Συλλογικές (Απο)Ρυθμίσεις Εργασίας

Είναι σαφής η τοποθέτηση της τρόικας και του ΣΕΒ υπέρ της διάλυσης των συλλογικών ρυθμίσεων εργασίας. Είναι «αγκάθι» στην κερδοφορία των επιχειρήσεων χρόνια τώρα ακόμα και πριν το μνημόνιο. Οι αυξήσεις σε ΦΠΑ, είδη πρώτης ανάγκης και φόρους, δεν ικανοποιούν τη μανία των ξένων και εγχώριων συμφερόντων, τα οποία έχουν θέσει στο στόχαστρο τον πιο παλιό και διακαή πόθο τους: Την είσοδο και παραμονή στο χώρο εργασίας των εργαζομένων, υπό καθεστώς εργασιακού μεσαίωνα: Απελευθέρωση των απολύσεων (4% το μήνα), είσοδο στους νέους έως 25 ετών με 500 €, μείωση επιδομάτων και μισθών σε ΔΕΚΟ, αύξηση φορολογίας ελευθέρων επαγγελματιών, (όταν στους μηχανικούς το ελεύθερο επάγγελμα  τις περισσότερες φορές σημαίνει οριακή αυτοσυντήρηση), απομείωση στο 50% των αποζημιώσεων σε περίπτωση απόλυσης με προαναγγελία, μείωση των απολαβών από το Ταμείο Ανεργίας του ΙΚΑ στα 300€ (μόνο αν κάποιος μηχανικός ήταν πριν μισθωτός, καθότι το ΤΣΜΕΔΕ δεν έχει ταμείο ανεργίας) μείωση απολαβών τουλάχιστων 25% καθ’ έτος για μισθωτούς ευρύτερου δημοσίου αλλά και ιδιωτικού τομέα (ΙΕΝΕ ΓΣΕΕ) με ενσωμάτωση επιδομάτων, καμία αποζημίωση υπερωριών και διάλυση θεσμών προστασίας των εργαζομένων (ΣΕΠΕ, Τεχνικός Ασφαλείας, ΟΜΕΔ).

Με την αναδιάρθρωση του ΟΜΕΔ, στον οποίο η μονομερής προσφυγή της εργατικής πλευράς, τώρα συνοδεύεται από δυνατότητα μονομερούς προσφυγής της εργοδοτικής για καταγγελία των συμβάσεων παρελθόντων ετών με πρόσχημα το υψηλό κόστος εργασίας, προάγεται η εφαρμογή και σύναψη επιχειρησιακών συμβάσεων, έναντι των κλαδικών και ομοιοεπαγγελματικών. Πάντα με «κόκκινη γραμμή» την κατάπτυστη ΕΓΣΕΕ που υπέγραψε η ηγεσία της ΓΣΕΕ με την προδοτική στάση της απέναντι στους εργαζομένους.  Όριο που αποδεδειγμένα (σύμβαση εργαζομένων σε εταιρείες φύλαξης) μπορεί και να πάει ακόμα πιο κάτω!

Αλλά ας μείνουμε στο θέμα υπογραφής επιχειρησιακών συμβάσεων. Έχουν πλέον αποκλειστική ισχύ έναντι των κλαδικών. Έως τώρα, οι εργαζόμενοι πολλών επιχειρήσεων των οποίων οι εργοδότες δεν ήταν μέλη εργοδοτικών οργανώσεων, καλύπτονταν με τη σύμβαση του σωματείου του πιο οικείου κλάδου. Έτσι δεν παρέμεναν ξεκρέμαστοι σε μισθούς και επιδόματα. Ακόμα, επιχειρήσεις μεγάλες ή μικρομεσαίες και μικρότερες των 20 ατόμων (μεγάλη πλειοψηφία ελληνικής πραγματικότητας) που δεν διαθέτουν σωματείο εργαζομένων, θα «στήνουν» σωματεία ή επιτροπές εργαζομένων με τη συμφωνία του εργοδότη πάντοτε, ώστε να επισυνάπτουν fast track συμβάσεις υπό το καθεστώς φόβου και απόλυσης.  Συνάπτονται δε, με σύμφωνη γνώμη εργοδοτών-εργαζομένων και δεν διέπεται από νομικό πλαίσιο προστασίας. Διατηρεί η επιχείρηση δε το δικαίωμα αναπροσαρμογής της προς τα κάτω όποτε πιστεύει ότι η κερδοφορία της απομειούται. Δια τούτου, καταργούνται οι κλαδικές συμβάσεις οι οποίες σε πάρα πολλές περιπτώσεις ενσωμάτωναν διατάξεις και επιδόματα του κλάδου συγκεντρωτικά και συνολικά και με καθολική υποχρεωτική εφαρμογή. Την ίδια στιγμή τα σωματεία και οι σύλλογοι που υπέγραφαν είχαν και τη δικαιοδοσία ελέγχου εφαρμογής των. Αν υπογράφονται επιχειρησιακές και ισχύουν αυτές έναντι συλλογικότερων ρυθμίσεων, ο έλεγχος αναιρείται, καθότι οι ομοσπονδίες δεν θα μπορούν να ελέγξουν εταιρείες που με το προηγούμενο καθεστώς επέκτειναν τις συμβάσεις τους για να καλυφθούν προς το ευνοϊκότερο από συνολικότερες ΣΣΕ.

Είναι λοιπόν και τρόπος εκ μέρους του κεφαλαίου να «παγώσει» τα σωματεία στις διεκδικήσεις τους, στην προστασία των μελών τους, στις κινητοποιήσεις τους εντός και εκτός των χώρων δουλειάς. Είναι προσπάθεια να μην συμμετέχουν οι εργαζόμενοι στα σωματεία, να μην συνδικαλίζονται και να χάνεται η εμπιστοσύνη σε όλων των βαθμίδων τις συνδικαλιστικές εκφράσεις τους.  Τα σωματεία λοιπόν θα χάνουν έρεισμα ως προς την προσφυγή εναντίων εργοδοτών και στους χώρους εργασίας θα επικρατεί καθεστώς ανταγωνισμού μεταξύ ειδικοτήτων αλλά και συναδέλφων. Το δικαίωμα υπογραφής επιχειρησιακών επί τω χείριστω των κλαδικών σημαίνει ότι, οι όροι της μικροοικονομίας των επιχειρήσεων θα υπαγορεύει και τους μισθούς των εργαζομένων. Επιφανές παράδειγμα η COSCO, η οποία εξέδωσε εσωτερική διάταξη προς το προσωπικό για 40€ ημερομίσθιο (όχι μισθό και πρόσληψη ορισμένου ή αορίστου χρόνου) μεικτά με ένσημα και φόρο και ασφάλιση σε αυτό και δέσμευση των εργαζομένων για «εχεμύθεια» απέναντι σε αυτό. Επιπρόσθετα, βάσει στοιχείων, πολλές βιομηχανίες έχουν αύξηση κύκλου εργασιών και κερδών. Αυτές λοιπόν θα συνάπτουν σύμβαση στα όρια της ΕΓΣΣΕ, παρόλα τα κέρδη τους?!!

Οι εργαζόμενοι θα βρεθούν 50 χρόνια πίσω! Άρση κατακτήσεων, διάλυση συμβάσεων, εξατομίκευση στην αγορά εργασίας, ανταγωνισμός για τα ψίχουλα, βαρβαρότητες στις απολύσεις, διάλυση της συνδικαλιστικής έκφρασης και αποτοίχιση των μελών των σωματείων από διεκδικήσεις και αγώνες. Ακόμα και η νομική γνωμοδότηση ή υπεράσπιση των μελών, αίρεται τη στιγμή που τα ελληνικά δικαστήρια δεν μπορούν να αντιταχθούν ούτε ως προς την αντισυνταγματικότητα του μνημονίου, ούτε προς τις ορέξεις των ευρωπαϊκών δικαστηρίων, τα οποία είναι υπεύθυνα για την τελεσιδικία των συμβάσεων και των προσφυγών. Οι ΣΣΕ προέκυπταν πάντοτε από την πίεση για αυξήσεις και επιδόματα από την εργατική πλευρά. Ήταν είδος «κοινωνικού συμβολαίου» για την απρόσκοπτη λειτουργία των επιχειρήσεων αλλά πολύ περισσότερο για την διατήρηση της εργατικής δύναμης και την καλυτέρευση των όρων διαβίωσης μας. Αναιρώντας τις κείμενες εθνικές διατάξεις υπογραφής ΣΣΕ, αναιρείται ουσιαστικά το δικαίωμα στην εργασία. Μόνο με συντονισμό των σωματείων και με αγώνα διαρκείας μπορούμε να ανατρέψουμε τα βάρβαρα νέα μέτρα της Κυβέρνησης. Μόνο αν σταθούμε στα σωματεία και στον από κοινού αγώνα τους, μπορούμε να ελπίζουμε για αποτίναξη των ρυθμίσεων της τρόϊκας και της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.