σύζυγό της στην περίφημη μάχη του Καλέ Γκρότο (ύψωμα που πάρθηκε με την ξιφολόγχη και που αναφέρεται στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη -μνημείο το οποίο η κυβέρνηση της Αριστεράς πρέπει να μετονομάσει σε μνημείο του Αγνωστου Εργαζόμενου). Η Λημναίου ανέφερε συχνά στους γονείς του Βασίλη Φούσκα ότι ο σύζυγός της Ιωάννης Λημναίος πολεμούσε τον τουρκικό στρατό την ημέρα όντας υπό στρατιωτική εντολή, ενώ το βράδυ άναβαν φωτιές και συναντιούνταν όλοι μαζί, Τούρκοι και Ελληνες, για να καπνίσουν και να πλύνουν μαζί τα ρούχα τους στον Σαγγάριο. Οι λαοί είναι φίλοι. Τα κράτη και οι αστικές πολιτικές ηγεσίες και γραφειοκρατίες είναι αυτοί που τους θέλουν χώρια.

………………………………………………………………………………………………………………………..

* Οι συγγραφείς είναι πανεπιστημιακοί σε Αγγλία και Ελλάδα, και το βιβλίο τους για την ελληνική οικονομική κρίση δημοσιεύεται από τον εκδοτικό οίκο Palgrave-Macmillan τον Σεπτέμβριο.