Μία ακόμα αποτίμηση των εκλογών

Αναρτούμε κείμενο αποτίμησης των εκλογών που λάβαμε από το συνάδελφο Σ.Φ.

Ξεκινώντας από το προφανές συμπέρασμα, στο εκλογικό αποτέλεσμα με σαφήνεια καταγράφηκε ότι η πλειονότητα δεν άντεχε άλλο την πολιτική των μνημονίων της λιτότητας και της φτωχοποίησης. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα την ανατροπή του παραδοσιακού πολιτικού σκηνικού στην Ελλάδα που γνωρίσαμε από την μεταπολίτευση και έπειτα, με την εναλλαγή των 2 κομμάτων εξουσίας. Κάπου εδώ τελειώνει και η θετική αποτίμηση του αποτελέσματος. Παρόλο που η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος δεν αποδέχτηκε ότι πρέπει να ψηφίσει με βάση την λογική του μονόδρομου, και απλώς να επικυρώσει τα προαποφασισμένα από τα αστικά επιτελεία και τους διεθνείς συνεργάτες τους, το εκλογικό αποτέλεσμα κάθε άλλο παρά ενθαρρυντικό είναι. Καταρχάς έχουμε μια καταγραφή του 50% του εκλογικού σώματος που επιλεγεί τον νεοφιλελευθερισμό ως στρατηγική. Και μέσα σ αυτό το ποσοστό υπάρχουν κόμματα τις τάξης του 6,5% που προκρίνουν τον τεχνοκρατισμό και τις πιο σκληρές εκδοχές του νεοφιλελευθερισμού. Μάλιστα αυτή η τάση έχει επιρροή σε παραγωγικές ηλικίες (25-50). Αυτό καταδεικνύει ότι μεγάλο μέρος των μικροαστικών στρωμάτων παρά την διάλυση των όρων ζωής τους θεωρεί πως η λύση στο κοινωνικό πρόβλημα είναι περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις, ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας και η καταπολέμηση της γραφειοκρατίας, δηλαδή παραμένουν δέσμιοι της κυρίαρχης αντίληψης για το μοντέλο ανάπτυξης, απλώς δεν πιστεύει ότι το πολιτικό προσωπικό που τόσα χρόνια κυβερνούσε είναι ικανό να πραγματοποιήσει αυτές τις αντιδραστικές τομές. Σ’ αυτό συντέλεσε αποφασιστικά κατά τη γνώμη που η κυβέρνηση Παπαδημου, στο να παγιωθεί δηλαδή ένα τέτοιο ρεύμα στην κοινωνία.

Η οργή και η αγανάκτηση του κόσμου και η επιθυμία του για αλλαγή σκηνικού προώθησε σε 2 κυρίως δεξαμενές από τα δεξιά στους «Ανεξάρτητους Έλληνες» και από αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό έγινε κατά την άποψη μου γιατί κυριάρχησαν οι αυταπάτες ότι υπάρχουν εύκολοι δρόμοι και άμεσες λύσεις, αλλά και γιατί με λανθασμένο τρόπο το προηγούμενο διάστημα αντί να αναδειχθούν οι πραγματικές αιτίες της κρίσης και η συνολική ενοχή ενός συστήματος εκμετάλλευσης και οι δομές του, οι ευθύνες ρίχνονταν μεμονωμένα στο πολιτικό προσωπικό του δικομματισμού, που είναι διεφθαρμένοι και κλεφτές. Οι αυταπάτες και το εμπόριο ελπίδας που σκορπάει ο ΣΥΡΙΖΑ για μια ΕΕ που μπορεί να γίνει των λαών της, για μια αριστερή διακυβέρνηση και μια παραγωγική ανασυγκρότηση που μπορεί να γίνει με νόμισμα το ευρώ, γρήγορα θα αποδειχθούν ανεδαφικές και τότε τα πράγματα θα γίνουν πολύ κρίσιμα, γιατί ήδη το ρεύμα συντηρητικοποίησης είναι παρά πολύ ισχυρό, και είναι κοντόθωροι όσοι εύκολα ονειρεύονται κυβερνήσεις της αριστεράς, γιατί μπορεί να ξυπνήσουν από την μπότα του φασισμού. Όσοι αυτή της στιγμή βλέπουν μια κοινωνία πολωμένη (ΣΥΡΙΖΑ – αστισμός και ΧΑ) ξεχνάνε ότι ο ένας πόλος είναι χαλαρός και μπορεί να διαλυθεί όταν πέσουν οι αυταπάτες ενώ ο άλλος πόλος είναι σαφώς πιο σφιχτός και με στρατηγική.

