Good bye Tsipras!

Ηλίας Ιωακείμογλου από εδώ

Παρά τα λεγόμενα, η αντίθεση μνημονιακής / αντιμνημονιακής πολιτικής είναι ανταγωνιστική και δεν λύνεται με «συζήτηση στους κόλπους του λαού», που έλεγε και ο σύντροφος Μάο. Λύνεται μόνο με την υποταγή όσων προτίθενται να αγωνιστούν ενάντια στο μνημόνιο 3, στη θέληση της ηγετικής ομάδας. Όσοι δεν ενδιαφέρονται για μια τέτοια «λύση», πρέπει να αποχαιρετήσουν τον Τσίπρα και την ηγετική ομάδα και να διεκδικήσουν το κόμμα για να περισώσουν ό,τι ακόμη μπορεί να διασωθεί από το ναυάγιο στο οποίο καθημερινά οδηγεί η στρατηγική και η πολιτική της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι ανα­λύ­σεις και της πλειο­ψη­φί­ας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σχε­τι­κά με τη φύση της Ευ­ρω­ζώ­νης και πώς να την αλ­λά­ξου­με, απο­δεί­χθη­καν εκτός τόπου και χρό­νου, ανε­δα­φι­κές και ρο­μα­ντι­κές. Κακή εκτί­μη­ση των δυ­νά­με­ων του αντι­πά­λου, ανό­η­τη επι­μο­νή στη στρα­τη­γι­κή της διαρ­κούς άμυ­νας, αυ­τα­πά­τες για τη δύ­να­μη της λο­γι­κής ως δια­πραγ­μα­τευ­τι­κό όπλο, στα­δια­κή και συ­νε­χής υπο­χώ­ρη­ση στις απαι­τή­σεις του αντι­πά­λου, ιστο­ρι­κή ήττα της Αρι­στε­ράς - όλα ανά­γο­νται στη λαν­θα­σμέ­νη στρα­τη­γι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, στη λαν­θα­σμέ­νη αντί­λη­ψη της πλειο­ψη­φί­ας του για τη φύση της Ευ­ρω­ζώ­νης.

Τι ακρι­βώς ητ­τή­θη­κε;

Πιο συ­γκε­κρι­μέ­να, αυτό που ητ­τή­θη­κε ήταν η στρα­τη­γι­κή της προ­ο­δευ­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης της νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης της Ευ­ρώ­πης. Η ιδέα δη­λα­δή ότι το αντι­δη­μο­κρα­τι­κό τε­ρα­τούρ­γη­μα που είναι η Ευ­ρω­ζώ­νη θα μπο­ρού­σε να αλ­λά­ξει, είτε με μοχλό την εκ­με­τάλ­λευ­ση των εσω­τε­ρι­κών της αντι­θέ­σε­ων (αρι­στε­ρή εκ­δο­χή της στρα­τη­γι­κής) είτε με όπλο τη λο­γι­κή και τα επι­χει­ρή­μα­τα (δεξιά εκ­δο­χή). Βε­βαί­ως, αυτή που τέ­θη­κε σε δο­κι­μα­σία και ητ­τή­θη­κε, είναι η δεξιά εκ­δο­χή της στρα­τη­γι­κής της προ­ο­δευ­τι­κής με­ταρ­ρύθ­μι­σης της νο­μι­σμα­τι­κής ένω­σης, όπως αυτή εκ­φρά­ζε­ται από την ηγε­τι­κή ομάδα. Η ήττα επήλ­θε όταν η δια­πραγ­μά­τευ­ση προ­σέγ­γι­σε το κα­τώ­φλι αντο­χής της Ευ­ρω­ζώ­νης, αλλά η ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θέ­λη­σε να το ξε­πε­ρά­σει για να προ­χω­ρή­σει στην ανα­τρο­πή των κα­τε­στη­μέ­νων πο­λι­τι­κών ισορ­ρο­πιών: απλώς δεν είχε την επι­θυ­μία, δεν ήταν στα σχέ­διά της, δεν ήταν φτιαγ­μέ­νη για κάτι τέ­τοιο. Και αυτό που απο­μέ­νει ως κα­τα­κά­θι είναι ένα πο­λι­τι­κό πτώμα που πολ­λοί σύ­ντρο­φοι θέ­λουν να δια­τη­ρή­σουν στην κυ­βέρ­νη­ση σαν το νεκρό Εl Cid που δε­μέ­νος πάνω στο άλογο σκόρ­πι­σε τον τρόμο στους εχθρούς. Ξε­χνούν ότι στην ται­νία ο Cid είχε ηρω­ι­κό θά­να­το…

Μας απο­μέ­νει, λοι­πόν, η ρι­ζο­σπα­στι­κή, αρι­στε­ρή εκ­δο­χή της στρα­τη­γι­κής της εκ των έσω με­ταρ­ρύθ­μι­σης της Ευ­ρω­ζώ­νης - ή μήπως όχι; Όπως γί­νε­ται πά­ντο­τε σε αυτές τις πε­ρι­πτώ­σεις, όταν το κύριο ρεύμα μιας ιδέας, μιας στρα­τη­γι­κής ή μιας πο­λι­τι­κής ητ­τά­ται, μαζί της ητ­τώ­νται και όλες οι πα­ραλ­λα­γές της, ακόμη και αυτές που ασκούν αυ­στη­ρή κρι­τι­κή στο κύριο ρεύμα. Ακρι­βώς όπως η κα­τάρ­ρευ­ση της ΕΣΣΔ πήρε μαζί της στον καιά­δα της απα­ξί­ω­σης όλες τις μορ­φές, ρεύ­μα­τα, ιδέες που ανα­φέ­ρο­νταν στον κομ­μου­νι­σμό, όσο κρι­τι­κές και εάν ήταν προς το σο­βιε­τι­κό μαρ­ξι­σμό, έτσι και η ιστο­ρι­κή ήττα της στρα­τη­γι­κής της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για προ­ο­δευ­τι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση της Ευ­ρω­ζώ­νης παίρ­νει μαζί της στα αζή­τη­τα και κάθε άλλη εκ­δο­χή της ίδιας στρα­τη­γι­κής, όσο ρι­ζο­σπα­στι­κή και θε­ω­ρη­τι­κά θε­με­λιω­μέ­νη και εάν είναι αυτή.

Όταν η κυ­βέρ­νη­ση εγκα­τέ­λει­ψε την Αρι­στε­ρά

Όταν η στρα­τη­γι­κή σου ητ­τά­ται κατά κρά­τος, αυ­το­μά­τως εκ­κι­νούν δια­δι­κα­σί­ες διάρ­ρη­ξης των σχέ­σε­ων εκ­προ­σώ­πη­σης που δια­τη­ρού­σε το κόμμα με τους ψη­φο­φό­ρους του, χα­λα­ρώ­νουν οι δε­σμοί που έδε­ναν σε ενιαία κοι­νω­νι­κή συμ­μα­χία τά­ξεις και με­ρί­δες τά­ξε­ων που ανα­γνώ­ρι­ζαν στη στρα­τη­γι­κή του κόμ­μα­τος το συμ­φέ­ρον τους, και στο όραμά του για το γε­νι­κό συμ­φέ­ρον την προ­σω­πι­κή ή τη συλ­λο­γι­κή τους μοίρα. Πράγ­μα­τι, υπάρ­χουν έντο­νες εν­δεί­ξεις ότι η διάρ­ρη­ξη των δε­σμών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με τις κοι­νω­νι­κές τά­ξεις, με­ρί­δες τά­ξε­ων, κοι­νω­νι­κές ομά­δες που συ­γκρο­τή­θη­καν σε πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό μάχης στην πο­ρεία μέσα από την έρημο του μνη­μο­νί­ου, έχει ήδη αρ­χί­σει και θα συ­νε­χί­ζε­ται στο βαθμό που η κυ­βέρ­νη­ση θα εφαρ­μό­ζει το μνη­μό­νιο 3.

Υπάρ­χει και χει­ρό­τε­ρο: από τη στιγ­μή που η κυ­βέρ­νη­ση Τσί­πρα ψή­φι­σε το μνη­μό­νιο 3, απο­σύ­ρε­ται από την Αρι­στε­ρά. Προ­κει­μέ­νου να δούμε αν ισχύ­ει αυτός ο ισχυ­ρι­σμός, ας ξα­να­γυ­ρί­σου­με σε ορι­σμέ­να στοι­χειώ­δη της θε­ω­ρη­τι­κής μας πα­ρά­δο­σης:

Πολ­λοί βου­λευ­τές του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ψή­φι­σαν το μνη­μό­νιο 3, για να μη ρί­ξουν την «κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς», πα­ρό­λο που δια­φω­νούν με το πε­ριε­χό­με­νο του μνη­μο­νί­ου 3. Δια­φω­νούν δη­λα­δή με το πε­ριε­χό­με­νο αλλά συμ­φω­νούν με την εφαρ­μο­γή του από μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς. Δεν θέ­τουν κα­θό­λου στον εαυτό τους την ερώ­τη­ση εάν πα­ρα­μέ­νει, άραγε, στην Αρι­στε­ρά μια κυ­βέρ­νη­ση που εφαρ­μό­ζει μνη­μο­νια­κή πο­λι­τι­κή. Στο κά­τω-κά­τω βλέ­πουν τους ίδιους συ­ντρό­φους στην κυ­βέρ­νη­ση, αν­θρώ­πους που γνω­ρί­ζουν από τα νιάτα τους και για τους οποί­ους είναι απο­λύ­τως βέ­βαιοι πως θα είναι πά­ντο­τε αρι­στε­ροί άν­θρω­ποι, θα έχουν τις ίδιες καλές προ­θέ­σεις και το ίδιο άμεμ­πτο ήθος. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα, όμως, είναι πιο σύν­θε­τη: Ένα πο­λι­τι­κό κόμμα, μια πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση, δεν ορί­ζε­ται ως ένα σύ­νο­λο ατό­μων, δεν είναι ούτε η ηγε­τι­κή του ομάδα, δεν είναι ούτε το σύ­νο­λο των μελών του, ούτε καν η ορ­γά­νω­ση συν η εκλο­γι­κή του βάση, ο «κό­σμος» του, οι ψη­φο­φό­ροι του. Ένα πο­λι­τι­κό κόμμα, μια πο­λι­τι­κή ορ­γά­νω­ση, είναι μια δια­δι­κα­σία σύ­γκλι­σης πρα­κτι­κών κοι­νω­νι­κής και πο­λι­τι­κής πα­ρέμ­βα­σης, είναι το σύ­νο­λο και η ενό­τη­τα αυτών των πρα­κτι­κών, είναι η προ­σω­πο­ποι­η­μέ­νη τους ενό­τη­τα (που παίρ­νει τη μορφή του πο­λι­τι­κού υπο­κει­μέ­νου). Η καρ­διά και η φυ­σιο­γνω­μία του κόμ­μα­τος ορί­ζο­νται από τη στρα­τη­γι­κή του και την πο­λι­τι­κή του. Αυτή η ίδια η στρα­τη­γι­κή και η πο­λι­τι­κή του είναι η ταυ­τό­τη­τά του, το πρό­σω­πό του και η ύπαρ­ξή του. Με αυτήν την έν­νοια (που πα­ρε­μπι­πτό­ντως απο­τε­λεί απλή εξει­δί­κευ­ση της θέσης του δό­λιου του Μαρξ ότι η κοι­νω­νία δεν απο­τε­λεί­ται από άτομα αλλά από κοι­νω­νι­κές σχέ­σεις) ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι αυτή η στρα­τη­γι­κή που ητ­τή­θη­κε και δεν υπάρ­χει πια, και που θα πάρει το κόμμα μαζί της στον κόσμο του από­λυ­του πο­λι­τι­κού μη­δε­νός - εάν δεν γίνει κάτι, και μά­λι­στα γρή­γο­ρα.

Αυτό λοι­πόν που είχαν στα χέρια τους χθες στη Βουλή οι 110 και θε­ώ­ρη­σαν ότι πρέ­πει να προ­στα­τευ­θεί από τον Σόι­μπλε ψη­φί­ζο­ντας «ναι», είναι ένα πο­λι­τι­κό πτώμα, είναι μια νεκρή στρα­τη­γι­κή για την ει­ρη­νι­κή με­ταρ­ρύθ­μι­ση της Ευ­ρω­ζώ­νης «από τα μέσα». Η ήττα που ήθε­λαν να απο­τρέ­ψουν με την ψήφο τους έχει ήδη συ­ντε­λε­στεί. Διότι μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που εφαρ­μό­ζει τη στρα­τη­γι­κή και την πο­λι­τι­κή των εχθρών της οδη­γεί­ται ανα­γκα­στι­κά σε αφο­μοί­ω­ση από τον αντί­πα­λο, έχει αλ­λο­τριω­θεί, έχει με­τα­το­πι­στεί στο πο­λι­τι­κό φάσμα.

