Οικοσοσιαλισμός ή βαρβαρότητα
Ζούμε στην εποχή μιας διεθνούς δομικής καπιταλιστικής κρίσης, ταυτόχρονα, οικολογικής, οικονομικής, κοινωνικής και πολιτισμικής. Μιας κρίσης που διαρκώς παροξύνεται.
Τρεις και πλέον δεκαετίες νεοφιλελευθερισμού επιχείρησαν να χαράξουν ανεξίτηλα την παντοκρατορία των αγορών, του κέρδους και της ιδιώτευσης και παράλληλα να κατεδαφίσουν κάθε μορφή συλλογικής κοινωνικής οργάνωσης και οράματος κοινωνικής χειραφέτησης των υποτελών τάξεων.
Στην «ανάπτυξή τους» κυοφορήθηκε η κρίση. Στη διεύρυνση των ανισοτήτων και της εκμετάλλευσης. Στην ανάπτυξη που μετατρέπει τους φυσικούς πόρους και την κοινωνική εργασία σε εξαθλίωση της κοινωνικής πλειοψηφίας και σε οικολογική κρίση στον έναν πόλο και σε κρίση υπερσυσσώρευσης στον άλλο, με την πρωτοφανή συγκέντρωση πλούτου και εξουσίας στις διεθνείς και εγχώριες ελίτ.
Για τις ελίτ η διέξοδος από την κρίση είναι μονόδρομος: επέκταση και εμβάθυνση της εκμετάλλευσης ανθρώπου και φύσης.
Σήμερα, το παρόν σκιαγραφεί ένα μέλλον δυσοίωνο που έχει ήδη γκρεμίσει το πρόσφατο παρελθόν, ανεπιστρεπτί. Η βαρβαρότητα τρομοκρατεί το συλλογικό μας μέλλον. Βαδίζουμε σε μια νέα εποχή. Είμαστε αποφασισμένοι/ες να τη διεκδικήσουμε.
«pessimista con l‘intelligenza, ma ottimista per la volontà»
Στην εποχή της κρίσης διαλύονται, ταυτόχρονα, αυταπάτες και κυρίαρχα ιδεολογήματα. Η «ιστορία» επιστρέφει στο προσκήνιο σπάζοντας τη σιωπή της ενιαίας σκέψης, του «τέλους της ιστορίας».
Στην Ελλάδα «χώρα πειραματόζωο» της διεθνούς κρίσης, συγκεντρώθηκαν οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες που επέτρεψαν να τεθεί, σε μαζική κλίμακα, η προοπτική αμφισβήτησης του κυρίαρχου υποδείγματος. Τα προηγούμενα χρόνια, καταγράφτηκαν γεγονότα που συνιστούν τομές ιστορικής κλίμακας, όπως η πλειοψηφική κοινωνική διαθεσιμότητα για βαθιές ρήξεις αλλά και η απώλεια ηγεμονίας του κυρίαρχου αστικού μπλοκ. Διαγράφηκε έτσι η δυνατότητα ριζικών ανατροπών και ριζοσπαστικών μετασχηματισμών.
Η πορεία αυτή ανακόπηκε με την πολιτική και ιδεολογική συνθηκολόγηση του καλοκαιριού και τη σωρευτική εφαρμογή από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ των ακραία νεοφιλελεύθερων πολιτικών του εγχώριου και διεθνούς κεφαλαίου. Μια συνθηκολόγηση-αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που είχε ξεκινήσει στον ΣΥΡΙΖΑ αρκετά πριν την ανάληψη της διακυβέρνησης τον Ιανουάριο του 2015 και η οποία συνοδεύτηκε από την υιοθέτηση μιας κοινωνικά και πολιτικά καταστροφικής υπόθεσης: there isno alternative.
Εμείς επιμένουμε ότι υπάρχει εναλλακτική. Υπάρχει η εναλλακτική να πάρουμε τις ζωές και το μέλλον μας στα χέρια μας.
Απαραίτητος όρος, ενάντια στην παραίτηση και στην απογοήτευση, να επιμείνουμε ότι κάθε αγώνας και διεκδίκηση έχει αποτέλεσμα. Η αντίσταση στις εφαρμοζόμενες πολιτικές αποτελεί σήμερα όρο επιβίωσης.