Μέχρι προχτές παρότι γενικά φοβόμουν τις τάσεις και τις όψεις κοινωνικού εκφασισμού που έβλεπα δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ο κοινωνικός εκφασισμός είναι ήδη εδώ. Και στις κάλπες βρήκε και τον εκφραστή του. Εδώ θα προσπαθήσω να αναδείξω το γιατί βρήκε αυτόν τον εκφραστή. Ήδη από το κίνημα των «αγανακτισμένων» η ρητορεία της εθνικής προδοσίας έδινε και έπαιρνε και ότι η λύση είναι ένα σύγχρονο «Γουδί», αυτή η ρητορεία ήταν βούτυρο στο ψωμί των νεοναζί οι οποίοι χωρίς καν να βρίσκονται οργανωμένα στο Σύνταγμα είναι αυτοί που ένα χρόνο μετά έδρεψαν τους καρπούς του. Επίσης πρέπει να κατανοήσουμε ότι η απάντηση στην ΧΑ δεν μπορεί να είναι μια πλατιά δημοκρατική αντιφασιστική ενότητα, γιατί αυτό σημαίνει ότι ξεχνάμε ότι το δρόμο προς την ΧΑ τον έστρωσαν άλλοι, και θα γίνω σαφέστερος. Κάθε μετατόπιση του πολιτικού σκηνικού δεξιότερα έφερνε τον ζόφο ένα βήμα πιο κοντά, ήδη από την θεσμοποίηση της αντιμεταναστευτικής ρητορείας των μπουμπουκιών του ΛΑΟΣ στην κεντρική πολιτική σκηνή, από την στοχοποίηση του ασύλου των διαδηλώσεων και των δημοκρατικών κατακτήσεων από ένα ευρύ φάσμα πολιτικών και πολιτικών του αστισμού, αλλά και εκπροσώπων του επιχειρηματικού κόσμου. Τα παραδείγματα είναι πολλά και αφορούν όλες τις συνιστώσες της κυβέρνησης του Μαύρου Μετώπου αλλά πολλές φορές και τους αντίμνημονιακους , αλλά με σύνεση, από δεξιά και αριστερά (Καμμενος, ΔΗΜΑΡ). Μια ένδειξη ακόμη του κοινωνικού εκφασισμού είναι ότι ένας από τους λίγους που διασωθήκαν από το πολιτικό προσωπικό του ΠΑΣΟΚ, είναι ο ενορχηστρωτής της φασιστικής κυβερνητικής ρητορείας Λοβερδος (υγειονομικές βόμβες, οροθετικές, «ποινικοποίηση» της φτώχειας και της αρρώστιας). Οι «μωρές παρθένες» που κλαίνε και επιτίθενται τώρα στην χρυσή αυγή δεν μπορούν να πείσουν την στιγμή που αυτοί εκκολάψανε το αυγό του φιδιού και η εργατική τάξη θα πρέπει να αναμετρηθεί με τον φασισμό ταξικά και όχι να αφήσει να χρησιμοποιηθεί από το αστικό πολιτικό σκηνικό ως ένας μπαμπούλας ή ως ένα σκιάχτρο που απέναντι του θα οικοδομήσει η εθνική ενότητα. Ξέρουμε ότι μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μηχανισμός ενάντια σε οποιαδήποτε εστία αντίστασης. Για να κατανοήσουμε την τεράστια άνοδο της ΧΑ δεν αρκεί να λέμε ότι ο κόσμος δεν ήξερε. Πρέπει να κατανοήσουμε την στρατηγική που ανάπτυξε και να την τσακίσουμε (αν και ήδη έχουμε αργήσει τραγικά). Είναι σαφώς ανυσηχητικό που μια παρακρατική γκρούπα μέσα σε 3-4 χρονιά έχει αναπτύξει δυναμική κινήματος και όλα αυτά κάτω από τα τυφλωμένα ματιά μας. Έχει κάνει δουλειά μυρμηγκιού ιδιαιτέρως στις λαϊκές ή τις υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, υποκαθιστά το κράτος και ως αστυνομικός μηχανισμός κερδίζοντας εμπιστοσύνη και κάνει και «κοινωνική» πολιτική δίνοντας μεροκάματα σε Έλληνες ανέργους οι ποιοι αποκτούν έτσι δεσμούς με την οργάνωση. Οι δομές τις και οι δράσεις τις προσομοιάζουν δυαδικές δομές που έχουν αναπτύξει ισλαμιστικές οργανώσεις όπως η Χεζμπολαχ ή η Χαμας. Και προφανώς με την κρατική χρηματοδότηση που θα πάρουν θα ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την πολιτική τους. Για την ανεπάρκεια του κινήματος, της αριστεράς και του α/α χώρου να τα κατανοήσει όλα αυτά δεν έχω να πω τίποτα, είναι απλώς προφανής. Η απάντηση στην έξαρση της μικροεγκληματικοτητας και της ενδοταξικής βίας δεν μπορεί να ναι του τύπου απλώς και μόνο «οι μετανάστες είναι αδέρφια μας». Δυο ακόμα σημαντικές παράμετροι είναι το ότι η ΧΑ μάλλον είναι δεύτερο κόμμα στις ηλικίες 18 – 24. Και επίσης ότι εμφάνισε τεράστια ποσοστά (πάνω από τον μέσο όρο της) σε παραδοσιακές εργατογειτονιές.

