Σχετικά με το κείμενο της Πρωτοβουλίας Μηχανικών

Το κείμενο κριτικής που ακολουθεί είναι προσωπικό, τις επόμενες ημέρες θα υπάρξει και τοποθέτηση της συσπείρωσης καθώς και η πρόταση της για συμπόρευση  με όλους τους συναδέλφους και τις παρατάξεις με τις οποίες δώσαμε από κοινού μάχες την προηγούμενη τριετία.

 
Σχετικά με το κείμενο της Πρωτοβουλίας Μηχανικών

Οι φετινές εκλογές στο ΤΕΕ, σίγουρα δε θα μοιάζουν με άλλες, όπως και τίποτα στην ελληνική κοινωνία δεν είναι ίδιο μετά την τριετία των καταστροφικών μνημονιακών πολιτικών όπου σταδιακά ξηλώνεται ότι κέρδισαν οι εργαζόμενοι και ο λαός μας μετά από δεκαετίες αγώνων. Η ανεργία ξεπερνά το 30%, στους νέους το 60%, οι συλλογικές συμβάσεις είναι παρελθόν, οι μισθοί εξανεμίστηκαν πάνω από 50%, η μονιμότητα μετατράπηκε σε διαθεσιμότητα και απολύσεις, η ασφάλιση σε μακρινό όνειρο αλλά και αφόρητο βάρος που κανείς δε μπορεί να σηκώσει, το αντικείμενο εργασίας μας σε τροχονόμο fast track σχημάτων ή φοροεισπράκτορα για τη μαύρη τρύπα του χρέους. Στο δε χώρο των μηχανικών τα πράγματα είναι ακόμα χειρότερα: οι αμοιβές καταργήθηκαν, οι ασφαλιστικές εισφορές εκτινάχθηκαν, χιλιάδες συνάδελφοι απολύθηκαν και άλλοι τόσοι είδαν τις αποδοχές τους να μειώνονται συνεχώς, η φορολογία και τα χαράτσια εξανέμισαν ότι απομένει, η εργασία μας τείνει να γίνει μηχανισμός «τακτοποίησης» αυθαιρεσιών και επιβολής χαρατσιών στους πολίτες.

Στη σύγχρονη αυτή βαρβαρότητα οι φορείς και οι σύλλογοι των μηχανικών όχι απλά «θεωρούν σήμερα ότι είναι απαξιωμένα, ότι δεν προσφέρουν τίποτα στους μηχανικούς και την κοινωνία και ότι δεν έχουν λόγο ύπαρξης;» αλλά αντιθέτως στις περισσότερες περιπτώσεις συνέβαλαν και εξειδίκευσαν τις κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στο χώρο μας. Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, τους ασφαλιστικούς νόμους με αποκορύφωμα τον 3518/2006 τον οποίο πρότειναν και στήριξαν μαζί με την τότε κυβέρνηση της ΝΔ (που άνοιξε το δρόμο στις σημερινές ληστρικές αυξήσεις)? Την ενεργή συναίνεση στη διαλυτοποίηση των πτυχίων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων μέσα από τις εξετάσεις – πιστοποιήσεις (ΚΕΝΑΚ κλπ) και την αναγνώριση των πτυχίων των «κολεγίων»? Τη συναίνεση σε όλα τα μεγάλα κοινωνικά και περιβαλλοντικά εγκλήματα των τελευταίων ετών (με την Ολυμπιάδα του 2004 ως πιο χαρακτηριστικό)? Τη συμπαράταξη με τις μεγάλες τεχνικές εταιρίες και την κερδοσκοπία τους πάνω στα δημόσια έργα? Την εσκεμμένη αφωνία πάνω στην εκμετάλλευση κυρίως τις νέας γενιάς με το κόλπο του Δελτίου Παροχής Υπηρεσιών? Το σιγοντάρισμα στη διάλυση του όποιου ελεγκτικού και κοινωνικού ρόλου είχαν οι δημόσιες τεχνικές υπηρεσίες για το πέρασμα τους σε ευέλικτα ιδιωτικά σχήματα? Το διαχρονικό τζογάρισμα των αποθεματικών του ΤΣΜΕΔΕ στην Τράπεζα Αττικής και σε χρηματιστηριακά παιχνίδια? Την διαπαραταξιακή διαπλοκή μοιράσματος θέσεων, εκπροσωπήσεων, δουλειών κλπ? Σταματάμε εδώ γιατί ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό.