Προτεραιότητα αποτελεί η στήριξη όλων των επιμέρους αγώνων, των τοπικών κινημάτων, η διασύνδεση τους σε τοπικό, εθνικό και διεθνές επίπεδο καθώς επίσης και η συγκρότηση ενεργών και μαχόμενων συλλογικοτήτων σε όλα τα επίπεδα. Ταυτόχρονα, είναι απαραίτητη, η παραγωγή θέσεων και προτάσεων που αποδομούν την ΤΙΝΑ και αμφισβητούν έμπρακτα τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλογές.
Πάνω απ’ όλα όμως απαιτείται η εμπιστοσύνη στην ίδια την κίνηση της κοινωνικής πλειοψηφίας, «των από κάτω», που αντιστέκεται. Η εμπιστοσύνη και η προσήλωση στη συλλογικότητα και στον συλλογικό αγώνα πέρα από κάθε μορφής ανάθεση.
Στις πολυεθνικές τα κέρδη, στην φύση και την κοινωνία οι ζημιές
Το σύνθημα των ελίτ είναι «επιστροφή στην ανάπτυξη». Επιστροφή στην καπιταλιστική ανάπτυξη για την επανεκκίνηση της συσσώρευσης, με λιτότητα, απαξίωση της εργασίας, κατεδάφιση εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, εμπορευματοποίηση των δημόσιων-κοινωνικών αγαθών και υπηρεσιών, των «κοινών» και των κρίσιμων φυσικών διαθεσίμων και λειτουργιών της φύσης. Και παράλληλα, το απαραίτητο συμπλήρωμα. Ρατσισμός, αναβίωση της φασιστικής απειλής, σεξισμός, πολεμικές συρράξεις, συρρίκνωση της δημοκρατίας, αυταρχισμός, κράτος έκτακτης ανάγκης, καθεστώς εξαίρεσης.
Στην πολιτική για το περιβάλλον αυτά εξειδικεύονται, μέσα από αλλεπάλληλες νομοθετικές πρωτοβουλίες και παρεμβάσεις κάθε είδους, με τη διάλυση δομών και υπηρεσιών καθώς επίσης και την αποδιάρθρωση ελεγκτικών μηχανισμών. Το όποιο θεσμικό, προστατευτικό και κανονιστικό πλαίσιο για την περιβαλλοντική προστασία και τον δημόσιο δημοκρατικό σχεδιασμό αποδομείται, συρρικνώνοντας δραστικά τη σφαίρα του δημόσιου και των «κοινών» σε πλήθος τομέων και κλάδων, με συνέπεια τη δραματική μεταβολή των όρων της κοινωνικής παραγωγής και αναπαραγωγής.
Χαρακτηριστικά παραδείγματα αποτελούν οι ιδιωτικοποιήσεις – εκποιήσεις δημόσιας περιουσίας και δημόσιων αγαθών όπως η γη, οι δημόσιοι – κοινοί πόροι (υδατικοί, ενεργειακοί, ορυκτοί κ.α.) αλλά και οι δημόσιες υποδομές και υπηρεσίες (μεταφορές, ενέργεια, ύδρευση, αεροδρόμια, λιμάνια, διαχείριση αποβλήτων). Αιχμή του δόρατος το διαβόητο Υπερταμείο (Ελληνική Εταιρεία Συμμετοχών και Περιουσίας Α.Ε.) στο οποίο μεταβιβάζεται το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου (ΤΧΣ, ΤΑΙΠΕΔ, ΕΤΑΔ Α.Ε., ΕΔΗΣ Α.Ε.) για 99 έτη, τα οποία όπως ορίζεται από τον ιδρυτικό του νόμο δεν ανήκουν στο δημόσιο ούτε στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Ταυτόχρονα, προωθείται συστηματικά ένα δεύτερο κύμα «υφαρπαγής γης» και δικαιωμάτων κοινής χρήσης μέσω της αποδιάρθρωσης του χωρικού σχεδιασμού, της προστασίας των δασών, της βιοποικιλότητας και συνολικά του δημόσιου χώρου. Ειδικότερα εργαλεία για την επίτευξη των παραπάνω αποτελεί ολόκληρο το πλέγμα των «στρατηγικών επενδύσεων ταχείας αδειοδότησης» -fast track – τα διαβόητα ΕΣΧΑΣΕ και ΕΣΧΑΔΑ (Ειδικά Σχέδια Χωρικής Ανάπτυξης Στρατηγικών Επενδύσεων – και – Δημόσιων Ακινήτων, αντίστοιχα), η ΧΩ.ΠΟ.ΜΕ ( Χωροταξική και Πολεοδομική Μεταρρύθμιση – Βιώσιμη Ανάπτυξη), η υποβάθμιση ή και εξαφάνιση των φορέων ή και της ίδιας της έννοιας του Μητροπολιτικού Σχεδιασμού στις μεγάλες μητροπολιτικές περιοχές (Αθήνα, Θεσσαλονίκη και όχι μόνο), καθώς και πλήθος άλλων παρεμβάσεων, όπως ο νόμος για την ιδιωτική πολεοδόμηση, η υποβάθμιση των φορέων διαχείρισης των προστατευόμενων περιοχών και η δραματική υστέρηση για δασικούς χάρτες και δασολόγιο.