Ένα κόμμα, λοι­πόν, ορί­ζε­ται από τη στρα­τη­γι­κή του και την πο­λι­τι­κή του. Όταν ασκεί δεξιά πο­λι­τι­κή δεν ανή­κει στην Αρι­στε­ρά, και ας προ­έρ­χε­ται από εκεί, και ας είναι τα μέλη του αρι­στε­ροί, ηθικά άμεμ­πτοι άν­θρω­ποι με καλές προ­θέ­σεις και αδιαμ­φι­σβή­τη­τες αρε­τές. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ εγκα­τα­λεί­πει την Αρι­στε­ρά διότι η κυ­βέρ­νη­σή του υιο­θέ­τη­σε το μνη­μό­νιο 3 και ετοι­μά­ζε­ται να το εφαρ­μό­σει. Για να εί­μα­στε πιο ακρι­βείς, η ηγε­τι­κή ομάδα του κόμ­μα­τος και η κυ­βέρ­νη­ση σέρ­νουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε πο­ρεία ανα­χώ­ρη­σης από την Αρι­στε­ρά.

Το κενό στρα­τη­γι­κής και η επα­πει­λού­με­νη κοι­νω­νι­κή εκ­προ­σώ­πη­ση

Αυτή η κί­νη­ση της κυ­βέρ­νη­σης και της ηγε­τι­κής ομά­δας του κόμ­μα­τος προς τα δεξιά σε συν­δυα­σμό με την αδρά­νεια που πα­ρου­σιά­ζει το κόμμα ένα­ντι μιας τέ­τοιας κί­νη­σης, δη­μιουρ­γεί εντά­σεις διάρ­ρη­ξης. Αυτές είναι αι­σθη­τές στο επί­πε­δο της κομ­μα­τι­κής κο­ρυ­φής αλλά υπάρ­χουν έντο­νες εν­δεί­ξεις ότι δια­δί­δο­νται τα­χύ­τα­τα και στη βάση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η ύπαρ­ξη αυτών των εντά­σε­ων έχει αντι­κει­με­νι­κό χα­ρα­κτή­ρα: Δεν μπο­ρούν να βρί­σκο­νται μέσα στον ίδιο κομ­μα­τι­κό μη­χα­νι­σμό όσοι θα μά­χο­νται με νύχια και με δό­ντια ενά­ντια στο μνη­μό­νιο 3 και όσοι θα στέλ­νουν τον Πα­νού­ση και τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής ενα­ντί­ον μας στις δια­δη­λώ­σεις, όσοι θα μας απει­λούν με εξώ­σεις, ούτε όσοι θα μειώ­νουν ή θα επι­τρέ­πουν τις μειώ­σεις των συ­ντά­ξε­ων και την αυ­ξα­νό­με­νη επι­σφά­λεια στη δια­βί­ω­ση της τρί­της ηλι­κί­ας, όσοι θα υπο­γρά­φουν κα­τα­σχέ­σεις πρώ­της κα­τοι­κί­ας -ακό­μη και εάν αυτό τους στε­να­χω­ρεί βα­θιά- και όσοι γε­νι­κά θα μας υπο­βά­λουν στο γνω­στό μνη­μο­νια­κό μαρ­τύ­ριο. Παρά τα λε­γό­με­να, η αντί­θε­ση μνη­μο­νια­κής / αντι­μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής είναι αντα­γω­νι­στι­κή και δεν λύ­νε­ται με «συ­ζή­τη­ση στους κόλ­πους του λαού», που έλεγε και ο σύ­ντρο­φος Μάο. Λύ­νε­ται μόνο με την υπο­τα­γή όσων προ­τί­θε­νται να αγω­νι­στούν ενά­ντια στο μνη­μό­νιο 3 στη θέ­λη­ση της ηγε­τι­κής ομά­δας. Όσοι δεν εν­δια­φέ­ρο­νται για μια τέ­τοια «λύση», πρέ­πει να απο­χαι­ρε­τή­σουν τον Τσί­πρα και την ηγε­τι­κή ομάδα και να διεκ­δι­κή­σουν το κόμμα για να πε­ρι­σώ­σουν ό,τι ακόμη μπο­ρεί να δια­σω­θεί από το ναυά­γιο στο οποίο κα­θη­με­ρι­νά οδη­γεί η στρα­τη­γι­κή και η πο­λι­τι­κή της ηγε­τι­κής ομά­δας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.