Στη χώρα όπου
οι νόμοι μπορούν να καταργούνται με προφορική δήλωση του πρωθυπουργού,
όπου οι φουσκωτοί των αναβολικών καθορίζουν τις πολιτικές
προτεραιότητες, όπου οι πολίτες εθίζονται να ανέχονται τη καθημερινή
βία ενάντια τους μετανάστες και η αστυνομία υποθάλπει τους δράστες
όταν δεν ταυτίζεται με αυτούς, η αναμενόμενη απόφαση του ΣτΕ έρχεται
να αντιστοιχηθεί με το κλίμα των καιρών , προκρίνοντας την επιλογή του
μεσαιωνικού δίκαιου του αίματος, υιοθετώντας υπονομευτικές για την
συγκρότηση της κοινωνίας προτάσεις.
Η κατάργηση του μόνου προοδευτικού (έστω
και δειλά) νομοθετήματος των τελευταίων χρόνων σφραγίζει τις πόρτες
της ένταξης για χιλιάδες παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν εδώ,
σπούδασαν εδώ και ζουν ανάμεσα μας, τα οποία καταδικάζονται να
παραμείνουν κι αυτά «μετανάστες» αν όχι «λαθρομετανάστες» , με
μειωμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις, έκθετα στην βαρβαρότητα της
άδειας διαμονής, στην απεγνωσμένη αναζήτηση δουλειάς και ενσήμων με
την ενηλικίωση τους και ακόμη περισσότερο στην βία των ναζιστικών
ταγμάτων εφόδου.
Καμία «δίκαιη κρίση» δεν μπορεί να
αιτιολογεί μια τέτοια απόφαση, να δικαιώνει τον αποκλεισμό για τα παιδιά
του ίδιου θρανίου (ποιά «ουσιαστικότερα κριτήρια» ένταξης μπορεί να
απαιτεί το Σύνταγμα κατά τους δικαστές;), από δικαιώματα αυτονόητα για
τους συνομήλικους τους, να δικαιολογεί τον ρατσισμό «από κούνια» .
Η «ιθαγένεια» δεν είναι τίτλος φυλετικής
καθαρότητας, είναι το δικαίωμα στην ισότιμη συμμετοχή στην κοινότητα
με την ίση πρόσβαση στα ίδια δικαιώματα, χωρίς προθεσμία χωρίς
αιρέσεις και χωρίς διακρίσεις, είναι ένα από τα μέσα για την
συγκρότηση μιας κοινωνίας συνοχής και αλληλεγγύης, εναντία τις
πρακτικές της διάκρισης και του αποκλεισμού που ανοίγουν το δρόμο στη
βία και το μίσος!
ΔΙΚΤΥΟ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ
Αθήνα 15/11/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου