Μυστικά & Ψέμματα για την απογραφή

1. Το κράτος δεν ξέρει πόσους υπαλλήλους έχει

Μιλώντας στο Συνέδριο του Συνδέσμου Επιχειρήσεων Πληροφορικής και Επικοινωνιών ο πρωθυπουργός είχε προβεί στις αρχές Μαΐου σε μια αναπάντεχη ομολογία: «Όταν ήρθαν οι διαπραγματευτές της λεγόμενης τρόικας», διηγήθηκε ο κ. Παπανδρέου, «περνούσαν από τα υπουργεία και ρωτούσαν τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων. Ήταν αδύνατο να δοθεί σωστή απάντηση. Αδύνατον να γνωρίζει το ελληνικό κράτος πόσοι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι».

Ο ισχύων προϋπολογισμός του κράτους έχει -όπως είναι φυσικό- υπολογίσει τον αριθμό των δημόσιων υπαλλήλων που πρέπει να πληρώσει. Ο σχετικός πίνακας που περιλαμβάνεται στη σελίδα 74 της εισηγητικής του έκθεσης καταγράφει τους υπαλλήλους (τακτικούς-μόνιμους, αορίστου και ορισμένου χρόνου) και ανεβάζει τον αριθμό τους σε 511.913 στις 30.6.09, ελάχιστα αυξημένο από τον αντίστοιχο των δύο προηγουμένων χρόνων (506.680 το 2008 και 503.170 το 2007). Αν συνυπολογιστεί ο αριθμός των στρατιωτικών (πάνω από 170.000 το σύνολο των ενστόλων) και ορισμένων μικρότερων κατηγοριών που καταγράφονται σε άλλα σημεία του προϋπολογισμού, φτάνουμε στον ίδιο αριθμό, δηλαδή 760.000.

2. Οι Δημόσιοι Υπάλληλοι είναι πολλοί

Αντίθετα από όσα τερατώδη νούμερα ακούγονταν μέχρι τότε (πάνω από 1 εκατομμύριο), τα αποτελέσματα της απογραφής αποδείκνυαν ότι ο λεγόμενος «υπερπληθυσμός» του Δημοσίου δεν στηρίζεται στα πραγματικά δεδομένα. Το σύνολο των υπαλλήλων που καταγράφτηκε έφτασε τους 768.009 [1], περιλαμβάνοντας τους μόνιμους υπάλληλους, τους δικαστικούς και τους δημόσιους λειτουργούς (625.738), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου (53.833), τους υπαλλήλους ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου (44.811 – οι οποίοι και είναι σε διαδικασία απόλυσης), τους συμβασιούχους έργου (14.345 – το αυτό), τους αιρετούς (12.609 – δεν είναι υπάλληλοι) και άλλες πιο ολιγάριθμες κατηγορίες. Μάλιστα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά των απογραφέντων υπαλλήλων ήταν πολύ ικανοποιητικά, με το 39% να έχει πανεπιστημιακή εκπαίδευση και το 28% δευτεροβάθμια, ενώ το 9% έχει τεχνολογική εκπαίδευση. Υπάρχει και ένα αξιοπρόσεκτο 10% με μεταπτυχιακό ή διδακτορικό δίπλωμα.

Κατά τη γνώμη μας μια πιο ακριβής προσέγγιση, δηλαδή με την εξαίρεση των ένστολων του στρατού και των σωμάτων ασφαλείας, περιορίζει τον αριθμό των μονίμων πολιτικών υπαλλήλων στους 461.000

3. Μόνο η Ελλάδα έχει τόσους πολλούς Δ.Υ.

Αποδεικνύεται ότι το ποσοστό των υπαλλήλων στο σύνολο της απασχόλησης δεν υπερβαίνει το 16% (περιλαμβάνοντας και τους συμβασιούχους) και δεν αποκλίνει από τον μέσο όρο άλλων χωρών της Ε.Ε.

Χώρες με αυστηρή προσήλωση στον καπιταλισμό της ιδιωτικής οικονομίας εμφανίζουν υψηλά ποσοστά απασχόλησης στο Δημόσιο: η Γαλλία 26%, το Βέλγιο 22,5%, η Ολλανδία 15,8%, η Βρετανία 18,9%, οι ΗΠΑ και ο Καναδάς πάνω από 16%, ενώ τα ρεκόρ κατέχουν οι σκανδιναβικές χώρες με ποσοστά απασχόλησης περί το 30%. Αν δε η σύγκριση περιοριστεί στους υπαλλήλους της δημόσιας διοίκησης, κεντρικής και τοπικής (χωρίς τους ένστολους), το πραγματικό ποσοστό δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα περιορίζεται στο 10%, κάτω και από αυτό της εγκρατούς Γερμανίας.  Το διπλανό γράφημα από επίσημη έρευνα (The size and performance of public sector activities in Europe) το αποδεικνύει περίτρανα.