Η πολιτική των μεγάλων έργων επανέρχεται, με τις μεγάλες γεωπολιτικές αφηγήσεις περί ενεργειακών κόμβων, πλήθους αγωγών και διασυνδέσεων κάθε είδους, ενώ οι πολιτικές πλήρους εμπορευματοποίησης της ενέργειας με την ιδιωτικοποίηση του κλάδου και την ολοκληρωτική απορρύθμιση της αγοράς ενέργειας, συνεχίζονται ακάθεκτες.
Ως νέα εθνική «Μεγάλη Ιδέα» επιστρατεύεται η αφήγηση του «εξορυκτισμού» για την επιστροφή στην ανάπτυξη και τη χρηματοδότηση του χρέους. Μιας πολιτικής που εκτείνεται από τον χρυσό μέχρι τους υδρογονάνθρακες και προωθείται με τυπικά ληστρικό τρόπο σε χώρες ευάλωτες, σε καθεστώς επιτήρησης. Η εξέλιξη είναι διεθνώς γνωστή: ραγδαία περιβαλλοντική υποβάθμιση και μη αναστρέψιμες καταστροφές, όξυνση των ανισοτήτων με ακραία συγκέντρωση του ελέγχου της οικονομίας και της εξουσίας σε λίγα – εθνικά και υπερεθνικά – χέρια.
Σε διεθνές επίπεδο η ανάσχεση της Κλιματικής Αλλαγής, οι συνέπειες της οποίας πλήττουν, κατά προτεραιότητα, τους/τις φτωχούς/χες του παγκόσμιου «Νότου» αλλά και τα φτωχά στρώματα του Βορρά, συνεχίζει να αντιμετωπίζεται με ευχολόγια και με πράσινες «business as usual». Ενώ αποτελεί πλέον κοινό τόπο ότι οδεύουμε προς τις καταστροφικές, για τις κοινωνίες, επιπτώσεις της καλπάζουσας κλιματικής αλλαγής, ούτε λόγος γίνεται για το σύμπλεγμα των μεγάλων πολυεθνικών ορυκτών καυσίμων, πετροχημικών, βιομηχανιών όπλων και αυτοκινητοβιομηχανιών. Στα χρηματιστήρια και το εμπόριο ρύπων προστίθεται η τάση ενίσχυσης των ορυκτών καυσίμων και μάλιστα των μη-συμβατικών. Όλα για την αναθέρμανση… της «ανάπτυξης».
