«Στην πολιτική χρειάζεσαι φίλους, αλλά πάνω από όλα χρειάζεσαι έναν εχθρό». Η διάσημη φράση του Μάρτιν Μπράιαν Μαλρόνεϊ, παλιού πρωθυπουργού του Καναδά, ταιριάζει «γάντι» στο ΣΥΡΙΖΑ: Το σχήμα του Αλέξη Τσίπρα από την προεκλογική κιόλας περίοδο διαθέτει εκείνους ακριβώς τους εχθρούς, που σχεδόν ... εγγυώνται ότι θα το βοηθήσουν να γίνει πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα. Με όσα αυτό συνεπάγεται ή δεν συνεπάγεται, σε πολλά πεδία...
Το μυστικό - τρόπος του λέγειν- έγκειται στο συγκερασμό δυο παραμέτρων, που μπορούν να διατυπωθούν και υπό μορφή ερωτημάτων. Το πρώτο: Ποιοι είναι αυτοί που ... ωρύονται διαρκώς με το ΣΥΡΙΖΑ, πώς «υποδέχεται» πλέον τα λόγια τους η μεγάλη πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, πόση «έξωθεν καλή μαρτυρία» τους έχει απομείνει- ειδικά στο, ευρύ πλέον, «target group» στο οποίο απευθύνεται η Κουμουνδούρου;
Το δεύτερο: Πόση «αντισυστημική» αίγλη προσδίδει στο ΣΥΡΙΖΑ όλο αυτό το εναντίον του «πυρ ομαδόν», το οποίο ενίοτε συντελείται με τρόπο λυσσώδη κι άλλοτε υποχρεώνει τα σκάγια να πλήξουν φανερές συνιστώσες της πραγματικότητας;
Χρειάζεται μήπως κάποιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για αυτό το τελευταίο - με ... τα σκάγια; Αν ναι, ας ανοίξουμε μια παρένθεση. Ας θυμηθούμε την αντίδραση του Αντώνη Σαμαρά, στον απόηχο των δηλώσεων του Αλέξη Τσίπρα για τα επίμαχα «πέντε σημεία».
Για να δείξει ότι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ προμηνύουν κάτι μεταξύ ... επέλασης Μπολσεβίκων, εφόρμηση του Ούγκο Τσάβες και παράδοση της χώρας σε «αναρχοκομμουνιστές», ο ο αρχηγός της ΝΔ εκστόμισε το αμίμητο: Ότι πουθενά στον κόσμο δεν γίνονται κρατικοποιήσεις!
Όταν ο Αντώνης Σαμαράς «συλλαμβάνεται» αδιάβαστος...
Όσοι γνωρίζουν στοιχειωδώς τι συμβαίνει ανά τον κόσμο ασφαλώς κάγχασαν. Για κακή τύχη του κ. Σαμαρά, μάλιστα, λίγα εικοσιτετράωρα αργότερα «έσκασε» και η είδηση από την Ισπανία: Η κεντροδεξιά κυβέρνηση κρατικοποιεί κατά 45% τη Bankia, την τέταρτη σε μέγεθος τράπεζα της χώρας.
Από το 2008 δεκάδες τράπεζες έχουν περιέλθει στα χέρια του δημοσίου, όχι μόνο στον ευρωπαϊκό Νότο, αλλά και σε χώρες όπως η Γερμανία και η Βρετανία. Αυτό θεωρήθηκε όρος εκ των ων ουκ άνευ για την αντιμετώπιση της διεθνούς χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Για την ιστορία: Δυστυχώς, κατά κανόνα οι κρατικοποιήσεις αυτές έγιναν με τρόπο που εξασφάλισε μόνο τη ροή των χρημάτων των φορολογουμένων προς τα ... ευαγή χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Δεν διασφαλίστηκε η εκ μέρους τους ενίσχυση της «πραγματικής οικονομίας», σε ορισμένες δε περιπτώσεις δεν απετράπη καν το γνωστό ... πανηγύρι των «μπόνους», τα οποία έδιναν στους εαυτούς τους τα στελέχη των τραπεζών, με δημόσιο χρήμα που διατέθηκε για τη σωτηρία των αντίστοιχων ιδρυμάτων.