4. Η σκοπιμότητα της απογραφής

Τέταρτη λαθροχειρία από την πλευρά της κυβέρνηση αποτελεί η απόκρυψη της πραγματικής σκοπιμότητας της απογραφής. Η σύνδεση της απογραφής με την υπαγωγή στη λεγόμενη Ενιαία Αρχή Πληρωμών, αποτελεί τη βάση για νέες περικοπές εισοδημάτων στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου ενιαίου μισθολογίου, με βάση την αρχή της «εξίσωσης προς τα κάτω». Εκεί θα αναζητηθούν, ενδεχομένως, τα «μαξιλάρια» για περαιτέρω μείωση των κρατικών δαπανών και πολύ περισσότερο στους «περίσσειους» υπαλλήλους των υπό συγχώνευση ή κατάργηση φορέων και υπηρεσιών. Επί της ουσίας, η τρόικα ΔΝΤ, Ε.Ε. και ΕΚΤ έχει στα χέρια της μια βάση δεδομένων για να υποδεικνύει προγραφές και «αποκεφαλισμούς» υπαλλήλων και υπηρεσιών, με πρώτα θύματα τους συμβασιούχους. Για τον ίδιο λόγο προβάλλονται, εξάλλου, και συστάσεις για ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών του κράτους και την εκχώρηση λειτουργιών του σε ιδιώτες, με πρώτο πεδίο πειραματισμού το υπουργείο Οικονομικών και ακολουθούν μέσω “Fast Track” τα Περιβάλλοντος & Υποδομών.

5. Η διαδικασία της απογραφής

Η πρόσφατη απογραφή των δημοσίων υπαλλήλων ανέδειξε και άλλα ζητήματα τα οποία αξίζει να σχολιαστούν. Η βία με την οποία επιβλήθηκε, η ατομική ευθύνη του υπαλλήλου απέναντι στο κράτος και η εξαφάνιση των υπηρεσιών (οι οποίες και έπρεπε και μπορούσαν να αναλάβουν τη διαδικασία), το ζήτημα των προσωπικών δεδομένων. Δε μπορούμε όμως να μη σχολιάσουμε και ένα «δευτερεύον» ζήτημα, αυτό της οργάνωσης της διαδικασίας και του πληροφοριακού συστήματος που αναπτύχθηκε και χρησιμοποιήθηκε για το σκοπό αυτό. Μια διαδικασία που άλλαζε καθημερινά και ένα πληροφοριακό σύστημα το οποίο ήταν τις περισσότερες ώρες της ημέρας υπό κατάρρευση προσέφερε σε 750.000 εργαζόμενους απίστευτες ώρες ταλαιπωρίας και αγωνίας. Το αστείο είναι ότι υποτίθεται ότι η «ηλεκτρονική διακυβέρνηση» αποτελεί το δυνατό χαρτί της κυβέρνησης αυτής. Το ότι η εφαρμογή της απογραφής αναπτύχθηκε με ευθύνη του πρωθυπουργικού γραφείου (και από στενούς σύμβουλους του) απλά μεγαλώνει την κατακραυγή και μας κάνει να ανησυχούμε ακόμα περισσότερο για την ποιότητα των «συμβούλων» που αναλαμβάνουν όλα τα κρίσιμα πόστα.

 [1]       Η ίδια η απογραφή έδειξε :

Α)Κεντρική διοίκηση: 391.000

  α) 93.000 σε υπουργεία-περιφέρειες
  β) 96.000 σε νοσοκομεία
  γ) 202.000 στην εκπαίδευση

        Β) Ν.Π.Δ.Δ.: 47.000

        Γ) Ο.Τ.Α: 90.000

        Δ)  84.000 στρατιωτικοί

        Ε)   65.000 στα σώματα ασφαλείας

       ΣΤ) 11.000 κληρικοί

υγ. 1 Για την ποιότητα του κράτους, τη γραφειοκρατία, τις πελατειακές σχέσεις, τη διαφθορά που σκοπίμως συντηρείται και εξυπηρετεί πολλούς, τις τεράστιες ελλείψεις σε προσωπικό για υγεία, εκπαίδευση, δημόσια έργα κλπ το ρόλο και τα καθήκοντα της δημόσιας διοίκησης θα επανέλθουμε με επόμενο σημείωμα.
υγ. 2 Πολύτιμα στοιχεία πήραμε από σχετικά άρθρα του Γ. Κιμπουρόπουλου στο «Δρόμο» και από τον «Ιό» της Κ.Ελευθεροτυπίας της 19/9/2010

δπ