Η προσπάθεια εμπέδωσης σε κάθε έκφανση της ζωής του «νόμου και της τάξης» των αγορών και του δικαίου των πολυεθνικών εταιριών σκιαγραφείται ανάγλυφα εμβαθύνεται και ολοκληρώνεται σε πρωτοφανή βαθμό με το πλέγμα των διεθνών συμφωνιών TTIP, TISA, CETA (συμφωνία της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) και TPP. Παράλληλα, η υποδαύλιση συρράξεων σε διάφορα μέρη του πλανήτη και στην περιοχή μας, ανακατανέμει δραστικά τον πλούτο υπέρ των πολυεθνικών και των ισχυρών κρατών που κατά κύριο λόγο τις εκπροσωπούν: στρατιωτικές δαπάνες και δαπάνες ανοικοδόμησης ταυτόχρονα με προσεταιρισμό των πλουτοπαραγωγικών πηγών των εμπόλεμων χωρών και διεύρυνση της επιρροής στο παγκόσμιο πεδίο των ανταγωνισμών. Οι νεκροί, οι πρόσφυγες και η ανθρωπιστική κρίση αποτελούν την όψη της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Η αθέατη συχνά όψη είναι η όψη της τεράστιας περιβαλλοντικής καταστροφής που υπονομεύει το μέλλον των εμπόλεμων τόπων και της πλανητικής ισορροπίας.
Ο ίδιος δρόμος δεν μπορεί να οδηγήσει σε άλλα αποτελέσματα
Η οικονομική και η οικολογική κρίση συνδέονται οργανικά, αλληλοτροφοδοτούνται και έχουν κοινή αφετηρία. Πηγάζουν από τον μονοδιάστατο ποσοτικό χαρακτήρα, της αέναης μεγέθυνσης (ΑΕΠ), που παίρνει υποχρεωτικά η ανάπτυξη στον καπιταλισμό, δηλαδή την παραγωγή για τη συσσώρευση κεφαλαίου και για το κέρδος. Ο δομικός αυτός παραγωγισμός, που ειδικά χαρακτηρίζει το καπιταλιστικό σύστημα, αποτελεί την αιτία της διαρκώς αυξανόμενης ληστρικής εκμετάλλευσης του φυσικού περιβάλλοντος σε παγκόσμιο επίπεδο. Αυτή με τη σειρά της, προκαλεί διαταραχές μεγάλης κλίμακας στα οικοσυστήματα ωθώντας τα σε κατάρρευση ή σε ουσιώδεις μεταβολές, ναρκοθετώντας παραπέρα τα θεμέλια για το παρόν και το μέλλον των κοινωνιών.
Ταυτόχρονα, η διαρκής καπιταλιστική μεγέθυνση που διατρέχεται από περιοδικές κρίσεις υπερσυσσώρευσης οδηγεί σε εκτεταμένες καταστροφές και απαξίωση παραγωγικών δυνάμεων, μέσων και υποδομών αφήνοντας κάθε φόρα πίσω της τα «ερείπια» της κατασπατάλησης των φυσικών πόρων και των αντίστοιχων περιβαλλοντικών καταστροφών.
Η διέξοδος απαιτεί τη συνάρθρωση της ταξικής με την οικολογική διάσταση. Απαιτεί τη ριζική αμφισβήτηση του κυρίαρχου μοντέλου ανάπτυξης, του παραγωγισμού και της ιδεολογίας της εκθετικής μεγέθυνσης και συσσώρευσης.
Διέξοδο στην κρίση υπερσυσσώρευσης, για τις ανάγκες των πολλών, δεν μπορεί να αποτελεί η επανεκκίνηση της συσσώρευσης. Δεν αποτελεί η υπαγωγή των κοινωνικών αναγκών στην ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου, που μετατρέπει τις κοινωνικές ανάγκες και την εργασία σε κόστος και τη φύση σε «εργοτάξιο» του κέρδους για το «υπεράνω όλων δικαίου του επενδυτή».
Μόνη πραγματική διέξοδο από την πολλαπλή κρίση της εποχής μας για το παρόν και το μέλλον της κοινωνικής πλειοψηφίας μπορεί να αποτελέσει ένας ριζοσπαστικός, ταυτόχρονα κοινωνικός και οικολογικός, μετασχηματισμός της παραγωγής.
Ένα μεταβατικό υπόδειγμα μιας «οικονομίας των αναγκών» στον αντίποδα τόσο της νεοφιλελεύθερης «πράσινης ανάπτυξης» και του «πράσινου εκσυγχρονισμού» της αγοράς όσο και της «βρώμικης ανάπτυξης» του παραγωγισμού του παρελθόντος των χρόνων της καπιταλιστικής ευφορίας.