Τα χαρακτηριστικά των συγκεκριμένων κρατικοποιήσεων, όμως, είναι ένα ειδικότερο θέμα. Αυτό που ενδιαφέρει εν προκειμένω είναι η άγνοια του κ. Σαμαρά για το τι συμβαίνει στον κόσμο σήμερα.
Εάν, πάλι, χρειάζεται και ένα «κορυφαίο» παράδειγμα ... χολερικής αντιμετώπισης του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουμε παρά να επιμηκύνουμε για λίγο την παρένθεση, παραμένοντας στη ΝΔ. Όχι στην πτέρυγα της «λαϊκής Δεξιάς», στην οποία ανήκει ο αρχηγός, αλλά στο φάσμα των νεοφιλελεύθερων του κόμματος. Εκεί συναντάμε τον Κωστή Χατζηδάκη.
Το ελικόπτερο και ... προς τα πού πέφτει η Αργεντινή;
Ο συνήθως μειλίχιος κ. Χατζηδάκης, με αχαλίνωτη εμπάθεια «προέβλεψε» ότι ο Τσίπρας θα φύγει με ελικόπτερο κάποια ημέρα ή ίσως κάποιο βράδυ, όπως ακριβώς αναγκάστηκε να κάνει το Δεκέμβριο του 2001 ο πρόεδρος της Αργεντινής Φερνάντο ντε λα Ρούα. Ο πρώτος από τους τέσσερις προέδρους της χώρας που αποκαθηλώθηκαν, τότε, σε διάστημα 13 (!) ημερών.
Εδώ κι αν είναι να καγχάζεις... Όταν ακούς και βλέπεις ανθρώπους της οικονομικής - πολιτικής «σχολής σκέψης» του κ. Χατζηδάκη να αναφέρονται στην Αργεντινή, είναι σαν να ακούς και να βλέπεις το Ναπολέοντα να αναλύει τη μάχη του Βατερλό.
Δεν βαριέστε, όμως... Αφού κατόρθωσε να παραλληλίσει με τον Τσίπρα τον μονεταριστή ντε λα Ρούα, ο συμπαθής κ. Χατζηδάκης φαίνεται ότι ξαναγράφει εξ ολοκλήρου την ιστορία της κρίσης στην Αργεντινή - κατά το δοκούν.
Υπό μία έννοια, έχει τα δίκια του: Γιατί, δηλαδή, να διαθέτει περισσότερα δικαιώματα στον αυτοσχεδιασμό και την ... πώληση «τρέλας» ο κ. Σαμαράς, που διατείνεται πως δεν γίνονται πουθενά στον κόσμο κρατικοποιήσεις; Επειδή είναι αρχηγός; Τσσςςς...Για σας παρακαλώ, τώρα...
Όλες οι μετεκλογικές δημοσκοπήσεις καταγράφουν μεγαλύτερη άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ. Λογικό; Ναι, καθ΄ όσον τώρα επενεργεί και η δυναμική του εκλογικού αποτελέσματος. Δεν παύει όμως να είναι αξιοπρόσεκτη η διατήρηση αυτής της ανοδικής τροχιάς, υπό συνθήκες γενικής επίθεσης εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ. Εδώ το πράγμα «προκαλεί» κάποιες σκέψεις.
Από την 7η Μαϊου και εντεύθεν ... όρμησαν στο ΣΥΡΙΖΑ οι πάντες και για όλα. Τον κατηγόρησαν για τα πάντα. Για τα «ακραία» πέντε σημεία. Για την απροθυμία του να κυβερνήσει, στηριζόμενος στα κόμματα που θεωρούν «ακραίες» τις βασικές προτάσεις του. Για τις (αναμφισβήτητες) ανακολουθίες και τα «παλαντζαρίσματά του» ως προς το Μνημόνιο. Για την ...υποτιθέμενη θέση του περί των τραπεζικών καταθέσεων, έτσι όπως την «έπλασε» η φραστική αδεξιότητα του Δημήτρη Στρατούλη, ο οποίος - το πιστοποιούν τα συμφραζόμενα- άλλα εννοούσε και για άλλα έδωσε λαβή.