Περνώντας στα «δικά μας».

Είχαμε μια σαφή ΗΤΤΑ του αντικαπιταλιστικού λόγου (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κτλ) Σε μια συγκυρία που οι επιπτώσεις της κρίσης είναι ολοφάνερες, δεν κατορθώθηκε να δει η κοινωνική πλειοψηφία τον εχθρό κατάματα. Τα συνολικά εκλογικά ποσοστά του «αντικαπιταλισμού» (μιλάω τουλάχιστον για την ρητορεία για αυτόν το λόγο και τα εισαγωγικά) ήταν κάτω από το 10%. Το ΚΚΕ χρεώνεται σίγουρα το ότι δεν χάιδεψε αυτιά για την έξοδο από την κρίση, αλλά υποτίμησε την αγωνία του κόσμου και πολλές φορές είχε πολύ άσχημη εκφορά της γραμμής του. Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ νομίζω ότι δεν έπεισε κόσμο που είναι συνοδοιπόρος της στους αγώνες και στα σωματεία, υπονομεύτηκε από εσωτερικές διαμάχες, υπερεκτίμησε την δυναμική της (ομολογώ ότι ήμουν κι εγώ μέσα στους ανθρώπους που την είχα υπερεκτιμήσει). Νομίζω ότι αποδεικνύει ότι η κατάκτηση συντροφικών σχέσεων, η κοινή δράση και η άνοδος σε χώρους δουλειάς δεν σημαίνει και με γραμμικό τρόπο άνοδο στην κεντρική πολιτική σκηνή. Υστερεί σε δουλειά μυρμηγκιού (και δεν εννοώ εκλογική δουλειά μυρμηγκιού) και πνίγεται σε αντιφάσεις πολύ συχνά. Το να επιχαίρει για το αποτέλεσμα κατά τη γνώμη μου είναι εκτός τόπου και χρόνου.

Η αποχή εκτιμώ ότι ως κυρία πηγή είχε την αδυναμία μετακίνησης, και μια απογοήτευση χωρίς σαφές πρόσημο απέναντι στο πολιτικό σύστημα.

Για τον Α/Α χώρο, μεγάλο μέρος του απείχε αλλά χωρίς να κάνει κάποια πολιτική δουλειά πάνω σε αυτό. Ένα μέρος του στήριξε την Αντικαπιταλιστική Αριστερά (Ανταρσυα, ΕΕΚ κτλ) χωρίς αυταπάτες. Αλλά ένα εξίσου μεγάλο ποσοστό ψήφισε το ΣΥΡΙΖΑ. Κατά τη γνώμη μου και ασχέτως με την δική μου επιλογή, θεωρώ ότι ο α/α χώρος στην πλειονότητα του δεν κατανοεί την πολιτική κατάσταση και είναι πολύ πίσω από τις ανάγκες που υπάρχουν, το ίδιο ισχύει και για άλλες κινηματικές δυνάμεις για να μαι δίκαιος.

Και κάτι τελευταίο που απλώς καταδεικνύει ότι οι εκλογές είναι ένα γήπεδο αντίπαλο και το αστικό αντιπροσωπευτικό σύστημα ένας μηχανισμός παραγωγής σταθερότητας, είναι πως το 20% του εκλογικού σώματος δεν εκπροσωπείται κοινοβουλευτικά.

Θα κλείσω με μια παράγραφο κλεμμένη από έναν σύντροφο.

Εμείς οι εργαζόμενοι, δεν πρέπει να έχουμε καμία εκλογική αυταπάτη, ο μόνος δρόμος είναι η ταξική πάλη και η πολιτική της οργάνωση, οριζόντια και αδιαμεσολάβητα, ενάντια σε εθνικά και υπερεθνικά αφεντικά και θεσμούς της αστικής εξουσίας, ενάντια σε Κράτος και Κεφάλαιο. 
Με ταξική αλληλεγγύη, με αυτοργάνωση, αξιοπρέπεια και αντίσταση.

  8 – 5 – 2012

ΣΦ