Στον 21ο αιώνα ο αγώνας για κοινωνική χειραφέτηση, για την εξάλειψη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, έχει αναπόδραστα οικολογική διάσταση.
Κανένας σοσιαλισμός δεν είναι εφικτός σε έναν κατεστραμμένο πλανήτη
Σήμερα τίθεται επιτακτικά η ανάγκη προώθησης μιας δέσμης στόχων – κριτηρίων εκ διαμέτρου αντίθετων στον πυρήνα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που έχουν ως βάση τους: α) την αποκλειστική ικανοποίηση των συλλογικών κοινωνικών αναγκών, β) τον ριζικό μετασχηματισμό των κοινωνικών σχέσεων παραγωγής και γ) την αειφορική διαχείριση των φυσικών πόρων, τη διατήρηση της βιοποικιλότητας και την ανάσχεση της κλιματικής αλλαγής.
Μεταβατικοί άξονες σε αυτή την κατεύθυνση είναι:
η ανάκτηση και διαφύλαξη της δημόσιας ιδιοκτησίας, του δημοκρατικού ελέγχου και της προστασίας του συνόλου των δημόσιων και κοινών αγαθών και υπηρεσιών,
ο μετασχηματισμός της παραγωγής στη βάση του προσδιορισμού των συλλογικών κοινωνικών αναγκών,
η προώθηση και γενίκευση μορφών συλλογικής, κοινοτικής και δημόσιας – κοινωνικοποιημένης ιδιοκτησίας σε πόρους και μέσα παραγωγής,
η καθιέρωση επέκταση και εμβάθυνση της δημοκρατίας στην παραγωγή με την καθιέρωση μορφών ελέγχου της κοινωνίας και των εργαζομένων,
ο ριζικός δημοκρατικός μετασχηματισμός του κράτους,
η αποκέντρωση δραστηριοτήτων αλλά και λήψης αποφάσεων , η δημοκρατική αυτοδιοίκηση των τοπικών κοινωνιών και των τοπικών υποθέσεων, στον αντίποδα των τάσεων συγκέντρωσης και υπερμεγέθυνσης κάθε μορφής και ιδιαίτερα στο υπόδειγμα των μεγάλων μητροπολιτικών κέντρων,
η εξοικονόμηση σε όλα τα επίπεδα και τους τομείς της παραγωγής και των κοινωνικών δραστηριοτήτων (ενέργεια, υδατικοί πόροι, πρώτες ύλες κ.λ.π.)
ο σεβασμός στη φέρουσα ικανότητα των οικοσυστημάτων, στην κλίμακα του χώρου και στην αισθητική του τοπίου,
ο δημοκρατικός ενιαίος χωρικός σχεδιασμός για όλους τους τομείς – παραγωγικούς, οικιστικούς, περιβαλλοντικής προστασίας – που διασυνδέει το τοπικό, το περιφερειακό και το εθνικό επίπεδο,
η διαφύλαξη των τοπικών φυσικών διαθεσίμων, των προστατευόμενων και ευαίσθητων οικοσυστημάτων (δασικών, παράκτιων, ποτάμιων, λιμναίων κ.α.)
η εισαγωγή και γενίκευση μορφών συνεργατικής, αλληλέγγυας και συνεταιριστικής παραγωγής καθώς και μορφών αυτοδιεύθυνσης και αυτοδιαχείρισης, ενταγμένες, σε ένα γενικότερο πλαίσιο αμφισβήτησης των εμπορευματικών και παραγωγικών σχέσεων,
η στήριξη των τοπικών παραγωγικών δραστηριοτήτων – παραδοσιακών και νέων- ο σεβασμός και η προστασία των τοπικών χρήσεων γης (π.χ. δασικής, αγροτικής κ.α.).
Απαράβατη προϋπόθεση όλων των παραπάνω αποτελεί η κινητοποίηση, η ενεργός συμμετοχή, η συλλογική οργάνωση και δράση της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Να τους σταματήσουμε… κεντρικά μέτωπα της περιόδου
Η αποτελεσματική αντίσταση απαιτεί, σήμερα, παρέμβαση σε τέσσερα επίπεδα: α) στην επεξεργασία θέσεων και εναλλακτικών προτάσεων που σκιαγραφούν ένα αντιδιαμετρικό υπόδειγμα, β) στην ευρύτερη δυνατή συλλογική κινηματική δράση αλλά και γ) στον συντονισμό των αντιστάσεων και των κινημάτων απέναντι στις εφαρμοζόμενες κυβερνητικές πολιτικές, και δ) στην επιδίωξη μικρών και μεγάλων κατακτήσεων, ως αφετηρίες επόμενων αγώνων.