Τι είναι λοιπόν εκείνο που βοηθά τον ΣΥΡΙΖΑ να «κατοχυρώνει», κατά τα φαινόμενα, την ανοδική του δυναμική, διαρκούσης της ... άγριας πολιτικής μπόρας που στρέφεται εναντίον του;
Τι θα ήταν δηλαδή πιο (φυσιο)λογικό;
Πολλά τον βοηθούν – αλλά δεν είναι ισότιμα. Το σημαντικότερο, κακά τα ψέμματα, είναι μια γενική πεποίθηση: Ότι και μόνο η προσμονή της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ – ασχέτως αν ελάχιστοι ανέμεναν πως θα ήταν τόσο μεγάλη- άρχισε να «ταράζει νερά», να επηρεάζει εξελίξεις.
Η εντύπωση αυτή έχει εμπεδωθεί- αρέσει δεν αρέσει στους εκ δεξιών επικριτές του ΣΥΡΙΖΑ, αρέσει δεν αρέσει στο ΚΚΕ, που οποίου ο πολιτικός αναχωρητισμός ασφαλώς εξυπηρέτησε την Κουμουνδούρου.
Εικάζει κανείς, άραγε, ότι ο Ευάγγελος Βενιζέλος θα προέβαλε ξαφνικά τη θέση για «απεμπλοκή από το Μνημόνιο σε τρία χρόνια», εάν το ΠΑΣΟΚ δεν διέβλεπε τη μεγάλη άνοδο της Αριστεράς, κυρίως δε του ΣΥΡΙΖΑ;
Πριν από την 6η Μαϊου ο κόσμος άκουγε ότι θα κατέφθαναν σεισμοί, λοιμοί, λιμοί, καταποντισμοί, αν όχι και ... βουβωνική πανώλη, σε περίπτωση κατά την οποία οι δανειστές ενοχλούνταν από τα εκλογικά αποτελέσματα. Έξι ημέρες αργότερα, ο κόσμος διάβασε και άκουσε σε ποια σημεία η Κομισιόν θα δεχόταν να ρίξει νερό στο – δηλητηριασμένο, δυστυχώς- κρασί της «παρανοϊκής» (κατά τον Πολ Κρούγκμαν) λιτότητας που στραγγαλίζει την ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Δεν είναι λοιπόν φυσικό να κρίνει ο κόσμος ότι η μεγαλύτερη ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να βοηθήσει «τη δουλειά να ολοκληρωθεί»;
Πού αλλού, δηλαδή, θα ήταν πιο (φυσιο)λογικό να εναποθέσει τις όποιες ελπίδες του; Στον Α. Σαμαρά που υπερψήφισε τα ... χειρότερα μέτρα της «λάθος συνταγής»; Στον Ευ. Βενιζέλο, ο οποίος έκανε στροφή 180 μοιρών ως προς τις απόψεις του για το Μνημόνιο μόλις ανέλαβε υπουργός Οικονομίας, για να ... ανακαλύψει ορίζοντα «απεμπλοκής» λίγες ημέρες προτού στηθούν οι κάλπες;
Αντιλαμβάνονται άραγε οι δυο ηγέτες ότι το «εκκρεμές» της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ ανάμεσα στο «καταγγέλλουμε τη δανειακή σύμβαση» και το «επαναδιαπραγματευόμαστε το Μνημόνιο», για τον κόσμο είναι απλή παρωνυχίδα, εν συγκρίσει προς τις δικές τους ανακολουθίες που συνδέθηκαν με τη σημερινή κατάσταση;
Κατανοούν πόσο αδύναμη ηχεί πλέον η «διαβεβαίωση» ότι θα «διαπραγματευτούν αξιοποιώντας το διεθνές κλίμα», αφ΄ ης στιγμής ο δρόμος στον όποιο έθεσαν την κοινωνία έχει καταφέρει να τα επιδεινώνει ...όλα και μάλιστα με ρυθμούς απίστευτους; Όλα! Το ΑΕΠ, το βιοτικό επίπεδο, την ανεργία, τα έσοδα και εν τέλει- ω του θαύματος- το ίδιο το δημόσιο χρέος!