Αλλά όλοι οι παραπάνω έχουν όνομα και επώνυμο το οποίο δεν το βλέπουμε πουθενά να αναφέρεται στο κείμενο της Πρωτοβουλίας συναδέλφων. Είναι κυρίαρχα οι παρατάξεις του δικομματισμού (ΠΑΣΚ-ΔΚΜ και οι διάφορες εκδοχές τους) αλλά και όσοι συστηματικά συνεργάστηκαν μαζί τους, μοίρασαν θέσεις, προεδρεία και εκπροσωπήσεις και διοίκησαν ΤΕΕ, συλλόγους και φορείς των μηχανικών, όπως οι διάφορες παρατάξεις του χώρου του Συνασπισμού στην τελευταία εικοσαετία. Από την περίοδο Λιάσκα μέχρι και σήμερα ο χώρος αυτός (Κιτσίκης, Συμπαράταξη, ΑΣΜΕ και δεκάδες άλλα ονόματα που άλλαζαν κάθε τρεις και λίγο) δεν έχει απουσιάσει από καμία διοίκηση ΤΕΕ και συλλόγων και μάλιστα από κορυφαίες θέσεις (Πρόεδροι, Γενικοί Γραμματείς κλπ).

Τι εξυπηρετεί συνεπώς αυτή η προσπάθεια να εμφανιστούν οι υπογράφοντες ως κάτι νέο, ριζοσπαστικό κλπ όταν πολλοί από αυτούς έπαιξαν ενεργό ρόλο στις διάφορες παρατάξεις αυτές. Αν είναι ειλικρινής αυτοκριτική ας ειπωθεί ως τέτοια και σίγουρα θα αναγνωριστεί ως θετική. Αν όμως είναι θόλωμα και κουκούλωμα του παρελθόντος (που θα επανακάμψει δριμύτερο και στο μέλλον) τότε οφείλουμε να την αναδείξουμε.

Δε μπορεί να ξεπεράσει κανείς εύκολα το ζήτημα του γενικότερου ρόλου του ΤΕΕ, το οποίο το κείμενο θεωρεί ότι αν καταληφθεί από μια «προοδευτική πλειοψηφία» μπορεί αυτόματα να αλλάξει κατεύθυνση λες και δεν αποτελεί έναν κρατικό μηχανισμό που -παρά τη διαπάλη συμφερόντων και απόψεων που διεξάγεται στο εσωτερικό του- αποτελεί ένα φορέα επιβολής των κυρίαρχων πολιτικών πάνω στην κοινωνία και τους εργαζόμενους συναδέλφους. Όπως έδειξε και το παρελθόν, πιο εύκολα άλλαξαν και ενσωματώθηκαν όσοι το διαχειρίστηκαν, παρά το χρησιμοποίησαν σε όφελος της κοινωνίας.

Το έτερο μεγάλο ζήτημα όμως που προκύπτει από το κείμενο της Πρωτοβουλίας των συναδέλφων είναι για το τι αντίληψη διαμορφώνει κανείς για τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και τα σχήματα των μαζικών κοινωνικών χώρων. Ο τρόπος και η διαδικασία συγκρότησης της νέας αυτής παράταξης παρά τις διακηρύξεις, έρχεται από τις χειρότερες παραδόσεις της αριστεράς. Την αντίληψη ότι οι συνδικαλιστικές παρατάξεις παρά τη – στα λόγια – «αυτονομία» τους, αποτελούν ευθείες αντανακλάσεις στους μαζικούς χώρους αντίστοιχων κομματικών παρατάξεων. Στρατεύουν τα μέλη των αντίστοιχων κομματικών χώρων, προπαγανδίζουν τη γραμμή τους, υποτάσσονται στις πολιτικές προτεραιότητες του. Την πολιτική τη χαράσσει το κόμμα, τα συνδικαλιστικά σχήματα την εξειδικεύουν και την εφαρμόζουν και άμα καμιά φορά ξεφύγουν το «κόμμα τις τραβά από το μανίκι». Η πολιτική αυτή πρακτική -απόλυτα γνωστή σε όλους τους χώρους της αριστεράς- έχει δοκιμαστεί με απόλυτη αποτυχία, απογοητεύοντας τους συμμετέχοντες, στέλνοντας σπίτι του όποιο μη κομματικό θέλει να ασχοληθεί, μετατρέποντας τους συνδικαλιστικούς φορείς από όργανα υπεράσπισης των εργαζομένων σε μικρογραφίες κοινοβουλευτισμού στη χειρότερη εκδοχή του. Δεν είναι παράλογο να υποθέσει κανείς ότι και η περίπτωση της Πρωτοβουλίας μηχανικών αυτό ακριβώς επιχειρεί να υλοποιήσει μια και απευθύνεται αποκλειστικά στον πολιτικό χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο επιχειρεί και να οργανώσει – ενοποιήσει. Απολύτως θεμιτό, αλλά εντελώς λάθος και ευτυχώς δεκάδες συντρόφων του χώρου του ΣΥΡΙΖΑ το έχουν αντιληφθεί και δεν υπογράφουν την πρωτοβουλία αυτή, προς τιμή τους.

Τέλος απουσιάζει ολοκληρωτικά -έστω μια απλή αναφορά- στην αναντίρρητη ανάγκη ανατροπής ολόκληρου του μνημονιακού πλαισίου για να υπερασπιστεί κανείς σήμερα ακόμα και το πιο στοιχειώδες δικαίωμα του λαού μας και των εργαζόμενων μηχανικών ως τμήμα του. Τρία χρόνια αγώνων έχουν δείξει πλεόν σε όλους ότι χωρίς απεμπλοκή από το βραχνά του χρέους με διαγραφή του, χωρίς ρήξη με την ΕΕ, το ΔΝΤ και την ΟΝΕ, χωρίς κατάργηση όλου του μνημονιακού θεσμικού πλαισίου, χωρίς εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και επαναφορά σε δημόσιο – κρατικό έλεγχο όλων των κρίσιμων τομέων της οικονομίας (δημόσια έργα με ΠΔΕ, ενέργεια, μεταφορές κλπ) δε μπορείς να δώσεις λύσεις για δουλειά με αξιοπρέπεια, ασφάλιση και υγεία. Όπως επίσης είναι απολύτως απαραίτητη η ενεργητική και αυτοπρόσωπη συμμετοχή του λαού σε τοπικές πρωτοβουλίες, συνελεύσεις, εγχειρήματα αλληλεγγύης και αυτοοργάνωσης όπου οι κυριαρχούμενες τάξεις θα μάθουν να παίρνουν τις υποθέσεις στα χέρια τους και θα αφήσουν πίσω τους ειδικούς που μιλάνε για αυτές χωρίς αυτές.

Η συσπείρωση αριστερών μηχανικών στα τριάντα χρόνια της ύπαρξης της έχει κάνει πολλά λάθη και παραλείψεις, τόσο «δεξιά», όσο και «αριστερά». Σε κάθε περίπτωση όμως τα παραπάνω σημεία έχουν χαρακτηρίσει και σημαδέψει τη δράση της. Κινηθήκαμε στους χώρους του ΤΕΕ ως συστηματική αντιπολίτευση στις κυρίαρχες πολιτικές με τη λογική «εντός, εκτός και εναντίον» χωρίς ποτέ να ενδώσουμε στις σειρήνες της ενσωμάτωσης, ούτε να επιλέξουμε τον αναχωρητισμό της επαναστατικής καθαρότητας. Επιλέξαμε να αποτελέσουμε μια πραγματικά αυτόνομη πολιτικό-συνδικαλιστική παράταξη που ενώνει εργαζόμενους συναδέλφους ανεξάρτητα από την πολιτική τους ένταξη πάνω στα προβλήματα και τη δράση. Σήμερα στην παράταξη μας βρίσκονται συναγωνιστές από το χώρο του ΣΥΡΙΖΑ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Σχεδίου Β καθώς και δεκάδες ανένταχτοι συνάδελφοι, όπου παρά τις επιμέρους (και σε διάφορους συνδυασμούς) διαφωνίες μας επιλέγουμε να λειτουργούμε και να δρούμε από κοινού με πολύ θετικά για όλους μας αποτελέσματα. Επιλέξαμε να μιλάμε τόσο για τα κεντρικά πολιτικά ζητήματα όσο και για τα ζητήματα του χώρου μας με τρόπο πολιτικό, ριζοσπαστικό, αλλά και ενωτικό δείχνοντας ότι υπάρχει ένας άλλος δρόμος για την αριστερά πέρα από τις κομματικές καθαρότητας και τα περίκλειστα τοίχοι που οι μηχανισμοί επιχειρούν να υψώσουν. Δύσκολος δρόμος με πολλές και συχνές απώλειες, αλλά αναγκαίος και όμορφος συνάμα. Ειδικά την τελευταία τριετία προσπαθήσαμε από την πρώτη στιγμή να αναδείξουμε στους συναδέλφους το μέγεθος της επίθεσης, ότι πρέπει να ανεβάσουμε τον πήχη της αντιπαράθεσης με τις κυβερνήσεις και τους υπερεθνικούς οργανισμούς ΕΕ – ΔΝΤ, ότι οφείλουμε να  προετοιμαστούμε για σκληρούς και ανυποχώρητους αγώνες. Κυρίως όμως τονίσαμε εγκαίρως ότι στη σημερινή εποχή της βαρβαρότητας χωρίς ευρύτερες ανατροπές δε μπορείς να εξασφαλίσεις ούτε το αυτονόητο. Κινηθήκαμε συστηματικά με ενωτικό τρόπο προς όλες τις αριστερές παρατάξεις σε όλα τα επίπεδα (ΤΕΕ, ΣΜΤ. ΕΜΔΥΔΑΣ, σύλλογοι) παρά το ότι αυτό δε γίνεται πάντα κατορθωτό, παρ' όλα αυτά επιμένουμε και θα επανέλθουμε.

Η τριετία αυτή των μνημονίων σημαδεύτηκε και από μεγάλους κοινωνικούς αγώνες. Από τις 25 μεγάλες πανεργατικές απεργίες, το κίνημα «δεν πληρώνω», τις λαϊκές συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και τις πλατείες όλης της χώρας έως τα περιβαλλοντικά και τοπικά κινήματα αναπτύχθηκαν  ισχυρότατες αντιστάσεις που όμως δεν έχουν καταφέρει ακόμα να ανατρέψουν τις μνημονιακές κυβερνήσεις και το ειδικό καθεστώς που έχουν επιβάλλει ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ. Στο χώρο μας επίσης για πρώτη φορά αναπτύχθηκε μια κινηματική διαδικασία (με την ανοικτή συνέλευση μηχανικών) που έφερε κάποια μικρά πρώτα ρήγματα στο ζήτημα της αύξησης των εισφορών. Η συσπείρωση αριστερών μηχανικών ήταν παρούσα σε όλες αυτές τις μάχες (παρά τις μικρές της δυνάμεις) τόσο κεντρικά, όσο και στο χώρο μας και συνέβαλε καθοριστικά στο να αναπτυχθούν αντιστάσεις και κινήματα. Όπως σημαντική είναι και η συμβολή της στη διαμόρφωση προτάσεων άμεσης ανακούφισης των συναδέλφων (ταμείο ανεργίας, μείωση εισφορών, κούρεμα χρεών, δημιουργία θέσεων αξιοπρεπούς απασχόλησης). Την ίδια πορεία θα συνεχίσει αταλάντευτα να ακολουθεί και σε αυτή ελπίζουμε να συναντηθούμε με πολλούς ακόμα.
Πετρόπουλος Δημήτρης
μέλος της συσπείρωσης αριστερών μηχανικών