Ενδεικτικά, σταχυολογούμε εμβληματικά μέτωπα αντίστασης απέναντι:
στην εκποίηση της δημόσιας περιουσίας – ΤΑΙΠΕΔ και Ταμείο Αξιοποίησης -και την προστασία των δημόσιων χώρων, όπως καταγράφεται από τους αγώνες για το Ελληνικό, τα περιφερειακά αεροδρόμια, για την προστασία του Υμηττού, του Παράκτιου Μετώπου Αττικής, του Αστέρα Βουλιαγμένης, του Μητροπολιτικού Πάρκου Γουδή, των Στρατοπέδων και του λιμανιού του ΟΛΘ στη Θεσσαλονίκη, του ΟΛΠ και των άλλων δέκα συνολικά λιμανιών σε όλη τη χώρα καθώς και άλλων δημόσιων εκτάσεων υψηλής οικολογικής και πολιτιστικής αξίας σε όλη την επικράτεια,
στην προώθηση των μεγαλοεργολαβικών σχεδίων στη διαχείριση απορριμμάτων- στερεών και υγρών αποβλήτων, όπως καταγράφεται σε πρωτοβουλίες και κινητοποιήσεις στην Αττική, τη Θες/νίκη, την Πελοπόννησο κ.α.,
στην ιδιωτικοποίηση και την πλήρη απορρύθμιση της αγοράς ενέργειας, όπως επίσης και στις εξορύξεις υδρογονανθράκων και μάλιστα σε συνθήκες ασυδοσίας που συνεπάγεται η κρίση και η οικονομική επιτήρηση, την επίσης κατά προτεραιότητα προώθηση μεγάλων ενεργειακών project κατασκευής αγωγών και φυσικά την εξάπλωση των βιομηχανικής κλίμακας εγκαταστάσεων Α.Π.Ε. όπως καταγράφονται σε κινητοποιήσεις στη Δυτική Ελλάδα και το Ιόνιο, την Κρήτη, το Β. Αιγαίο, τη Λακωνία, την Εύβοια, τη Σκύρο, την Ευρυτανία και τις Κυκλάδες καθώς επίσης και με την αντίσταση σε μεγάλα υδροηλεκτρικά φράγματα όπως του Αώου και του Αχελώου (Μεσοχώρα) καθώς και εκτροπές ποταμών όπως του Αώου,
στην πλήρη αποδιάρθρωση-διάλυση του δημόσιου χωρικού, παραγωγικού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού και στην υποταγή του στα μεγάλα ιδιωτικά συμφέροντα των κάθε είδους επενδυτών, όπως καταγράφεται στις προσπάθειες προστασίας του Κυπαρισσιακού Κόλπου, της εξυγίανσης της βιομηχανικής ζώνης του Ασωπού, της ακύρωσης της επέκτασης της μεταλλευτικής δραστηριότητας για την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική. Ειδικότερα, η εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές αλλά και οι απόπειρες χαρακτηρισμού ευρύτατων περιοχών της Β. Ελλάδας ως μεταλλευτικών ζωνών, συμπυκνώνουν σε όλα τα επίπεδα την επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη μέσω του υποδείγματος: υφαρπαγή γης, εκποίηση, εξορυκτισμός, αυταρχισμός/καταστολή, φορο-ασυλία, διαπλοκή, καταπάτηση του δημόσιου συμφέροντος, μη αντιστρεπτή καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντος,
στην εμπορευματοποίηση του νερού με συνέπεια την ταυτόχρονη εξάντληση των υδατικών πόρων, την υποβάθμιση της ποιότητάς τους, την αύξηση της τιμής και τη μείωση της προσβασιμότητας από τους οικονομικά αδύναμους, όπως καταγράφηκε με το μεγάλο κίνημα ενάντια στην πώληση της ΕΥΑΘ και συνεχίζεται σήμερα με αιχμή τις αντιστάσεις ενάντια στην ένταξη των ΕΥΑΘ και ΕΥΔΑΠ στο Υπερταμείο.