Ξεχάστηκαν ήδη τα «αυτοδυναμία ή νέες εκλογές»;
Πόσο ειλικρινείς νομίζουν ότι ακούγονται, ρίχνοντας στο ΣΥΡΙΖΑ το ανάθεμα ότι επιθυμεί νέες εκλογές, με βασικό γνώμονα το δικό του κέρδος; Δηλαδή πόσο ... ανιδιοτελής ήταν ο κ. Σαμαράς, όταν -ζώντας στον κόσμο του- προειδοποιούσε με νέες εκλογές, εάν οι ψηφοφόροι δεν θα του παρείχαν αυτοδυναμία; Τότε ήταν ... άλλες οι εθνικές και οικονομικές ανάγκες;
Μήπως όμως κι ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ δεν είπε κάποια στιγμή, προεκλογικά, ότι κακώς εθεωρείτο δεδομένη η συμμετοχή του κόμματός του σε κυβέρνηση συνεργασίας;
Από εκεί και πέρα, ασφαλώς, «μετράει» το μωσαϊκό των ... αναψοκοκκινισμένων πολέμιων του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και τα όπλα που επιλέγουν. Προτού αφήσουμε τους αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στην ... ανησυχία τους (συν τοις άλλοις και για το δικό τους, προσωπικό πολιτικό μέλλον), ας κάνουμε μι ακόμη επισήμανση: Αποπνέουν δέος για το ΣΥΡΙΖΑ, μεγαλύτερο και από αυτό που αντιστοιχεί στο εκλογικό του ποσοστό.
Αναγκαστικό ή μη, αυτό γίνεται: Με αφορμή το ΣΥΡΙΖΑ ο κ. Σαμαράς παιανίζει για να συσπειρωθεί σύμπασα η «ευρωπαϊκή κεντροδεξιά». Με ύφος που θυμίζει «το διάγγελμα του Ντε Γκολ κατά τις ημέρες του γαλλικού Μάη του ΄68», κατά την εύστοχη παρατήρηση του στελέχους της ΔΗΜΑΡ, Θόδωρου Μαργαρίτη.
Ο κ. Βενιζέλος διαλαλεί ότι σκοπεύει να αξιοποιήσει το copy right του ΣΥΡΙΖΑ, ανοίγοντας το δρόμο σε έναν τριαντάρη αρχηγό. Εν τω μεταξύ βεβαίως ανοίγει το δρόμο σε ένα απολύτως ελεγχόμενο από τον ίδιο κόμμα, αγνώστων λοιπών στοιχείων, διαλύοντας τις οργανώσεις. Αυτή βεβαίως είναι άλλη ιστορία- οπότε επανερχόμαστε στην αναζήτηση του ...νεανία: Αλήθεια, πιστεύει κανείς ότι εάν το ΠΑΣΟΚ είχε πράξει και είχε πει όσα ... θαυμάσαμε τα τελευταία δυο χρόνια, με ένα πιτσιρικά ηγέτη, θα είχε διαπρέψει στις εκλογές;
Ρίξτε μια ματιά στα υπόλοιπα πρόσωπα που στριμώχνονται, για να προλάβουν να ρίξουν το λίθο τους εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ.
Η Βόρεια Κορέα, τα 17 ανείσπρακτα δισ. ευρώ και το σκληρό ευρώ
Ντόρα Μπακογιάννη. Η πολιτικός που μας είπε ότι εναλλακτική λύση στην τραγωδία του Μνημονίου θα ήταν η μετατροπή μας σε ... Βόρειο Κορέα. Μάλιστα....
Φίλιππος Σαχινίδης: Συνυπεύθυνος για την οικονομική πολιτική, από την εποχή κατά την οποία η κυβέρνηση του ... πανάξιου Γιώργου Παπανδρέου είχε τη φαεινή ιδέα να αφήσει ανείσπρακτα τα 17 από τα 25 δισεκατομμύρια ευρώ που προσέλκυσαν τα ελληνικά ομόλογα. Ναι, τότε, τον Ιανουάριο του 2010, όταν κανείς στον κόσμο δεν περίμενε ότι η Ελλάδα θα ... κατάφερνε να φθάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας.
Τον κ. Σαχινίδη τον είδαμε στην τηλεόραση να επικρίνει τα «πέντε σημεία» του κ. Τσίπρα, με κατηγορηματικότητα η οποία προφανώς απέρρεε από την άκρως ... επιτυχημένη διαδρομή του στο οικονομικό επιτελείο δυο κυβερνήσεων. Μάλιστα...
Χωρίς να κατονομάσει το στόχο, με το ΣΥΡΙΖΑ τα έβαλε και ο Γκίκας Χαρδούβαλης. Ο σύμβουλος του Λουκά Παπαδήμου, ο οποίος ... ανταμείφθηκε ετεροχρονισμένα με μια πρωθυπουργική καρέκλα, για το μέγα, το ιστορικό κατόρθωμά του: Δέχθηκε αδιαμαρτύρητα τη συγκεκριμένη ισοτιμία ευρώ- δραχμής.
Σήμερα ακόμη και ένας μέτριος φοιτητής Οικονομικών καταλαβαίνει πόσο επιζήμιο ήταν για την Ελλάδα και τις άλλες περιφερειακές ευρωπαϊκές χώρες το «σκληρό», «ακριβό» ευρώ. Τώρα ο σύμβουλος του ... διορατικότατου κ. Παπαδήμου δίνει διαλέξεις. Μάλιστα...
Ποιοι είναι ακόμη οι κατήγοροι του ΣΥΡΙΖΑ; Διάφοροι τηλεοπτικοί αναλυτές, που μέχρι πρότινος μας έλεγαν περίπου ό,τι κι ο Θόδωρος Πάγκαλος- ότι το Μνημόνιο θα ήταν ... ευλογία. Συνήθως στα δελτία των 8.30 έχουν έτοιμα διαγγέλματα. Προσπαθούν ενίοτε να δείξουν ότι ... ομιλούν αυθορμήτως, αλλά τους προδίδουν τα «σουπεράκια» που αναγράφουν στο κάτω μέρος της οθόνης τις ατάκες τους, προτού καν εκείνοι τις εκστομίσουν.
Α, να στη ... σταυροφορία και κάμποσα «στελέχη της αγοράς». Ξέρετε, από αυτά που ουδέποτε εξήγησαν πχ γιατί στην Ελλάδα δεν έγιναν επενδύσεις ακόμη και σε περιόδους, όπως πχ η τετραετία 2004-2008, που χαρακτηρίστηκε από τον τετραπλασιασμό των κερδών των Εισηγμένων στο Χρηματιστήριο Εταιρειών. Να έφταιγε άραγε και τότε το εργατικό κόστος, ή μήπως η «κρατική γραφειοκρατία» που δεν άφηνε ... άλλες εταιρείες να ιδρυθούν;
Ό,τι κι αν πιστεύεις για το ΣΥΡΙΖΑ, τους βλέπεις όλους αυτούς τους πολέμιους και σου΄ ρχεται να τον μακαρίσεις για την τύχη του. Ούτε παραγγελία να τους είχε κάνει ο Τσίπρας αυτούς τους εχθρούς! Αυτούς και την υστερία τους...
ΥΓ: Εάν τυχόν ενδιαφέρει, ο γράφων ουδέποτε διετέλεσε ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, ούτε του Συνασπισμού – ενιαίου και μη. |