Ο δρόμος του αγώνα είναι συλλογικός…
Είναι γεγονός ότι ιδιαίτερα στην Ελλάδα, αλλά και διεθνώς, η οικολογική διάσταση της ταξικής πάλης και του πολιτικού αγώνα για την ανατροπή της λιτότητας και του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος συστηματικά υποβαθμίζεται ή και εξαιρείται. Συχνά αντιμετωπίζεται ως ένα ζήτημα οικολογικής ευαισθησίας που αποπροσανατολίζει από τα κεντρικά κινηματικά και πολιτικά καθήκοντα. Η άποψη αυτή σηματοδοτεί άγνοια για την συγκεκριμένη σύγχρονη πραγματικότητα του καπιταλισμού καθώς επίσης και βαθιά θεωρητικά, πολιτικά κενά που αντανακλούν και στην αδυναμία ανασυγκρότησης των ιδεών για τον σοσιαλισμό στον 21ο αιώνα.
Στην κάλυψη αυτού του ελλείμματος επιθυμούμε να συμβάλουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Προερχόμαστε και συμμετείχαμε ενεργά στους κινηματικούς και πολιτικούς αγώνες που αναπτύχθηκαν όλη την προηγούμενη μακρά περίοδο. Εντασσόμαστε στο φάσμα των ιδεών της ριζοσπαστικής οικολογίας και της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, αλλά και συναφών θεωρητικών και πολιτικών ρευμάτων που εκλαμβάνουν την οικολογική κρίση ως συνέπεια της κυριαρχίας του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.
Δρούμε σε κινηματικές και κοινωνικές συλλογικότητες. Προερχόμαστε από διαφορετικές παραδόσεις και ρεύματα ιδεών, ενώ παράλληλα είμαστε ενταγμένοι/ες σε πολιτικές συλλογικότητες ή και ανένταχτοι αγωνιστές/στριες.
Συνεπώς, δεν ιδρύουμε έναν νέο πολιτικό φορέα ή κόμμα. Δεν προσδοκούμε να παρέμβουμε στο σύνολο των πολιτικών – κοινωνικών θεμάτων και στην έκφραση τους στο κεντρικό πολιτικό επίπεδο.
Συγκροτούμε μια νέα συλλογικότητα που χαρακτηρίζεται από ιδεολογικό-πολιτικό πλουραλισμό, έχοντας ως βάση της την αντίληψη ότι η οικολογική διάσταση δεν αποτελεί ένα ακόμα συμπληρωματικό θεματικό αντικείμενο. Ένα υποκεφάλαιο ενός προγράμματος που πρέπει να συμπληρωθεί. Αντίθετα, αποτελεί δομικό συστατικό που διατρέχει την κριτική στο κυρίαρχο καπιταλιστικό μοντέλο κοινωνικής οργάνωσης. Αποτελεί πρωτεύουσα και κεντρική διάσταση των ανατρεπτικών αγώνων για την υπεράσπιση των αναγκών της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Επιχειρούμε να παρέμβουμε αξιοποιώντας συλλογική γνώση και εμπειρίες. Λειτουργούμε οριζόντια, χωρίς ιεραρχία, στη βάση της σύνθεσης και της συναίνεσης, δημιουργώντας ένα κοινό έδαφος αλληλοενημέρωσης, συντονισμού, προβληματισμού, συλλογικών επεξεργασιών, αλλά κυρίως, παρέμβασης και δράσης.
Επιλέγουμε σήμερα συλλογικά να παρέμβουμε επιμένοντας ότι:
«Είναι επιτακτική η ανάγκη να σφυρηλατήσουμε ένα νέο σύστημα που αποκαθιστά την αρμονία με τη φύση αλλά και ανάμεσα στους ανθρώπους. Και για να υπάρξει ισορροπία με τη φύση, απαιτείται προηγουμένως η ισότητα ανάμεσα στους ανθρώπους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου